راهکار برای مسائل شما

سلام به اعضای بزرگ و صمیمی گروه تحقیقاتی عباسمنش و آقای عباسمنش.

یه سوالی خیلی من رو درگیر کرده. فکر کردم اینجا بهترین جواب رو خواهم گرفت و دوستان حتما دیدگاه تازه ای میتونن بهم بدهند.

در مورد قرض الحسنه همه میدونیم. اینکه یه عمل خداپسندانه و توصیه شده است. خدا از بنده هاش خواسته که به اون قرض بدهند و تشویق کرده اگر کسی به کمک مالی نیاز داره بخاطر من قرض بدهید و من هم به مال شما برکت میدهم. بماند یسری خدارو مسخره کردند که مگه خدا بی نیاز و غنی نیست که از مردم خواسته بهش قرض بدهند و خدا هم خشمش رو نصیبشون کرده. لا اقل ترجمه ها اینطور میگه.

شخصا روی قرض گرفتن و پس دادن تا حدی وسواس دارم و همیشه سعی کردم پولی قرض نگیرم مگر اینکه بتونم پس بدم و میدهم.

اما در مورد قرض هایی که داده ام اینطور نبوده اصولا. مثلا من 10 سال پیش از دستمزدم هرماه به فرد صمیمی که باهاش در ارتباط بودم و کمک نیاز داشت قرض میدادم. بعضی کمکها بدون توقع بازگشت و بعضی با توقع بازگشت در صورت بهبود اوضاع.

بعد از ده سال حالا که درخواست کردم طلبهام رو بده چون متوجه شدم استطاعت داشته ولی از همه مخفی میکرده تا همچنان از دیگران کمک بگیره و زودتر و اسونتر به هدفش برسه و اهداف خودم به تاخیر و یا پوچی رسیده.

اون کمک های مالی 10سال پیش تا الان ارزش کمتری از لحاط مقداری پیدا کرده. اگر با اون پولهام طلا میخریدم الان ماشین داشتم و وجهه ظاهری مرفه ای داشتم.

یا به وقت سیل و زلزله و هرمناسبتی از وسایلم هر چه که دوست داشتم قابل استفاده بود ولی بدون اون هم میتونستم زندگی کنم رو بذل کردم. اما چطور جایش پر نشده؟!

چطور خبری از اون برکت وعده داده شده عایدم نشده؟ چطور هر روز که میگذرد اوضاعم از لحاط مالی بدتر میشود و کسی نیست وقت تنگدستی و نیاز خودم اغلب دست رد می خورد؟ چطور که حتی کسی که بهش پول قرض دادم هم فریبم داده و هم بهم بی احترامی میکند و هم برای باز پرداخت جیره جیره میدهد تا همه اش نابود شود؟

الان که مینویسم خاطره دوستم به یادم اومد که از همسایگان بیست سال پیشش پیدایش شده و طلب دویست هزارتومان ان زمان را در این زمان داده و بابت راهی مکه شدنش طلب حلالیت کرده. شاکی بود که مبلغ دویست هزارتومان اونزمان به 2میلیارد حالا میرسد. ان زمان اه در بساط نداشت.

منظور خدا از قرض الحسنه چه بوده؟!

آیا ما اشتباه برداشت کردیم؟!

برکتی که وعده داده شده، کارمای دنیایی اش را هم که حساب کنیم، در این دنیا چگونه است؟ ایا نباید بیش از انچه میدهیم پس بگیریم؟! آیا احمقانه نیست پول خودمان را به دلرحمی بدل کنیم یا امانت بدهیم تا فناشود و خودمان در روز مبادا دست خالی بمانیم؟!

ممنونم از وقتی که برای پاسخ میزارید و متن سوالم رو میخونید.