الگوبرداری از افراد موفق | قسمت 4 - صفحه 21

به نام خدای مهربان

سلام خدمت شما استاد عزیز و خانم شایسته محترم

و سلام خدمت همه عزیزان

امروز قصد دارم درک خودم رو از این فایل براتون بنویسم. اول از همه درخصوص این موضوع که توی زندگیمون به یه اصولی برسیم و تحت هر شرایطی روی اصولمون بمونیم توجه من رو جلب کرد. برای رسیدن به اصول خاص ابتدا باید درخصوص اون مورد حسابی تحقیق کرده باشیم و وقتی به درست بودن اون اصول از دیدگاه خودمون رسیدیم باید تلاش کنیم که در هر شرایطی به اون اصول وفادار باشیم که این هم یک فرایند تکاملی هست و کم کم باید به میزان بیشتر و بیشتر روی اجرای اون اصول تاکید کرد وگرنه واقعا امکان اجراش وجود نداره ولی با تکرار و مداومت می شه به جایی رسید که تحت هیچ شرایطی از اصولت کوتاه نیای . اولین نکته ای گزارشگر به آن اشاره می کنه وجود یه لبخند بزرگ روی صورت مسی هست که هرگز محو نمیشه . در واقع این لبخند دائمی روی صورت افراد نشان دهنده داشتن دلی شاد و داشتن مهارت لذت بردن از لحظات هست وگرنه نجواهای ذهنی در کسری از ثانیه می تونند این لبخند رو از روی صورتت محو کنه و یه چهره عبوس رو بجاش بهت بدن.

– نکته ای که بسیار بسیار مهم هست و یه مهارت هست خودش اینه که در هر لحظه فقط به این فکر کنی که من چطور می تونم کارم رو به بهترین شکل انجام بدم و نگران نتیجه نباشی چون وقتی که کارت رو درست انجام میدی نتیجه خود به خود همراهش میاد وقتی که یه درخت میوه رو می کاری و آب و نور و مواد غذایی رو بهش برسونی و ازش مراقبت کنی بدون شک ، میوه، نتیجه حتمی این کار خواهد بود ولی اگر همش چشمت به دنبال نتیجه باشه و همش منتظر نتیجه باشی و این موضوع رو درک نکنی که ایجاد نتیجه نیازمند طی شدن فرایند خلق اون هست خیلی خیلی زود دلسرد میشی در حالی که فقط نیاز بوده از مراحل انجام کار لذت ببری و نگران نتیجه نباشی. این نکته ای هست که خیلی از ما از جمله خودم اگر چه در حرف قبول داریم ولی پای عمل که میاد وسط کار رو خراب می کنیم و با بی تابی و بی قراری های بی مورد باعث می شیم فرایند ایجاد نتیجه طولانی تر بشه و چه بسا حتی کامل متوقف بشه

– رسیدن به خواسته ها بسیار بسیار شیرین و دلپذیر هست ولی همونطور که مسی گفته نیازمند فداکاری ، اصلاح مسیر و تلاش مداوم و استمرار و ایمان هست. در هر لحظه از مسیر رسیدن به اهداف ممکنه دلسرد بشیم خیلی راحت دست می کشیم از رویاهامون ، خیلی نجواهای ذهنی میاد سراغمون، مرتب میگه جواب نمیده، مرتب میگه میدونی چقدر طول می کشه با تو یاد بگیری، مرتب میگه امکان نداره به هدفت برسی، میگه تو خنگی، تو نمی فهمی ، تو آدم اینکار نیستی، چنان بهت هجوم میاره که گاهی مستاصلت می کنه. دلت رو خالی میکنه ، اشکت رو در میاره ، اونجاست که ایمان نمی زاره کوتاه بیای، اونجاست که وقتی به پشت سرت نگاه می کنی و تمام وقایعی که اتفاق افتاده تا تو رو برسونه به این نقطه رو بررسی می کنی ، می فهمی که الکی نبوده، شانسی نبوده ، تو آماده بودی برای شروع مسیر وگرنه هرگز شروعش نمی کردی، تو آماده بودی که به اینجا رسیدی و تو آماده ای که باز هم جلوتر بری، این تضادها اومدن که تو رو رشد بدن، اومدن که ازشون بگذری اومدن که بزرگت کنن، اگه تو امکانات و توان عبور از اونها رو نداشتی چطور ممکن بود که برای بزرگتر شدن تو اومده باشن؟ اونجاست که باید توکل کنی و ادامه بدی، اونجاست که باید مرور کنی تمام اون روزایی که مثل همین لحظات فکر می کردی از عهدش بر نمیای ولی تونستی بازم بیای جلوتر. باید یادت بیاد تمام خواسته هایی که الان توی زندگیت هست و یه روزی فکر می کردی که هیچوقت بهشون نمی رسی. معلومه که کلی فداکاری و اراده و اصلاح مسیر می خواد، معلومه که استمرار می خواد، معلومه که ایمان می خواد و معلومه که کنترل ذهن می خواد ولی وقتی که ازش عبور کنی دیگه اون آدم سابق نیستی، دیگه اراده ات اون اراده سابق نیست، دیگه توکلت توکل قبل نیست، دیگه ایمانت ایمان قبل نیست و هر بار بهتر و بهتر میشی و بزرگ و بزرگتر

