ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 1 - صفحه 97 (به ترتیب امتیاز)

به نام خداوند بخشنده و مهربان

سلام استاد عباس منش عزیز، ممنونم برای تک تک فایل های دانلود رایگان این سایت و برای تک تک فایل های محصولات شما چه محصولاتی که خودم تهیه کردم و چه محصولاتی که خودم هنوز نخریدمشون و ندارمشون. برای همه ی اینا متشکرم و خداوند رو سپاسگزارم برای اینکه چنین منبع عظیم آگاهی رو در اختیار من گذاشته . مطمئنم که هنوز قدردان نیستم یعنی به اندازه ای که باید ، نیستم.دارم سعی می کنم اما هنوز خیلی کار می بره تا من اون وجود با ارزش درون خودم رو پیدا کنم. نسبت به سال 98 که وارد سایت شما شدم خیلی تغییر کردم و به نتایجی هم رسیدم اما باید بیشتر و بیشتر بشه.و دیگه بهم ثابت شده به میزانی که روی بهبود شخصیت خودم کار می کنم نتایج بیشتر میشه. این روزا تلاش عمده من همینه بهتر شدن. دیگه خیلی به فکر این نیستم که چه کار کنم درآمدم بیشتر بشه ، این فکر به سرم میاد اما اینو میدونم که بیشتر باید به این فکر کنم که چطور آدم بهتری باشم؟ و به تجربه و البته از طریق آموزش های عالی شما به این رسیدم که باید روی خودم کار کنم و به میزانی که در این زمینه موفق میشم موفقیت مالی من هم بیشتر میشه.در واقع تمام فایل های شما داره این رو درس میده . تمام فایل های شما تمرینی برای ساخت منِ بهتر هست که وقتی موفق بشیم درهای موفقیت از جنبه های مختلف یکی یکی به سمت ما باز میشن. دیروزاولین باری بود که فایل رو شنیدم و همون لحظه استپ زدم و یه کامنت گذاشتم و بعد هم ادامه ی فایل رو گوش کردم . برای خودم خیلی جالب بود که من در مورد این ویژگی شما که دنبال حل ریشه ای مسائل هستین و آشغالا رو زیر مبل نمی ریزید نوشته بودم و شما تو این دقیقاً این جمله رو گفتین. شما نمی دونید که این جمله ی شما چقدددددر نجات بخش من بوده. بارها شده به هر دلیلی خواستم از بررسی ریشه ای یه موضوعی فرار کنم اما انگار که شما میای جلوی من و میگی میخوای آشغالا رو بریزی زیر مبل و بعد خودت از بوی گندش زجر بکشی؟ بارها ذهن آگاه من بهم با همین یه جمله ی به ظاهر ساده کمک کرده تا بتونم انرژی بگیرم و بفهمم که وظیفه من حل ریشه ای مسئله های زندگیمه. استاد نوشتن در مورد این موضوع برای من خیلی سخته ، من واقعاً در مرحله ای از زندگیم قبل از آشنایی با شما از این موضوع حسادت رنج کشیدم . دیروز گفتم من از اول اینطور نبودم اینکه چی شد و از کجا شروع شد رو خودم الان دقیقاً میدونم اما نمیتونم اینجا بنویسم نه بخاطر خودم ، خودم از نوشتن اینجور چیزا اذیت نمیشم اما شاید عزیزانم دوست نداشته باشند و اذیت بشن. دیروز نوشتم از 22 سالگی اما بازم که خیلی بهش فکر کردم دیدم نه زودتر بوده از زمان ازدواجم با همسر عزیزم بوده و الان که دارم کامنت می نویسم می بینم نه باید برگردم به کودکی و به هشت سالگی خودم. در 7 ، 8 سالگی من اتفاقی افتاد که نمی نویسم که چی بود اما من حس خیلی بدی بهش داشتم ، شاید اگه توضیح بدم 90درصد بچه های سایت بگن حق داشتی حالت بد بشه ما هم اگه بودیم همینطور میشدیم ! اما من که شخصاً اون روزا رو تجربه کردم میگم کاش بلد بودم کاش چیزایی که الان میدونم اون موقع هم می دونستم . کاش کنترل ذهنی که الان از استاد عباس منش یاد گرفتم رو اون موقع هم حداقل کمی داشتم. گذشته ها گذشته و افسوس بر گذشته چز تباه کردن حال و آینده به من جیزی نمیده.