اتفاقات مشابه، اما نتایج متفاوت - صفحه 8

«تَشْکرُ مَنْ شَکرَک وَ أَنْتَ أَلْهَمْتَهُ شُکرَک، وَ تُکافِئُ مَنْ حَمِدَک وَ أَنْتَ عَلَّمْتَهُ حَمْدَک»

آن که تو را شکر کند شکرش کنی، در صورتی که خودت آن شکر را به او الهام فرمودی، و هر که تو را بستاید پاداشش می‌دهی در حالی که آن ستایش را خودت به او تعلیم کردی (نیایش 45 صحیفه سجادیه ، وداع با ماه رمضان)

سلام و درود فراوان به استاد عباس منش عزیز و خانم شایسته بزرگوار و دوستان نازنین و توحیدیم در این سرزمین توحیدی.

الهی صد هزار مرتبه شکر.

حمد و سپاس به درگاه یگانه فرمانروای قدرتمند و بیهمتا و ابدی عالم.

استاد عزیزم ازت متشکرم بخاطر این فایل و این گفتگوی ارزشمند و یه تشکر ویژه از خانم شایسته عزیز، که با عشق این فایل رو برامون ضبط کردن درحالیکه اصلا کار راحتی نبود. همزمان توی این چنین زمینی هم راه بری و هم فیلم بگیری با این کیفیت. سپاسگزارم از شما.

استاد من با این تفکر غریبه نبودم. قبلاً هم این جنس تفکر رو جایی در یک مجله علمی خوندم، وقتی که ناسا هواپیمای آزمایشی X-43 رو تست کرد. یه هواپیمای 3 متری که نصب شد روی یه بوستر، و با هواپیمای بی52 در بالاترین ارتفاع ممکن پرتابش کردن، سرعت بوستر به 5 ماخ(پنج برابر صوت) رسید و بعد از کلی ارتفاع گرفتن ، X43 رو با موتور رمجت روشن کرد و یه پرواز حدوداً 20-30 ثانیه ای داشت و تا سرعت 11 ماخ رسید و بعدش توی اقیانوس آرام سقوط کرد. وقتی از تیم مهندسی در مورد این آزمایش سوال شد، یکی از افراد آزمایش میگه : (این یک پیروزی بزرگه ، روشن نگه داشتن موتور رمجت در سرعت 11 ماخ از روشن نگه داشتن یه کبریت در دل طوفان سختتره. و ما انجامش دادیم، صد سال پیش اجداد ما با درشکه و اسب جابجا میشدن ولی ما امروز به سرعت 11 برابر صوت رسیدیم. این یه پیروزی بزرگ بود) . و وقتی من این پرتاب استارشیپ رو دیدم دقیقاً همون موضوع برام تداعی شد. این یه پیروزی بزرگ نبود. یه شاهکار عظیم بود. (نامبرده بعلت داشتن اندکی اطلاعات هوافضا ، الان هنگ کرده کدوم قسمتش رو بنویسه. کلی ایموجی خنده)

یه نگاهی به اجاق گاز خونه مون بندازیم. اگه تونستین یه اجاق پنج شعله رو روشن کنید و پنج تا کتری آب رو همزمان با هم توی یه لحظه به جوش بیارید شما یه نابغه هستین.