– چقدر ما زود یادمون میره نعمت هایی که خدا بهمون داده ، چقدر زود خواسته هایی که شب و روز بابت داشتنشون به خدا التماس می کردیم برامون عادی میشه و چقدر زود دیگه بابتشون سپاسگزار نیستیم. اینارو به خودم می گم که سراسر زندگیم پره از لحظاتی که دیگه چشم امیدم به هیچ کس نبوده و تنها راهی که برام مونده بوده اومدن به درگاه خودش بوده و پره از اتفاقاتی که برام رقم زده و من اصلا یادمم نمیاد چه برسه به اینکه بابتش سپاسگزار باشم. چند میلیارد بار خدا خودشو به من ثابت کرده و من باز بهش اعتماد ندارم. از چه راه ها و طریق هایی به من نعمت داده و مشکلم رو حل کرده که من اصلا نمی دونستم همچین راهی هم وجود داره ولی باز هم پای اعتماد که میاد وسط ……. اگه دو تا از این کار ها رو دوستم برام انجام داده بود اینقدری بهش اعتماد داشتم که برم توی آتیش ولی در مورد خدا …… موقع حرف که میشه میگم خدایا بهت اعتماد دارم ولی موقع عمل ……… ولی بازم خدا به روی خودش نمیاره این حد از بی معرفتی من رو و بهم فرصت میده که هر بار یکم بیشتر بهش اعتماد کنم و هر بار یکم بیشتر و بیشتر و بیشتر تا جایی که بتونم به مقام ابراهیم برسم. یکی از بزرگترین آرزوهای من سپاسگزار بودنه و به حدی این احساس شیرین و لذت بخش بوده برام که نمی تونم توصیفش کنم .

– خداونده که این دوستان عزیز رو آورده به زندگی من، خداونده که این توانایی ها رو در وجود من قرار داده، خداونده که کمک می کنه و مسیر ها رو برای من باز می کنه ، خداونده که ایده ها رو الهام می کنه ، خداونده که داره کاری می کنه که قلب من بتپه ، حس خوبی داشته باشم ، خداونده که این باران پر از رحمت و نعمت رو نازل کرده، خداونده که داره همه این کار ها رو داره انجام میده . خیلی خیلی مهم که برای هر قسمتی از زندگیمون بدونیم که قدرت کیه ، رب کیه و از کی باید کمک بخوایم. این ها جملات شما هستند استاد عزیزم و چقدر من رو به فکر فرو برد که من در زندگیم چقدر به این موضوعات فکر می کنم؟ چقدر وجود این نعمت ها رو در زندگیم به خودم یادآور می شم ؟ چقدر بابت این همه نعمت سپاسگزارم؟ آیا اینقدری که هر روز بابت خواسته هام به خدا گله می کنم یکصدم اون بابت نعمت هام سپاسگزاری می کنم؟ آیا وجود این همه نعمت رو در زندگیم از طرف خدا میدونم؟ آیا اعتبار موفقیت هام و توانایی هام و ارتباطاتم رو به خدا می دم؟ آیا قلباً خدا رو تنها قدرت می دونم؟ آیا در عمل هم خدا رو تنها قدرت می دونم؟ آیا خدا رو کسی می دونم که به من همیشه کمک کرده و می کنه؟ کسی که راه ها رو باز می کنه و ایده ها رو به من میده؟ آیا چشم امیدم به اونه؟ آیا خدا رو فقط رب می دونم؟ این سوالا و جواب این سوالا سخت منو به فکر می بره و شرم دارم از جواب دادن به این سوالا. فقط دلخوشیم به اینه که بتونم با ادامه دادن این مسیر به جایی برسم که بتونم سرم رو بالا بگیرم و در پاسخ به این سوالا بگم بله. بله دقیقا فرق مسی و بقیه اون آدم هایی که آرزوی جایگاه مسی و مسی ها رو دارن در جواب همین سوالاست.

