چگونه به راه راست هدایت می شویم یا از آن دور می شویم

بنام خالق کیهان که هر چه دارم از اوست

سلام استاد عزیزم، سلام خانوم شایسته جان و سلام به چشمان زیبایی که داره کامنت میخونه

از وقتی این فایل اومد رو سایت، چند بار از اول تا آخر پلی کردم اما چون همیشه با تمرکز کامل نبوده، تو مدار نوشتن کامنت قرار نگرفتم . تو آگاهی‌هایی که این چندوقته بهم رسیده ، متوجه شدم که باید به مدار پایدار حال خوب و شکرگزاری برسم تا بتونم آنچه رو که گوش میدم، بنویسم، نکته‌هاشو درک و بعد عمل کنم.

شاید یک فایل رو باید بیش از 3٠ بار گوش بدم اونم گووووش جااااان تا درکش کنم. بعد تبدیل میشه به تغییر در اعمال و رفتارم.

و البته به این موضوع پی بردم که این روند برای هر کسی متفاوته، نباید ناامید بشم، باید ادامه بدم. همونطور که استاد راجع به حسادت گفتن نباید حسودی کنم به شاگرد زرنگا.

من شاید الان با 2٠ یا 3٠ بار گوش دادن و تمرکز چیزهایی دستگیرم بشه که اونا با پنج بار گوش دادن. اما همچنان باید این روند رو ادامه بدم تا در مدار بالاتر آگاهی قرار بگیرم.

باز هم خدا رو شکر میکنم که میتونم بفهمم این آگاهی‌های ناب رو و خداوند فرصتی داده بهم تا بتونم بی‌دغدغه بشینم و تمرکزی زمان بذارم و گوش بدم، و ادراکی که هر آنچه رو گوش دادم بتونم تا یه جاهایی عمل کنم.

خب این درکی بود که تا اینجا باید میگفتم و اما شکرگزاری که اصل مطلب این فایل توحیدی بینظیر بود؛

سپاسگزار بودن ، یکی از نشونه‌های ثابت و خیلی زیادی بود که حدودا از دوماه پیش به شکلهای مختلف، دریافتش میکردم .

از فایلی که استاد از نتایج لیلا بشارتی عزیز گذاشتن و از شکرگزاری‌های قشنگش گفتن. خییییلی اون تیکه‌ش برام قشنگ بود و منو بفکر فرو برد، که چطور میتونم اینقدر از ته دل مثل لیلا جان، شکرگزار باشم و فکر میکنم اشاره به معجزه شکرگزاری هم داشتن اگه اشتباه نکنم. توی کامنتای بچه‌ها هم اینو زیاد میدیدم و البته تو نشانه‌های امروز من یا تو صحبتای استاد اصل شکرگزاری خیلی به گوشم میخورد یکی از دوستانم که مدت زیادی بود تاکیدش فقط رو کتاب معجزه شکرگزاری بود اما من در فرکانس خوندن و دریافت آگاهی‌هاش نبودم. تا اینکه یک شب که با خواهرم صحبت میکردیم یهو صحبت رفت سمت تمارینی که انجام دادیم و گفت کل تمارین دوره‌ی 28 روزه‌ی کتاب معجزه‌ی شکرگزاری خانم راندا برن رو با دوستش انجام داده و دیروز تمومش کردن. اینجا چشمام ستاره بارون شد. خواهرم اولین بار نبود که این کتاب رو خونده بود و انجامش داده بود، بارها اینکارو کرده بود و نتایج زیادی گرفته بود.

گفتم وای خدای من نشونه از این واضحتر. دیگه وقتشه که حتما این تمرینها رو انجام بدم و بتونم از ته دل شکرگزار باشم . آخه من هر چی سعی میکردم نمیتونستم خیلی شکرگزارباشم، از ته دل نبود یا کلا نمیفهمیدمش. عشق بازی با خدا رو درک نمیکردم. مینوشتم اما میفهمیدم که یه تکاملی میخواد که بتونم راحتتر به احساس عالی برسم و احساس خوبمو زمانهای بیشتری حفظ کنم.

