نتایج دوستان از آموزه های استاد عباس منش | قسمت 4 - صفحه 4 (به ترتیب امتیاز)

سلام به استاد عزیز

اومدم امشب اینجا بنویسم تا رد پایی از خودم بذارم

و بعد ها با خوندنش بفهمم از کجا تا کجا اومدم و چجوری

که یادم بیاد برای قدم های بعدی ازشون استفاده کنم.

تا پارسال تا حدودا آبان ماه

من بخاطر یکسری از مسائل تو زندگیم،تقریبا میشه گفت یجورایی از افسردگی رنج میبردم،یعنی انگیزه نداشتم،انگیزه هام تو یک شب میومد و صبحش دوباره هیچی میشد،خودم رو غرق مشکلاتی کرده بودم که اصا میدونستم خیلی از دلیلش اینه ولی ولش نمیکردم.درامدم تقریبا به صفر رسیده بود و اوضاعِ مالیِ بد هم باز حالم رو بدتر میکرد.

یکشب یه صحبتی شد با یه دوستی،تو اون صحبت من گفتم نمیخوام زندگی کنم،نمیتونم اینجوری ادامه بدم..

اون آدم با توجه به شناخت زیادی که ازم داشت،بهم گف اتفاقا تو زندگی کردن رو خیلی دوست داری فقط یکسری مشکلاتی که برات هست داره جلوی این علاقه‌ت رو میگیره.

تا خودِ امروز،وقتی تضادی برام پیش میاد،این حرفش رو به یاد خودم میارم و به طور معرکه ای باعث میشه دوباره پاشم و ادامه بدم.آره من زندگی رو خیلی دوست دارم اتفاقا..

خب،من با شما و سایتتون و این قانون توسطِ شما،آشنا بودم،ولی تعهد میدادم و پاش نمیموندم.

نتایج ریز و درشت گرفته بودم ولی یا پایدار نبود یا یادم میرفت که من چیا بدست آوردم.

آذر ۱۴۰۰ یه تعهد دیگه دادم،اینبار جنسش فرق داشت،هدفی که میترسیدم ازینکه برم تو دلش رو انتخاب کردم.گفتم باید پای همچیش بمونم،شما یکی از مهم ترین حرفاتون اینه که از مسیر باید لذت برد،از خدا خواستم منو از یه مسیر لذت بخش هدایت کنه سمت هدفم

برام مسیر رو هموار کنه،به قول خودتون،دل هارو برای من نرم کنه.خیلی باهاش حرف زدم،شبا اشک میریختم میگفتم که من تسلیمتم،من تسلیم شده بودم.. چون دیدم وقتی اشتباهی زور میزنم دارم،اتفاقا هی داره بدتر میشه،چون میدونستم یجای کارم درست نیست و این یه ترمزِ بزرگه برای من.

ازش خواستم برام حلش کنه،نیروی حل کردنش رو بده بهم.یا نشونه بده که چیکار باید کنم.

حدود دو هفته میشد که من شب تا صبح تو سایت شما بودم

فایل های رایگانتون رو میدیدم،رو حرفاتون استپ میکردم و بهشون فکر میکردم،اونارو نسبت به شرایط خودم تشبیه میکردم تا قابل درک تر بشن برام.من خیلی خیلی به قانون تکامل اعتقاد دارم،ولی بهرحال اون عجله برای رسیدن،اون کمالگرایی همچنان غالب بود روم.

بهرحال،کم کم میدیدم که حالم داره بهتر میشه،از اون عملِ اشتباه خود به خود دارم دورتر میشم.خب این آروم ترم میکرد.سعی میکردم زیاد بیرون برم و تو شهرِ کوچیک خودمون زیبایی هارو پیدا کنم و ببینم.

تا اینکه بعد ۳ هفته،یروز که داشتم بیرون دور میزدم برا خودم،گوشیم زنگ خورد و یه دوستی گف که یه کاری پیدا کرده برم صحبت کنم ببینم چجوریه.

من خیلی ترمز داشتم واسه اینکه نرم تو اون کار،خیلی کشمَکِش داشتم با خودم،شاید دلیل خیلی زیادیش هم غرورم بود،غرورِ اشتباه.لیاقت خودم رو کار بهتری میدیدم،در صورتی که خب چند ماه بود درامد خاصی نداشتم!یه انتظار بیجا از خودم داشتم درواقع.

بهشون گفتم تا فردا خبر میدم،اونروز من اومدم خونه،کلی کلنجار رفتم با خودم،و منطقی کردم برای خودم که چرا خوبه که برم تو این کار.

اولا شما گفته بودید در هرصورت یه ورودی مالی داشته باشید،تا با پولش کم کم کار دلخواه خودتون رو بزنید.بعد دیدم اینکار تجربه هایی به من میده،که من تو آیندم،تو اون هدف اصلیم

خیلی بهشون نیاز دارم،چه واسه زندگی شخصیم،چه برای کارِ مورد علاقم.و چنتا دلیلِ محکمِ دیگه برای خودم آوردم.

و بهشون گفتم که میام.

