یک الگوی مناسب برای مهمانی گرفتن

به نام خدایی که همیشه، همه جا هست

سلام آقای امیری ، اول تشکر کنم بابت کامنت های پُری که مینویسید و ادم کلی چیز یادمیگیره، و به عمق میره واقعا، و اینکه کامنت هاتون واقعا فرکانس بالایی دارند، چون وقت هایی که من حسم زیاد خوب نیست و فرکانس بالایی ندارم اصلا انگار جیمیل کامنت شما نمیاد، با اینکه از سریال سفر به دور امریکا با کامنت های شما اشنا شدم و جیمیل شو فعال کردم.

این کامنت تونو خوندم نمی دونم چی شد که دستم خورد به گزینه ی پاسخ دادن و باکس پاسخ باز شد برام و چند بار روی گزینه ی لغو پاسخ زدم اما باکس بسته نشد و گفتم ینی من حتما باید اینجا بنویسم و ازآگاهی هایی که میزارید تووی سایت تشکر کنم.

یه نکته ای توو کامنت تون گفتید درمورد بن بست، که خیلی جالبه که من و همسرم هفته ی پیش داشتیم درموردش صحبت میکردیم البته ما به اصطلاح فیریز شدن رسیدیم،ینی انگار توو یه لحظه خدا همه چیزو از دسترس خارج میکنه تا ببینه ما چی میکنیم؟ تا ببینه چقدر اون ایمانه قوی وعمیقه و تا کجای وجودمون رسوخ کرده، مثلا چند وقته پیش من میخواستم یه کت بخرم برای یه مراسم اما چون جاهای دیگه رو نگشته بودم مردد بودم، به فروشنده گفتیم میریم بعدا میایم. و فرداش که رفتیم گفت اون کت رو دیشب فروختم(حالا اون کت مدت زیادی توو مغازهشون بود) ما یکم ناراحت شدیم ولی بعدش من لبخند زدم و گفتم اشکال نداره قسمتم نبوده دیگه و فروشندهه گفت بذارین به همکارم بگم،خلاصه کوتاه کنم داستان رو ،همکارش زنگ زد موجودی بگیره از انبار اونجاهم تموم شده بود تلفنش رو که قطع کرد من تو ذهنم گفتم خدا بزرگه پیدا میشه جهان جهان فراوانیست، خودمو اماده کرده بودم که تشکر کنم ازشون و با لبخند از فروشگاه خارج بشم( انگار همه چیز اینجا فیریز شد برام چون کتی که خیلی قشنگ بود و جای دیگه هم پیداش نکرده بودم دیگه از دسترس خارج بود و انگار لحظه ای که فیریز میشه همه چی خیلی مهمه که چه حسی داری)که گفت تو انبار هم نداریم اما من یه دونه کت خودم دارم اینجا و عملا نباید بفرومش چون قراره که آرشیو بشه و بره تو خط تولید اما چند ماهه که میخوام بفرستمش کارگاه ولی نمیشه ” انگاری روزی شما بوده” و برام اوردش ومن پوشیدمش و واقعا نمی دونم چی بگم از اینکه چقد به دلم نشست…..

عذر میخوام که طولانی شد کامنتم، اما خواستم یه نمونه از این بن بست هابگم که چقدررر بعدش همه چیز فوق العاده میشه، انگار دیوار یه سدی شکسته میشه و اون وقت فقد وفوور نعمته.

البته نمی دونم این حرفم چقد درسته یا نه اما انگار این الگوی دریافت نعمت هاست، که انگار خدا اول میندازتت بالا اگه خندیدی که میگه بیا بغل خودم خودم میگیرمت و اگه دست و پا زدیم و از کس دیگه کمک خواستیم خدا هم میگه برو ببینم بقیه برات چیکار میکنن.

بازم ممنون از کامنت هاتون.