توحید عملی | قسمت 11 - صفحه 5 (به ترتیب امتیاز)

به نام خداوند بخشنده و مهربان

خدایا هرآنچه دارم از آن توست و من بنده ی ضعیف و ناتوان تو ، به هر خیری از جانب تو ، فقیر و محتاجم

پروردگارا تنها تو را میپرستم و تنها از تو یاری میجویم

سلام میکنم خدمت استاد عزیز و گرانقدرم که تا پایان عمرم ازشون به خاطر اینکه خدای واقعی رو به من شناسوندن و چشمهام رو باز کردن و شیوه ی صحیح زندگی کردن رو بهم یاد دادن سپاسگزارم . و همینطور سلام میکنم خدمت بانوی نمونه و الگوی ارزشمندم ، خانم شایسته ی مهربان .

استاد بسیار بسیار سپاسگزارم به خاطر این فایل فوق العاده ارزشمند توحید عملی 11 که بهمون هدیه دادید . با تمام وجودم احساس کردم که خداوند در جواب سوالات و دغدغه هایی که این مدت تو زندگیم داشتم ، این حرفها و سخنان ارزشمند رو از طریق شما به من میگه به خاطر همین به حدی ذوق زده و احساساتی شدم که تو دقیقه به دقیقه ی گوش دادن به این فایل به پهنای صورتم اشک میریختم و مدام از خداوند سپاسگزاری میکردم . انگار این حرفها احتیاج روحم بود و به طرز معجزه آسایی آرومم میکرد .

در مورد تمرین این فایل چندتا مثال از زندگی خودم میگم :

+ یادمه با وجود اینکه چندین سال داخل شهر رانندگی کرده بودم و دست فرمون خوبی هم داشتم ، ولی تا به حال در بیرون شهر و جاده های بین شهری رانندگی نکرده بودم و میترسیدم و این ترسم هم بیشترش مربوط میشد به اطلاعات و ورودیهای نادرستی که از اطرافیانم گرفته بودم و اونها مدام انجام این کار رو سخت و خطرناک توصیف میکردند و مدام، مستقیم و غیر مستقیم بهم القا میکردن که خانمها نمیتونن تو جاده بیرون شهر رانندگی بکنن و این کار خطرناک هست و تو اطرافیانم هم الگوی خانم نداشتم که تونسته باشه تو جاده های بین شهری بدون اینکه مردی کنارش باشه رانندگی کنه . ولی من خیلی دوست داشتم خودم بتونم با ماشین شخصی تو جاده های بین شهری رانندگی کنم و به شهرهای دیگه مسافرت کنم . خلاصه بعد از سالها ترسیدن و تجربه نکردن این آرزوم و لذت نبردن ، وقتی اولین بار خواستم خودم بدون حضور هیچ مردی در کنارم دربیام جاده و تو جاده رانندگی کنم ، با خدای خودم خلوت کردم و باهاش حرف زدم و گفتم که ایمانم رو قوی کنه تا بتونم پا روی این ترس بزرگم بزارم و همه چیز رو به خودش سپردم و ازش خواستم همه جوره مراقبم باشه ، و وقتی به خودش سپردم ، قلبم آرام شد و احساس کردم که میتونم و توانش رو دارم که تو جاده رانندگی کنم و با توکّل به الله یکتا شروع کردم و اولین سفر با ماشین شخصی رو به همراه خواهر کوچکترم شروع کردم و خدا رو گواه میگیرم چنان رانندگی روان و لذتبخشی داشتم و چنان با آرامش و اطمینان قلبی رانندگی و سفر کردم که در طول هشت سال رانندگی ای که داشتم ، تجربه نکرده بودم . انگار داشتم پرواز میکردم . به خدا انگار حتی پدالهای ماشین رو هم خودش کنترل میکرد ، فرمون رو هم خودش میچرخوند ، من فقط اسمم راننده بود در حالی که همه ی کارها رو اون انجام میداد ، من مدام تو دلم با خدا حرف میزدم و با ذوق و شوق و هیجان ازش تشکر میکردم و میگفتم که اگه میدونستم قراره خودت به جای من رانندگی کنی ، اینهمه مدت خودم رو از این لذّت محروم نمیکردم . اولین رانندگی و سفرم به شهر دیگه به حدّی برام لذت بخش بود که دوست داشتم مدام برم مسافرت تا بتونم تو جاده رانندگی کنم ، انگار که رمز رو متوجّه شده باشم ، ذوق داشتم که دوباره این رمز رو امتحان کنم . از اون به بعد هم هر سفر جادّه ای که بخوام برم ، دقیقا مثل بار اولم باز با خدا حرف میزنم و همه چیز رو به اون میسپرم و خدا شاهده تا الان تو هیچکدوم از رانندگی های جاده ای که داشتم ، آب تو دلم تکون نخورده و همیشه احساس میکردم که من دارم پرواز میکنم و خدا به جای من داره رانندگی میکنه و چون از همون تجربه ی اولم همه چیز رو به خدا سپردم و خیلی بهم خوش گذشته و پروسه ی رانندگی برام جادویی و لذت بخش شده ، الان منی که تا سن 37 سالگی از رانندگی تو جاده وحشت داشتم ، عاشق رانندگی تو جاده هستم و هرچی جاده طولانی تر با شه بیشتر و بیشتر بهم خوش میگذره چون تا وقتی یادمه و از همون شروع سفر همه چیز رو به خدا میسپرم ، من پرواز میکنم و خدا به جای من رانندگی میکنه .

