چگونه از یک فرد بدبین به یک فرد خوشبین تبدیل شویم؟ - صفحه 3 (به ترتیب امتیاز)

شعراء:62

قَالَ کَلَّا إِنَّ مَعِیَ رَبِّی سَیَهْدِینِ

[موسی] گفت: هرگز، بی‌تردید پروردگار من با من است، به زودی مرا رهبری خواهد کرد!

سلام و صد سلام به دو استاد نازنینم و به دوستان و همراهان عزیز این سایت بهشتی… امیدوارم شنبه ی فوق العاده ای رو پشت سر گذاشته باشین و یکشنبه تون از شنبه هم بهتر شروع شده باشه… ساعت دقیقا نیمه شب بین شنبه و یکشنبه س… 12:00 یکشنبه در واقع. امروز شنبه بود و تعطیل… خدای مهربون و دوست داشتنی من، خدای عزیز و دلبرم، شکرت برای این روز پر برکت… همین یه خورده پیش شکرگزاریم رو نوشتم و اومدم تو تخت که بخوابم ولی از قبل تو ذهنم بود که به امید خدا کامنت هم بنویسم. خدای مهربونم بازم شکرت برای تک تک نعمت ها و رزق‌های امروز… چه اونها که نوشتم تو دفترم چه کلی رزق که ننوشتم… و تو خدای کریم و وهاب و رزاق، هی بیشتر می دی بهم و روزام رو پربرکت تر می کنی…

خدایا شکرت که در مدار شنیدن این فایل و آگاهی های نابش قرار گرفتم… امروز بجز کلی کارای مفید که کردم یکیش هم این بود که رفتم از یوتیوب فایل مصاحبه با Sam Altman بنیانگذار شرکت Open AI رو دیدم… مصاحبه ی Jeff Bezos رو هم به امید خدا فردا نگاه می کنم… اولین نکته ای که به ذهنم رسید این بود که Sam Altman, کسی که شرکتش الان 157 میلیارد دلار ارزش داره فکر می کنین چه تیپی اومده بود؟؟ یه پلیور سبز بدون هیچ مارک یا لوگویی، شلوار جین و کتونی… در حالی که مجری یه کت و شلوار بسیار شیک پوشیده بود… چقدددر Sam رو تحسینش کردم، چقدر بی نیاز بود از هر تایید و تمجیدی… با اینکه اینهمه وقته دارم با آموزشهای استاد کار می کنم یه لحظه خودمو جاش گذاشتم و گفتم قطعا کت و شلوار می پوشیدم (ایموجی کوبیدن رو پیشونی). البته که باید شرایط اون آدم رو زندگی کنم تا ببینم چه انتخابی می کنم… بگذریم… خلاصه خیلی حال کردم که اونقدر ساده و راحت لباس پوشیده بود… چقدر حرفاش جالب و پر انگیزه و در عین حال افتاده و خاکی بود. خدایا شکرت.

من تا جایی که یادم میاد در دوران جهالت آدم بدبینی نبودم ولی خوشبین هم فکر می کنم نبودم… راستش یه نکته رو خوب یادمه اونم اینه که بعد از اون اتفاق از دست دادن برادر دوقلوم تو بیست سالگی، همیشه با کوچکترین چیزی من تو ذهنم تا ته بدترین اتاق رو می رفتم… یعنی نه اینکه بخوام به آدما بدبین باشما نه، ولی چون برادرم رو تو یه اتفاق یهویی از دست داده بودم، و چون از قانون هم هیچچچچی نمی دونستم انگار این پترن شده بود که مثلا اگه زنگ می زدم به کسی جواب نمی داد سریع ذهنم سناریوی منفی می چید تا ته داستان… بیشتر فکر می کنم این یه بیماری روحی بود در اثر اون حادثه و یه جورایی ناآگاهانه افسردگی طور بود… که قربون خدا برم از طریق دستانش کمکم کرد از اون واقعه بگذرم ولی آثار کمرنگش تا زمانی که با سام ازدواج کردم بود… و باز همش با خودم فکر می کردم خدا چقدر منو دوست داشته که کسی مثل سام رو سر راهم قرار داد و من رو از اون دنیای غم آلودم (حتی بعد از 7-8 سال) دور کرد و شادی رو جایگزینش کرد… این بدبینی به وقایع هی کمتر و کمتر شد تا اینکه وارد این جمع و خانواده ی عزیز شدم… و بعد آهسته آهسته متوجه شدم من همیشه تو ذهنم درحال تعریف کردن ماجرا برای یه شخص خیالی هستم یعنی نمی دونم برای کی، ولی همیشه دارم هر اتفاقی رو ( اغلب نکات منفی) با آب و تاب تعریف می کنم… و خدا رو شکر می کنم که من رو به این بهشت زیبای روی زمین هدایت کرد که این سلف تاکینگها به مرور آروم‌تر شد آروم‌تر شد و دیگه نبود تاااا رسیدیم به دوره ی احساس لیاقت… اونجا بعد چندسال تازه فهمیدم که عههه من خیال می کردم نبود، من اصلا حواسم بهش نبود ولی اون نجواهای ذهنی بود اما نوعش فرق کرده بود،.. که دیگه داستانش مفصله و ارتباطی به این مقوله پیدا نمی کنه.