حالا بریم سراغ بوستر. 33 تا موتور راکت کنار هم به یک اندازه مشخص نیرو وارد میکنن، اگه یکی شون یه ذره کمتر و بیشتر باشه کل محموله به یه سمت کج میشه و از مدار حرکت بالستیک خودش خارج میشه و سقوط می‌کنه. بوستر تا آخرین ثانیه کارش رو به درستی انجام داد. الان میفهمیم چرا میگن اگه از سکوی پرتاب جدا بشه خودش پیروزی محسوب میشه. ببینید حتی نگه داشتن شعله ناشی از مخلوط سوخت و اکسیژن داخل محفظه احتراق خودش یه کار بزرگه، چون با افزایش ارتفاع فشار اتمسفر کاهش پیدا می‌کنه و این شعله از محفظه احتراق خارج میشه و دیگه نیروی پیشران تولید نمیکنه. هر موتور راکت یه تکنولوژی پیچیده داره که بسیار بسیار گرون قیمت هست و فقط چند تا کشور تکنولوژیش رو دارن. اینکه چه نسبتی از سوخت و اکسیژن باهم ترکیب بشن و دقیقاً کجا مشتعل بشن خودش یه شاهکاره. 33 تا راکت همزمااااان. باید بتونی هر لحظه تعادل رو پایش و اصلاح کنی. وسیله ای به ارتفاع 120 متر که روی هوا شناوره و هیچ ریل هدایت‌گری نداره که مسیرش رو صاف نگه داره. یه قطره آب اگه توی محفظه اکسیژن یا گاز سوخت باشه بلافاصله توی مسیر لوله ها یخ میزنه. یه قطره آب یخ زده توی اون سرعت حرکت سیال حکم یه گلوله شلیک شده از اسلحه رو داره که می‌تونه یه فضاپیما رو سوراخ کنه. حتی هر لایه هوای اتمسفر یه دمای متفاوت داره. دمای متفاوت یعنی تراکم مولکولی متفاوت که با عبور از هر لایه یه تنش عظیم به قطعات وارد میشه. نکته بعدی لرزش و ارتعاش، که می‌تونه کوچکترین اتصالات رو از هم جدا کنه. یه کمپرسور هوای صنعتی توی پالایشگاه داریم که یه قطعه مهمش مدام خراب میشه. (هم خود کمپرسور و هم قطعه خیلی مهم هستن) و من معتقدم علت خرابی قطعه محل نصب قطعه است چون در معرض لرزش زیادیه. هر چقدر اصرار میکنم اینو جابجا کنید با مقاومت مسئولین روبرو میشم. شدت ارتعاش بدنه این راکت اونقدر زیاده که می‌تونه تمام استخوان های بدن یه انسان رو خورد کنه. نه تنها خود راکت، که حتی تا چندصد متر اطراف هیچ انسانی نمیتونه اونجا بایسته. تاثیر ارتعاش و بی وزنی و تغییر دما، و یخ زدگی ناشی از ارتفاع و هزاران دلیل دیگه می‌تونه باعث از کار افتادن مکانیزم جداسازی مرحله اول و دوم بشه. و نکته خنده دار ماجرا میدونید کجاست … خداوکیلی وقتی فهمیدم سوخت این راکت چیه خنده ام گرفت … گاز طبیعی مایع. گاز خونگی. همونی که من و شما باهاش آشپزی میکنیم . ارزونترین سوخت قابل اشتعال در دنیا. حتی ارزونتر از بنزین توی کارت سوخت مون. تا پیش از این، ناسا از هیدروژن مایع استفاده میکرد. حمل و نگهداریش بسیار بسیار خطرناک بود و هزینه تولید و تامینش بسیار گرون قیمت. حتی اگه آتیش می‌گرفت تا منجر نشه کسی متوجه اشتعال هیدروژن نمیشه. ولی الان بوستر استارشیپ با همون گاز خونگی که من و شما باهاش چای درست میکنیم به لایه های بالای اتمسفر پرتاب شد. (حتی ارزونتر از گاز خونگی؛ گاز خونگی مخلوط اتان و متان و پروپان و بوتان ه، این بزرگوار فقط اتان مایع داشت) پالایشگاهی که کار میکنم روزانه 60+ میلیون متر مکعب گاز میزنه به خط سراسری کشور (یکی از سیزده پالایشگاه پارس جنوبی).

اون لحظه که راکت به دور خودش می‌چرخید جایی بود که راکت تقریباً به جاذبه صفر خیلی نزدیک شده بود. راکت‌های جانبی که وظیفه شون حفظ تعادل بود به درستی کار میکردن، ولی سوخت بوستر تمام شده بود و ارتفاع داشت منفی میشد. آمریکایی ها یه اصطلاحی دارن میگن

Better than great or better than good.

یعنی بهتر از خوب ، بهتر از عالی. در مورد پرتاب آزمایشی باید بگم موفق آمیز تر از موفق. (یادمون نره هدف پروژه همین جدا شدن از سکو بود)

فرق من و ایلان ماسک اینه که من فقط حرف میزنم و اون انجامش داده و توی آزمایش ظاهراً شکست خورده. الان ساده ترین کار دنیا اینه که من بی هنر و بی تجربه و غیر متخصص که نمیتونم یه تنهایی یه دوچرخه بسازم ، انگشت قضاوت به طرف مجموعه ای از متخصص ترین انسانهای جهان در رشته های مختلف (برق، الکترونیک ، مکانیک، آیرودینامیک ، نرم افزار ، IT و و و و …) بگیرم و بگم: عه چقدر احمقانه شکست خوردید و راکت تون افتاد تو آب. بهتره این انگشت قضاوت رو اول طرف خودم بگیرم بگم حمید توی عمرت به تعداد انگشتهای یک دست کار مفید و موفق از خودت نام ببر تا بعداً صلاحیت قضاوت دیگران رو داشته باشی.

