مصاحبه با استاد | نحوه برخورد با تهمت - قسمت 1 - صفحه 16 (به ترتیب امتیاز)

به نام خدای بخشنده مهربان

سلام به شما استاد عزیزم، خانم شایسته ی شایسته، و همه دوستان ارزشمندم

سلام استادِ عزیزم ای جان با این تیشرت ارتشی پلخشی و خوشگل پاما (PUMA)، استادِ قشنگم جالبه بدونید منم یه تاپ مردانه آستین حلقه ای قرمز خوشگل پاما تنمه از دیروز : )

چقدر جالب که خدای عزیزم منو به چه زیبایی هدایت میکنه، و مثال یادم میاره..

من کارای ترجمه هم انجام دادم تو رسانه و فیلم و بازی و کلیپ و چیزهای مختلف توی نت، حتی آموزش..

و با هجمه ای از بد و بیراه و فوحش و ناسزا و بددهنی هم مواجه شدم..

بارها شده برام ایمیل توهین آمیز یا تکست اومده رو گوشیم که بد و بیراه گفتند بهم یا بی احترامی کردند و من یاد گرفتم که مثل گذشتم نباشم و واقعا خیلی تغییرات کردم نسبت به قبل، اصلا برام مهم نیست و اهمیتی نداره و جالبه که مدتهاست هیچ خبری نبوده مخصوصا از بعد از دوره بینظیر احساس لیاقت! استاد من همش دارم این اواخر توی تمام حرفام و کامنتام از این دوره اسم میبرم : ) چون واقعا عاشقمش البته همه دوره ها و فیلاتون، اما واسه من بهترینش که خیلی خوب تو این برهه از زندگیم البته، ارتباط برقرار کردم و نتیجه دیدم و به نظرم از تمام دوره ها و فایلای دیگه تون هم نتیجه میگیرم و گرفتم، بهتر بوده برام و بیس و شاکله مابقی آموزش ها هست برای من، شاید برای دیگران اینجور نبوده باشه و خیلیا جور دیگه ای نتیجه گرفته باشند یا از همون اول خیلیا راحت نتیجه بگیرن، همونطور که خودتونم همیشه میگید.

واقعا استاد در مورد مثال دخترها و خانم ها کلا، واقعا مثال دقیق و به جایی گفتید، من هم همیشه این تو ذهنم بوده وقتی به بعضی رفتارها و نا ملایمتی ها و بی مهری کردن های افراد به دیگران فکر میکردم، مخصوصا تو این زمینه که ماشاالله تا دلتون بخواد تو مملکتمون دیدیم هممون، اما میخوام بگم واقعا حسم همیشه درون خودم این بود که تو دلم به اون خانمی که بهش توهین شده بود یا تیکه پرانی شده بود تو خیابون یا یه محلی جایی و من یا افراد دیگه ای نظاره گر بودیم بصورت اتفاقی (چون اصلا من تا تونستم از اتفاقات بد و مخصوصا تصادف و یا هر چیزی که احساس بد میداده مخصوصا تو کوچه و خیابون و مکان های عمومی، دوری کردم و توجه نکردم، همیشه اینطور بودم اکثر مواقع، یا از دعواهای خیابونی و اینها)، تو دلم میگفتم اگر بی توجهی میکرد و اصلا انگار نشنیده و ندیده چیزی، واقعا اون آدم بی فرهنگ خودش خجالت میکشید و ادامه نمیداد و اون انرژی خالق خودش کارارو درست میکرد و خدا حواسش به همه چیز هست به همه امور آگاهه و تو دل همه کسی و همه چیزی هست، و همون نیرو خودش این پیغامو میرسوند از طرف تو خانمه محترم که ببین من از اوناش نیستم! و اتفاقا همیشه این واسم در مورد خانم ها گوشه ذهنم بوده که وقتی سنگین و عاقلانه و بی تفاوت رفتار کنند اینجور مواقع، کاملا یک وجهه بسیار پرقدرت و جدی و محکم از خودشون نشون میدن که خود به خود این پیغام رو به هر کسی میرسونه که ازت ترس داشته باشن و جرات نکنن بهت نزدیک بشن یا بخوان مزاحمتی ایجاد کنن و تیکه بپرونن. (استاد جان چقدر جالب که من هر فایلی دارم این اواخر تو مدت کوتاهی ازتون میبینم، هرجا پاز میکنم فایل رو که جرقه ای زده شده و نکته برداری میکنم و میبنویسم که یادم نره، دقیقا به محض پلی کردن و ادامه فایل میبینم شما هم دقیقا داشتین همون حرف و برداشت رو میگفتین و واقعا خیلی جالب و شگفت انگیزه برام این نشانه ها و اتفاقات زیبا)

