پس کِی به خواسته ام می رسم؟! - صفحه 64 (به ترتیب امتیاز)

یک هدف از چه راهی حاصل می شود؟

از راه داشتن قابلیت نفوذ به یک دیوار آهنین نا پیدا که گویی در میان آنچه که احساسش می کنی  و آنچه که قادر به اجرایش هستی ،قرار گرفته است.اما چگونه می توان به درون این دیوار نفوذ کرد؟زیرا کوفتن بر آن براستی بی ثمر است.به اعتقاد من فقط باید آن را آرام آرام و صبورانه کند و خراش داد.

و بی شک آن دیوار،دیوار باور های ماست که تنها مانع راستین بین ما و اهداف ماست.

سلام خدمت همه دوستان عزیزم،وقتتون بخیر

بنظرم اگه بپذیریم که باور های ما تعیین کننده ی کیفیت زندگی ما هستند قدم بزرگی برداشتیم و حالا نوبت اینه که دنبال راهکار های مفید و آسون برای تغییر باور هامون  بگردیم که مسلما اولین قدم عدم تغذیه از باور های مخرب قبلیمونه چرا که نمی خوایم مدام همون نتایج قبلی رو بگیریم پس عاقلانست که ورودی های ذهنمونو کنترل کنیم .

چندتا از مهم ترین نکاتی که به نظرم اهمیت و تاثیر خیلی زیادی روی کنترل ورودی ها و تغییر باور هامون دارند رو خدمتتون عرض می کنم:

* من فکر می کنم قوی ترین سلاح ما در برابر دیوار آهنین باور های مخربمون،قدرت احساساتمون هست،یعنی همینطوری که احساس ترس شدت و قدرت یک اتفاق بدو بیشتر می کنه؛احساس خوب،احساس عشق و احساس آرامش قدرت و شدت ما در تغییر باور هامون رو بیشتر و بیشتر می کنه.یک مثال از خودم میزنم،

مثلا من اینو درک کردم که اگه جملات تاکیدیمو بدون احساس خاصی و از روی رفع تکلیف بگم تاثیر چندانی نداره و من میام موقع گفتن عبارات تاکیدی(که ترجیحا جملات کوتاه و خیلی ساده باید باشه) به اون عبارت چاشنی احساس عشق و احساس قدرت اضا فه می کنم،یک موسقی بی کلام زیبا پلی می کنم با صدای بلند جملات تاکیدیمو میگم و احساسشون می کنم،دستامو از هیجان مشت می کنم و میپرم هوا و بعد رو زانوهام میشینمو شکر می کنم و بعد با همون هیجان و ریتم آهنگ اون عباراتو با هیجان تمام توی دفترم چندین بار می نویسم. در واقع به زبون خودمون با احساسات خوبم به عبارات تاکیدی و ورودی های ذهنم جو میدم(گرچه آدم آرومی ام).

شاید عجیب و مزحک به نظر برسه ولی وقتی با قدرت احساسات و با هیجان چیزیرو وارد ذهنت می کنی،ذهن هوشیارت راحت تر باور می کنه و می پذیره.

پس به دوستان توصیه می کنم ورودی های جدیدتونو با قدرت احساساتتون وارد ذهنتون کنید و نه خیلی خشک و خالی.

*مورد بعدی تمرکزه؛ خیلی ها تصور می کنند برای ورود باور های جدید به ذهنمون فقط کافیه یه فایلی یا ویس خودمونو با هدفون بزاریم تو گوشمون و همینطوری به کارهای روزانمون بپردازیم،این درسته ولی این روش قسمت خیلی کمی از کاریه که از دستمون بر میاد.باید در روز وقتی هم برای با تمرکز کار کردن روی باورهامون بگذاریم،مثلا من شب ها قبل خواب و صبح ها میشینم برای خودم سناریو اتفاقاتی که دوست دارم رخ بده رو می نویسم و البته با احساسم باورشون می کنم،تجسمشون می کنم نه اینکه فقط یه سری داستان بنویسم.یا با تمرکز به فایل های استاد گوش می کنم و…

بدون تمرکز روی باور ها و ورودی هامون کار کردن مثل دانش آموزی میمونه که سر کلاسه ولی تمرکز نداره و حواسش به کلاس نیست،پس مسلما غیر از یکسری نکات مبهم از کلاس چیزی عایدش نمیشه.