از دیروز که این فایل رو شنیدم خیلی فکر کردم . من تو مدرسه به دوستام حسادت نداشتم ، و دقیقاً این اخلاق رو داشتم که اگه کسی از من بهتر بود میرفتم ازش میخواستم برام بگه که چکار می کنه و اکثریت اونا هم می گفتن و من هم استفاده می کردم. به نظرم اون موضوع تنها موضوعی بود که به طور جدی ازش رنج می بردم . من بزرگ و بزرگتر شدم از دیدن موفقیت دوستان و فامیل و .. همیشه خوشحال بودم اما اون یه مورد همیشه بود .در 19سالگی ازدواج کردم که البته با پسردایی خودم ازدواج کردم و وارد جمعی شدم که بسیار با خودشون صمیمی بودن. ما سالی یک دوبار خونه ی دائیم می رفتیم اما این حد از شناخت رو نداشتم . با من هم خیلی صمیمی بودن . اینجا کم کم احساس بد تو وجودم شکل گرفت. ما این مدل روابط رو تو خانواده نداشتیم ، ما هم با هم خیلی خوب بودیم اما پیش میومد که اگه مشکلی با هم داشتیم مدتی با هم قهر باشیم و انگار نه انگار که این خواهر یا برادر منه! اما اونا اصلاً این رفتار رو نداشتن . تو این بیست و دو سال زندگی مشترکم حتی یک بار پیش نیومده که ببینم خواهر و برادرا با هم چنین رفتاری داشته باشند . جمع شاد و قشنگی دارن . من اون موقع ها به جای اینکه این اخلاق خوب رو یاد بگیرم بهش حسادت کردم. و خب اون چه که مسلمه وقتی به دیده ی حسادت به چیزی نگاه کنی دیگه داستان عوض میشه ، احساسات درونی عوض میشه و وو . اون موقع ها اینا رو نمی فهمیدم. این اشتباه خودم رو نمی فهمیدم! من تا 9 سال بع از ازدواجم اینو نمی فهمیدم و این احساس حسادت هم باعث شده بود که روابط عالی ای با خانواده ی همسرم نداشته باشم و از اینطرف هم از خانواده ی خودم هم رضایت درونی نداشتم ! بدون اینکه بفهمم داشتم تو هر دو تا جمع به خودم ضربه میزدم ، چرا اونا چنین روابطی داشتن ، چرا ما چنین روابطی نداشتیم! وجود این دو حس حسادت انگار درونم رو پذیرای موارد دیگه ی حسادت هم کرد. نمی دونم شاید آدم شکرگزاری نبودم ، یعنی قدر داشته های خودم رو نمی دونستم که حسادت می کردم! خودم دوست داشتم اما بازم احساسات خوبی نداشتم وقتی یه جمع دوستانه میدیدم، خودم پوشش دلخواهم رو داشتم اما بازم به لباس پوشیدن بعضی ها حسادت می کردم. هیچ کدوم اینا رو اون موقع نمی فهمیدم ها. الان که دارم فکر می کنم خودم رو می بینم! نمی دونم به این مدل حسادت ها چی میگن ؟ شاید نداشتن عزت نفس و نداشتن احساس لیاقت و نداشتن اخلاق شکرگزارانه باشه. یه وقت کسی چیزی رو نداره و حسادت میکنه. اما وقتی کسی خودش از نعمتی بهره منده و حسادت میکنه یعنی چی؟ نمیدونم اما حس می کنم که اینطور بودم چون برای وجود خودم ارزش قائل نبودم ، برای داشته های خودم ارزش قائل نبودم . هر مثالی که از حسادت های خودم یادم میاد بیشتر این مدلیه.شرایط زندگی من یواش یواش به جای بهبود، رو به پسرفت بود از همه لحاظ . کم کم حسادت به اونچه که نداشتم هم بیشتر در من شکل گرفت، بیشترین چیزی هم بهش حسادت داشتم پیشرفت مالی اطرافیان بود! با خودم میگفتم من چرا اینقد بدبختم که فلان موقعیت رو ندارم؟ یادمه مستاجر بودیم بعضی ها که چند سال اول زندگیشون خونه ی رایگان در اختیار داشتن و بعد خودشون خونه خریده بودن میگفتم خب ما مستاجریم اونا تونستن خونه بخرن چون چند سال اونطوری زندگی کردن! پدرم برامون یه ماشین خرید.اتفاقاً شرایط طوری شد که چند سال بعدش پدرم یه واحد آپارتمان کاملاً رایگان هم در اختیار ما گذاشت و زندگی ما بهتر که نشد بدتر هم شد و این باعث شده بود بیشتر احساس بی لیاقتی و بی عرضگی داشته باشم مخصوصاً که هر کی می رسید می گفت که حاجی به شما خونه داده الان باید پولاتون جمع شده باشه ، همه دنبال این بودن از ما بشنون که ما زمین خریدیم یا خونه ثبت نام کردیم و و و و . وضع ما بهتر نشد با اینکه هم ماشین داشتیم و هم خونه! احساست بد من بدتر هم شد. میگفتم خب ما چی نداریم که اونا دارن که اینقدر رو به پیشرفتن ؟! اونا منبع درآمدشون مگه چیه که هم خوب میخورن و هم خوب می پوشن و مسافرت هم میرن و مهمون هم زیاد دارن و …… همیشه هم از همسرم می پرسیدم گیر کار ما کجاست؟که هر چی زحمت می کشیم نتیجه ای نداره؟

همینطور گذشت تا اینکه یه سری دورهمی خانوادگی تو فامیل راه انداختن ، هر بار خونه یکی برن. چند هفته ای رفتم و میدیدم که مادر و بچه ها هر بار با یه پوشش میومدن مهمونی ، اما من و بچه هام وضع ظاهری خوبی نداشتیم این آزارم میداد . تقریبا هر بار به جا اینکه بعد مهمونی سرحال بشم ، حالم بد میشد و میرفتم تو فکر که ما چقد بدبخیتم و …. . یه روز تلفنی به خواهرم گفتم که من دیگه نمیام. گفت چرا ؟ براش توضیح دادم که سر و وضع من خوب نیست و اعصابم خورد میشه. گفت اونا شورش رو درآوردن گفتم من احساس می کنم منم که ایراد دارم و نباید اینطوری فکر کنم. اما نمی تونم فکرم رو درست کنم. خلاصه که دیگه نرفتم . اما اینجا دیگه می دونستم که این منم که ایراد دارم.اینکه دقیقاً چکار کردم واقعاً یادم نیست. موارد مختلفی رو مطالعه کردم سعی کردم در حد توانم آدم بهتری بشم و این احساسات بد رو از خودم دور کنم . تا بعد از یکسال رسیدم به سایت استاد عباس منش . یادمه همون روز اول ورودم به سایت حجم زیادی از احساسات منفی درونم فروکش کرد که تو اولین کامنتم هم اینو نوشتم. واقعاً آرامش گرفتم. گاهی پیش میاد که حس حسادت دوباره سراغم میاد. غریبه و آشنا هم نداره. شاید هم حالم رو بد کنه برای نصف روز . اما همزمان که حالم بده و تو ذهنم نجوا بیداد می کنه ، انگار خودم و خداوند با هم نمیذاریم ادامه پیدا کنه. نجوا یه چیزی میگه ، ندای آرامبخش درونم هم یه چیزی میگه. نجوا میگه تو بدبختی تو هیچی نیستی و هیچی نداری! ندای قلبم میگه تو همین که هستی یعنی وجودت با ارزشه! نجوا بهم میگه خاک تو سرت دلت رو به آموزشای استاد خوش کردی اما همه اش بیفایده است! ندای درونم میگه بیفایده نیست ! تو که حتی یه 1000تومنی از خودت نداشتی الان به درآمد 6 میلیون در ماه رسیدی که این ماه یه کلاس دیگه بهم اضافه شده که به لطف الله درآمدم به 8میلیون میرسه . نجوا میگه فلانی رو ببین بچه اش فلانه و فلانه! ندای قلبم میگه هر چی هر جا که هست جای درستشه و من هم فرزندان خوبی دارم و بچه های من که خیلی کوچیکن که بخام الان قضاوتی بکنم. تازه بزرگ هم که بشن من باید