تسلیم بودن در برابر خداوند

به نام خدایی که هدایتگری جزوِ خصوصیاتشه.

سلام.

خداوند چطوری هدایت میکنه؟

1- وقتی تو فکرمه چند تا کار رو با هم انجام بدم ولی الان نمیشه، و محکم بهم میگه فعلا فقط حواست رو بذار روی کار فعلی.

کار فعلی چی بود؟

صبح درخواست داده بودم دلم میخواد یه دل سیر بنویسم و با کیفیت باشه.

همینم شد مشغولِ نوشتن شدم، یه دفتر دارم از دوران بارداری، برای حافظ مینویسم از وقتی تو دلم بود به بعد، از احساساتم، رشد خودش، کارهایی که میکنه و …

مشغول نوشتن شدم از اینکه قبلا چطوری بودم الان چطوری ام.

از اینکه اوایل که نابلدتر بودم از چیا میترسیدم و مضطرب میشدم و اینکه حالا بهبود پیدا کردم درصد زیادی.

این مقایسه بهم کمک میکنه سپاس گزارتر باشم و یادم بمونه همیشه اولِ یه چیزِ جدید (تغییر) واسه ذهن خیلی سخته و ذهن جفتک زیاد میندازه (نجواها)، زمان میخواد و تمرین و تکامل تا ذهن آپدیت کنه خودشو با تغییرات جدید.

الان اون تغییرات اولیه خودشون شدن پای ثابت و روتینِ زندگیم که لذت بیشتری میبرم از انجامشون.

من گوش کردم و تسلیم شدم و خودمو کنار کشیدم از فکر کردن و حساب گری، این شد که بهترین نصیبم شد.

بله من ادم کنترل گری هستم و دارم روش کار میکنم، انصافا بهتر از قبل شدم.

من نمیتونم همه چیز رو کنترل کنم، وقتی میخوام کنترل کنم بهم فشار میاد، روحی و جسمی.

ولی میتونم تغییر ایجاد کنم.

الهی شکر.

2- وقتی خدا میگه بهت شیر بده به بچه که تازه بیدار شده و بعد از چند دقیقه میگه بسه، حالا بذارش روی تشکش تا استراحت کنه.

بعد میبینم آرومه حافظ رو تشکش و داره با لبخند جمله های زیبای روی دیوار رو میبینه.

شاید نخوابید ولی ارومه که من دارم تایپ میکنم.

شاید هدایت تو رو به چیزی که در ظاهر تو فکرته نرسونه ولی به مقصد میدسونه.

مقصد این بود که آرامش داشته باشه و منم بتونم بنویسم.

خب، فکر میکردم باید بخوابه تا من بتونم بنویسم، ولی چیدمان طور دیگه ای شد از طرف خدا.

بیداره و در ارامش، منم به مقصد رسیدم.

نه از راهِ خودم، بلکه از راهِ خدا.

استاد راست میگنا، ادم باید راه رسیدن رو نگه، باید مقصد رو گفت، حالا خدا از هر طریقی که بهتره آدم رو به مقصد میرسونه.

3- قبل شیر دادن که هنوز خواب بود بهم گفت الان.

الان وقتشو ناخن هاشو بگیری، دو روز پیش یه دستشو گرفته بودم ولی بیدار شد نتونستم دست بعدی رو بگیرم تا امروز…

قبلشم گفتم خدایا خودت ناخنشو بگیر.

داشتم ناخن اول دستش رو میگرفتم که بیدار شد.

بهم گفت ادامه بده، منم با توکل به خودش ادامه دادم، حافظ بیدار بود و در ارامش و با لبخند و من ناخنشو گرفتم.

یه باور جدید ساخته شد در لحظه.

اینکه بخوای ناخن بگیری باید وقتش باشه، چه خواب چه بیدار…

دیدم چه جالب.

پس لازم نیست حتما خواب باشه.

چه جالب لازم نیست خواب باشه یا بیدار برای انجام کارهاش.

باور درست اینه: باید وقتش باشه تا انجام بدم اون کار رو، بدون زور، بدون عجله، اتفاقا خیلی اسان هم میشه.

4- صبح تو بغلم بود دست چپم و با دست راست قطره AD شو دادم به لطف خدا در ارامش.

تو یه زاویه ای بود که دیدم بینی داره، بینی شم خدا گرفت براش.

خیلی سریع و آسان.

فکر کن تو بغلت باشه سمانه، تسلط همیشگی که حس میکنی رو نداری، ایستادی، بعد بینیشو به سرعتی بالاتر از پیش تمیز میکنی، جفتشو…

خب مشخصه کار کی بود دیگه.

اگه من بودم که حتما باید رو تشکش میبود بعد تمیز میکردم.

5- صبح هم کلی کار هدایتی دیگه انجام دادم که به تاخیر افتاده بودن چون شرایطش پیش نمیومد.

3 تا تیشرت زمان بارداری گرفته بود با عکس نی نی، که خنک هستن بسیار، اونا رو میخواستم از زیر تخت در بیارم که انجام شد.

روبالشی هامونو عوض کردم.