بهش گفتم راستش مدتیه که دارم نشونه‌های زیادی میبینم که شکرگزارتر باش؛ تو کامنتا، تو فایلها، تو نشانه‌های امروز من، از زبون اینو اون و… ولی نمیتونم موقع شکرگزاری حس عالی داشته باشم .

گفت کتاب معجزه شکرگزاری خیلی بهت کمک میکنه که احساست موقع شکرگزاری خوب باشه و تکاملتو طی کنی.

خوشم اومد گفتم دوست دارم انجامش بدم.

گفت فایلای صوتیشو دارم. دو مدلن. گفتم هر دو رو بفرست. سریع فرستاد. جالبه که من، اول از صدای گوینده‌ی آقایی که میخوند خوشم نیمد،

( سالها پیش که هنوز از قانون خبر نداشتم با این فایلها با کتاب معجزه آشنا شده بودم ولی بطور کامل و دقیق انجامشون ندادم)

اما یه روز وقتی در حال کار کردن تو آشپزخونه بودمو فایل اولشو پلی کردم، قبل اینکه برسم دست به گوشیم بزنم، پنج تا فایل اول پشت سرهم پلی شد و این کار، پنج بار تکرار شد.

وای باور نکردنی بود، من عاشق این سبک گوینده و تمام کلماتش شده بودم.

تمارین برام خیلی جالب اومد و دوست داشتم زود کارم تموم بشه تا انجامشون بدم.

احساس سبکی خیلی خاصی داشتم و تا حدود ده روز فقط اون پنج تا تمرین رو انجام میدادم و با گوش دادن و انجامشون عشق میکردم و قشنگ تو فرکانس مثبت سپاسگزاری بودم، هیچ چیزی نمیتونست احساسمو بهم بریزه.

از اون روز جزو برنامه هر روزم شده که فایلی از شکرگزاری پلی کنم و تو اون حس و حال فرو برم. مخصوصا که گوینده همش تکرار میکنه : یادت باشه باید احساسش کنی، حس شکرگزاریه که اتفاقاتو رقم میزنه.

وقتی دیدم استاد دارن میگن، فرکانس سپاسگزاری، یاد اون روز افتادم که وقتی تو اون فرکانس پایدار بشی، همه‌چی عالی پیش میره و تو نگران هیچی نیستی.

بقول استاد : باید واقعا خدا کمکمون کنه سپاسگزار این همه نعمت باشیم.

.

.

.

و با این فایل فهمیدم که همین که گاهی ناسپاس میشدم و نمیتونستم از ته دل سپاسگزار نعمتهام باشم ، باعث میشد مقایسه کنم زندگی خودمو با دیگران و دچار حسرت و حسادت بشم و در آخر همه‌چیو مینداختم گردن خدا ؛ که برای اون خواسته و برای من نه و کلا ناسپاس‌تر و روند دریافت نعمتهای بیشتر به زندگیم رو قطع میکردم.

گفتن آگاهانه‌ی سپاسگزارم و دوستت دارم رو به خدای مهربون و تمام کائنات از ته دل ، همون چیزی که جو وایتالی تو کتاب محدودیت صفر ، از دکتر هیولن یاد میگیره و میگه زیربنای تمام آموزشهای قانون جذبه و بقیه‌ روشها بازیچه‌هایی یه که ما بدست ذهن میدیم تا بتونیم کنترلش کنیم ، دقیقاهمینه . اون چیزی که براش اسم گذاشتن پاکسازی ؛ چیزی جز سپاسگزاری آگاهانه و عشق‌بازی با رب کل جهان نیست .