استاد به من هم از این دست تهمت ها و برچسب ها زده شده تو زندگیم، اونم از کسایی که فکرشو حتی آدم نمیتونه بکنه! برچسب های خیلی بدااا یعنی دقیقا درکتون کردم وقتی حرفتون رو خوردین و مثال رو نزدید، به من هم از این چیزها زده شده، قبلا مخصوصا قبل از آشنایی با شما و این مسیر الهی، خیلی خب فرق داشتم و خیلی خودمو اذیت میکردم که ضربه های سنگینی هم خوردم از برخورد و رفتار آدما باهام و بی مهری و بی معرفتی انسان ها مخصوصا نزدیکان و فامیل یا دوست، اما در نهایت به طرز حیرت انگیز و جالبی ضربه ها خوردن افرادی که این کارارو کردند و واقعا له شدند! له ها یعنی لههه! چنان ضرباتی جهان بهشون وارد کرده که نیست و نابود شدند و اصلا خبری ازشون نبوده تو زندگیم دیگه انگار که اصلا وجود نداشتن تو زندگیم. و استاد جالبه بدونید که اون قادر مطلق اون خدای سریع العقاب و ستار العیوب، جوری همه چیزو مدیریت کرد و میکنه که تو اصلا خم به ابرو نیاری اگر به خودش توکل کنه فقط آدم و ایمان و جسارتشو نشون بده واقعا هیولایی میشه که لا خوف الیهم و لا هم یحزنون میشه، و طبق مثال ها و کلام خداوند کریم و قدرت ها و معجزاتی که برای پیامبرانش رقم زده، مثال موسی (ع) یادم میاد، که گفتم هیولا ، دقیقا استاد مثل موسی اژدها و هیولایی رو برات در دل و ذهن دیگران که قصد آسیب و گزندی رسوندن بهت رو دارن و نیت های خصمانه، همه رو خفه کنه در نطفه و ببلعدشون جوری که نیست و نابود بشن یا له بشن جوری که نتونن بلند شن.

قربونت برم با تمام آموزش هاتون استاد که مخصوصا حس میکنم ازبس که به طرز استادانه و ماهرانه ای آموزش ها و آگاهی ها رو چقدر خوب درک کردید و چقدر خوب انتقال میدید استاد جانم که دقیقا میدونید چطوری و به چه شکل مسائل و باورهای مختلف افراد رو شناسایی کنید و دقیق و حساب شده بیاید کاملا به موقع و به جا در موردش مفصل توضیح بدید و ما رو آگاه کنید.

خدارو شاکرم استاد جان که در مورد تهدید که مثال زدید، من خب هیچوقت تهدید نشدم بخاطر شخصیت آرام و در صلحی که داشتم و بودم با خودم همیشه، ولی به زور بخوام یکی دو مورد شاید یادم میاد بگم، اون سنین کم دوران مدرسه هم اگر موردی بوده به طرز عجیبی طرف یا خودش بلایی سرش اومده و یا جهان کاری کرده که اتفاقی نیفته اصلا و بعدها متوجه شدم که چه بلا و مصیبتی سر طرف اومده اونم در حالی که اصلا هیچ اقدامی هم نکرده بوده در حق من فقط کری خونده بوده به قول معروف..

