نحوه برخورد با الگوهای تکرار شونده دیگران

سلام خدمت استاد عزیز، خانوم شایسته و دوستان هم فرکانسی

این اولین کامنتمه و چیزی که من رو تشویق کرد به کامنت گذاشتن، خاطرات بسیار زیادی بود که در همون لحظه به ذهنم رسید و حیفم اومد که ننویسمشون چون میخواستم به یادم بیارم که چیکار با خودم کردم توی این سالها با گذشتی که داشتم.

من کلا فردی هستم که بدی از دیگران به یادم نمی مونه و همیشه خودگذشته بودم؛ البته که از خاطراتم می فهمم این نه فداکاریه نه کمک به دیگران و… بلکه کوچک کردن خودم و از حق خودم گذشتنه که از عدم باور ارزشمندی میاد.

دقیقا میدونم که این باور از سمت پدرم بهم رسیده؛ از بچگی همیشه من بودم که تقصیرکار بودم و تنبیه می شدم.من بودم که خطایی رو مرتکب شده بودم و من بودم که با ندونم کاریام باعث رخ دادن اتفاقی شدم و یکبار هم نبود که من رو سر منشاء خطایا ندونن.

یادمه هروقت به پدرم از اهدافم می گفتم اون مسخرم میکرد و میگفت پسر تو بچه غلام علی لایقی نه پسر فلان حاجی!

من هیچوقت اینو نپذیرفتم اما شبانه روز بهش فکر کردم و میگفتم موفقیتم به خودم بستگی داره نه خانواده ای که توش بزرگ شدم؛ چون این برام واضح بود که قبولش نکردم، فکر می کردم این حرف باوری رو در من ایجاد نکرده اما همین که الان اینقدر دقیق یادمه و فکرایی که حتی الان از اون حرف ها دارم، نشانه ایجاد باور منفی و تاثیر گذاری در من هست.

طی داستان طولانی و جالبی که واقعا جاش اینجا نیست و کامنتمو خیلی طولانی می کنه من تونستم از بدترین مدرسه شهرمون به مدرسه سمپادی (که البته توی شهرمون نبود) و من تنها نفری بودم که اون سال قبول شد برم. و البته این رو هم بگم که -در کل تاریخ مدرسمون فردی نبود که بتونه در مدارس سمپاد قبول بشه- خلاصه پدرم حتی یک بار هم این رو تلاش خودم ندونست و گفت «حالا که شانس بهت رو کرد و تونستی توی مدرسه “آقاها!(یعنی پولدارا)” خودتو بندازی! خوب حواستو جمع کن تا شانستو از دست ندی!!!»یادمه من دقیقا همون پولی رو برای سرویس میدادم که بقیه هم اون پولو پرداخت میکردن ولی پدرم چون خودشو مدیون راننده سرویسم میدونست من رو مجبور کرد که از سر خیابونی که کلی از خونمون دور بود سوار تاکسیِ سواری ای بشم که بقیه رو توی طولانی ترین کوچه ها سوار می کرد.”چون با سرویس حدود یک ساعت از مدرسم فاصله داشتم زمستونا شبا آرزو می کردم که صبح سگ ولگردی توی خیابون تاریک نباشه! تا برم شهر تحصیلم و اگه سرویس منو جا میذاشت و منو نادیده میگرفت پدرم کلی کتک و دعوا تقدیمم میکرد و کلی معذرت بابت این که من سر وقت جلوی خیابون نبودم، از راننده ای که کلا منو یادش رفته بود می خواست!

خلاصه اینارو گفتم که عمق عدم لیاقت و ارزشمندی رو در باورهای پدرم و در نتیجه من ببینید و متوجه این عوامل بشید.

من توی اون سرویس مجبور بودم با افراد کم سن و سال تر از خودم برم و بیام چون هم سن من کسی قبول نشده بود.

یکی از همین افراد سرویس که بهش متین میگفتیم خیلی آدم شرور، خرابکار و… بود.

همیشه درحال کرم ریختن بود؛ از داد و صدا هایی برای جلب توجه توی ماشینی که در جاده ترانزیتی یک طرفه می زد و تا مرگ مارو می برد بگیرید تا لیزر انداختن توی آینه راننده حین رانندگی توی همون جاده مرگبار.

این آدم آزارش به همه می رسید و بقیه هم جوابشو حالا با دعوا یا کتک و… می دادن و من با این که سنم از همه اون افراد بالاتر بود یک بار هم برخوردی نکردم و لبخند زدم چون می ترسیدم که شر بشه یا خبرش به پدرم برسه و تقصیراتی که همیشه گردن من میوفتاد.

این آدم چون میدونست من برخوردی ندارم همیشه 90 درصد آزارش به من می رسید و منم که هیچی به هیچی… خلاصه از من که بگذریم بقیه نمیذاشتن این آدم پاشو از گلیمش درازتر کنه بلکه سخت باهاش برخورد میکردن حالا از تعهد دادن به مدرسه بگیر تا بیش از 40 تماس و جر بحث با والدینش و کتکای شدیدی که میخورد؛ و در تمام این موارد هم این فرد با گریه و زاری و حواسم نبود و قول میدم و… معذرت میخواست و تنها کسی هم که در این مواقع فرشته نجاتش میشد و دلش برای اون میسوخت و پا درمیونی میکرد برای بخشش من بودم؛ منی که همیشه از کسی که سه سال ازم کوچیکتر بود کتک میخوردم و خشممو با گریه شبانه به خودم می رسوندم.

خلاصه الان می فهمم که چقدر به آدما فرصت دادم و این فرصتمم همیشه از روی عدم لیاقت خودم بوده؛ نه تنها اون آدم با این که می خواسته عوض نشد بلکه روز به روز بدتر و بدتر می شد؛ منم چوب عدم لیاقتمو از این می خوردم که رفتاراش همه و همه در برابر من بدتر می شد، منی که تنها فردی بودم که -مثلا- دلم براش می سوخت.

خلاصه چندین سال گذشت و من الان می فهمم که اون سکوت ها از فروتنی من نبود، از عدم لیاقت من بود.

این اولین کامنتم بود واقعا نمیدونستم چجوری یک متن قشنگو مانند دیگر دوستان بنویسم اما خیلی خوشحالم که اومدم و با خودم روبرو شدم چون رفتار دیگران با خودم رو از باورام میفهمم.

خدارو شکر می کنم که منو با استاد عزیز آشنا کرد تا با تغییر باورایی که اصلا نمی خواستم بپذیرم که دارمشون زندگی دلخواه خودمو بسازم.

سپاسگذارم.