وقتی تمام سلولهات پر بشه از حس خوب اتصال با پروردگار، وقتی واقعا از ته دل شادی و داری تو لحظه زندگی میکنی. نگاهت فقط میره سمت نعمتهایی که بهت داده شده و میتونه از این به بعد هم بیشترش داده بشه و تو نگران نیستی و نمیترسی از کمبود از فقر . اونموقع‌س که تو دیگه نمیخوای و کنجکاو نیستی ببینی تو زندگی دیگران چی میگذره، حتا اگه ناخوداگاه ببینی، دیگه مقایسه نمیکنی، حسادت نمی‌ورزی ، خدا رو سرزنش نمیکنی. یا اگه خیلی نعمت دریافت کرده باشی، مغرور نمیشی بخودت، به فهمت، به عقلت، به حست، نمیگی من یاد گرفتم همه چیو من بلدم، من آگاه‌ترم از همه، خدا منو خیلی دوست داره و فلانی رو نه ؛

وقتی داری عشق خدا رو تو همه‌چی میبینی، یعنی تو آدمای اطرافت، همسرت، بچه‌ت، پدرت، مادرت، همسایه‌هات، تو طبیعت، تو غذاهای خوشمزه‌ی هر روزت، تو پول و برکتی که هر روز جاریه، تو هدیه‌هایی که دریافت میکنی، خدمات فوق العاده شهرداری برای زیبایی شهرت، خدمات و محصولات جذاب فروشگاه‌ها و اپلیکیشن‌ها، تو کامنتای بینظیر بچه‌ها، تو عشق خالص استاد و مریم جان ؛

یعنی عشق در تو جاریه، اونوقت فقط عشق میدی و عشق بیشتری دریافت میکنی. فقط سپاسگزاری میکنی ازش و اگه ناخواسته اتفاقی بیفته میدونی که با احساس بد هیچی درست نمیشه.

و هر روز نگاه میکنی میبینی، نعمتهات چقدر بیشتر شدن، جوری فراوانی تو زندگیت جریان پیدا کرده که نگران هیچی نیستی ، فقط دوست داری این رشد رو ادامه بدی.

همههههه چیز در سپاسگزاری خلاصه میشه؛ همهههههه چیز

در عشق خلاصه میشه.

پس من تا میتونم باید آگاهانه بگم ؛ سپاسگزارتم دوستت دارم. باید با تمام وجودم حسش کنم این کلمات رو، خداوند رو… .

استاد عزیزم ازتون سپاسگزارم بابت باشتراک گذاشتن آگاهی‌های نابتون با ما و از خانوم شایسته‌ی عزیز بابت نوشتن نکته‌های زیبای فایل، در ابتدای هر فایل و تدوین و تمام هماهنگیاشون، از خانوم فرهادی و آقا ابراهیم عزیز بابت پشتیبانی این سایت توحیدی

از بچههای فعال کامنت‌نویس که با خوندن کامنتاشون بیشتر میرم تو فرکانس سپاسگزاری

دوستتون دارم

میسپارمتون به آغوش گرم و امن خدای مهربون

بنام ربّ یکتا که هر چه دارم از اوست

سلام طیبه‌ جان

ازت یاد گرفتم با خلوص دل با نام خدا شروع کنم.

ای جان… منم گریه‌م گرفت وقتی کامنت قشنگی که برام نوشتی رو میخوندم.

چقدر تحسین برانگیزی که اینقدر دقیق نشونه‌های خدا رو میگیری و دنبال میکنی. که عمل میکنی و باور میسازی. تو فوق‌العاده‌ای دختر

چه هدایتهایی میاد از سمت خداوندِ جان، وقتی توجه کنی بهش خداجونم سپاسگزارتم که تمام کیهان رو داری هدایت میکنی.

لینک کامنتی که برام گذاشتی رو رفتم خوندم و

این جمله‌ش ” راه من، راه منه و راه هر کسی در جهان، تنها راه خودشه و هیچ‌کس از راه کس دیگه‌ای به موفقیت نرسیده ” دقیقا جواب سؤالات مکرر و متعددی بود که از دیشب و امروز صبحم تا حالا داشتم از خودمو خدا میپرسیدم.

… داستان این بود که بعد از دوازده سال، یکی از بهترین و توحیدیترین دوستان دبیرستانم رو دیدم. ایشون الان یه دندونپزشک بسیار مجرب و موفقن.

چند روز پیش که نوشتی به دلم افتاده بود یکی از بچه‌های سایت استاد عباسمنش رو میبینم، از خدا خواستم منم این دوست توحیدیمو ببینم و باز هم در مدار هم قرار بگیریم تا از وجود ارزشمندش بهره ببرم.