توی دوران خدمتمم چرا اونجا یکی دو باری تهدید شده بودم که داستان های زندگی من بخوام بگم یعنی واقعا استاد من بیشترین ماجراجویی و مخاطرات زندگیم توی خدمتم پیش اومد! : ) که همیشه واسم هم جالبه هم عجیب و سوال برانگیز، که چرا آخه!؟ : ) بخدا بلا مصیبت هایی که تو خدمت سربازی سرم اومد یعنی اینقدر من سختی کشیدم اون دوران که موسی و محمد و بقیه تو دوران رسالت و پیامبریشون، کشیدن از ناملایمتی ها و ناسزاها و تهدید ها و توهین ها و و و..

ولی خب منم هیچوقت آدم دست و پا بسته ای نبودم و هیچوقت آدمی نبودم که وایسم هر کسی هر غلطی خواست بکنه در حقم من عین ببو گلابی نگاهش کنم، که البته منم این صحبتا مال خیلی سالها پیشه مال دوران خدمتم و مدرسه که گفتم، و از سالها پیش که با برنامه های شما هستم خب اصلا وجهه دیگه ای از زندگی و رفتار و اتفاقات و شرایط رو تجربه کردم..

شاید نیاز باشه بگم همون مثال ها رو استاد : )

استاد حتما با این ضرب المثل آشنایی دارید شما و همه دوستان که میگه : «از آن مترس که های و هوی دارد، از آن بترس که سر به تو دارد! » و خب من همیشه زبان زد خاص و عامم که سر به تو دارم! : ))))

یادمه دبیرستان بودم (پونزه شونزه سالم بود) تو همون دوران جاهلیت که میگین، تو محله اونوریه ما که همیشه با بچه ها هم محله ای و محله های کمی دورتر رفیق بودیمو بازی میکردمو شیطنت، دوتا برادر بودند که همیشه لج منو داداشمو داشتند و همیشه یه جورایی باهم کنتاکت داشتیم، ولی نه دعوا، در حد همون لج بازی و غرور و شاخ شونه کشیدن، یه بار که بعد از بازی کردنمون بود با همه بچه های محله و اینا نمیدونم چی شده بود این دوتا برادره که یکیشون خیلی با من خوب بود ولی اون یکی داداش بزرگتره همیشه خیلی غد و مغرور و بداخلاق هم بود، نمیدونم سر فوتبال بازی کردن بود سره کارت و شانسی بازی کردن بود چی بود، یا این کارتای فوتبالی که میذاشتیم و برنده میشدیم اسمش یادم نیست، یا تیله بازی..

آقا این باخته بود و لجش گرفته بود و منو داداشمم دیگه راه افتاده بودیم بریم خونه مون محله خودمون، داداشم رفته بود خونه دیگه و خبر نداشت، این داداش بزرگه همسایه که اون یکی محله بودن نامرد موقعی که روم اونور بود و داشتم راه میرفتم از پشت سر اومد یه مشت خیلی محکم و یه حالت خنده داری هم مشت میزد : )) یه مشت زد پشت کمرم دقیقا تو مهره های وسط کمرم از پشت خنجر زد نامرد : ) و شروع کرد تهدید کردن و کوری خوندن، یه موزمار آب زیر کاهی بود کلا، منم که حسابی غافل گیرانه ضربه خورده بودم و کمرم از درد داشت میشکست و نفسم بند اومده بود، رفتم گرفتمش باهاش گلاویز شدم باورتون نمیشه استاد، بلندش کردم زدمش زمین اینقدر مشت و لگد زدمش تمام سر و صورتش خونین و مالین شده بود، بلایی به سرش اوردم کشون کشون بردمش تا لب جوب تو محله خودمون تمام پوست پس کله اش و گردنش زخم شده بود، بچه ها همه جمع غلغله یه وضعی، بردمش تا لب جوب در خونمون بهش گفتم چه …هی (معذرت میخوام) خوردی! و حساب کنید پاهاش تو دستم بود با یه پای دیگم میزدم تو صورتش و سرشو کردم تو جوب، گفتم بخور بخور غذاتو بخور! سرشو کردم تو جوب با صورتش هی میزدمش تو جوب درش میاوردم، کلی گریه کرد و لجن رفته بود تو دهن و دماغ و گوشاش، یه لقدم زدمش فرستادمش خونه شون گفتم بار آخرت باشه از پشت از این ..ـه خوریا میکنیا، هر چیزی خواستی بخوری رو در رو بهم بگو، و داداش خدابیامرزم که روحش شاد باشه هرجا هست، بنده خدا اصلا نفهمیده بود که چه دعوایی و داستانی پیش اومده بود اون روز تو محله، بعد که فهمید گفت پس چرا یه ندا ندادی بیام فلان فلانش کنم، گفتم دیگه از این غلطا نمیکنه واسه ما خیالت راحت هرچیزی رو باید میخورد خورد : ) کلا تو زندگیمم همیشه حتی الانیا هر کسی پشت سرم غیبت کنه یا حرکتی زده باشه یا میخواسته ضربه بزنه بهم به هر نحوی همیشه به همه گفتم، جرات داره کسی تو روم جلوی خودم باهام حرف بزنه و هر کاری داره هر حرفی یا جدلی داره بزنه تو روم جلو خودم نه عین معذرت میخوام دخترا (البته بلانسبت همه خانما چون همه انگشتای یک دست مثل هم نیستن)، پشت سرم غیبت کنه و تهمت بزنه یا بخواد منو پیش دیگران خراب کنه..