من بسیار بسیار بسیار تحسین شون میکنم، اینها بهترین های جهان هستن. شاید یه روزی برسه که انسان بتونه سفرهای تفریحی به مریخ بره و برگرده. ولی یادمون باشه، اسپیس ایکس ها اولین نفراتی هستن که به خودشون اجازه رویا پردازی دادن. این رویا هنوزدر ذهن 95% مردم دنیا غیر ممکنه. ولی من مطمئنم این اتفاق یه روز می‌افته.

از هر چه بگذریم سخن دوست خوشتر است. بریم سراغ تمرینی که استاد بهمون داد. (نامبرده از سالها پیش خیلی فراموشکار بود و خیلی چیزا رو یادش میرفت ، از طرفی چندان انسان موفقی هم نیست که الان از دستاوردهاش بگه) با صحبتهای استاد عباس منش عزیز یادم اومد از گذشته خودم که آره یه وقتایی بود ظاهر موضوعی بد بود، و من حالم بد شد و نتیجه بدتر شد، و یه زمانهایی ظاهر موضوع بد بود، از خداوند درخواست کمک کردم و نتیجه خوب شد ولی هر چی فکر کردم خداییش چیزی یادم نیومد. فقط یه موضوعی یادم میاد مربوط به چند سال پیش، حالا شاید خیلی چیز مهمی هم نباشه. آنچنان دستاوردی محسوب نمیشه.

یکی بود، یکی نبود، زیر گنبد کبود و از این حرفها (شیطنت کودک درون) یه ماه رمضان بود، یه رییس داشتیم که وقتی روزه می‌گرفت با افت قند خونش اعصابش خراب میشد. یه روزی به یه بهانه الکی گیر داد به من، و من هم دقیقاً به همون علت تو روش ایستادم و با پر رویی هر چه تمام جوابش رو دادم. کار به جاهای باریک کشید و قرار شد من رو اخراج کنن، و اون موقع بود که یاد خداوند افتادم که خدایا من گند زدم تو حالا لطفاً برام درستش کن. کار به کلی جلسه و بحث بین روسا انجامید و نهایتاً تصمیم گرفتن به جای اخراج منو تبعید کنن به مرکز آموزش. علتش هم این بود که زمین آموزش توی آلوده ترین نقطه از پالایشگاه قرار داشت.(5ppm بنزن سرطان زا ست ، مقدار بنزن اونجا در کمترین حالت بالای 200 ppm بود) یه جورایی میخواستن از شر من راحت بشن ولی غافل از اینکه «وَإِنْ یُرِدْکَ بِخَیْرٍ فَلَا رَادَّ لِفَضْلِهِ» اگه خداوند برات خیری رو بخواد هییییییچکس نمیتونه اونو ازت دور کنه. اونجا زمان آزاد زیادی داشتم و البته یه دوست خوب(علی) که یبار اتفاقی اومد اونجا و با هم کلی گفتگو کردیم و منو راهنمایی کرد که از زمان آزادم برای مطالعه کتابهای موفقیت استفاده کنم. چند ماه بعد یه اکیپ از پالایشگاه قم اومدن عسلویه برای آموزش. چند تا مربی مختلف اومدن و رفتن منجمله همون دوستم. علی ازم خواست بعضی موضوعات رو آموزش بدم. من هم آموزش دادم، قبلا هم آموزش داده بودم ولی خب علی یکی از اولین کسانی بود که اونقدر از من تعریف کرد ،گفت حمید تو چقدر خوب آموزش میدی و نکته اش اینکه وقتی یه سوال ازت پرسیده شد که جوابش رو بلد نبودی در پاسخ بلافاصله گفتی این یکیو نمیدونم ولی میرم میپرسم بعداً بهتون میگم . تا قبل از اون و حتی همین الان من فکر نمیکنم اصلا گفتن این نمیدونم می‌تونه ویژگی‌ مثبت محسوب بشه. از طریق همون علی چندبار رفتم شرکت های مختلف برای آموزش به نیروهایی که اعزام میشدن به سکوهای نفتی. خداوکیلی همشون نابغه و متخصص بودن. یه نفرشون بود بچه تهران همسن خودم بود،ارشد مکانیک بود ،رئیس پروژه سکوی نفتی بود، دوره دیده انگلستان. یکی دیگه داشتن توی تگزاس آموزش دیده بود. بعد من قرار بود به اینها ایمنی و آتشنشانی صنعتی آموزش بدم.

