دلسوزی بی جا | به کبوترها غذا ندهیم! - صفحه 36 (به ترتیب امتیاز)

با سلام خدمت دوستان و آقاى عباس منش گرامى

کمک کردن و انفاق خیلى خوب و نیکوست ، همه تلاش ما اینه که بتونیم به هم نوعمون کمک کنیم تا حال خوبى پیدا کنیم ولى این تجربه را هممون به نوعى داشتیم که بعد از کمک بجاى حال خوب برعکس حالمون بد شده و احساس کردیم که سرمون کلاه رفته و گاهى تلاش میکنیم خودمون رو توجیه کنیم که نه طرف نیازمند بود.

من به تناسب شغلم خیلى ها مراجعه میکنند براى درخواست کمک و هر موقع خواستم به شکل درست و با تحقیق بهشون کمک کنم طفره رفته و منصرف شدند.

راهى که براى خودم انتخاب کردم اینه که هر روز و یا هر زمان که حس میکنم باید کمکى کنم پولى را کنار میگذارم و با تحقیق به نیازمند آبرومند کمک میکنم، من که اینطورى حالم خیلى خوب میشه و اینو فهمیدم ما کمک میکنیم تا حال خودمون خوب بشه.

خیلى سال پیش که تو بازار تهران شاگرد بودم و صبح هاى زود میرفتم حجره رو باز کنم پیرمردى خیلى نحیف با سر و وضع نسبتا مرتب رو میدیدم جنب اداره دارایى تو خیابون ناصرخسرو رو یه پله نشسته و یه دستمال سفید جلوش پهن بود و شاید بیشتر از مردمى که تقریبا همه کاسب هاى بازار بودند بهش کمک میکردند ولى هیچکدوم از اونها نمیدونستند این پیرمرد هر روز صبح خیلى زود توسط فرزندش یا نوه اش که یک جوون بلند قد و خوش تیپى بود با یک ماشین خارجى سفید رنگ آورده میشد و اون جوون بخاطر نحیف بودن پیرمرد اونو تو بغل میگرفت و سر جاى هر روزش مستقر میکرد و با کمال بیرحمى گاز ماشینو میگرفت و میرفت و غروب میومد منبع درآمدش رو بغل میکرد و میرفت و از این تجربه ها متاسفانه زیاده