الان که البته واسم اصلا مهم نیست، این خاطرات مال گذشته هاست و من اصلا سالهاست خوشبختانه با همه اون افراد چه نزدیک چه دور چه غریبه و هرکسی در ارتباط نیستم و یا پیش نیومده دیگه که بخوام فکر کنم بهش یا اذیت باشم، و واقعا هم عوض شدم تغییرات اساسی کردم مخصوصا این یه مدت اخیر که خیلی خوب روی حتی وجهه های خیلی حساس و چالش برانگیزم کار کردم و آرامم خداروشکر.

توی خدمت اصلیم یعنی بعد از آموزشی و دوره کد جنگ افزار، وقتی که توی گردان خودمون بودیم یه فرمانده قرارگاه داشتیم که استوار دو بود و به شدت عقده ای و بداخلاق و اصلا منزجر کننده که زبان زد خاص و عام بود تو کل پایگاه محل خدمتم، و این بنده خدا به شدت با یه قشر خاصی از سربازا که گویش محلی داشتیم خیلی عقده داشت و لج بود به شدت لج بود، کارای خنده دار و مسخره میکرد و تا دلتون بخواد برنامه داشت که اذیت کنه و زجر بده بچه ها رو، با همه اینجور بود ولی با اون قشر خاص خیلی بدتر بود حتی. یه بار توی بیگاری که بودیم و عین بز و گوسفند باید میچریدیم تو زمین ها و چمن ها و جاهای مختلف رو هرس میکردیم، و بار نیسان میکردیم که ببره خالی کنه، من ایستاده بودم روی سپر عقب ماشین و ازبس سرباز عقب ماشین بود جا نبود برم بالا و ماشین هم با سرعت داشت میرفت ولی اول سرعت گرفتنش بود چون تازه میخواست راه بیفته، و من پام سر خورد چون بارونم اومده بود و گلی بودیم لیز بود پام، از عقب ماشین افتادم رو زمین رو آسفالت و خب حسابی داغون شدم و یه پامم شکست و کلی زخمی و خونین و مالین شدم، رفتم بهداری و بیمارستان پایگاه و این داستانا، خلاصه پامو گچ گرفتم و رفتم درخواست مرخصی استعلاجی دادم و مدتی رو رفتم خونه و شهر خودمون، از اونجایی که این فرمانده رو میشناختم که چقدر عقده ای و بدذات بود واقعا، و کل پادگان میشناختنش و همه همکاراش و کادریای نظامی ازش متنفر بودن و میشناختنش که چه اخلاق گندی داره اونم با سرباز! که واقعا چی بگه آدم.. واردش نمیشم..