+ من و خواهر کوچکتر از خودم با هم شریک کاری بودیم و یه فروشگاه لباس بزرگ و ایده آل و معروف تو شهرمون داشتیم و به مدد و یاری الله یکتا ، کارمون رو از زیر صفر شروع کرده بودیم ، اون موقعی که کار رو شروع کردیم حتی تو رویاهامون هم نمی دیدیم که کارمون در این حد رشد کنه ، چون با اینکه اکثرا تو خانواده مون همه بازاری بودن ، ولی ما تقریبا هیچی از کار نمیدونستیم ، حتی نمیدونستیم چطوری باید برای مغازه مون جنس تهیه کنیم ، حتی صاحب اولین مغازه ی کوچیکمون ، مغازه ش رو به ما که خانم بودیم نمیداد و به نام بابامون اجاره نامه رو نوشته بود و کلی مانع دیگه سر راهمون بود تا ما این شغل رو نداشته باشیم ولی وقتی که ما به خاطر نیاز مالی، به کار احتیاج داشتیم و فقط از خدا کمک میخواستیم ، به طرز معجزه آسایی یه مغازه آماده ی پر از جنس نصیبمون شد که فقط باید جنسها رو میفروختیم و بعد از یه مدتی تسویه میکردیم تا مغازه مال خودمون میشد که این پروسه هم با لطف خدا به آسانی انجام شد و تا جایی رسید که مایی که کارمون رو با قرض شروع کرده بودیم تونستیم کارمون رو بزرگتر کنیم وتبدیل به یه فروشگاه معروف تو بهترین و گرونترین منطقه شهرمون بشیم .

+ یادمه یه سال دو ماه آخر سال به خاطر یه سری اتفاق که تو زندگیمون افتاده بود ما تقریبا برای هر روز چک داشتیم و به شدت زیر قرض و بدهی بودیم ، یه روز اومدم و مبلغ تمام چکهایی که داده بودیم رو با هم جمع کردم و دیدم که ما اگه تو سه ماه آینده و تا آخر فروردین ، مثل هر سال فروش داشته باشیم ، باز هم نمیتونیم این چکها رو پاس کنیم از طرفی فکر کنم زمان کرونا بود و فروش کم بود . وقتی اینو متوجه شدیم یه ترس عجیبی کل وجودمون رو گرفت . اون موقع تازه یه مدتی میشد که با مباحث استاد آشنا شده بودیم و تازه اول راه بودیم آنچنان درک درستی از مباحث نداشتیم ، تازه الان هم حق مطلب رو برای کار کردن روی خودم و درک صحیح قوانین جهان و اجرای آن تو زندگیم ، به جا نیاوردم و حالا حالا حالاها کار دارم . خلاصه بعد از وحشتی که از دیدن مبلغ چکها کردیم ، تنها کاری که تونستیم بکنیم این بود که دست به دامن خدا بشیم و ازش کمک بخوایم ، طبق معمول همه چیز رو به خدا سپردیم و به اون توکل کردیم و بدون اینکه به کسی چیزی بگیم و از کسی کمک بخوایم ، تمام تمرکزمون رو گذاشتیم روی کارمون و اتفاقی که افتاد به طرز معجزه آسایی فروش ما بالا رفت و زمانی که همه از نداشتن فروش مینالیدن ، مشتری های ما زیاد شد و نه تنها تونستیم تو دو ماه چکهامون رو پاس کنیم ، بلکه کلی هم پول تو حسابمون پس انداز شد و این در حالی بود که هم فروشگاه پر جنس بود و هم انبارمون . و ما طبق معمول از معجزه ای که خداوند تو زندگیمون و کارمون کرده بود ، ذوق مرگ بودیم و از اون به بعد ، با چیزهایی که از استاد یاد گرفته بودیم و به رسم سپاسگزاری از خداوند که مثل همیشه ما رو نجات داده بود ، دیگه به هیج عنوان تو کارمون از چک استفاده نکردیم و همه ی خریدهامون به صورت نقد بود و این باعث میشد پولمون پر برکت بشه .

+ یادمه بعد از یه مدت که روی آموزشهای استاد کار میکردیم و در حالی که کسب و کارمون تو اوج خودش بود ، و معروف شده بودیم و مشتری های وفادار خودمون رو داشتیم و همه چیز عالی بود ، هم من و هم خواهرم متوجه شدیم که از کارمون و از زندگیمون لذت نمیبریم و اون طوری که باید ، بهش علاقه نداریم ، و با وجود اینکه همه چیز اوکی بود ولی ما داشتیم در خلاف جهت آرزوهامون حرکت میکردیم و هرچی میگذشت با وجود موفقیت ظاهری تو کسب و کارمون و معروف شدن تو شهر ، ما هر روز بیشتر احساس بدبختی و غم میکردیم و این کم کم داشت روی کارمون تأثیر میگذاشت و به قولی ریز ریز پنیرهامون کم میشد و اینو فقط مایی که صاحب کسب و کار بودیم میتونستیم بفهمیم در حالی که اطرافیان و همه ی مشتریها فکر میکردن که ما درحال رشد هستیم . خیلی وقت بود به این نتیجه رسیده بودیم ولی جرأت اینکه فروشگاه رو جمع کنیم و بریم دنبال علاقه مون رو نداشتیم و به شدت از این کار میترسیدیم و کل پروسه برامون وحشتناک بود . بعد از یه مدت طولانی کلنجار رفتن با خودمون و گوش کردن به آموزه های استاد و تجسم کردن خواسته هامون و ……… جرأت کردیم و تصمیم قاطع گرفتیم که فروشگاهمون رو در اوج رشد و معروفیتش ، جمع کنیم و وقتی اینو با خانواده مطرح کردیم ، اول هیچکس باور نکرد و فکرمیکردن ما شوخی میکنیم ، چون واقعا شرایطمون اوکازیون بود . ولی وقتی جدیّت تصمیم مارو دیدن ، شروع کردن به مخالفت کردن و از راهی استفاده کردن تا تصمیم ما رو عوض کنن . حتی چون جوّ فروشگاه ما بسیار صمیمی و دوستانه بود ، همه اون رو دوست داشتن ، فروشنده ها و مشتریهامون هم مدام از ما میخواستن که فروشگاه رو تعطیل نکنیم . خلاصه با وجود تمام مخالفتها و فشارها و با وجود اینکه نمیدونستیم بعد از تعطیلی فروشگاه میخوایم چیکار کنیم ، به خاطر جرأتی که با گوش کردن به آموزشهای استاد پیدا کرده بودیم و به خاطر توکّل و اطمینانی که به خدا داشتیم تونستیم روی تصمیمون بمونیم و اجراییش کنیم . وقتی فقط به پروسه ی جمع کردن فروشگاه و تخلیه ی اون فکر میکردیم یه کار خیلی سخت و طاقت فرسا تو ذهنمون میومد که از توان ما دو نفر خارج بود چه برسه به اینکه فکر کنیم بعد از تعطیلی فروشگاه میخواییم چکار کنیم و ما هیچ کمک دیگری نداشتیم چون همه مخالف حرکت ما بودن و اگه ازشون کمک میخواستیم ، باز شروع میکردن به حرف زدن و منصرف کردن ما ، و ما اصلا اینو دوست نداشتیم . خلاصه بازم طبق معمول دست به دامن خدا شدیم و فقط از اون کمک خواستیم و فقط به اون توکل کردیم تا باز هم ما رو آسون کنه برای آسونی ها . و خدای مهربون و همیشه حاضر تو زندگی ما ، سنگ تموم گذاشت و با ایده هایی که به ما داد ، پروسه رو طوری چید که ما تونستیم تا آخرین روزی که فرصت داشتیم فروشگاه رو باز نگه داریم و تقریبا تمام جنسهامون رو بفروشیم و خیلی راحت تو یه شب تا نزدیکهای ظهر ، فروشگاه رو کامل تخلیه کنیم و تحویل صاحب جدیدش بدیم و این در حالی بود که من و خواهرم کل شب تا صبح رو تنها بودیم و به تنهایی تونستیم تمام وسایل فروشگاه رو که خیلی هم زیاد بود ، جا به جا و تخلیه کنیم و تمام این مدت تنها کسی که ثانیه به ثانیه با ما بود و بهمون ایده های عالی که کارها رو برامون آسون میکرد میداد ، خدای مهربان و همیشه حاضر در زندگی ما بود و کل اون شب رو کنار ما و مراقب ما بود و ما بدون ترس از تاریکی شب و تنهایی و خلوتی ، کارهامون رو به آسونی انجام دادیم به طوری که وقتی صبح همه فروشگاه رو خالی دیدند تعجب کردند از اینکه ما چطور تونستیم بدون کمک کسی به این سرعت و دقت فروشگاه رو تخلیه کنیم در حالی که اونها نمیدونستن که این کار از عهده ی ما برنمیومد و تماما کار خدا بود . البته من بنده ی ناسپاس با اینکه میدونستم همه کارها رو خدا انجام داده و اگه ایده ها و کمکهای اون نبود ، اگه اون مراقبمون نبود و گره به کارمون می افتاد ، به هیچ عنوان کارها به این آسانی و راحتی انجام نمیشد ، ولی باز هم قشنگ احساس میکردم وقتی دیگران از راحت انجام شدن کارها تعجب میکردند و ازمون تعریف میکردند ، من تو دلم احساس غرور میکردم و اعتبار کارها رو به خودم میدادم ، و اینجاهاست که باید مراقب افکارمون باشیم که به خودمون مغرور نشیم و اعتبار همه چیز رو به خودمون ندیم که در این صورت خیلی بد زمین میخوریم و خدا میزنه پس کلّه مون . که به قول استاد خیلی خوبه که همون اول که از مسیر منحرف میشیم و کج میریم ، بزنه پس کلّه مون ، تا سریع به راه درست برگردیم ، نه اینکه بعد از اینکه به ته مسیر اشتباه رسیدیدم و کلّی از عمرمون تلف شد ، تازه متوجه بشیم که ای دل غافل ، این همه مدت تو مسیر اشتباهی بودیم و اصلا متوجه نشدم .

