مصاحبه با استاد | نحوه برخورد با تهمت - قسمت 1 - صفحه 13 (به ترتیب امتیاز)

کامنت دوم..

خلاصه که چشمتون روز بد نبینه، سره پاس شب بودم دقیقا نصف شب بود یعنی طرف سه چهار نصف شب، دیدم یه ماشین اومد پشت در گردان ایستاد از ماشینای پیکان آبی قدیمی زمان شاه که مال نیرو هوایی ارتش هستند، و دو تا نیروی کادر بالا رتبه توش بودند، حالا یکیشون که سرهنگ تمام بود که فرمانده عملیات پدافند بود که کل میتونم بگم دستورات و همه چیزای نظامی و رزمایشی و هماهنگ کردن های مختلف توی پدافند برای جنگ افزار و گردان های مربوطه زیر دست این بود و این باید هماهنگ میکرد و جزو یکی از اصلی ترین و کلیدی ترین مقامات آجودانی و رسته های بالای مرکز فرماندهی و کنترل بود که همیشه با فرمانده کل پدافند و پایگاه که سرتیپ خلبان بودند و فرمانده گردان ما و .. همیشه میتینگ و بریفینگ و جلسات مهم نظامی داشتند توی دفتر ریاست و فرماندهی پایگاه و پدافند هوایی، حالا ما که خبر نداشتیم درست از هیچی ما سربازا منظورمه، و از قرار معلوم بخاطر همون اوضاع مملکت که گفتم و تهدیدهای آمریکا از این دست جلسات شروع شده بود خیلی هم زیاد و اساسی و با جدیت تمام برگزار میشد، شانس من اون شب هم از این جلسات بوده انگار یعنی از صبح زود روز بعد که من از نصف شبش پاس شب بودم، این اومد ایستاد پشت دروازه گردان و یه بوق زد رانندش که سروان تمام بود، حسابشو کنید چقدر رسته بالایی داشت این فرمانده که سروان تمامی رانندش بود فقط! چون درجات نظامی ارتش مثل هیچ ارگان و سازمان دیگه امنیتی و نظامی ای نیست، و کاملا فرق داره و به شدت روشون مانور میدن و حساسن و از اهمیت و ارزش خیلی بالای برخوردارند سلسله مراتب ارتش، اومد پشت در و با دست اشاره داد گفت درو باز کن، من که حسابی مونده بودم چیکار کنم و پیش خودم اصلا ذره ای شک نداشتم که باید اصول و آموزش ها و موارد امنیتی رو مخصوصا رمز شب رو حتما حتما و دقیقا رعایت کنم تا بیچاره نشم و بخوان امتحانم کنند ببینن واکنش و عکس العمل نگهبان جای به این مهمی چطوره، موندم اول چی بگم و چیکار کنم، بعد یکی دو بوق دیگه زد و با دست هی تند تند اشاره میداد دروازه رو باز کن! بعد من همچنان نگاه میکردم و اسلحه رو هم اورده بودم پایین گرفته بودم با دو دستم، و نامردی نکردم رفتم جلو و اسلحه رو آویزون کردم با بندش به شونه ام و با دو تا دستم دروازه بصورت ضربدری گرفتم : )، بعد دیدم سرهنگه پیاده شد از ماشین و اومد جلو گفت مرتیکه مگه نمیگم درو باز کن!!! : | منم همونجور که درو گرفته بودم و فکر میکردم دارن امتحانم میکنن یعنی بخدا ذره ای به مخم نمیرسید که موقعیت چیه و داستان چیه! فقط اون وظایف و اصول نظامی و احساس مسئولیت کردنه که هیچ احدی رو نباید راه بدید تا رمز شب رو بگه تو ذهنم بود : ) بعد بهش گفتم تا اسم رمز رو نگید درو باز نمیکنم! آقا اینو گفتی! در دروازه میله های بزرگ و قطور داشت که با فاصله چند سانت به چند سانت از هم بودند، بعد این سرهنگ خون جلو چشماشو گرفت و اومد جلو و دستاشو از میون نرده ها رد کرد و