یاد بگیرم که اونا خودشون راه خودشون رو میرن و خداوند هدایتشون میکنه اگه خودشون بخان. نجوا بهم میگه تو معلم زبانی مثلاً اما اینقدر بدبختی که بچه های محل شما میرن پیش مدیر و معلم ابتدایی کلاس زبان ! تو اینقد بی ارزشی که پیش تو نمیان! این نجوا خیییلی رو مخ من بود! خیییییلی ایستادگی کردم استاد تا اینو درستش کنم البته هنوز درست نشده! اما هر جوابی که ندای درونم میداد نجوا صد برابر حرف میزد!!! این جمله رو خیلی در بابر این نجواها تکرار کردم که هر کسی هر جا هست جای درستشه! خیلی به خودم گفتم اون همسایه اگر برای کلاس زبان بچه اش داره هزینه میکنه و می بردش چند تا روستا اونطرف تر پیش یه معلم ابتدایی که خیلی هم اون معلم انسان با ارزش و دوست داشتنی ای هست اما باز هم بچه اش تو درس زبان مشکل داره این آدم سر جای درستشه. منم هر جا که هستم تو جای درست خودم هستم. بعد از این نجوا میرفتم و دفتری که پرداخت شهریه ها رو ثبت می کردم رو می آوردم و می گفتم ببین اینا همه دریافتی منه از کسانی که حتی باهاشون هم استان نیستم ، دو تا از تهران و چند تا از قم که هیچ کدومشون از آشنایان دور من هم حتی نیستن. میگفتم اینا رو ببین ، این که همسایه من از علم من استفاده کنه خیلی خوبه اما این که کسی از جایی خیلی دور بدون آشنایی قبلی به سمت من هدایت بشه که خیلی مهمتره ! خلاصه اینقدر پایداری کردم و به خودم فهموندم که این افکار سمی فقط دید من رو آلوده میکنه و باعث خراب شدن روابط و اعصاب و روان من میشه. نذاشتم نجوا پیروز بشه. چند ماه پیش به خودم گفتم من نباید کم بیارم. داستانش طولانیه که اتفاقاً هدایت شدم به مسیری که از همین محل خودمون هم شاگردانی دارم و این دقیقاً بعد از اینکه در این زمینه به رهایی رسیدم و نجواها رو ساکت کرده بودم اتفاق افتاد.

در مورد زمین خریدن هم همینطور بود. وقتی به خودم عمیقاً فهموندم که هر کسی از دور و آشنا و غریبه و هر کسی در هر جایی از این کره خاکی اگر مالک تیکه زمینی هست لایقشه و در جای درستی ایستاده و اگه من هنوز به این موفقیت نرسیدم و تو اون مدار نیستم این خودمم که ایراد دارم و باید رو خودم کار کنم ،و همچنان روی خودم کار کردم تا در این زمینه به آرامش درونی رسیده بودم دقیقاً بعدش شرایط جوری شد که ما زمین خریدیم تو یه جای بسیار زیبا.

دقیقاً باید اینو بفهمم اگر کسی روابط عالی داره اون شخص دقیقاً در این زمینه در جای درستش قرار داره. اگر کسی سرمایه ی زیادی داره ، در خودش لیاقتش رو ایجاد کرده که داره ، در اون زمینه باورهای درستی داره که تو اون مداره. خلاصه که به لطف خدا خیلی آرامش بیشتری دارم. اون تضادی هم که در کودکیم اتفاق افتاد و همچنان هست ،دیدم از من که کاری بر نمیاد و من نمیتونم تغییرش بدم . چند سالی میشه که سعی کردم نگاهم رو بهش تغییر بدم و احساس میکنم این تغییر نگاه خیر زیادی برای خودم داشته و آرامش زیادی بهم داده حتی اگه از نگاه دیگران دلچسب و پذیرا نباشه.و مهم نیست که دیگران چی میگن . چیزی که من می بینم طرز فکرشون آسیب زاست. آسیب هایی که روزی خودم هم با همون طرز نگاه متحمل شدم و درست از وقتی که دیدم رو عوض کردم آسیب ها کمتر و کمتر شدند . مهم آرامش خودمه نه نظر دیگران.

