«اعتماد به ربّ»، پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش - صفحه 59 (به ترتیب امتیاز)

به نام واحد قهار

سلام به همه عاشقان تحول

از خودم پرسیدم که توحید و اعتماد یعنی چه؟

در ذهنم خاطره ای از دوران کودکی مرور شد. شاید آن حال‌وهوا و احساس را نتوان با کلمات بیان کرد اما می‌دانم که کسی که این‌جا هست و این مطلب را می‌خواند یعنی آشنا به این احوال و ادراک هست و آن حس را خواهد فهمید، خوب می‌دانم که توحید داشتن در چنین مواقع و شرایط خاصی معلوم خواهد شد، یعنی در شرایطی که به‌ظاهر ناجالب و نادلخواه است ما باید اثبات کنیم که موحد هستیم، همه ما این شرایط را در زندگی تجربه کرده‌ایم، چه خوب است که از همان ابتدا تکاپو و دست‌وپا زدن را رها کنیم و دستان تسلیم را بالا بگیریم و از منیت‌ها رها شویم، یعنی نخواهیم که خودمان موضوع را حل کنیم، بلکه از او مدد بخواهیم آن‌هم خالصانه.

یادم می‌آید که در دوران کودکی به‌جایی رفته بودم که در آن‌جا چند سگ پرسه می‌زدند، البته که آن‌ها سگ‌های گله بودند، وقتی وارد محدوده‌ی آن‌ها شدم ناگهان دیدم که آن‌ها هم پارس کنان به سمت من دویدند و من در آن لحظات می‌دانستم که نمی‌توانم فرار کنم و جایی را هم برای فرار نداشتم، یادم می‌آید که کاملاً مضطر و بیچاره شده بودم و هیچ پناهگاهی نداشتم در آن لحظات اضطراری که حتی به دقیقه هم نمی‌رسید خاضعانه رو به سوی خدا کردم (جالب این‌که در آن زمان با افکار کودکانه مثلاً رو به قبله کرده بودم، بعدا متوجه شدم که قبله هم طرف دیگری بود) و از او خواستم که کمکم کند، واقعاً از ته دل بود، از انتهای آشوب و استرس و ترس‌هایم بود، تَهِ تَهِ تَهِ، خوب آن احساس را بعد از بیست سال یادم می‌آید احساسی از سر عجز بود و اضطرار و احتیاج.

هیچ نمی دانستم و نمی فهمیدم و فقط خواستم آن هم از ته دل.

خواسته ای شدید که در گاه هجوم مسائل در ما ایجاد می شود، جالب اینکه اینگونه درخواست کردن را در طول مدت زندگی 30 ساله ام بارها به یاد دارم. آری که در آن لحظات هجوم سگ‌ها که به‌نظرم بسیار خطرناک می‌آمدند و هر لحظه احتمال لت‌وپار شدنم می‌رفت، فقط رو به سوی او کردم و از عمق جانم درخواست کمک کردم، همه این توضیحاتی که دادم فقط در چند ثانیه اتفاق افتاده بود که به اندازه‌ی قرنی برایم می‌گذشت و من چقدر مستأصل و بیچاره بودم …..

وَعِنْدَهُ مَفَاتِحُ الْغَیْبِ لَا یَعْلَمُهَا إِلَّا هُوَ ۚ وَیَعْلَمُ مَا فِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ ۚ وَمَا تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَهٍ إِلَّا یَعْلَمُهَا وَلَا حَبَّهٍ فِی ظُلُمَاتِ الْأَرْضِ وَلَا رَطْبٍ وَلَا یَابِسٍ إِلَّا فِی کِتَابٍ مُبِینٍ

و در نزد اوست کلید مسیر های نادیدنی و کسی جز او آن‌ها را نمی‌داند. هرچه در خشکی‌ها و دریاهاست می‌داند. هر برگی از درخت بیفتد و هر دانه‌ای در عمق زمین فرو برود و هر محصول تر و خشکی به زمین بیفتد، او می‌داند و بس. بله، همۀ رویدادهای جهان در کتابی روشن ثبت است.

و اما در طرفه العینی من حس شگفت‌انگیزی را در ثانیه‌های بعد تجربه کردم، همان سگ‌های خشمگین که پارس کنان به سمت من حمله کرده بودند به یکباره گویی که به صاحب خودشان رسیده بودند چنان به‌ دورم می‌چرخیدند و دم‌هایشان را به علامت احترام و دوستی پایین تکان می‌دادند که گویی دست‌آموز و تربیت شده من بودند و حتی خودشان را به پاهای من کشیدند و من ترسان و درعین‌حال متحیر از این تغیّر بودم که چطور می‌شود که چنین آتشی این‌گونه بر من سرد و سالم شود، چطور می‌شود که از این حمله و هجوم نه‌تنها ایمن باشم بلکه مورد رحم و مروت قرار بگیرم، الان که این کلمات را می‌نویسم این آیه را بهتر درک می کنم

قُلْنَا یَا نَارُ کُونِی بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَىٰ إِبْرَاهِیمَ

ما فرمان دادیم: «آتش! برای ابراهیم سرد باش و بی‌خطر!»

من هیچ‌وقت این‌گونه عمیق و دقیق به این اتفاق نگاه نکرده بودم و آن را به تحریر در نیاوردم ولی اکنون به زوایای پنهانش بهتر پی بردم و خوب فهمیدم که برای آن پروردگار من و ابراهیم نداریم

نیم ز کار تو فارغ همیشه در کارم

که لحظه لحظه تو را من عزیزتر دارم

به ذات پاک من و آفتاب سلطنتم

که من تو را نگذارم به لطف بردارم

آری دقیقاً همین بود و الان و امروز این مطلب را من بهتر فهمیدم که خیلی خیلی خدای بی‌نظیری دارم که هیچ‌وقت، هیچ‌وقت مرا از یاد نمی‌برد و اتفاقاً در گاه هجوم مسائل و مشکلات بیشتر به یاد من است و از من می‌خواهد تا به یادش باشم

فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ وَاشْکُرُوا لِی وَلَا تَکْفُرُونِ

بنابراین، به‌یاد من باشید؛ من هم به‌یاد شما هستم. مرا شکر کنید و ناسپاسی‌ام نکنید.

خداوندا چه نگاه عاشقانه ای که به من داری و من چه احساس فوق‌العاده‌ای را به تو دارم در این لحظات که فرمان به نوشتنم دادی.

بار خدایا از تو برای همه حمایت‌ها و حفاظت‌هایت، خاضعانه و خالصانه از تو سپاس‌گزاری می‌کنم، که تو از درون من آگاهی و خوب مرا درک می‌کنی و این خاطره‌ای توحیدی را به یاد من آوردی

بارالها به من حافظه‌ای عطا بفرما تا هر وقت که بر سر راهم مشکلی حتی کوچک قرار گرفت، بی‌معطلی روی خودم را به سوی تو کنم و از تو مدد بخواهم و این عادت پسندیده‌ی رستگاری بخش را در خودم پایدار کنم، باشد که از رستگاران و مقربان درگاهت باشم

باشد که از پیروان ابراهیم حنیف باشم که در هر لحظه رو به سوی تو می‌کرد و توبه کننده به سوی تو بود و به سمت وجه الهی تو نظر می‌کرد و از تو مدد می‌خواست

إِنِّی وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلَّذِی فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ حَنِیفًا ۖ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِکِینَ

من، با میانه‌‌روی و با تمام وجودم، به کسی رو می‌آورم که همۀ آسمان‌ها و زمین را پدید آورده است و هرگز از مشرکان نخواهم شد.

شاد باشید.