دو تا کف گرگی زد رو سینه ام! یه لگدم زد تو شکمم نزدیک مثانه ام، من که کلا شوکه شده بودمو تو اون لحظات اصلا تو عالم هپروت بودم و تازه دوزاریم افتاده بود که بابااااااا امتحان و نمیدونم شعار ارتش و این داستانا نیست اینا کشک! باید درو باز میکردم!!! و همه این اتفاقات و گفتگو ها و دوزاری کج من افتادن ها تو چند ثانیه طول کشید : ) موقعی به خودم اومدم که تا خرتناق رفته بودم زیر بار چک و لقد و مشت و لگد و همه چی، نامرد بدم زد منو یعنی حسابشو کنید اینا نیروی نظامی شاه بودن و دوره دیده و ورزیده بودند، سنش کم نبود این سرهنگه، حسابشو کنید خلبان بازنشسته زمان شاه بوده خلبان جنگنده بوده! و چشمتون روز بد نبینه من از شدت میگم شوکه شدن اصلا زبونم بند اومده بود و واقعا شوکه شده بودم هیچ واکنشی نمیتونستم نشون بدم چون تا اون موقع بخدا فقط فکرم این بود که اینا دارن امتحانم میکنن ببینن وظیفه مو درست انجام میدم یا نه! یه دستای پر و سنگینی داشت نامرد، تو ارتشم خب ریش و پشم و این داستانا نمیذارن که مثل ارگان های دیگه، و شیش تیغ و شسته و رفته و آنکارد شده هست تمام لباس ها و همه چیز نظامی ها چه کادر چه سرباز، و ریشت یه کوچولو نوک میزد حتی، یا ناخونات یه ذره رشد میکرد و پوتینات عین آیینه تمیز نمیبود یا جورابات رو هر شب نمیشستی یعنی نابود بودی نااااابود! و منم خیلی همیشه خوشم میومد از این چیزا از این اصول ارتش مخصوصا نیرو هوایی و از عشقمم و شانسمم همونجا افتاد خدمتم و خب چه خدمتی هم شد!!! : ) آقا صورتش و چشماش تو تاریکی برق میداد با اون لباسا و کفشاش، منم اینقدر کتک خورده بودم که یه آن به خودم اومدم دیدم دهنم پر خون شده! نامرد بدجوری زده بودم اصلا گوشام زینگه میکرد انگار تیر در کرده بودن در گوشم! دهنم پر خون و پوست لپ و لثه دهنم تو دهنم کنده شده بود و بازی میکرد تو دهنم و هی تف میکردم بیرون، یعنی استاد حسابشو کنید با لگد مثل یه رزمی کار میزد تو شکمم و سینه ام، غیر از چک افسری و مشتایی که بهم زد، حالا من خب میگم اگر شوکه نشده بودم، یعنی حتی حق تیر داشتما! یعنی مگه نمیتونستم دفاع کنم و بگیرم بزنمش منم؟ یا اسلحه میکشیدم سمتش دهنشو سرویس میکردم! ولی من کلا میگم گیج و مات و مبهوت از این جریان، آقا بعد کلی کتک کلی هم فوحش بهم داد و گفت مرتیکه بیچارت میکنم نابودت میکنم! درو رو من باز نمیکنی هاااان؟؟؟؟ منو نمیشناسی احمق! سربازه فلان فلان شده کلی دری وری بهم گفت و رفت سمت آجودانی و دفتر فرماندهی کل پدافند پیش سرتیپ فرمانده. پاس بخشی که مامور رسیدگی و نظارت به سربازهای نگهبان بود از دور دیدم صدام کرد و اومد پیشم اینقدددر ناراحت شد و فوحش داد به اون لعنتی سرهنگه و اینقدر گریه کرد واسم و منو گرفت تو بغلش و گفت سرکار بهزادی پس چی شدددد جریان چی بود چرا اون ح.. زاده اینجور گرفتت زیر مشت و لگد و اینا، داستانو واسش گفتم و خب اون تنها کسی بود که شاهد ماجرا بود، بنده خدا خیلی ناراحت شد واسم و گفت نمیخواد ادامه پستتو وایسی یکیو میذارم به جات تو برو تو آسایگاه استراحت کن..

