«اعتماد به ربّ»، پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش - صفحه 134 (به ترتیب امتیاز)

روز سوم سفرنامه

اعتماد به خدا و تسلیم بودن

واقعا مسیر طولانی دارم با ابراهیم شدن چون میبینم خیلی وقتا نگرانی و استرس چنان زندگی و فکرم رو درگیر میکنه که اصلا هیچ شباهتی به یک بنده تسلیم ندارم چون بنده ای که بخدا اعتماد داره و همه چی رو به اون واگذار میکنه نه از اتفاقی یا کسی ترسی داره و نه نگران میشه اما خب چون سالهای زیادی با باورهای نادرستی زندگی کردیم این ترسها هم سراغم میاد. وقتایی که بخدا اعتماد کردم و رفتم تو دل ترسهام وااقعا چ ارامش بزرگ و دستاوردهای بزرگی بعدش نصیبم شده مثل شبی که تنهایی تصمیم گرفتم تنهایی برم تو پارکی که نزدیک به ساحله و روشناییش خیلی کمه و پر از سگه و معمولا هم خلوته. وقتیکه تصمیم گرفتم خیلی میترسیدم و چندبارم خواستم برگردم اما گفتم اگه اعتماد داری بخدا باید بری و روبرو بشی و رفتم و زمانیکه رفتم نزدیکتر یک مسیری رو دیدم که ارتفاع تقریبا 4-5 متری بود که باید پایین میرفتم تا میتونستم به ساحل برسم و از ارتفاع هم ترس دارم البته قبلا چون ی بار از این ترس از ارتفاعم عبور کرده بود برای بار دوم برام راحتتر بود و راحت رفتم و روی شن های نزدیک ساحل نشستم با اینکه اونشب گرم بود و حس میکردم زیاد دووم نمیارم اما همین ک از اون صخره اومدم پایین و کنار ساحل نشستم نسیم خنکی هم شروع ب وزیدن کرد و ی حس خنکی خااصی رو همراه خودش داشت حس میکردم خدا داره نوازشم میکنه و اینقد ساکت و اروم بود همه جا و ارامش خیلی خاصی داشت هنوزم که تجسمش میکنم ارامشش رو حس میکنم. چندین بار نجواها اومدن که پاشو بسه دیگه حتی چندبار صداهای عجیب و غریب هم شنیدم اما میگفتم توجه نکن اینا همش توهمه هیچ صدایی نیست. خدا جونم مواظبمه بوقتش منو از دیده ها پنهان میکنه یا بقیه رو از من دور میکنه. حتی زمانیکه بابام تماس گرفت و در مورد ی موضوعی خیلی عصبانی بود و با من با تندی صحبت کرد من ارامشم بهم نخورد در صورتیکه من قبلا سریع نسبت به رفتارهای تند بقیه واکنش نشون میدادم ولی اونجا اونقد غرق در ارامش بودم ک هیچ چیزی قادر نبود اونو بهم بریزه و بعدش هم شروع کردم به روی ماسه های کنار دریا اسم خودم و خدا رو نوشتم و دیدم چققد من بهش نزدیکم تفاوت اسمامون تو ی حرفه و کلیییی حس خود برتر بینی بهم دست داد😁😁 و همینجور باهاش حرف میزدم و رو ماسه ها کلماتی رو مینوشتم و بعد تقریبا یک ساعت یک خونواده رو دیدم ک اومدم پایین و رفتن تو دریا و چققد تحسینشون کردم و خدا رو شکر کردم وااقعا تسلیم بودن در برابر خدا و تو دل ترسها رفتن نعمت بزرگیه.

تو دل هر ترسی رفتن یعنی اعتماد بخدا داشتن و تسلیم او بودن

ارامش و شادی که درحال تجربه کردن هستیم یعنی نزدیک بخدا بودن، چون نگرانی و ترس و استرس یعنی دور بودن از خدا

عاااشقتم خدا جونم برای درک و اگاهی الانم و برای حس ارامشی که الان تو وجودم حس میکنم💚

استاد عزیزم مرررسیییی برای فایل های بینظیرتون هرچقد هم ک گوش بدم کمه و باید بارها و بارها گوش داد و نوشت تا از ریشه اون باورهای نادرستمون خشک بشن.