ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 5

سلام به استاد عباسمنش

در مورد استعداد

بنظر من اگه بخوام در هر زمینه ای حرفه ای بشم میتونم با تمرین و تکرار زیاد به اون حد از حرفه ای بودن برسم، یعنی این رو باور دارم بنظر خودم، اما شاید اونقدر صبر و استمرار ندارم… یعنی از اینکه طول میکشه حس خوبی نمیگیریم و زده میشم ازش…

طبق گفته های شما همیشه میخوام در زمینه هایی که علاقه دارم و دوستش دارم وارد بشم و اون تمرین و تکرار رو در این زمینه ها داشته باشم، نه در مواردی که علاقه ندارم؛ چون اگه در زمینه ای که علاقه ندارم یا به درد من نمیخوره یا نیازی نیست واردش بشم، اصلا وارد نمیشم چون همش سختی و سختی و سختیه

بجاش سعی میکنم در زمینه های علاقم وارد بشم و توش خوب بشم، البته که گفتم اینکه طول میکشه و صبر زیاد نیاز داره حس خوبی بهم نمیده… و این عجله کردن ها مشکل کاره… و باید صبر رو تمرین کنم…

موضوع بعدی در این فایل که گفتید هم دقیقا من مشکل دارم توش خیلی زیاد… اینکه خودم رو برای تلاشم تحسین نمیکنم، برای مقدار تلاش و تمرینم تحسین نمیکنم، بلکه برای نتیجه ی نهایی تحسین میکنم، اگه هزار بار تلاش کنم و نتیجه ای حاصل نشه توی ذهنم هیچ ارزشی نداره برام و بدتر خودم رو سرزنش میکنم که تو حتما استعدادش رو نداری یا تو بدرد اینکار نمیخوری…

حالت درستش طبق گفته ی شما اینه که باید بخاطر تلاشم خودم رو تحسین کنم نه بخاطر یچیز ذاتی و یا نتیجه ی نهایی…

چون اگه معیار رو نتیجه بزاریم، با اولین و دومین شکست و نتیجه نگرفتن، جا میزنیم و رها میکنیم…

و باز هم بدتر از همه، من ارزشمندیم رو گره زدم به نتیجه گرایی، توی بازی کردن، توی زندگی، توی هرچیزی، اگه نتیجه بگیرم حس میکنم ارزشمندم و اگه نتیجه نگیرم کاملا احساس بی ارزشی میکنم؛ یعنی کااااملا به قول شما فرو میریزم…

یک سد یا یک شکست رو بی ارزش بودن خودم تلقی میکنم؛ یعنی نه تنها فکر میکنم استعدادم فرو ریخته، بلکه فکر میکنم ارزش و شخصیت خودم فرو ریخته و از بین رفته…

اینم بخاطر اینه که وقتایی که نتیجه حاصل شده تحسین شدم و ارزشمندی خودم رو گذاشتم بر پایه ی تحسین دیگران؛ و و و وقتی شکست میخورم یا به مانع بر میخورم، کاملا احساس بی ارزشی و بی فایده بودن میکنم..

بخاطر سرزنش ها و تمسخر و حرف های بقیه یا بخاطر ترس از حرف مردم، یا بخاطر تحسین نشدن کلا تمرین و ادامه دادن رو رها کردم… بارها شده

و تمرین دیگه این بود که در چه زمینه ای فکر میکنی استعداد نداری و از اول بقیه بهت گفتن تو بلد نیستی… استاد من در ریاضی اینجوری بودم و نمره های ریاضیم کمتر از بقیه نمرات بود و بقیه و خودم اینو به خودم گفتیم که من بلد نیستم و استعدادش رو ندارم…

یه چیز خیلی جالب هم اولین باره از شما میشنوم، اینکه شیوه ی یادگیری اگه عوض بشه خیلی فرق میکنه همه چی، اینو من تاحالا بهش فکر نکرده بودم…و حس میکنم خیلی درسته و شاید یکی از عمده دلایل یاد نگرفتن چیزی و ادامه ندادنش این باشه که شیوه ی درستی انتخاب نکردم…

در کل من کلا از اینکه ببازم و شکست بخورم و نتیجه نگیرم احساس بی ارزشی بهم دست میده و احساس ارزشمندیم رو گره زدم به نتیجه و برنده شدن…

تمرین و ادامه دادن رو گره زدم به حرف و تحسین مردم، یعنی تا تحسین نباشه و بدتر اگه انتقاد باشه من بشدت فرو میریزم و رها میکنم…

و فکر میکنم که خب من نمیتونم دیگه و فلانی اگه میتونه استعدادش رو داره…

یا خیلی موقع ها شاکی شدم از خدا که چرا فلانی به سادگی بلده فلان چیزو، ولی من باید یه عالمه تمرین کنم؟

این مقایسه هم خیلی هست در من که توانایی هام رو با بقیه مقایسه میکنم و اغلب شاکی میشم… و بخاطر همین رها میکنم….