6- ایده ای برای نهار نداشتم، موقعی که خدا گفت تمرکز کن رو کار فعلی (نوشتن) و الحق که لذت وافر بردم از نوشتن، تو ذهنم میگفت نهار چی پس؟

پاشو یه فکری کن.

قلبم گفت وقتش بشه هدایت میشی.

حدود نیم ساعت پیش که حافظ خواب بود نوشتنم هم تموم شد گفت پاشو عدسی بذار، هم خوبه، هم ساده است، رسیدگیِ مداوم هم نمیخواد، میتونی حواست به بچه هم باشه.

و من خوشحال و خندان از هدایت زیبا، رفتم عدسی مو گذاشتم و رسیدم به بچه و ناخن هاش و ادامه ماجرا.

7- وقتی بچه معذبه و باد گلو داره خدا بهم میگه بلندش میکنم و باد گلوشو عالی میزنه حافظ جانم.

چه کیفی میده بچه داری و خانه داری با هدایت.

و چقدر اسان میشه.

چقدر ارامش دارم وقتی خودم زور نمیزنم که با منطق و عقل و فکر خودم بچه داری و خانه داری کنم.

روزهای من از لحظه باز کردن چشم با خدا شروع میشه و درخواست هدایت…

خدایا کمکم کن هدایت هاتو هر لحظه بهتر درک کنم و انجام بدم.

و تسلیم تر باشم به درگاهت.

علامت تسلیم آرامش و احساسِ خوبه.

کاملا میپذیرم چون تجربه اش کردم.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

خدایا بی نهایت شکرت جانِ دلم.

سلام عزیزم، سلام سعیده جانم…

کامنتت خیلی پرقدرته، اینو حس میکنم…

هر چی تو خواستی، منم میخوام و میفرستم.

چند روز پیش فاطمه جان هلالی برام کامنتی نوشت که یه شعله ی نورانی رو تو قلبم روشن کرد در زمینه ی شغل.

همون شب نوشتم هر چیزی رو که میخواستم و رهاش کردم تا هدایت بیاد و قدم بذارم تو مسیرش ان شاالله.

خدایی که میگه بخواه تا بهت بدم، خودش شاهد و ناظرِ شرایط من هست، لازم به توضیح نیست که من یه بچه کوچولوی 3/5 ماهه دارم و چطوری میشه با بچه داری و خانه داری یه شغل رو هم هندل کرد.

خودش بلده چطوری هدایت کنه.

چطوری چیدمان کنه.

چطوری ایده بده.

یادم میده موازی کاری رو.

خودش سلطانِ زمان بندیِ دقیق و آن تایم هست.

من چیکاره ام که اما و اگه و کِی بیارم وسط.

وقتی میگم میسپرم به خدا، اگه و کِی معنی نداره.

چی شد که الان داری کامنت مینویسی سمانه؟

دقیقا حافظ جان رو خیلی آسون خوابوندم.

وَ مَا رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ وَلَٰکِنَّ ٱللَّهَ رَمَىٰ

من که نه، خدا خوابوندش.

داشتم فکر میکردم صد بار میگی سخت میخوابه، مقاومت میکنه برای خواب.

بیا اصلاحش کن، بگو اسان و سریع میخوابه…

میگفتم:

حافظ رو که داشتم میخوابوندم روی پام، تو سایت بودم، وقتی خوابید ایمیلمو باز کردم و رسیدم به اینجا.

به کامنتِ تو…

آنچنان نور پرقدرتی از کامنتت دلبری میکنه برای چشم ها و قلبم که اجازه نداد بخونم و برم…

اومدم که بگم کامنتت باعث شد دوباره یاداوری شه واسم منتظر چی هستی؟

خب تو هم الان بخواه…

خدای سعیده، همون خدای خودته.

سرش شلوغ نمیشه، تو هم بگو، بخواه، زیاد بخواه، از خودش بخواه، نه بنده هاش، اعتماد کن…

امروز به یادِ دورانِ جنینیِ حافظ افتادم و بی نهایت از خدا تشکر کردم برای سلامتیش، وجودِ شیرین و نازنینش.

به خدا گفتم گاهی خسته میشم، اینو پای ناشکریم نذاری.

من یه موهبت الهی رو دریافت کردم، تا ابد سپاس گزارم برای حافظِ مامان.

نورِ صورتش، خنده ی قشنگش فداش بشم…

این فایل توحید عملیِ 12 هست به نظرِ من.

از خدا میخوام تسلیم بودن به درگاهش رو یادم بده، قدم به قدم، مثل بقیه چیزهایی که یادم میده.

خداوند به خواب، زمان، انرژی، ثروت، سلامتی، حال خوب و …. برکت و فراوانی میده.

خواستم و اجابتم کرده.

به اندازه ی باورم اجابت شدم.

ان شاالله باورم پر رنگ تر شه.

امروز برای ملیحه جان ویس میفرستادم به یاد آوردم اوایل بچه داری چه ترس ها و مشکل ها و چالش هایی داشتم که الان ضعیفتر شدن یا برطرف شدن.

