ریشه جذب ناخواسته ها و راهکاری برای تغییر آن - صفحه 47 (به ترتیب امتیاز)

دختر خانواده:

سلام به استاد خوبم و خانم شایسته عزیز و دوستان

ایجاد کردن مشکلات جسمی برای جلب توجه:

من هم خیلی وقت ها پیش می‌اومد مدرسه نرم سر این موضوع و چون خیلی تمایل به مدرسه رفتن نداشتم. یا پیش می اومد زنگ بزنم مامانم بیاد دنبالم.

اینجوری پیدا کرده بودم از این حربه برای پیچوندن زیاد استفاده می‌کردم!!!

تا جایی که مقطع دبیرستان بیشترین مقدار غیبت رو میکردم و بیشترین مقدار حال بد رو داشتم اون سالها.

و چون راه مدرسه نرفتن (رسیدن به خواسته ام) رو

همیشه هم یه چیزی ام بود کلا!

یادمه اون زمان مدرسه باید واقعا نشون میدادی حالت بده تا بذارن بری خونه دیگه!

با مهارت های بازیگری باید از دوست گرفته تا معلم و ناظم و نگهبان مدرسه و مامانم رو راضی میکردم و حتما این موضوع روی سلامتی ام تاثیر منفی داشته.

این نکته هم بود که دوستام میدیدن من حالم بد بوده  و رفتم خونه، بهم توجه می‌کردند و زنگ می‌زدند حالم رو می‌پرسیدند و درس های اون روز مدرسه رو بهم می‌گفتند! اینم حتما بد عادتم کرده بود‌.

الان نمیگم حل شده ولی یه زمان هایی برای غلبه بر حال بد جسمی سعی میکنم علاوه بر اینکه توجه ام رو از روش بردارم، بازگو اش نکنم و زیپ دهنم رو بکشم، واردش هم بشم.

مثلا اگر با دوستم قرار داشتم، و حالم مساعد نبود، و میدونستم که میتونم بهش بگم و کنسل کنم و جلب ترحم کنم، ولی چون روی خودم دارم کار میکنم، تصمیم گرفتم هیچی نگم و برم و خودم رو مشغول آماده شدن کنم و سر خودم رو گرم کنم و رفتم سر اون قرار و هیچی هم نشد و حالم خوب خوب شد و خیلی هم خوش گذشت بهم.

یه مورد دیگه هم می‌خواستیم بریم یه سفر ۱ روزه با خانواده، می‌تونستم کنسل کنم و بگم مریضم که بودم واقعا، ولی رفتم و سعی کردم ذهنم رو کنترل کنم و اتفاقا روز خوبی بود و حالم خوب بود و از همون روز بهبودی من شروع شد و چند روز بعدش کاملا خوب شدم.

یاد گرفتم سر اینجور دو راهی ها، منی که دارم روی خودم کار میکنم، تصمیم بهتر رو بگیرم.

تصمیم بگیرم که حداقل با خوب کردن حال خودم و غلبه بر حال بدم جلب توجه کنم!

اینجوری خیلی سازنده تره.

ولی اگر بگم مریضم و به قصد جلب توجه مشکل ام رو بازگو کنم صد در صد حالم بدتر میشه و اون حس بدی که به کس دیگری دارم انتقال میدم به خود خودم برمی‌گرده.

مثال‌هایی توی زندگیم از کسانی که همیشه یه مشکل جسمی یا در روابط و مالی دارند برای بازگو کردن دارم از اقوام کسانی هستند که این عادت رو دارند و من هر بار میام غر بزنم ذهنم میره اون سمت و میگم میخوای مثل اون شی؟

یاد این می افتم که اون شخص همه میدونن برای چی زنگ میزنه، یا میخواد غیبت کنه یا میخواد مشکلات خودش و دیگران رو تعریف کنه‌.

هر روز خدا هم کارش همینه.

و اصلا زندگی خوبی ندارند این الگوهایی که دارم.

و هر بار یادشون میفتم اهرم رنج و لذت ام میره سرجای خودش!

_

تجربه ی شخصی خودم

من قبلا از این دسته از آدم ها بودم که به دنبال جلب ترحم بودم و خیلی عادت داشتم به این جنس از توجهات و به دنبالش هم همیشه حرفی برای زدن داشتم، همیشه اتفاقاتی برای خودم خلق میکردم که بتونم باهاشون جلب ترحم کنم.

اتفاقات نادلخواه و تضادهای تکراری از مشکلات جسمی تا مشکلات در روابط و …

و طبیعتا دورم آدم‌ هایی بودند که شنونده های این جنس از حرفا ها بودند و خودشون هم قربانی بودند و با هم همدردی می‌کردیم و فکر میکردیم زندگی همینه.

الان خیلی تغییر کردم و اصلا نمیگم حل شده ولی خیلی کمتر شده.

و اونجور آدم ها خیلی کمتر توی زندگیم هستند و من از مدار شون خارج شدم و اون دوستان همونجا موندند و روز به روز اتفاقات تکراری جدیدی خلق می‌کنند برای تعریف کردن برای شنونده اش و نه برای من.

ورودی های مربوط به قربانی بودن قبلا حس همدردی رو به راحتی در من فعال می‌کرد حتی اگر اون تجربه رو خودم نداشتم می‌تونستم راحت همزادپنداری کنم.

ولی حالا اصلا حس خوبی ندارم به اینجور آدم هایی که بعد از سلام علیک شروع میکنن به بیان مشکلات جسمی شون و اتفاقات بدی که براشون افتاد.

خیلی بدم میاد.

قبلا عزت نفسم خیلی پایین تر بود چون فکر میکردم که وظیفه ام اینه که گوش بدم و همدردی کنم و توجه کنم و محبت کنم.

و اگر این کارها رو نکنم زشته!

در واقع اینجور آدم ها رو به خودم و حال خودم ترجیح می‌دادم.

از طرفی میگفتم خب منم برای اون آدم همش به اصطلاح درد و دل میکنم و زشته وقتی نوبت من میشه گوش ندم!!!

وای بر اون موقع های من!

الان اصلا تعارف ندارم و خیلی جدی برخورد میکنم.

نسبت به دیگران سخت گیر تر هستم تا نسبت به خودم!

با اون اشخاصی که ذکر کردم خیلی داغونن کلا قطع رابطه کردیم.

اگر هم مهمان باشه به شوخی میگیم خونه ی ما این بحث ها حرامه!

مرجع تقلید مون سید عباسمنش حرام اعلام کرده! 😜

و کسایی که توی زندگیم هستند هم به قول استاد یجوری بلاخره بیان میکنم که پیش من نیا از این حرف ها بزن، مثلا میگم ببین من دارم روی خودم کار میکنم روزه ی فکری هستم استادم گفته به حرفای منفی گوش نده.

یا اگر فایده نداشت واکنش منفی ای نشون میدم و ابراز میکنم که پیش من نمیتونه واکنشی که میخواد رو بگیره که معمولا جواب میده!

ولی واقعا کمتر برام پیش میاد به نسبت وقت هایی که خودم این عادت رو داشتم.

و فکر میکنم فرکانس و مدار ام تغییر کرده.

خداروشکر