من از طرف خود محل خدمتم بهم یه دکتر که تو نظام پزشکی بود توی شهر دیگه نزدیک محل خدمتم اعزام شده بودم برای معالجه و تشخیص و بهبودی وضعیت پام و ورزش ها و تعویض کچ و کارایی که لازم بود خلاصه، از اونجایی که اون فرمانده خیلی اذیت میکرد و نزدیک تابستون هم بود و خیلی گرم بود به شدت، من به اون دکتر که تو شهر بود درخواست دادم که میشه برام مرخصی استعلاجی تمدید کنه به یه مدت نسبتا طولانی تا پام کاملا خوب بشه یا حداقل خیلی بهبود پیدا کنه و استخوان جوش بخوره، اونم دیگه میدونست وضعیت چجوریه و وضعیت منم میدید و خلاصه دلش به رحم میومد و واسم مرتب تمدید میکرد برگه های مرخصی استعلاجیمو و من نگهشون میداشتم تا بعد از مدتی که دکتر تشخیص بده ببرم با خودم پایگاه. حدود فکر کنم سه ماه شایدم کمتر طول کشید تا پام به حد خوبی برسه وضعیتش و استخوان کامل جوش بخوره، وقتی موعدش شده بود برم محل خدمتم، تو دلمم میدونستم که این فرمانده الان حسابی واسم برنامه داره و از دماغم میخواد بکشه بیرون! وقتی رفتم رسیدم نزدیک گردان، دیدم ایستاده بود دم در گردان بیرون تو خیابون، و داشت چپ چپ نگام میکرد و رسیدم نزدیکش و احترام نظامی گذاشتم، و خون جلو چشماشو گرفته بود گفت مرتیکه برو گردان تا واست دارم دو نون گرم! (تکه کلامش بود کلا میگفت مرتیکه همیشه و یه صدای تو دماغی خنده داریم داشت : ) )، منم که پی همه چیو به تن مالیده بودم و میدونستم که چجوریه، رفتم داخل با پای لنگ لنگان و عصا زیر جفت بغلام، خلاصه استاد جان، جونم بگه براتون که ما رفتیم منتظر تو آسایگاه تا این فرمانده منو فرا بخونه به دفتر قرارگاه، وقتی صدام کردن و رفتم تو دفترش قرمز شده بود و داد و بی داد و هرچی از دهنش درومد بهم گفت و من هیچی نمیگفتم فقط گوش میکردم، بهم گفت میخواستم واست درخواست فرار از خدمت بزنم تا تحت پیگرد باشی و دستگیرت کنن بندازنت هلفدونی، مرتکیه سه ماهه رفتی خونه خوابیدی چی فکر کردی پیش خودت!؟؟ خلاصه منم توضیح دادم واسش و میدونستمم هیچ فایده ای نداره واسه این بابا، دو سه تا منشی و مستخدم هم همیشه تو دفترش پیشش بودن، وقتی حرفاش تموم شد و با یه حالت کینه و نفرتی بهم گفت باشه میتونی بری فعلا تو محوطه باش تا تکلیفتو معلوم کنم، در صورتی که باید با زبان خوش و درک کردن وضعیتم اصلا منو میفرستاد آسایگاه تا استراحت کنم و میفرستادم بهداری و بیمارستان وضعیت پام بهتر بشه، موقعی که احترام گذاشتم اومدم با اون وضع پام با عصاها زیر بغلم برگردم که درو باز کنم برم، دیدم حرفای بدی زد و خیلی بی احترامی کرد و بلند شد اومد پشت سرم و یه پس گردنی زد بهم، اونجا دیگه من قاطی کردم نتونستم تحمل کنم، منم نامردی نکردم برگشتم سمتش عصاها رو پرت کردم تو سر و صورتش و خودمو پرت کردم روش تا میخورد گرفتمش زیر مشت حسابی خالی کردم روش عصبانیتمو، بچه ها که شوکه شده بودند از این اتفاق و کلی هول شده بودند دوییدند سمتم و جدامون کردند، و مدام بهم میگفتند دیوونه چیکااااااار کردی!!! میدونی چیکار کردی این عوضی رو نمیشناسی؟؟ خودتو بدبخت کردی الان واست اضاف خدمت میزنه الان میفرستت زندان الان چی و فلان.. هیچی منم دم در تو محوطه منتظر بودم دم در و خیلی ناراحت و حالم حسابی گرفته بود، بعد دیدم با کلی پرونده و کاغذ ماغذ و زونکن اومد بیرون قرمز و کبود شده بود از مشتایی که زده بودمش و مستقیم رفت دفتر فرمانده گردان که سرهنگ تمام بود و انسان بسیار شریف و خوبی بود هم خودش هم جانشین فرمانده گردان که سروان تمام بود. خلاصه دیدم بعد از یکی دو ساعت اومد بیرون و حسابی واسم زده بود و توپش پررر! : ) بعد دیدم منو صدا زدن برم اتاق جناب سرهنگ، وقتی رفتم اول گله شکایت کرد بهم و بعد بهم گفت پسر خوب تو که سرباز خیلی خوب و نمونه ای هستی واسه گردانمون، من میدونم این فلانی (به اسم صداش کرد همون فرمانده قرارگاه رو) چجوریه و رفتارشو میدونم و میدونم چقدر سربازارو اذیت میکنه، ولی باز با همه اینا تو نباید همچین کاری میکردی اینجور از کوره در رفتنا و عصبانی شدنا تو دوران خدمت کاملا به ضررته و پات گرون تموم میشه! هرچی فرماندت بهت گفت باید اطاعت کنی، و بهم گفت با بُرش داشتنش و پارتی بازیایی که تو مقامات بالارتبه پایگاه داره، واست بدجور تنبیه و مجازات بریده! گفت درجه افتخاری نظامیتو که اینقدر واسش تلاش کردی و زحمت کشیده بودی برات رفته زده و کاری کرده از تهران منحل بشه درجه ات و کنسلش کردن، بخدا استاد گروه بان دویی با مدرک تحصیلی که من داشتم به هیچکس نمیدن، ولی اینقدر خودمو خوب نشون داده بودم و امتیاز و نمره فوق العاده کسب کرده بودم تو آموزشی و تو دوره کد جنگ افزار و سرباز نمونه و آرام و خوش برخوردی بودم و همیشه منضبط و مرتب، چون تو اون دوران همه فرمانده هان و بالاخدمتیا و ارشد ها ازم راضی بودند و تعریفمو میدادند به فرمانده هان رده بالا، و نفر اول سردوشی بگیر که رسته سرباز و کلا نظامی ها هست تو خدمت، این شده بود که اون درجه فوق العاده بهم تعلق میگرفت بخاطر اون امتیازات، و این فرمانده درخواست داده بود و زیرابمو زده بود که منحل بشه درجم. و بعد هم واسم یک ماه یا بیشتر فکر کنم حدود 50 روز اضاف خدمت بریده بود(استاد اضافه خدمت هر یک دقیقش بخدا یک سال میگذره واسه سرباز اینقدر عذابه و رو مخه!) و زندان هم واسم برید بی وجدان، خلاصه مام چاره ای نداشتیم دیگه، یه سرباز مراقب مامور کردن منو ببره یعنی فقط دست بند بهم نزدن اونم چون پام شکسته بود و با عصا بودم، و رفتم با پای لنگ و گچ گرفته زندان و مدتی زندان بودم، خیلی خب روزای بدی رو گذروندم اونجا و واقعا خیلی خرد شده بودم و شخصیتمو نابود کرده بودند با این کاراشون، هیچی بعد از مدتها حالا یادم نیست دوماه یا بیشتر زندان بودن اومدم بیرون و برگشتم گردانمون، و تو مدت زندان بودن خیلی اوضاع بیریختی بود اونجا یعنی حسابشو کنید کسایی اونجا بودند که خیلی اوضاعشون ناجور بود و خیلی جرایم سنگین و بعضا خطرناکی داشتند، ولی نگهبانای زندان و اون نیروهای کادر هوای منو داشتند و بخاطر پای شکستمم بهم سخت نمیگرفتن و باهامم دوست شده بودند و کلی هم باهم گاهی میخندیدیم و وقت میگذروندیم، انگار که خدا اینارو مامور کرده بود و دلشون رو نرم کرده بود که مراقبم باشن و اذیتم نکنن. توی زندان در حدی بد بود که معذرت میخوام خیلی وقتا مخصوصا شبا بخاطر اینکه نمیشد کسی بره دستشویی و یا در سلول رو باز کنن، همونجا ملت خراب میکردن و دیگه نمیخوام وارد جزییات بیشتر بشم ببینید چه افتضاحی بود..