الان ۸ ماهه تو اون کارم و هرماه بخاطر عملِ خوبم تشویقی میگیرم،کلی اعتماد بنفسم رفته بالا،کلی تجربه های فوق العاده ای که همیشه دلم میخواسته رو بدست آوردم،دوست های جدید پیدا کردم،با آدم های خیلی بیشتری معاشرت کردم منی که شاید اصا ۲ سال بود آدمِ جدید تو زندگیم نیومده بود!دیگه بعد از یمدت که رو غلتک افتادم و حس کردم دیگه وقتشه کم کم برم سراغِ کار مورد علاقم،شروع کردم و طبق معمول از خدا خواستم که وقتِ خالی و یه برنامه‌ریزیِ خوب بهم بده

اینجوریه که من ازش تو یه فضای آروم،با یه حالِ آروم ازش میخوام،بعد چند ساعت بعدیا فرداش،خودکار و دفترم رو میارم و شروع میکنم به نوشتن،هر ایده ای میاد به دلم مینویسم،نتیجه میگیرم،و تا الان تقریبا همیشه خدا جوابمو داده،خیلی از حرفای تو دفترم حرفای من نیست،ایده هایی که توشه،هدایت هایی که توشه رو من نگفتم که چیکار کنم.من فقط اعتماد کردم به دلم و حرفاش.و هروقت از انجام اون ایده ها نتیجه گرفتم،هزاربار شکر کردمش و یاد خودم آوردم که کار اونه نه منِ تنها.من فقط دمم گرمه چون قدم برداشتم برای هدایتش.

خلاصه من شروع کردم کم کم به انجام ایده ها،نشونه ها همینطور میومد برام،

من تو یه مسئله ای که خییییلی پیشرفت کردم و میدونم این خیلی دلیله که به چیزای بهتری رسیدم تو این چندماه،اینه که وقتی به تضاد های ریز و درشت میخوردم،خیلی خوب و زود خودمو کنترل میکردم،۹۰ درصد مواقع عالی کنترل میکردم.و الان خیلی یاد گرفتم و قلق خودمو به قولی بدست آوردم که چجوری عصبانیتمو خاموش کنم.

من کنارِ اون کار،کار مورد علاقه ی خودمو شروع کردم،آزمون و خطا دادم،ایده های مختلف رو اجرا کردم،

توی اون سبکی که من کار میکردم،ذهنم یه درگیری هایی داشت که میگفت نه،این دقیقا اون کارِ موردِ علاقت نیست،اون ذوقی که میدونی باید داشته باشی رو نداری براش،ولی انگار از این حرف ها فرار میکردم و فقط انجام میدادم دوباره همونو همونجوری.

چندوقت گذشت،و از یه شخصی یک عالمه جنس بمن رسید که برای کارم بود دقیقا،ولی تو یه سبکِ دیگه،یعنی یه متریالِ دیگه.خب خوشحال شدم و جا براشون باز کردم.گذشت و گذشت،من ادامه میدادم،تا اینکه سفارش کار گرفتم از حرفه‌ی مورد علاقم.

دیدم متریالِ این کار هم با اون جنس هایی که برام رسیده یکیه.

هفته‌ی بعدش،دوباره یه کار دیگه گرفتم و باز هم با این متریال بود نه با اونی که من هی باهاش کار میکردم.

دیگه مطمئن شدم اینا نشونست،این کارِ آخری رو که زدم،بیشتر دقت کردم،دیدم چقد ذوق دارم براش،روزِ تعطیلم صبح تا شب مشغول انجام دادنش بودم،اصا قلبم یجور دیگه میزنه،متوجه نیستم که این سفارشِ ؛انگار برا دلِ خودم دارم انجامش میدم.نه حتی برای پولش.این همونی بود که میخواستم،همون حس،همون ذوق،همون حال خوبی که انتظار داشتم کار مورد علاقم بهم بده.

حالا امروز،من از یه آدمِ افسرده که بهرحال تقصیر زندگیش رو مینداخت گردن اینو اون،

شدم یه آدم پر از انگیزه و ایمان،که تماااام مسئولیت زندگیش رو سعی کرده به عهده بگیره.

از یه آدم با درامدِ تقریبا صفر،رسیدم به آدمی که درامدش رو تا الان ۱۰ برابر کرده،و کاملا تکامل و رعایت کرده و ته دلم راحته خیالش که داره درست میره راهو.

از آدمی که ۳ سال هرشب کارش شده بود سرِ یه ساعتی قلیون کشیدن،به آدمی که نزدیک به ۳ ماهه قلیون رو برای همیشه گذاشته کنار.

از آدمی که تو یه ماجرای سمی خودشو گیر داده بود،به آدمی که شب با خیال راحت سرشو میذاره رو بالشتش و میخوابه.

از آدمی که جرئت نداشت قدم برداره برا خواسته هاش،که نکنه از پس چالش هاش برنیاد،به آدمی که الان از هیجان قدم برداشتن واسه اهدافش قلبش ۶ ماهه داره یجور دیگه میزنه.

من به همه‌ی اینا با فایل های رایگانتون رسیدم.

به قول حرف های دوستمون تو سایت،رحمانِ عزیز،

مهاجرت فقط از یه شهر به شهرِ دیگه نیست،

اینهمه تغییر توی من،همشون مهاجرت خونده میشن.

مهاجرت از منِ بی اعتماد بنفسِ بهونه گیرِ ناراحت و گوشه گیرِ بدون درامد،به منِ با اعتماد بنفسِ شجاعِ با انگیزه که اونهمه درامدشم زیاد کرده.

امشب اینارو نوشتم،چون از فردا میخوام برم تو دلِ اون کارم که گفتم خدا نشونه داده براش،دلم خیلی بهش روشنه و فک میکنم به صورت صعودی قراره بالا برم تو کار و درامدم.و مهم تر از پولش،با لذتِ خالص.

خداروشکر،ممنون بابت صحبت هاتون،بودنتون و سایتِ معرکتون 🙏🏼