– وقتی که خدا رو باور کنیم و تمام اون حرفایی رو که به زبون میگیم رو قلباً هم بپذیریم دیگه همه چیز تمومه ، نه ترسی هست ، نه نگرانی ، نه سردرگمی ، نه هراس، نه ناراحتی و نه غم و نه کمبود . وقتی که تنها دارنده قدرت خداست، مالک و دارنده خداست، همه چیز خداست و تو با تمام وجودت این رو باور داری فقط درخواست می کنی و اتفاق می افته . رسیدن به این جایگاه هم تمرین میخواد و خدا برای اینکه به ما الگو بده و امکان پذیر بودن رسیدن به این جایگاه رو به ما یادآوری کنه حضرت ابراهیم رو معرفی می کنه که ما بدونیم بله میشه رسید، اگه حضرت ابراهیم تونسته یعنی ماهم میتونیم اگه تمرین کنیم ، اگه استمرار و استقامت داشته باشیم و اگه بخواهیم.

– اگر نتوانی ببری همه چیز به دست دیگران خواهد افتاد. این جمله مسی من رو یاد این میندازه که اگه به خودت و توانایی هات و ایمانت و به خداوند باور نداشته باشی اگر ادامه ندی ، اگر تسلیم نجواهای ذهنی بشی اون وقته که سرنوشت زندگیت به دست دیگران می افته . اون وقته که زمین و زمان رو مقصر می دونی ، شکایت می کنی ، به خدا گیر میدی، به خانواده و کشور و مملکت و اقتصاد گیر میدی. برای همه ما شرایطی پیش اومده و خواهد اومد که اوضاع اونجوری که فکر می کردیم پیش نمیره و ترس ها میاد سراغ ما ، نجواها لحظه ای آرومت نمی زارن، بهت اجازه فکر کردن نمی دن. ممکنه ایمانت رو از دست بدی و فکر کنی کار تموم شده اونجاست که اگه روی ایمانت کار کرده باشی، اگه توی مسیر خودت و توانایی هات رو شناخته باشی ، اگه موقعیت های مشابه رو که ازش به سلامت گذر کردی رو یادآوری کنی ، اگه بتونی به خدا اعتماد کنی و اسیر نجواها نشی و ادامه بدی و به درست بودن این مسیر ایمان داشته باشی ، اگه باور داشته باشی که خدا هواتو داره ، که تنهات نمی زاره، اگه باور داشته باشی حتما خیریتی داره برام و حتما آخرش به نفع من میشه . با اینکه خیلی خیلی سخته ولی میشه ادامه داد. با اینکه می ترسی میشه ادامه داد. هستن آدم هایی که قبل از تو اینکار رو کردن پس تو هم می تونی. می دونم که حرف زدن از این شرایط خیلی راحته و عمل کردن خیلی سخت و خودم خیلی از مواقع اسیر این نجواها شدم و کاملاً مستاصل ، خودم هنوز هم درگیر این نجواها هستم و دارم باهاشون کلنجار می رم ولی هر بار که بتونم ادامه بدم قوی تر میشم و دیگه به این راحتی گیر نمی افتم . اونجاست که توی موقعیت های بعدی همین لحظات میشن برام یه حجت . همین لحظات میشن برام امید که میتونم و داستان هایی میشن برای یاد آوری به خودم برای ادامه دادن و استمرار، برای اثبات حقانیت این مسیر. برای اثبات اینکه خدا همیشه هوامو داره. برای اثبات اینکه من توانایی عبور از این تضاد ها رو دارم. برای درک این موضوع که با هر بار عبور از این تضاد ها من بزرگ تر میشم. وقتی گذشته رو مرور می کنی و میبینی که چقدر نسبت به قبل بزرگتر شدی چقدر مسئله حل کردی اونوقت دیگه به این راحتی ها تسلیم نمی شی و همین لحظات میشن نقطه عطف زندگیت. همین لحظات میشن سکوی پرتابت. همین لحظات میشن دلیل رسیدن تو به جایگاهی که دیگران آرزوش رو دارن و همین لحظات میشن شروع رشد و تعالی تو.