+ یادمه بعد از اینکه فروشگاه رو جمع کردیم ، تصمیم گرفتیم به یه شهر دیگه مهاجرت کنیم و اولین کار بزرگ و وحشتناک از نظر همه و خودمون رو انجام بدیم ، به شدت برامون ترسناک و ناشناخته بود ، چون تو کل جدّ و آباد و خاندان ما این اصلا و به هیج عنوان اتفاق نیافتاده بود که یه دختر مجرد بخواد تک و تنها مهاجرت کنه به یه شهر دیگه که هیچ آشنا و فامیلی هم تو اون شهر نداره. چه معنی داره اصلا !!!!!…. خلاصه من و خواهرم با وجود تمام مخالفتها و گریه و زاری ها ، تصمیم گرفتیم زندگی مستقلی داشته باشیم و بر روی ترسهای ریز و درشتی که با وجود بالا رفتن سنمون تو وجودمون داشتیم ، پا بزاریم و این زندگی کوتاهی که داریم و نمیدونیم کی قراره سوت پایانش زده بشه ، رو به تمام معنا و در تمام جنبه ها تجربه کنیم . خیلی برامون پروسه سخت و پیچیده و ترسناک میومد ، اصلا نمیدونستیم به کدوم شهر مهاجرت کنیم ؟ بعد مهاجرت چه کاری انجام بدیم ؟ اصلا دقیقا به چی علاقه داریم که اینطوری زندگیمون رو ریختیم به هم ؟ و ….. هزاران سؤال دیگه که مدام تو ذهنمون میچرخید و جوابی براش نداشتیم و مدام نجواهای ذهن ما رو میترسوند و سعی داشت ما رو پشیمون کنه از کاری که انجام داده بودیم . و ما هیچ کاری از دستمون برنمیومد جز اینکه سعی میکردیم با خوشی های کوچیک و با گوش کردن به فایلهای استاد حالمون رو خوب نگه داریم . اتفاقی که افتاد با اینکه اصلا از کاری که کرده بودیم پشیمون نبودیم و عمیقا از درونمون یه حس قوی و محکمی بهمون میگفت که کار درستی کردیم و باید مسیر رو ادامه بدیم و خودمون هم با تمام وجود دوست داشتیم که این تغییرات رو تو زندگیمون بدیم ، ولی رفته رفته شرایطمون بدتر میشد و گره به کارمون میافتاد و ما به مدت شش ماه ، هر کاری کردیم نتونستیم به برنامه ای که مشخص کرده بودیم برسیم و هر کاری کردیم به بن بست خوردیم و دیگه کارها مثل کارهای دیگه ی این پروسه برامون به آسانی و راحتی انجام نمیشد .رفته رفته کار به جایی رسید که اینقدر از لحاظ روحی شرایط برامون سخت شد که باز هم نالان و گریان دست به دامان خدا شدم و ازش خواستم که به دادم برسه و اینجا بود که فهمیدم من تو این مدت که خدا کارها رو برامون به آسانی انجام داده بود ، به خودم مغرور شده بودم و اعتبار همه ی این کارها رو به خودم داده بودم و خدا هم طبق قوانین ثابت و بدون تغییرش ، من رو به خودم واگذار کرده بود و کارهام رو به عهده ی خودم گذاشته بود که انجام بدم و من بدون کمک و حضور خداوند ، تو این مدت شش ماهه گند زده بودم به زندگیم و مشکل پشت مشکل تو زندگیم رخ میداد تا جایی که شرایط روحیم افتضاح شده بود . تا اینکه از خداوند طلب آمرزش کردم و با تمام وجودم اظها ر عجز و ناتوانی در مقابلش کردم و عاجزانه ازش خواستم که کمکم کنه و من رو آسان کنه برای آسانی ها و کارهام رو برام انجام بده ، چرا که من بدون اون اصلا توانایی انجام هیچ کاری رو ندارم . و اینگونه بود که خداوند دست به کار شد و معجزه ها شروع شد و ما تونستیم به راحتی و در یک روز ، در بهترین منطقه ی یک شهر عالی و فوق العاده ، در یک محیط و محلّه ی خوبتر از خوب ، یه خونه ی نوساز و بزرگ با یه صاحبخونه ی محترم و بافرهنگ ، بگیریم و یه زندگی رویایی و پر از اتفاقها و تجربه های خوب رو شروع کنیم . اینبار هم مثل همیشه خداوند به راحتی کارها رو برامون انجام داد و ما رو آسان کرد برای آسانی ها . ولی از اونجایی که انسان فراموشکار است ، مدام در طول زندگیش به خودش مغرور میشه و فکر میکنه که کارها رو داره خودش انجام میده و وجود خدا و کمکهای همیشگی خدا تو زندگیش رو فراموش میکنه ، و اینجاست که فریب نجواهای شیطان رو میخوره و مشرک و ناسپاس میشه .