اما حالا مدتهاست که خوشبینم به هرآنچه سرراهم قرار می گیره. ممکنه بعدش با یه ناخواسته احساس کنم عه اشتباه کردم که خوشبین بودم ولی استاد خیلی زود به خودم میام که هرآنچه اتفاق داره برای من میفته بازتاب باورهای خودمه… و الخیر فی ما وقع رو تمرین می کنم.

استاد اجازه؟ همینجا بگم که داشتین می گفتین درمورد آدما بشینیم بنویسیم، ویژگیهای مثبتشون رو بنویسیم، استاد من اینو از دوتا ازاین شاگرد زرنگاتون چندوقته یاد گرفتم… به هیچ فاطمه جان و داداش رسولی هم اشاره نمی کنم خخخخ. یادمه اون اوایل ارتباطمون هر از گاهی عکسی از لیلین می فرستادم و فاطمه انقدر نکات مثبت از اون عکس یا فیلم می گفت که نگو. بعد چندین بار ازش شنیدم که یکی از تمرینایی که با داداش رسول می کنن اینه که از نکات مثبت عکس یا شخص یا هرآنچه می بینن می شینن می نویسن… و چقدر تحسینشون می کردم چون من فوقش تو ذهنم این کارو می کردم اما اینکه بشینم بنویسم نه. بعد کم کم تو شکرگزاریم از ویژگیهای مثبت تینا و همسرم نوشتم تا تمرکزم رو نکات مثبتشون بیشتر بشه. یادمه یه بار یه ویدیوی کوتاه از یاسی براشون فرستاده بودم فکرکنم تولد فاطمه جان بود و اون م‌قع یاسی خیلی باهاشون ارتباط مستقیم نداشت، بعد فاطمه جان روز بعدش نمی دونم صحبت چی شد که برام عکس لیستی از نکات مثبت که تو اون ویدیوی یک دقیقه ای از یاسی دیده بودن و براش شکرگزاری کرده بودن رو فرستاد… اصلا هوش از سرم پرید از اینهمه تعهد و تمرین و خوب کار کردن… اینجوری کار میشه و مدار بالا ایجاد میشه که وقتی کامنتا میاد مثل همین سری، بقول مامان کامنت سران قوم اون بالاست… سعیده جان، فاطمه جان و داداش رسول ( هر سه تون رو‌ خیییلییی دوست دارم). خلاصه که از اون موقع تو شکرگزاریم خیلی وقتا کوتاه در مورد فردی که تو روزم نقش داشته مثلا می نوشتم … اما تصمیم جدی گرفتم یه لیست از افراد دور و برم بنویسم، همونجوری که گفتین استاد، و در مورد ویژگیهای خوبشون بنویسم و خدا رو شکر کنم…

بازم خدای مهربون و عزیزم رو شکررکه واقعا آدم خوب دور و برم خیلی زیاده… از مامان و خواهرام و ارتباط های بی نظیر با دوستان جان بگیر، تا همکارام و مدیران تو شکرت که به طرز باورنکردنیی خوب و مهربون و ساپورتیو هستن… وقتی مرخصی زایمان بودم، مدیرم باید پروژه های امسال رو مشخص می کرد و بدون اینکه من درخواستی بکنم خودش پروژه هایی برام گذاشت که تقریبا کار آزمایشگاهی نداره و من براحتی بعد از برگشتم سر کار، فقط دو روز پول پرستار می دم تا بتونم شرکت برم و بقیه روزا از خونه کار می کنم… پروژه ی پارسالم رو یه همکار دیگه داره جلو می بره و کلی تست باید انجام بده… مدیر ارشدم بارها بهم گفته تو بدرد منیجر شدن می خوری حتما در نظر بگیر،.. یا گاهی که گفتم به اندازه ای که دلم می خواد نمی تونم روزایی که خونه هستم کار شرکت رو بکنم میگه تا وقتی کارای مهم و ریپورتها داره انجام میشه بقیه ش مهم نیست، همه ی ما بچه ی کوچیک داشتیم و قابل درکه… که البته همه ی اینها از جانب خداست قطعا… خداجونم هزاران بار شکرت.

خدای مهربان و رزاق و وهابم 55 دقیقه س که دارم می نویسم و کلی حس خوب دارم… خداجونم چی بهتر از اینکه تو رو پیدا کردم و دارم بهت نزدیکتر و نزدیکتر میشم… عاشقتم خداجونم.

بازهم طبق معمول، سپاس فراوان استاد عزیزم برای این فایل با ارزش…

یه جمله تون رو خیییلی دوست داشتم:

سپاسگزاری راه حل همه چیزه

عاشقتونم استاد…