خدایا ازت ممنونم.

امروز دیجی کالا 6 تا دفتر شکرگزاری واسه خودم سفارش دادم.

هدیه به سمانه ی نازنینم به پاسِ تلاش ها و استمرارش برای مسیر خودشناسی، برای بچه داری.

برای اینکه سعی میکنه خودشو فراموش نکنه، مهربون باشه با خودش.

مرسی که کامنت رو نوشتی.

از هر کامنتت زیبایی های زیادی رو نوشِ جان میکنم.

مثل اونجایی که نوشته بودی تشنه ات میشه و بلند میشی اب میخوری دو لیوان.

خوشم اومد که هدایت رو میفهمی و انجامش میدی.

هدایت شیرینیِ زندگیمه.

از همون اوایل اشناییم با استاد در پیِ کاوشش بودم تا الان و هر لحظه.

خدایا شکرت.

سعیده جانم، الماسِ وجودت میدرخشه.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

خدایا مرسی.

سلام عزیزم.

منم برات بی نهایت عشق و شادی و سلامتی و آرامش و ثروت از خدا میخوام.

چه باحاله که تو درس هاتو در خلالِ زندگیِ روزانه ات مینویسی و من هم یاد میگیرم ازت.

در مورد وابستگی نوشتی برام جذاب بود.

مامان جانت احتمالا تا الان دیگه برگشته به سلامتی ان شاالله.

منم مثل تو پدرم رو از دست دادم و بعدش به شدت ترس داشتم که نکنه مامانم رو هم از دست بدیم…

مامان هر بار بیمار میشد همگی کلی نگرانش میشدیم…

یا یه زمانی که به خودم اومدم و گفتم بسه، چیکار میکنی؟

مامان خدا داره.

مراقبشه.

فکر نکن سلامتی و حیاتِ مامان تحت کنترل تو هست.

تو هیچ قدرتی نداری.

فقط میتونی نهایت لذت رو ببری از با هم بودنتون.

الانم که گاهی وابستگیم به مامانم بالا میزنه، سعی میکنم مهارش کنم.

وابستگی مثل سم میمونه.

فرقی نمیکنه به کی یا به چی.

انقدر ادم رو اسیر و ناتوان و ضعیف میکنه که حد نداره.

خوشحالم که عینِ سریال دارم کامنت هاتو میخونم.

و درس های خودمو از داخلش برداشت میکنم.

در مورد بیماری نوشتی و تحلیل کردی که به خاطر توجه به بیماری خواهرزاده ات خودتم جذبش کردی.

پسر قشنگ 5 ماهه ام که مریض شد و رفت بیمارستان و بستری شد، به این فکر میکردم که چی شد؟

چرا مریض شد؟

چرا باید مریض شه وقتی در حفاظتِ خداست و من باور دارم که هست؟

از درونم جواب های مختلفی اومد که بعضیاشو سریع رد کردم، بعضیا رو بیشتر فکر کردم.

سعی میکردم طبق اموزش های استاد تو ذهنم سوال و جواب کنم.

– به صدای ضعیفی که گفت بچه چشم خورده، گفتم نه، قبول ندارم، بیماری دلیلی داره.

من قدرت رو از خدا نمیگیرم بدم دست یه بنده ی خدا و بگم اون باعث شده.

– اینکه ما اکثرا تو خونه ایم و ملاحظه میکنیم، منطقا نباید مریض میشد.

پاسخ میدادم خیره هر چی هست، من نمیدونم شاید هم متوجه نشم، ولی حتما علتی داره و در نهایت که خیره.

و تمام تلاشم رو کردم با حمله های ذهنی روبه رو شم و کنترلشون کنم اون مدت.

گاهی خیلی ترسیدم، گاهی مقاوم بودم.

در نهایت که باید درس های خودمو میگرفتم…

– من چه فرکانسی فرستادم که اینو جذب کردم؟

– ایا خوب مراقبت کردم از بچه ام؟

تو دل این ماجرا، من یه چالشِ سختِ دیگه رو تجربه کردم که واسم لازم بود تا باهاش روبه رو شم.

من با پسرم تنهایی تو اتاق بیمارستان بودیم و شب رو صبح کردیم…

من به مادرم و همسرم وابسته بودم شدید برای مراقبت از پسرم، وقتی که خودم خسته میشدم و بچه داری برام سخت میشد‌.

اما این ماجرا منو با این چالش چشم تو چشم کرد مستقیم.

سختم بود ولی به خودم گفتم وقتشه روبه رو شی، و بعدا خدا منو اسان کرد بر اسانی ها.

اما درس بزرگ برای من این بود:

مسیولیت اتفاق رو بپذیر و نخواه که بندازی گردنِ هر گونه عاملِ بیرونی.

وقتی از حمایت و هدایت های خدا مینویسی لذت میبرم.

همه مون تو زندگی های شخصی مون لحظات ناب با خدا بودن رو تجربه میکنیم.

نوشتن و خوندن این لحظات خیلی میچسبه به دل آدم.

در پناه حق باشی طیبه جان.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت