اصل اساسی یک رابطه عاشقانه - صفحه 16 (به ترتیب امتیاز)

درباره دوست داشتن …

دوست داشتن، خیلی آن چیزی نیست که تو فکر می‌کنی. خیلی اسرارآمیز است و خیلی از کسانی که در آن بودند هیچ وقت ندانستند در آنند و خیلی از کسانی که درباره آن حرف زدند، فقط حرف زدند. مسیح گفت دوست داشتن خداست. خدا همان عشق است. او هم حرف زد اما تجربه‌اش را آشکار کرد و حرفی نزد.

دوست داشتن متولد شدن است. رنج کشیدن است رنجی از درد زایمان. تولد دوباره معشوق. رنجی از جهل و خفتگی معشوق و تلاش برای آگاه کردن و بیداری و پروراندن او. رساندن او به آزادی. چشم پوشیدن بخاطر او. رها کردن برای او. بازگشتن به او حتی اگر او در حال گریختن است. دوست داشتن، او را با تمام بدی‌هایش، دوست‌داشتنی یافتن است. رابطه است چون چیزها نمی‌توانند با هم در ارتباطی عمیق باشند مگر آنکه مثل هم باشند و فقط مثل‌ها می‌توانند همدیگر را دوست داشته باشند. تنها بازها با بازها و کبوترها با کبوترها بال پریدن دارند. در پرواز باز و کبوتر یا باز و عقاب مرگی ناگهانی و هراسی همیشگی نهفته است. دوست داشتن کشش روح است نه کشش های نفس و هوس. کشش قلب است نه کوشش های پوچ و عبث.

دوست داشتن دوست داشتنی بودن است چون تنها دوست داشتنی قدر دوست داشته شدن را می‌داند و تنها اوست که می‌تواند دوست داشته باشد زیرا انسان چیزی را می‌تواند به دیگری بدهد که در خود دارد و اگر ندارد چگونه ببخشد.

دوست داشتن خیرگیست. خیره شدن، خیره ماندن و خیره مردن. در خیرگی یکی در انتظار توست که همه پاسخ‌ها و نیازها و دردهای توست. دوست داشتن، دیگری را داشتن است بدون زنجیر زدن. دیگری را داشتن است در اوج از دست دادن. خوب‌ترین‌ها را برای او خواستن است. حتی اگر خوب‌ترین‌ها، تنها گذاشتن او باشد و حتی اگر واگذاری او به دیگری باشد و حتی اگر مرگ معشوق باشد.

دوست داشتن معامله نیست اما در بین مردم جز این نیست. ندیدن و یافتن است. محاسبه نیست. دیوانه‌‌پنداریست. ندانسته خواستن است. تکیه به صورت نیست اتکاء به سیرت است. حبابی گذرا و زود مرگ نیست که تو را در بر گیرد و زود هنگام ترکت کند، قلب تو است که تو آن‌را در بر گرفته‌ای اما او بر تو است و تو را با خود خواهد برد.

می‌شود آن‌را دید اما وقتی که رفته است. می‌شود جلوی آن را گرفت ولی زمانی که نیامده است. مقاومت در برابر آن ممکن است اما آنگاهی که نیست.

دوست داشتن پریدن است آنگاه که توان پریدن از تو پر زده و پرهای تو را یارای پریدن نیست. پرواز نکردن است آنگاه که پرهای تو آماده باز شدن و باد را در بر گرفته‌اند.

دوست داشتن خود را گذاشتن است. از خود گذشتن و از خود گذشتن را آموختن.

دوست داشتن یکی را داشتن است و دیگر هیچ چیز نداشتن. با یکی به سر بردن است و سر را برای او بریدن. سرّ را تجربه کردن و به سحر آمیختن.

دوست داشتن دوست را داشتن است و به داشتنی دوست بدل شدن.

قفس را شکستن است و قفل را گشودن.

دوست داشتن آتش گرفتن است نه آن ناگهان تب‌های هوس آلود. بلکه آن آتش بی‌شعله و بی‌دود. آتشی که هر که آن‌را چشید از خود رمید و در خود رویید و بر همه چیز خندید. آتشی که روح منجمد را روان می‌کند قلب سنگی را مذاب و جان خفته را بی‌تاب. آتشی که زندگی می‌گیرد و زندگی می‌دهد اما آنچه می‌دهد آن چیزی نیست که گرفته است. خام را پخته می‌کند، پخته را می‌سوزاند، سوخته را خاکستر می‌کند و خاکستر را به باد می‌دهد و در ابر می‌باراند. آتشی پر از آرامش و سرشار از تنش. خاموش و پر از جوشش. آتشی که اگر به تو روی آورد خورشید را در تو می‌آورد. و آنکه خورشید در او متولد می‌شود اوست که هر لحظه می‌میرد. این بهای با خورشید و در خورشید زیستن است. اما خورشید نمی‌میرد پس او همیشه به خورشید زنده است حتی اگر هر روز بمیرد.