«اعتماد به ربّ»، پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش - صفحه 113 (به ترتیب امتیاز)

به نام خداوند مهربان و بزرگم ،

خداوندی که رهاست و رهایی و به من آموخته و از این رها بودن دارم نهایت لذت و میبرم ، خدایاشکرت ای مهربانم .

سلام به استاد عزیز و همه ی دوستای عباس منشی

رها بودن و تسلیم بودن و از پارسال یاد گرفتم از جایی که هروز و هرشبم شده بود اصرار و خواهش و تمنا به خدای بزرگ که راه درست و به من نشون بده ، راهی که توش حالم خوب باشه راهی که آزادی فکری و آرامش داشته باشم ،

وقتی خودم و سپردم بهش یجوری حالم و تغییر داد که اصلا نفهمیدم که اااا زندگی منه ها ، چیجوری به اینجا رسیدم و نفهمیدم ،

دقیقا امروز زمستان 1401 ، من بعد از ظهر توی بارون یهویی تصمیم گرفتم برم پیاده روی قدم زنان برای خودم ، واااای از تمیز بودن و از زیبایی هوا و پاک بودن هوای شهرم ، وای که چقدر خداروشکر کردم ،

انگار روی ابرا بودم ، توی مسیر برگشت به خودم گفتم ( مثل همیشه که من باخودم صحبت میکنم ، کلا از بچگی بهار باخودش صحبت میکرد و کلی لذت میبرد )

به خودم گفتم حواست هست؟؟

تویی که یه دختر بودی بدون عزت نفس و اروم همیشه باید یکی دنبالت بود تا بیرون میرفتی چقدر با خودت داری حال میکنی ،

چقدر حالت خوبه ،

تنها با آهنگ دلخواهت ،

با حجابِ دلخواهت ،

با طرز فکر خودت ،

با مسیرهای انتخابی خودت ،

با سبک زندگی درستت ،

شیوه ی سلامتی که جدیدا خودت انتخاب کردی ،

با هنر جدیدت که موسیقیه و ساز زدن ،

داری زندگی میکنی ،

داری شعر میخونی بلند بلند میخونی و پیاده راه میری توی این هوا ،

وااااای خدایا چقدر لذت بردم چقدر خداروشکر کردم ، اصلا باورم نمیشه ، همش یاد فایل استاد میفتم که گفتن توی مسیر تکاملم سوت زنان توی جنگل سرسبز برای خودم حرکت کردم و به اینجا رسیدم …

این به نظرم تسلیم بودنه که شروع شده ، رها بودن و آغاز راه و هروزم به خودم گوش زد میکنم که ببین بهااااار ،

عجله نکن ،

آروم آروم ،

همه چیز به موقعش ،

فقط تنها کاری که میتونی بکنی اینه که روی خودت سرمایه گذاری کنی و مهارتتو افزایش بدی و بری جلو ،

فقط آرامش داشته باش و به کسی توی این مسیر توجه نکن ،

ببین چیا رو باید قربانی کنی تا برسی بهش ،

از زمانت ؟

از وقت هدر دادن ؟

از کدوم حرفا باید بگذری ؟

از کدوم آدما ؟

از کدوم برنامه ها ؟

باید از کویر بگذری تا برسی به دشت پر از گل ،

ولی این وسط کویرم میتونه لذت بخش ترین باشه واست ،

پس مسیری و برو که دلت داره میگه درسته ، چون دل جای خداست ، محل امنِ پروردگار بزرگه ،

کاری نکنم که آرامش این دل به هم بریزه ،

کاری نکنم که یکم از مسیر کج بشم ،

اگر هم کج شدم انقدر پایه و ستون بندی کرده باشم که تحمل کنم و زود برگردم به مسیر مستقیمی که داشتم توش قدم میزدم ،

من میتونم برسم به جایی که قله ی این مسیره ،

جایی که خیلیا با موندن و استقامت توی مسیر رسیدن بهش ،

جالبه که به آسانی رسیدند ، با لذت رسیدند ، و یهویی میبینی اصلا حواست نیست حتی نفس نفسم نزدی و رسیدی به قله ،

کنار اون آدم هایی هسی که اونام از مسیر لذت بردن و رسیدن ،

به نظرم هروز باید گذشت و رها کرد و تسلیم بود ،

همین که من میتونم مقاومت کنم و غیبت نکنم یعنی از اون لحظه ی حرف منفی گذشتم ،

همین که با صبر و حوصله به صحبت دوستم ، مامانم ، خواهرم و… گوش کنم یعنی یکی از خصلت های خداوند و دارم توی خودم پرورش میدم که خالصانه از صبح تا شب به ما گوش میکنه ،

مثل خداوند باشیم رها و آزاد .

در پناه خداوند بزرگ سعادتمند و خوشبخت باشید