چند دقیقه ای نگذشته بود که دیدم اسممو صدا زدن تو بلند گو که وظیفه بهزادی بیاد دفتر آجودانی و مرکز، منم که چون بالا خدمتی بودم لازم نبود اصلا قوانین سفت و سخت واسم اجرا بشه مثل سربازای صفر کیلومتر آشخور که مثلا موهارو از تهِ ته با صفر بزنن جوری که پوست سرت کنده بشه! : ) یا تو لباس پوشیدن و بعضی مسائل دیگه، و خب اون فرمانده قرارگاهه هم که اول خدمتم خیلی اذیتم کرده بود بعد از اونهمه مدت تازه یه کمی باهام خوب شده بود بعد از اون داستانا و لغو درجه و زندان انداختنم، آقا ما رفتیم دفتر ستاد فرهاندهی کل و احترام نظامی گذاشتم و باید کلاهو در میاوردیم میگرفتیم بغل گودی پهلوها پیش استخوان برجسته لگن، بعد از احترام نظامی و شق عین ستون دیوار وای میستادیم تا ببنیم دستور چی میدن و چی میخوان بگن، وقتی کلاهمو برداشتم خب کله تازه تراشیده انگار با تیغ تراشیده بودمش بخاطر قوانین اون فرمانده قرارگاه عقده ای موهامو با صفر زده بودم اتفاقا یه ماشین اصلاح وال (WAHL) آمریکایی هم هست که داداشم دهه هفتاد از حج اورده بودش، با اون وقتی ریش یا کله رو میتراشی یعنی دقیقا انگار شیش تیغه کردی، پوستت برق میزنه! و کل فرمانده هان کله گنده اونجا حضور داشتند، حسابشو کنید فرمانده کل پایگاه که سرتیپ خلبان بود با فرمانده کل پدافند اونجا و کل فرمانده هان گردان های مختلف اونجا بودند تو اتاق بریفینگ، و اصلا پای سربازی اونجا باز نمیشه هیچوقت! هرگز! یک دفتر مجلل و شیک و باکلاسی بود تماااام در و دیوار عایق کاری شده و چرم و چوب مرغوب میز و صندلی ها هم همینطور و عین آیینه برق میزد همه جا، بعد موندن نگام کردن و فرمانده پدافند ازم پرسید خب سرکار بهزادی بگو ببینم جریان چی بوده چرا درو روی سرهنگ فلانی باز نکردی؟ یکم مکث کردم، گفتم امیر (فرمانده های رده بالا با رسته سرتیپی و سرتیپ تمامی و بالاتر رو با امیر خطاب میکنن تو ارتش)، بهش گفتم امیر مگر نه این شعار خودتونه تو ارتش که تحت هیچ شرایطی از مسئولیت و وظیفه مون عدول نکنیم و جونمون رو پای وظیفه و ماموریتمون بدیم!؟ مگر نه اینکه اینا قوانین خود شماهاست و این رمز شب و کد ها رو خودِ همین جناب سرهنگ فلانی که سیر دلش منو کتک زد، نوشته شده و انتخاب شده و تمام نیروهای نظامی باید رعایتش کنن، مگر نه خود ارتش گفته اگر حتی شخص اول مملکت (اسمشم اوردم پیششون!) گفتین اگر اومد پشت در یا دیده شد توی محل های نظامی، باید اسم رمز رو بدونه و هیچ سربازی حق نداره بدون اینکه اسم رمز رو بهش بگن به افراد اجازه بده کسی وارد یا خارج بشه!!!؟ مگه نه اینکه خودتون گاهی حتی بعضی فرماندهان از طرف شماها مامور میشن با لباس مبدل و با لباس سرباز بیان وارد گردان ها یا مواضع جنگی بشن و وضعیت رو رصد کنن ببینن اوضاع چطوره و سربازها درست وظیفه شون رو انجام میدن یا نه!؟؟ آقا اینارو گفتم بعد ساکت شدند و هیچی نگفتند، جیکشون در نمیومد! بعد موندن یه نیگا به همدیگه انداختند با یه حالت استیصال و خجالت و ناراحتی بهم گفتند باشه سرکار بهزادی ممنونم دم در منتظر باش، اومدم برگردم دیدم صدای فرمانده گردان خودمونم درومد همون سرهنگ باحاله، خدا حفظش کنه کورد هم بود بچه کرمانشاه بود خیلی آدم شریفی بود، و بهم گفت سرکار بهزادی پس چرا اینقدر سرتو از ته زدی تراشیدی؟؟؟ تو که ماشالله دیگه بالاخدمتی هستی چیزی تا آخر خدمتت نمونده، نیازی نبود اینقدر از ته بزنی سرتو، بهش گفتم جناب سرهنگ این دستور همون فرمانده قرارگاه استوار فلانیه، خیلی ناراحت شد و سرشو تکون داد یه چیزیم زیر لب بهش گفت و گفت باشه ممنون دم در منتظر باش..