*مورد بعدی اینه که لازم نیست خیلی وسواس گونه روی ورودی هامون متمرکز بشیم،چرا که همین  وسواس استرس و نگرانی (احساس بد) ایجاد می کنه و همانطوری که استاد عزیز بارها  فرمودن؛احساس خوب مساویست با اتفاقات خوب و احساس بد مساویست با اتفاقات بد.درسته که دیگه نباید اخبار رو دنبال کنیم و در روابطمون تجدید نظر کنیم و هر مطلبی رو نخونیم و نشنویم ولی گاهی لازمه کنار خانواده یک فیلم کمدی ببینیمو چای بنوشیمو از حضور هم لذت ببریم یعنی داشتن احساس خوب،حالا ممکنه کمی باور های مخرب در اون فیلم وجود داشته باشه.منظورم اینه که ورودیها مونو کنترل کنیم ولی نه وسواس گونه و دنبال خلوص ورودی هامون نباشیم چون این غیر ممکنه چرا که ممکنه استاد هم لابلای حرفاشون چند باور مخرب وجود داشته باشه و ما با گوش کردن فایل هاشون اون باور ها رو بپذیریم و این اصلا اشکالی نداره و نباید دنبال ایجاد ذهن 100% دارای باور های مثبت بشیم چون این کار هم خسته کننده و هم بیهودست.

*مورد بعدی سبک شخصیه.گاهی وقتا رفتن سر یخچال خوردن یک لیوان آب خنک و شکر گفتن برای اون نعمت و داشتن احساس خوب از نوشیدن این آب گوارا خودش یک کنترل ورودی و باورسازی مثبته.

یعنی نباید دنبال روش های خاص و افراطی و مدیتیشن ها سخت و راز و رمز های کنترل ذهن باشیم فقط کافیه سبک شخصی خودتو در کنترل ورودی های ذهنت داشته باشید یعنی به زبون خودمون ببین چجوری حال می کنی ورودی هاتو کنترل کنی؛چون مهم اون حال خوبه،مثلا گیتار بگیر دستتو با آهنگ جملات و باور های زیبا رو برای خودت تکرار کن،نقاشی بکش،موسیقی های زیبا گوش کن،ورزش کن،عبادت کن و…یعنی خودتو انقدر درگیر چیز های خوبی کن که باهاشون حال می کنی که دیگه وقتی برای نکات منفی نداشته باشی

*مورد بعدی که مسلما مهم ترین مورده شکرگذاریه،

چرا که یک ذهن شکرگذار به طور ناخودآگاه روی مثبت ها توجه می کنه و ما با شکرگذاری علاوه بر این که احساس آرامش پیدا می کنیم باعث فزونی نعمات در زندگیمون هم میشم.علاوه بر اون می تونیم درخواست هامونو به عنوان یک جمله شکرگذارانه از خداوند طلب کنیم.مثلا خداوندا شکرت که فلان ماشینو بهم بخشیدی(واقعا جواب میده)

*مورد بعدی رو با یک خاطره ی کوتاه از خودم توضیح میدم؛یادمه که وقتی 15 16 سالم بود اقوام که منو بعد از مدتها دیده بودن می گفتن ماشالا چه قد کشیدی یا چقدر بزرگ شدی ولی من پیش خودم می گفتم که اینا چی می گن من که همونم،یعنی ما آنقدر کم کم و ذره ذره تغییر می کنیم که گاهی خودمون اصلا متوجه نمیشیم که چه تغییراتی در خودمون ایجاد کردیم.اگه می تونستیم از درونمون در گذشته عکس بگیریم و با الان مقایسه کنیم مسلما شگفت زده میشدیم که چقدر دیدگاهمون،رفتارمون،اتفاقات زندگیمون،آرامشمون و … تغییر کرده.پس باید با مداومت همین روندو ادامه بدیم و ایمان داشته باشیم به خواسته ها ی بزرگترمون هم میرسیم و عجله ای برای رسیدن به اهدافمون نداشته باشیم چرا که این عجله چسبندگی ایجاد می کنه و چسبندگی نتیجه ی عکس میده.

پس فقط کافیه احساس خوبی داشته باشیم و ایمان و مداومت و صبر و سبک شخصی و از زندگیمون لذت ببریم و بدونیم که مایی که ذره ذره تا اینجا اومدیم حالا با قدرت و سرعت و ایمان بیشتری به سمت خواسته های بعدیمون میریم…

کسانی که انتظار دریافت یک عصای خارق العاده را دارند بی تردید خواهند دید که خودشان همان عصای خارق العاده هستند.

سپاس فراوان…