درسته استاد اینکه ما بفهمیم دلیل حسادتمون یا احساس بدمون چیه خیلی برامون خوبه. باعث شناخت بهتر خودمون میشه و به قول شما تو قدم اول دوازده قدم بعد از شناخت بهتر خودمون می تونیم خودمون رو بهبود بدیم . وقتی ما خودمون به طور ریشه ای ندونیم که چه مشکلی داریم چطور ممکنه که مشکل رو برطرف کنیم. من قبلاً به این موضوع حسادت فکر نکرده بودم ، اگر هم بوده خیلی گذرا و موردی بوده . اما این فایل باعث شد از این به بعد اگر به چنین احساسی برخوردم برگردم به درونم و ریشه رو پیدا کنم.همین پنجشنبه گذشته تو شرایطی قرار گرفتم که باعث فوران حس حسادت در من شد. خیلی تلاش کردم خودم رو کنترل کنم. یه جورایی برمیگشت به احساس لیاقت خودم که انگار تو اون شرایط پیش آمده من از نظر چندین نفر یه آدم بی توجه ، خسیس ، بی سلیقه ، بی هنر و خلاصه چند بار منفی دیگه به نظر میومدم. اولش خیلی خورد تو ذوقم. جلوی خودم رو گرفتم که حرف اشتباهی نزنم . و بعد که تنها شدم با خودم خیلی فکر کردم. گفتم مهم نیست که اونا چه فکری در مورد من می کنند. خداوند حاضر و شاهده و من به هیچ عنوان قصد بی احترامی و خساست و فلان نداشتم. نزدیک بود گوشی رو بردارم به دو سه نفر زنگ بزنم و بخام که از خودم دفاع کنم . اما گفتم طبق قانون، اعراض تنها کاریه که من باید انجام بدم. شنیده هایی که شنیدم رو از گوش دیگه بیرون کنم و از زندگیم لذت ببرم . از داشته هام لذت ببرم و همین کار رو هم کردم. اما واقعاً سخت بود. خیلی خوشحالم که افسار کارم رو به دست نجوا ندادم . و اینها همه نتیجه ی آموزش های شماست. از شما ممنونم استاد عزیزم. دیروز وقتی این فایل رو شنیدم از موضوعی که مطرح کردین مبهوت شدم! موضوعی که برام داغ بود دو روز قبلش برام اتفاق افتاده بود.متشکرم.

امروز کامنت نوشتم اما احساس می کنم هنوز درست تمرینی که دادین رو انجام ندادم. خیلی ممنون که این نکته رو تذکر دادین که فعالیت ما در سایت می تونه در ادامه ی آموزش شما کمک کننده باشه.زاستش وقتی اینو شنیدم بغض کردم. من خودم معلمم ، حالا رشته ام فرق می کنه. من زبان درس میدم و شما بهتر زیستن رو .من به شخصه انجام تکالیف زبان آموزام روم تاثیر داره. بچه هایی که تکلیف رو با سلیقه و تمرکز و توجه خاصی انجام میدن حقیقتاً به من در ادامه ی مسیر انگیزه و امید می بخشن. تا دیروز اصلاً به این موضوع توجهی نداشتم که شما استادید و من شاگرد و انجام تکالیفم چقدر می تونه برای شما انگیزه بخش باشه. استادی شما رو درک کرده بودم اما انگار شاگردی خودم رو نه و اینکه وظایفی به عهده دارم که باید انجام بدم.تازه شما که اینهمه فایل محصولات و فایل دانلودی دارین. اینجا از شما به خاطر کوتاهی خودم معذرت میخام. من بلد نیستم خوب بنویسم. خیلی جاها کامنت گذاشتم اما بعدش دیدم اصلاً نتونستم حرفم رو بزنم. شاید همین بهم حس بدی داده و باعث شده کمتر کامنت بذارم. که اینم باز برمی گرده به خودم که باید درستش کنم. امیدوارم از این به بعد حواسم رو بیشتر جمع کنم و انجام تمریناتم در سایت هم نمود واضحی داشته باشه. باز هم از تذکرتون ممنونم. براتون بهترین ها رو آرزو دارم استاد عباس منش عزیز

اللهم ثبت اقدامنا