استاد جالبه بدونید، بخداوندیه خدا اومد اون سرهنگه عملیات که کلی منو زده بود و تهدیدم کرده بود و ناسزا بهم گفته بود، اومد افتاد رو دست و پام با گریه از نوک پوتینم بوسید منو تا فرق سرم! دستامو میبوسید، همین الان که دارم این خاطراتمو تعریف میکنم احساساتی شدم و اشکام اومد تو چشمام.. (هعییی)

اومد با گریه و بوسیدن سر تا پام بهم گفت غلط کردم پسرم! کلی بد و بیراه به خودش گفت، و گفت تو هم پسر منی آی فلان و بهمان من اشتباه کردم من غلط کردم بارها اینو گفت، گفت اشتباه از منه فلان و بهمان شده بود اینجوری اونجوری، تو درست وظیفه تو انجام دادی، منو میبخشی؟ یه حس و حال عجیبی بود اون لحظات استاد که توصیفش برام سخته..

من که بارها تو زندگیم بهم کم لطفی و بی مهری شده و از خیلیا خوردم و دلم شکسته بوده، و بارها اوج و حضیض ها دیدم، اون دوران هم بر سر همه شون.. : )

خلاصه اونشب با همه سختی و بدیش تموم شد و بعدش از فرداش باورتون نمیشه اینقدر منو صدا میزدن از بلندگوی ستاد اصلی فرماندهی، مستقیم دفتر جناب سرهنگ فلانی! فرمانده عملیات، ای خدا چه روزایی بود : ) میرفتم اونجا اینقدر بنده خدا بهم میرسید و یه وضعی که نگووو! انگار دعوتم کرده بود هتل! به منشی هاش کلی میگفت برید خوراکی یه عالمه خوراکی میاورد میذاشتن جلوم رو میز، و خودش سرهنگه هم مینشست روبروم عین یه دوست مثلا راحت و ریلکس و کلی باهام گپ میزد و میگفت و میخندید، بعد حتی بهم گفت چه کاری از دستم بر میاد واست انجام بدم؟ مثلا میپرسید وضعیتت چطوره اونجا؟ شنیدم استوار فلانی خیلی اذیتت کرده و میدونم که آدم چجوری ای هست و فلان، و میخواست از دلم در بیاره بنده خدا، منم که بدمم نمیومد کمی وضعیتم بهتر بشه و خلاص بشم مخصوصا اون آخر خدمتی که دیگه خسته و شکسته و زخمیه خدمت شده بودم : ) بهش جریانارو گفتم راجع به زندان رفتنم و اضاف خدمت زدنمو اینکه چقدر اذیتم کرده تو گردان، اونم بهم قول داد که یه کارایی میکنه، یا مثلا واسم مرخصی نوشت گفت برو خونه چند روز مرخصی واسه خودت هوایی تازه کن..

آقا هر روز به مدت چند روز این پروسه تکرار میشد، این فرمانده قرارگاهمون همون استواره، اینقدر لجش گرفته بود هی میگفت مررررتیکه : ) چیکار کردی سرکار بهزادی که هی دم به دییقه میخوانت اون بالا بالاها..