(( گفتم خدایا من فقط آدمای توحیدی دوروبرم میخوام، آدمایی که قانون رو بفهمن و آگاهانه عمل کنن.))

بطرز عجیبی رابطه‌ی چندساله‌م با یکی از رفیقای خیلی نزدیکم ( که اصلا توحیدی فکر نمیکرد) بهم خورد. چند روز تو شُک بودم. کاملا ناخودآگاه حرفی زده بودم و باعث خشم و عصبانیت شدیدش شده بود و بعد… .

با خدا حرف زدم. گفتم خدایا تو خودت آگاهی من همیشه تحسینش کردمو دوسش داشتم، از قصد حرفی نزدم و… .

میدونم که خیری در این قطع رابطه هست.

اتفاقا استاد توی این فایل نکاتی گفتن که بسیار ربط داشت به کاری که دوستم کرد. حتا بمن اجازه حرف زدن نداده بود. وقتی پیامهایی داد که قلبم به تپش افتاد و خیلی متعجب شدم از سوتفاهمی که براش پیش اومده و قضاوتی که کرده، خواستم براش توضیح بدم زنگ زدم جواب نداد.

غرور قشنگ منو خورد کرد و من بقول استاد غروری دارم که نمیذارم هرکس دلش خواست دست بکنه تو مغزم.

گفتم اکی. حتما خیری درش هست.

خدایا سپردمش بخودت، موفق باشه. رابطه‌ی خوبی داشتیم. سپاسگزارتم از لحظات زیبایی که در کنارش داشتم. بهش پیام هم دادم و با احترام معذرتخواهی کردم و آرزوی موفقیت.

و دیروز هدایت شدم به رفتن پیش رفیق و همکلاسی دوران دبیرستانم .

خدااااای من که چقدر این آدم توحیدی‌ترو نازنین‌تر شده بود.

هنوز هم سروقت نمازهاشو میخوند،

هنوز هم فقط لبخند میزد و

بسیار مهرررررربان و خوش خلق بود.

هنوز هم بفکر همه بود

و انفاق میکرد.

اول صبح شکرگزاری مینوشت

و شبیه کاری که ما تو ستاره قطبی میکنیم رو انجام میداد و…

خیلی در کنارش خوش گذشت و تا آخرشب که باهم بودیم صحبتها کردیم و محبتها…

انشاءالله تو کامنتی که امروز قرار بر نوشتنش کردم، زیر همین فایل مینویسم ردپای دیروزمو

خلاصه من، وقتی تخصص و مهارتشو دیدم و شادی و روان بودنشو و البته ثروتشو، این فکر اومد تو سرم که

چرا من نخواستم تو این جایگاه باشم؟

چرا وقتی خیلی از همکلاسیام، عشق پزشکی و دندونپزشکی داشتن من اصلا برام مهم نبود و حتا اصلا بهش فکر هم نمیکردم؟

چرا فکر میکردم شغلای خسته کننده‌این؟!!!

ببین چقدر موفق و شاده و سپاسگزار. ببین چقدر توحید درونش در جریانه و…

و جواب سوالم رو از این کامنت گرفتم؛ راه من راه منه و راه هر کسی در جهان تنها راه خودشه و هیچکس از راه کس دیگه ای به موفقیت نرسیده

خب من اصلا همچین روحیاتی نداشتم و ندارم، چرا باید راه ایشون رو میرفتم یا الان در هر شرایطی هستم میتونم بهترش کنم حتما که نباید از راههای خاصّ آدمای دیگه برم.

مرسی طیبه جاااانم

بقول سعیده جان شهریاری بوس به کله‌ت

بسیار آگاهی بخش بود کامنتت

و بسیار ازت یاد میگیرم.

سپاس از وقتی که گذاشتی، کامنت نوشتی برام و کامنتمو با عشق خوندی.

دوست دارم، دوست توحیدی نازنینم

و برات بهترینها رو از خداوند رحمان میخوام که لایق بهترینهایی عزیزدلم

در پناه رب بی‌همتا