دلسوزی بی جا | به کبوترها غذا ندهیم!

با سلام خدمت استاد عزیز

من این فایل رو امروز دیدم و نکته عنوان شده در این فایل به نظر من فوق العاده اساسی و مهمه و من و همسرم به شدت با این موضوع درگیر بودیم و هستیم.

من می خوام هم نمونه عینی رو براتون بگم و هم در آخر ازتون کمک فکری بگیرم.

ما به انسان های نیازمند سالیان سال است که کمک می کنیم و تعداد اونها رفته رفته بیشتر و بیشتر شد و به مرحله ایی رسیدیم که خانواده های تحت سرپرستی ما به 12 خانوار رسیده و تعداد ایتام در این خانوار ها بیش از بیست یتیم بود. که البته همچنان هست. و این کمک ها تا ماه گذشته انجام میشد. مثلا یک خانم با 4 تا بچه یتیم داشتیم، خانواده هایی با 3 بچه یتیم و 2 تایی و غیره. حتی موردی بود که بچه های معلول و عقب مونده ذهنی داره. مواردی هم بود که پیرزنی تنها، بدون هیچگونه حقوق و بیمه ایی، که تحت پوشش داشتیم. تمام اینهایی که میگم تا همین ماه گذشته به صورت کامل ماهیانه پول براشون پرداخت می کردیم و البته همچنان به شکل دیگه ایی تحت حمایت هستند. اعداد پرداختی هم انصافا قابل توجه بوده که یک زندگی کاملا بی درد سر و بدون هیچگونه نیاز دیگه ایی را فراهم می کرد و از اعداد حقوق رسمی در ایران خیلی بیشتر بود. تا حدی که تعدادی از این ایتام کلاس های فوق برنامه مثل زبان، ورزش و باشگاه، کلاس رباتیک . . . ثبت نام کردن.

ضمناً بیشتر وقت خانمم با توجه به این که رشته ایشون روانشناسی هستش، صرف مشاوره دادن به اونها و تغییر ذهنیت اونها می شد. البته این مشاوره دادن های رایگان و دلسوزانه نه فقط مربوط به این خانواده ها بلکه خیلی از دوستان و آشنایان و اقوام و غیره رو هم شامل میشه.

بعد کم کم، کار به جایی رسید که اونها اگر کار و فعالیتی برای گذران زندگیشون می کردن، یواش یواش کنار گذاشته بودن. مثلا خانمی که قبلا با چرخ خیاطی توی خونه کار می کرد، دیگه کار انجام نمی ده. یا خانمی که بیرون کار می کرد و نظافت انجام می داد دیگه کار نمی کنه، یا مورد دیگه ای که روسری و شال میاورد و به همسایه ها و یا دم در مدرسه می برد و می فروخت دیگه انجام نمی ده. و وقتی ازشون می پرسیدیم که چرا دیگه کار نمی کنید همشون بهانه های مختلف میاوردن که مثلا بچه ها رسیدگی میخوان و وقت نمیشه و کشش دیگه نداریم و کمر درد میگیریم و حرف ها و بهانه های عجیب غریب.

ما از این ماه تصمیم گرفتیم که پرداخت ماهیانه به حساب آنها با اعداد بالا را حذف کنیم و آنهایی که توانمند هستند و می توانند کار کنند، ماهیتاج اساسی زندگی رو مثل گوشت و مرغ و برنج و . . . خرید کنیم و براشون ببریم. که این خرید کردن و بردن و حضوری بهشون دادن انصافا وقت و انرژی بسیار زیادی ازمون میگیره. البته اونهایی که اطراف تهران هستند، چون هم شمال داریم و هم جنوب و کرمان و جاهای دیگه و قرار شد پول پرداخت نکنیم که مجبور بشن شروع کنن به کار کردن و توانمند شدن. که کم کم همین خرید ها رو هم محدودتر کنیم.

تمام اینهایی که گفتم به این دلیل بود که مسیری که رفتیم اشتباه بود و دلسوزی بیجا و زیاد از حد. و داریم مسیر رفته رو دوباره آروم برمی گردیم و این به خاطر دریافت هدایتی هستش که خدای من به خاطر لطفی که به ما داشت برای ما فرستاد. البته طی یک ماه گذشته مجموعه ایی از هدایت های خدای رحمان شامل حال ما شده که صمیمانه بابت آنها سپاسگذاریم.

حالا بریم سراغ سوال اصلی و اون اینه که مثلا خانمی هست که سرطان داره و هزینه دارو و درمانش بشدت زیاده و توان کار و حرکت زیادی نداره که بالاترین پرداختی رو هم تا به الان داشته، این مورد رو واقعا باید چی کار کنیم؟ یا مواردی این شکلی که توانمند نیستند چطور؟

به توجه به اینکه به انفاق هم در قرآن بسیار سفارش شده و حتی به نظر من ترتیب و اولویت کمک کردن هم مشخص شده. در آیه 215 سوره بقره.

از تو سؤال کنند که چه انفاق کنند؟ بگو: هر چه از مال خود انفاق کنید درباره پدر و مادر و خویشان و یتیمان و فقیران و در راه ماندگان رواست، و آنچه نیکویی کنید خداوند بر آن آگاه است.

از استاد عزیز بابت این فایل آگاهی بخش خیلی سپاسگزارم و از خدا می خوام باز هم همچنان ما رو مورد هدایت های فوق العاده قرار بده.