Whhaaaaat ? Are you kidding me?

اینقدر جلوی جمع ایستادم و آموزش برگزار کردم و هر بار جمعیت ها بیشتر و بیشتر میشد ، از طرفی مطالعه هم میکردم. این مطالعه کردنها خودش بهم اعتماد به نفس و مهارت میداد برای سخنوری. (حالا تا اینجای قصه رو داشته باشید) چند سال قبل از همه این ماجرا ها یه روز هفت مهری بود روز آتش‌نشان ، توی یه آمفی‌تئاتر مراسم جشن بود با حضور کلی از پرسنل و مدیرانی که من 99% شون رو نمیشناختم، یه عده شون از وزارتخانه اومده بودن. نامبرده رو صدا زدن به عنوان آتش‌نشان نمونه بره بالای جایگاه هدیه بگیره، بعد مجری برنامه بهم گفت حرفی، صحبتی، خاطره ای، چیزی داری برای حضار بگو، گفتم نه هیچی نیست. و عین میگ‌ میگ فرار کردم اومدم پایین.بعدا که اون مدیر وزارتخانه ای اومد بالا برای سخنرانی گفت آقای آتش‌نشان چرا اینقدر خجالتی هستی و نموندی برامون صحبت کنی؟… حالا بگردیم ادامه قصه… چند وقت پیش توی همون آمفی‌تئاتر من جلوی یه جمعیت چند صد نفره ایستادم و مباحث آتش‌نشانی رو بهشون آموزش دادم. از اونجایی که همشون شاغلین توی صنعت نفت و گاز بودن، پس باید وقتی چیزی رو میخواستم توضیح بدم با دلایل علمی براشون توضیح میدادم.

این یکی از حکایت های حمید پر حرف بود، حتی الان بلد نیستم نتیجه گیری پایانی کنم. می‌تونه مثل فیلمهای اصغر فرهادی پایان باز داشته باشه. یا میتونید خودتون هر جوری دلتون خواست از هر زاویه قضاوت کنید. من بینهایت مشتاقم ازتون یاد بگیرم. یکی از ترس‌های گذشته ام یادمه ایستادن و صحبت کردن جلوی جمع بود. ناخواسته یادش می افتادم و وحشت میکردم. وای خدایا چقدر سخته. ولی الان که انجامش دادم، حاضرم همین الان بی مقدمه برم انجامش بدم. بعدها از همون رئیسی که منو تبعید کرد مرکز آموزش بخاطر این فرصت بزرگ پیشرفت که بهم داد تشکر کردم. بهش گفتم تو کمک کردی من بزرگتر بشم و مهارتهای جدیدی یاد بگیرم.

و خدا …. و خدا …. و خدا ….

و خدایی که همیشه منو در آغوش گرفته بود، آغوشی مهربان‌تر از مادر برای نوزاد، هر بار که من خطایی ازم سر میزد دستمو می‌گرفت و منو نجات میداد. هر بار ترسیدم به دلم الهام کرد ، کی‌ قویتر از منه، من همراهتم از چی می‌ترسی. همون خدایی که نیمه های شب بیدارمون می‌کنه تا در آرامش و سکوت باهاش گفتگو کنیم تا بهمون بیشتر و بیشتر ببخشه. همون فرمانروای قدرتمندی که بی اطلاع و بی اجازه اش هیچ‌ برگی از هیچ درختی نمیافته، همون خدا منو در آغوش گرفته و میگه هر کاری داری هر چی میخوای بگو برات انجام بدم. انگار من تنها ساکن این سیاره هستم.

«نیکی پیر مغان بین که چو بد مستان ؛ هر چه کردیم به چشم کرمش زیبا بود»

در پناه جان جانان، رب العالمین همواره شادکام و ثروتمند و سلامت و موفق باشید.