مدتم گذشت و درومدم آزاد شدم، خلاصه این جریان گذشت و مشغول شدم دوباره تو گردانمون و بعد از مدتهای زیادی که گذشته بود و ماجراها داشتیم و رزمایش های مختلف رفته بودیمو اسم و رسمی هم در کرده بودم تو گردان و همه میشناختنم اونجا و ارشد هم شده بودم بخاطر مهارتهای نظامیم و مخصوصا بحث جنگ افزار و شیلتر و موضع توپ ضد هوایی سنگین، که دستم بود و سربازای زیادی زیر دستم بود و مثل فرمانده بودم تقریبا و باید دستوراتمو اجرا میکردند سربازا مخصوصا صفر کیلومترها و آش خورها به قول معروف : ) توی بحث پست دادن تو جاهای مختلف گردان اینجوری نبود که بالا خدمتی و پایین خدمتی و آشخور و صفر کیلومتر و این چیزا تاثیر داشته باشه و همه وظیفه پست دادن و نگهبانی داشتند، توی طول هفته و ماه نوبت به همه سربازا میرسید که پس بدن، حالا یا پست گارد و آجودانی بود، یا دروازه گردان، یا حمام و دستشویی ها و..

من که دیگه چند ماهی به آخرای خدمتمم نمونده بود و بالا خدمتی بودم و یه عزت و احترامی پیش باقی سربازا و نیروهای کادر رسمی و جاهای مختلف گردان های مختلف و مرکز فرماندهی پیدا کرده بودم، یه شب که نگهبان و پاسِ شب بودم جلوی دروازه اصلی گردان و اسلحه هم اونجا باید دستت میگرفتی (ژ3 ، اصلی ترین سلاح سازمانی ارتشه)، پاس بخشِ شب که همیشه از مقامات بالا و سلسله مراتب فرماندهی بهشون دستورات ویژه و کدهای مخصوص و رمز های پاس بخش ها برای امور مختلف داده میشد بهشون، میومد تا پایین، و نوبت هرکسی که سر پاسِ مخصوص خودش بود رمز شب میدادن، و همیشه هم من ازبس آدم مقید و وظیفه شناسی بودم مخصوصا تو دوران خدمتم، خیلی این چیزارو رعایت میکردم و مسئولیت پذیر بودم همیشه از بچگی، تو خدمتم که دیگه بیشتر و بیشتر بخاطر اون جو و موقعیت نظامی و حساسش، آقا یه جمله خیلی معروفی بود تو ارتش و خب البته خیلی جملات قصار و مهم توی ارتش هست همیشه، یکیش این بود که همیشه هم گوشه ذهنم داشتش! که میگفت : هر وظیفه ای سر پاسِ شب و پست دادن باید با جونش از اون پست نگهبانی بده و تحت هیچ شرایطی! بدون اینکه کسی بخواد وارد یا خارج بشه و رمز شب رو نگه، اون نگهبان حق نداره بذاره ورود یا خروجی انجام بشه! یعنی حتی میگفتن اون فرد هر کسی میخواد باشه حتی شخص اول مملکت! منم به شدت رو این چیزا حساس بودم خودم و جونمو میذاشتم پای مسئولیت و وظایف محوله، آقا سره پست بودم تا نصف شب شد و دورانی هم بود که تو موقعیت های مختلف تو کشور پهپادها و اشیاء پرنده زیاد دیده بودند و دفع کرده بودند و از طرفی دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد بود و یادمه اون اواخر خدمتمم تو مملکت شایعه شده بود آمریکا تهدید کرده و قصد حمله داره و از این صبحتا، و مخصوصا بحث نیروگاه هسته ای و اینا خیلی داغ بود و شدت گرفته بود..

ادامه در کامنت دوم..