چگونه به راه راست هدایت می شویم یا از آن دور می شویم

سلام استاد عزیززم

ممنونم بابت این فایل فوق العاده

هرچند من هنوز نصفه شو گوش دادم ، اخه یه چیزی تو ذهنم جرقه زد، دو تا باگ خیلییی مخفی شخصیتی خودم ، که این چندروزه بهش فک کردم و بلاخره تو ذهنم منسجم شد و الان دوست دارم بنویسمش

من همیشه از بچگی و نوجوانی همیشه تو هر جمعی که میرفتم بزرگ و کوچیک دوست داشتن باهام ارتباط برقرار کنن و باهام حرف بزنن و پیششون باشم ، که فک میکردم این انرژی درونیمه

ولی بخاطر اینه که از اول ناخودآگاه وقتی کسی باهام حرف میزد شنونده ی خوبی بودم و توجهمو بهش میدادم، پیش هرکی بودم بهش احساس ارزشمندی میدادم و اینکه خوبی های دیگران رو میگفتم ، یه جورایی عشق بی قید و شرط میدادم به دیگران کاملا غیرارادی بود الان وقتی بعضی وقتها مطلبی در مورد اصول رفتار با افراد و میخونم میبینم من از اول ناخودآگاه همشو رعایت میکردم، در مورد اینکه اگه کسی اشتباه یا رفتار بدی میکرد هم اکثر مواقع شرایطشو نگاه میکردم و سعی میکردم بفهمم دلیل پشت این رفتارش چیه و درکش میکردم ، خب همه چیز تا اینجا به نظر خیلی خوبه

ولی مخصوصا بعد ازدواج که به هر حال آدم مجبور به رفت و آمد زیاد با خانواده های جدید میشه ، اونا هم منو خیلی دوست داشتنا و اگرم ناراحتم میکردند من میدیدم بخاطر یه سری شرایط سختشونه ولی اذیت میشدم و اینکه اون رفتارها هم عوض نمیشد و بدتر هم میشد، بعد نگاه کردم دیدم که آره من تو روبط دوستی و فامیلی قبلی هم این شرایطو تجربه میکردم ولی چون راحت حذفشون میکردم و همیشه هم آدمای جدید میومدن تو زندگیم این اتفاق تکرارشونده رو نمیفهمیدم ولی اینجا نمیتونستم حذف کنم چون تازه عروس بودم اصطلاحا

بعد افتادم رو این دور که اصلااا نمیخوام ارتباط جدیدی داشته باشم و خیر بقیه رو نخواستم شر نرسونن

و چون عاشق تنهاییم هیچ مشکلی ندارم و انصافا این چندسال عشق کردم تنهایی فقط ارتباطم در حد پدر و مادر و خواهر برادر خودم و همسرم و دیگه گاهی مهمونی و عروسی که نمیشد نری و همه چیز خوبه

از طرفی تو ارتباط با همین نزدیکانمم دیگه وقتی رفتار اشتباهی میکردن سعی نمیکردم و نمیخواستم درکشون کنم و برخورد میکردم و اون همدلیمو خیلی گذاشته بودم کنار و بخاطر رفتار سردمم خب اونا سعی میکردن اشتباهی نکنن و یه جاهایی هم که اوضاع بد میشد با رهایی و اعراض قضیه حل میشد واقعاا اینکه مشکلتو بپذیری و ناتوانیتو درک کنی و بسپری به خدا مشکلات حل میشه ولی ریشه ای حل نمیشد ،

ولی میدونستم این درست نیست، مخصوصا که استاد هم الان گفت باید برای آدما ارزش قائل شد ، ولی من واقعا برای بعضی از همین ادمای دورمم دیگه ارزش قایل نبودم صرفا چون نزدیکم بودن سعی میکردم اون مدت که پیشمن درست رفتار کنم که داستانی پیش نیاد(آشغالارو کامل داده بودم زیر فرش و صورت مسئله رو حذف کرده بودم ) فهمیدم که مننننن وقتی میام آدمارو درک کنممم، وقتی میام شرایطشونو بفهمم بعدش میرم تو فاز دلسوزی ، میخوام کمکش کنم ارومش کنم خوشحالش کنم از سر دلسوزی

بخاطر همینه که بعد یه مدت میبینم انقدر انرژیم داره تحلیل میره،خودمو خدای حل کننده مشکلات میبینم، انقدر اون طرفو ضعیف میبینم که خودش نمیتونه مشکلاتشو حل کنه که اون وجه سمی اصطلاحا افرادو میبینم و انقدر ازم انتظار پیش میاد

پس باید رو این ریشه دلسوزی کار کنمم که تو کل زندگیم هر ضربه ای خوردم ازین خدا و توانا دیدن خودم تو زندگی بقیه خوردم خودمو مسیول حس خوب بقیه دیدنه، ترمزی که جفت پامه گرفته و نمیزاره جلو برم

حالا این قضیه سرد شدنم باعث شده بود که حرف هیچ کسو قبول نداشته باشم، من واقعا از بچگیم هی بهم گفتن تو چقد عاقلی تو چقد باهوشی چقد میفهمی این رفته تو درونم که اگه یکی رو قبول نداشته باشم بهم نظرشو بگه شاید تو ظاهر بگم اره بهش فک میکنم ولی درونم شدیدااا گارد میگیرم و اصلا بهش گوش نمیدم و فک میکنم خودم بهتر میدونم، اینو‌ اصلا خودم تا الان نمیدونستم ولی دیدم آرهه چقد این رفتارم بده

این چند روزه همسرم یا هرکی بهم چیزی میگه نظرشو میگه و تو ذهنم میام گارد میگیرم به خودم میگم آروم باش نظرشو با احترام گوش کن شاید درست میگه، بهش فک کن، هرچند هنوز هم به نظرم ادم باید با شهود و تصمیم خودش بره جلو ولی احترام گذاشتن به کسی که داره باهام حرف میزنه و گوش دادن و فک کردن به حرفش یه آرامشی تو وجودم گذاشته که انرژیشو تو آدمای اطرافمم حس میکنم

میدونم این حس مال بچگی و مال چیزایی که باید با زور به دست میاوردم در من ایجاد شده، بخاطر همین به خودم سخت نمیگیرم

امروز که رفته بودم پارک پیاده روی دیگه از شلوغیش اذیت نشدم و انقدررر حسم به آدم ها خوب بودد که بخاطر پیدا کردن این باگهام مخصوصا اولیه

خیلی خوب شد که نوشتم چون باز هم برام واضحتر شد