و من اون روزها و تو کل روزای سخت فقط از خدا کمک میخواستم و صداش میزدم و باهاش حرف میزدم و خدا برای من کافی بود، هیچ تهدیدی تو زندگی من تاثیری نداشته و همین موارد که تو خدمتمم بود تا دلتون بخواد، همه دفع میشدن و یا خود اون افراد ضربه شو میخوردن، دقیقا فردای همون شب اون اتفاق، روی صف صبح گاه مشترک که کل گردان ها رژه باید میرفتند و قوانین و ضوابط و آیین نامه ها و فرامین جدید و مهم اطلاع رسانی میشد، دقیقا و صراحتا اعلام شد که هر نیروی کادر یا وظیفه ای اگر حس کرد داره ناحقی میشه و ظلمی بهش شده و موردی هست که باید اعلام کنه و بهش رسیدگی بشه، میتونه با دفترحفاظت و حراست اطلاعات و عقیدتی سیاسی در میون بذاره، اینقدر بخدا بچه های گردان رفیقام بهم گفتند بیا برو گزارش بده دهن طرفو سرویس میکنن بیچارش میکنن، اصلا از پست و مقامش میتونن بگیرنش و عزلش کنن اصلا سر این کارش! و تمام خدمتش دود بشه بره هوا، من که آدم این کارا نبودم هیچوقت که کسیو بدبخت کنم و بخوام منم عقده ای رفتار کنم و تلافی جویانه نگاه کنم به کسی و موضوعی خداروشکر از این خصلتا هیچوقت نداشتم و تو ذاتم نیست اصلا خدا رو صد هزار مرتبه شکر. و همیشه بخشیدم و بخشنده بودم اینم لطف و مرحمت و عنایت خدای عالم بوده نسبت بهم که آدم آروم و مهربونی هستم، ولی نه همیشه و نه با هر کسی! : )

از این دست اتفاقات و خاطرات خیلی زیاد دارم تو زندگیم.

واقعا استاد عزیزم کنترل ذهن و تقوا همه چیزه! چقدرمن آسیب ها زدم به خودم و دنیای پیرامون اطرافم با ندونستن این آگاهیا و این قوانین، اما از وقتی متوجه ساز و کار جهان شدم و این قوانین رو درک کردم بهتر، واقعا خیلی عالی عمل کردم روی خودم مخصوصا با دوره شگفت انگیز احساس لیاقت این موارد خیلی عالی در من درمان شد و بسیار نتایج لذت بخش و آرامش بخشی گرفتم و یه نفس راحتی دارم میکشم این اواخر.

یاد گرفتم به مسائل جور دیگه ای نگاه کنم

یاد گرفتم که به همه افراد حق اظهار نظر بدم فارق از اینکه بدم بیاد یا خوشم بیاد و من نباید احساس خودم رو بد کنم، من نباید نازک نارنجی باشم! من نباید اجازه بدم کسی بره رو مخم و احساس ارزشمندیه منو ببره زیر سوال! من من، منم که همه کاره زندگی خودمم و اتفاقات و افکار خودم!

یاد گرفتم که هر کسی پشت سرم حرف زد غیبت کرد یا هر نظری داشت، تهمت زد، یا تهدید کرد این منم که باید بزرگ تر از اونی باشم که این مسائل کوچیک و بی اهمیت رو بهشون توجه نکنم و بهشون قدرت ندم، جهان و خداوند کارشو خیلی خوب و دقیق بلده و میدونه چیکار کنه و همه چیز سر جای درستشه! من نیازی نیست قاضی بازی در بیارم و بخوام عدالت خدا رو اجرا کنم یا زیر سوال ببرم! اون خودش عادلترینه! خودش همه چیزو مدیریت میکنه به نفع من، حتی اگر ظاهر قضیه جوری نشون بده که انگار به ضررت شده.

یاد گرفتم که با توجه کردن و قدرت دادن به اون مساله و رفتار بد دیگران و یا نظر و قضاوتشون نسبت به من، فقط دارم به خودم آسیب میزنم و گور خودمو با دستای خودم میکنم!

سپاسگزارم از توجهتون