ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 1 - صفحه 102 (به ترتیب امتیاز)

سلام خدمت استاد عزیزم و همه ی دوستان خانواده صمیمی عباس منش؛

در پاسخ به سوال این فایل باید بگم که من تلفیقی از هر دو حالت هستم. یعنی اگر کسی از نزدیکان ، اقوام ، دوستان و بخصوص افرادی که در عین حوزه کاری من هستند موفقیت خوبی بدست بیاره من حسادت میکنم اما در عین حال سریع ذهنم درگیر این میشه که ببین چقدر فرصت است ، اگر برای اون شده برای من هم میشه ، باید ایده بگیرم ، تلاش کنم و ……..

اما چیزی که بعد از این فایل متوجه اون شدم خیلی جالب بود و باعث درک بهتری از خودم شد

– [ ] اولا ذهنم کوشش میکنه رد کنه و اصلا تحسین نمیکنه موفقیت های دیگران را. چند شب پیش جایی مهمان بودیم دوستی هم بود گفت ما قراره سردخانه بسازیم و مبلغ زیادی هزینه میشه چیزی حدود نیم میلیون دالر و ما خانه ساختیم و فلان کردیم حدود یکصد هزار دالر هزینه شد. سریعا ذهنم انکار کرد و حتی برای برادران خودمم گفتم این یارو خالی میبنده این یک دلال و دست فروش داخل بازار بیشتر نیست. و کلی انکار و دلیل و توجیه. حالا با وجود اینکه حتی از لحاظ موقف مالی و کاری ما خیلی بهتریم و به اون جمع هم معلوم بود اما ذهن من تحسین نمیکنه موفقیت های دیگران را بلکه کوشش میکنه دلیل بیاره و رد کنه. حتی اگر اون افراد موفقیتی بدست بیارن که در مقابل موفقیت های ما کوچک باشه.

– [ ] دوما اگر در جمعی باشم ‌و کسی را با موقف بهتری ببینم احساس ضعف و بی ارزشی میکنم که بابا ما کجا این کجا

– [ ] سوما اگر کسی از دوستان و نزدیکان باشه و موفق شده باشه من احساس میکنم که از قافله عقب ماندم و خیلی تنبلی و وقت تلفی میکنم و باید شبم را به روزم بدوزم و بیشتر کار کنم. تمام تیم کاری ام را میطلبم ‌ و شروع میکنم به نصیحت و …..

– [ ] احساس بی انگیزه بودن و بخصوص وقتی یکی خیلی خیلی موفق شده باشه سریعا احساس اینکه دنیا اینقدر ارزش نداره به هر حال میمیریم بهم دست میده.

– [ ] خلاصه با مطرح کردن سوال از خودم به این نتیجه رسیدم که در کل قسمتی که ایراد داره و نیاز به تغییر داره خیلی قوی تر از بخش درست و مثبت این قضیه است. یعنی در یک کلام در تمام حالاتی که ببینم کسی از دوستان و نزدیکانم موفق شدن احساس خوبی نمیکنم.

———————————————————-

در کل فکر میکنم که در تمام این شرایط اگر دنبال ایده گرفتن و الگو گرفتن باشیم نتیجه احساس خیلی بهتری بهمون میده. یادمه که یکی از دوستانی که در حوزه کاری ما و خیلی موفق و البته خیلی از ما سابقه دار تر بود و همیشه حس حسادت و حالاتی که بالا یاد کردم را درباره اون داشتم و یه زمانی به خاطر یه موضوع مشترکی که داشتیم با هم یکجا بودیم و داشتم اون رو با تمام باور هایش چک میکردم چیزی که فهمیدم این بود که من خیلی اون رو برای خودم غولی کردم در حالی اصلا مهارت خاص تری از من نداره و در این مسیر کاری عجیب و غریبی نکرده فقط ادامه داده اون مسیر درست رو البته با باور های خوبی که داشت.

منظورم این بود اگر هر وقتی به کسی بر بخوریم بجای اینکه حسادت کنیم ‌ و مسیر را اشتباه بریم به نظر من بهترین باور اینه که اگر اون تونسته بخصوص کسانی که نزدیکان ما و دوستان ما هستند پس من هم میتونم. و اون چیز عجیب و غریبی نداره با من فرقی نداره باید راهشو پیدا کنم.

در آخر به نظر من بجای اینکه در مقابل موفقیت های دیگران بی تفاوت باشیم و بی اعتنا که برایمان احساس بدی دست نده بهتره کمی انگیزه بگیریم یعنی اگر در وهله اول احساس خوبی هم نداریم موقتا اما این اگر باعث میشه که کنکاش کنیم ‌و مشکل خود رو پیدا کنیم خیلی بهتر از اینه که به بهانه ی اینکه من حسادت نمیکنه خیلی بی تفاوت باشیم البته که این نظر منه و من از اون نتیجه گرفتم نمی‌دونم چقدر درسته و دوستان چقدر متوجه منظور من شدند.

یادمه تقریبا بیشتر مهارت ها و توانایی های من زمانی ساخته شدن که خودم را مقایسه کردم با کسانی که نزدیکان من بودن و بهم انگیزه داد و باعث شد بفهمم از اون ها دنبال هستم و حتی احساس حسادت کنم تا اینکه اون سوختی شد بخاطر تلاش و عملکرد بیشتر و بهتر. البته و صد البته که در احساس بد موندن ( احساس حسادت ماندن ) طبعات بد خودش رو داره اما اگر تنها فقط یک تلنگر باشه شاید انگیزه ی خوبی بشه.

خیلی ممنونم از استاد گلم که همیشه باعث میشن که باور های اشتباهی که اصلا نمی دونستم دارم را بیرون کشیده بشه و تازه متوجه میشم که چقدر در لایه های زیرین خودم مشکل دارم با وجود اینکه سال ها رو خودم کار کردم.