آیا من می توانم زندگی دیگران را تغییر دهم؟ | قسمت 1

سلام دوست عزیز

هزاران بار خداروشکر که بقول شما مادران آگاه روز بروز دارن زیادتر میشن

من سه تا فرزند دارم،کوچکشون الآن3سالو نیمشه وبزرگشون15سال

به جرات میتونم بگم رها کردنشون واینکه بذاریم خودشون تجربه کنن،انتخاب کنن وهمش امرونهی شون نکنیم زمین تا آسمون تفاوت ایجاد میکنه در رشد وشخصیتشون،وقتی رهاشون میکنیم درواقع داریم با خدا تقسیم کار میکنیم و خداهم که کارشو فوق العاده داره انجام میده ومیشه گفت اون قسمت سخته ی کارو خدا داره انجام میده ونتیجه رو که میبینی حس وحالت خوب میشه.

من تو بزرگ کردن دوتا بچه ی اولم تجربه مشابه شما داشتم در عین حال مطمئن بودم رفتارم اشتباهه چون اصلاً حال خودم وحتی حال بچه ها خوب نبود،پربودم از خشم وعصبانیت،همیشه از خدامیخواستم کمکم کنه و رفته رفته هدایت شدم به این بهشت برین.

تو کامنتتون اشاره کردین که”ترس من از قضاوت که باعث خشم ومحدود کردن بچم میشه وباید روی خودم کار کنم”ولی دلیل رفتارای من همسرم بود،ایشون من مادرو مسئول تمام وکمال رفتار بچه میدونه چیزی که تو جامعه بسیار مرسومه.من برای اولین بار اینجا واز زبان استاد شنیدم که ما مسئول خوشبختی یا بدبختی هیچکس حتی فرزندمون نیستیم

وقتی اینو شنیدم مثل کسی که یه بار خیلی سنگین از روی دوشش برداشته باشن پله پله با دلی قرص ومطمئن دارم رو خودم کار میکنم،نمیگم همیشه عالیم بهرحال تمرین وممارست میخواد

از خداخواستم کمکم کنه مادری مهربان باشم ومتعهدانه روی خودم کار کنم وبچه هاوهمسرم روسپردم به خودش.هرروزی که این قانون رو رعایت کردم تغییر رفتار بچه هام رو بوضوح دیدم بدون استثنا.

خداروشکر میکنم به خاطر این آگاهی ها وبخاطر حضور سبز استادعزیز وخانم شایسته مهربان ومجموعه تحقیقاتی عباسمنش