این مدت هم من فراموشکار، باز هم فریب نجواهای شیطان رو خوردم و فراموش کردم تمام معجزاتی که خداوند آشکارا در زندگیم انجام داده و در تک تک لحظات زندگیم من رو آسان کرده برای آسانی ها . خدا رو صد هزار مرتبه شکر که با این فایل توحید عملی 11 ، که مطمئنم خداوند این حرفها رو از طریق استاد ، فقط و فقط به من گفته ، دوباره هدایتم کرد تا بتونم بازهم بهش توکل کنم و ازش کمک بخوام تا این مسئله م هم به آسانی حل بشه و من باز هم آسان بشم برای آسانی ها و دوباره ایمانم به خداوند قوی تر بشه انشاالله .

همه این حرفها رو برای یادآوری خودم نوشتم تا هر جایی که از مسیر خارج شدم هدایت بشم به نوشته های خودم و بازهم همه چیز بهم یادآوری بشه و دوباره توبه کنم و به مسیر برگردم و با اینکه وقتی روی خودمون کار میکنیم رفته رفته ایمانمون قویتر میشه ولی تا وقتی زنده هستیم ، این روند ادامه داره و ما تا لحظه ی مرگ نباید ناامید بشیم از این پروسه ، هر چقدر هم که تکراری باشه و از دست خودمون خسته بشیم .

سپاسگزارم از همه ی کسانی که با چشمان نازنینشون کامنت من رو خوندن .

خدایا پناه میبرم به تو از شرّ نجواهای شیطان

پروردگارا تنها تو را میپرستم و تنها از تو یاری میجویم

ربّ یگانه ی من ، مرا به راه راست ، به راه کسانی که به آنها نعمت عطا کرده ای هدایت کن .