رابطه ی ما با انرژی ای که «خدا نامیده‌ایم» - صفحه 100

خدایا، هر چی دارم از توئه…

سلام به استاد یکتاپرست، خانم شایسته‌ی عزیز و دوستان خوبم توی سایت.

این روزا چندتا از فایل‌های موردعلاقه‌مو مرتب گوش می‌دم، چون حس می‌کنم فاصله گرفتم، حس می‌کنم حالم داشت برمی‌گشت به روزای قبل از ورودم به این مسیر… ولی چقدر سخته وقتی وسط اتفاقات سخت زندگی قرار می‌گیری، بتونی ذهنتو کنترل کنی و نذاری از مسیرت دور بشی. چقدر باید مراقب نجواهای ذهنی باشی، چقدر باید خدا رو باور کنی تا راه درستو از بین همه‌ی شک و تردیدها پیدا کنی، تا بتونی نشونه‌هاشو ببینی و هدایتشو حس کنی…

توی این مدت، خدا منو از یه مسیر سخت عبور داد، مسیری که شاید اولش نمی‌فهمیدم چرا باید اتفاق بیفته، اما حالا می‌دونم که خودِ خدا برام رقم زد تا قوی‌تر بشم، تا بتونم تصمیمی رو که مدت‌ها توی دلم بود، بالاخره بیان کنم. تصمیمی که همیشه از گفتنش می‌ترسیدم، اما یه‌هو شرایط طوری شد که نه‌تنها جرأتشو پیدا کردم، بلکه خیلی زود بقیه هم قانع شدن و پذیرفتن. عجیب بود، ولی می‌دونم که اینم کار خدا بود. صد هزار بار شکرت، خدا!

حتی اگه بقیه هم مخالفت می‌کردن، دیگه از تصمیمم برنمی‌گشتم، چون ته دلم یه صدایی بهم می‌گفت: “نترس، تو تنها نیستی، فقط برووو…” و من مطمئنم که اون صدا، صدای خودت بود، خدا! من گوش دادم و حالا فقط مسیر تو رو دنبال می‌کنم. به الهاماتت، نشونه‌هات، هدایتهات ایمان دارم و تموم تلاشم اینه که بشنوم صداتو…

خدایا، من ازت فقط خودتو می‌خوام، آرامش تو می‌خوام، قوی‌ترم کن توی باور کردنت… امروز نزدیک بود یه اشتباه کنم، اما با ندای قلبی خودت، جلوی خودمو گرفتم، سکوت کردم، کنترل کردم و از یه انتخاب اشتباه رد شدم… و حالا یه آرامش عمیق توی دلمه.

خدایا، عاشقتم… خیلی دوستت دارم! می‌دونم که همیشه کنارمی، که هیچ‌وقت تنهام نمی‌ذاری. هر کاری که توی زندگیم داره برام انجام می‌شه، می‌دونم که فقط و فقط کار توئه. درسته، زبونی از آدما تشکر می‌کنم، ولی ته دلم همیشه می‌گم: “خدایا، می‌دونم که کار خودته!”

خدایا، شکرت که هستی… شکرت که دارمت…