– می تونم تصور کنم که آرژانتین توی بازی با مکزیک توی چه فشاری بوده که بازی اول رو از یه تیم نه چندان مطرح باخته باشی در حالی که همه تو رو یه سر و گردن از اون قوی تر بدونن و برد توی اون بازی رو حتمی بدونن ولی تو بازی رو علیرغم تمام تلاشت باخته باشی و چه حجم عظیمی از فشار از سوی مردم کشورت روی تیم باشه ، چه فشار سنگینی رو نجواهای ذهنی بابت باختت بهت وارد کنه و تازه توی بازی دوم هم به تیمی بخوری که خدای دفاع کردنه و لحظه ای بهت فرصت نفوذ نده و فقط خدا میدونه که چه حجمی از استرس و فشار توی اون لحظات روی بازیکنان هست . فقط خدا میدونه که نجواها توی اون لحظات که غوغایی به پا کردن، وقتی تمام تلاشت رو می کنی و نمی شه ، وقتی به هر دری میزنی بسته است. وقتی هر چی بلدی رو می کنی و فایده نداره ، وقتی وقت بازی داره تمام میشه و خبری از نتیجه نیست ، وقتی خطر ضد حمله حریف این فشار ها و ترس ها رو دوصد چندان میکنه، وقتی که هر لحظه امکان داره که تسلیم بشی و کنار بکشی. فقط خدا میدونه که اونجا چه خبر بوده و از چه استرس و فشاری داریم صحبت می کنیم و چقدر مرد میخواد که زیر اون فشار له نشه و کم نیاره، تسلیم نشه و بهترین خودش رو بزاره، ادامه بده و دست نکشه. ایمان داشته باشه و از خدا بخواد که کمکش کنه. بله نهایتاً اون لحظه ای که منتظرش بودی فرا می رسه. اون فرصتی که میخواستی تا خودت رو نشون بدی بهت داده می شه . اون آرزویی که داشتی بر آورده می شه . یه روزنه کوچیک ، یه فضای بسیار تنگ ولی همون برای تو کافیه ، همون به اندازه رسیدن تو به آرزوت بزرگه، این همون روزنه ای هست که تو رو به مراد دلت می رسونه و نهایتاً گل ، گل ، گل و چه لحظه شیرینی ، چقدر احساس سپاسگزاری تمام وجودت رو می گیره و چقدر با تمام وجود تشکر می کنی از خدا که اینبار هم به تو فرصت شکوفایی داد و چقدر توی اون لحظات وصلی به منبع. اما اون فرصت رو کسی می تونه استفاده کنه که تمامش رو گذاشته باشه، بهترین خودش رو گذاشته باشه وسط. کسی که ادامه داده و تسلیم نشده. کسی که ایمانش رو از دست نداده. کسی که اسیر نجوا ها نشده، کسی که تونسته با وجود اینکه ترس تمام وجودش رو گرفته بوده ادامه بده و خودش رو امیدوار نگه داره ، بله معلومه که پاداش این حد از صبر و استقامت، ایمان و توکل، اراده و ادامه دادن بزرگه. معلومه که این پاداش به کسایی میرسه که از اون لحظات تونستن عبور کنن و در ادامه هم با اون دستاوردهای مرحله قبل، با اون بزرگ شدن از مرحله پیش ، با اون ایمان فولادی که ساختی ، باز هم فرصت دوباره ای بهت داده میشه که گل دوم رو هم بتونی بزنی.

– تمام ما لحظاتی رو در زندگیمون تجربه کردیم که احساس درماندگی و تنهایی کردیم ، احساس کردیم که خدا هم ما رو به حال خودمون رها کرده ، احساس کردیم که خدا داره ما رو عذاب میده، با ما لج کرده، باهاش دعوا کردیم، گلایه کردیم ، انکارش کردیم ، پیش خودمون گفتیم فلانی با اون همه گناه داره حالشو می بره و به اون کاری نداری و داری پدر من رو در میاری، بی انصافی کردیم ولی وقتی که اون اتفاق گذشته و حقایق برامون روشن شده خجالت کشیدیم و عذرخواهی کردیم که چرا به خدا اعتماد نکردیم و تسلیم نبودیم . وقتی که کلاهت رو قاضی می کنی و برمی گردی و به اون روزها نگاه می کنی می بینی که چقدر توانایی ها و مهارت هات توی همون روز ها ساخته شده، می بینی که چه توانایی هایی داشتی و اصلا از وجودشون خبر نداشتی ، می بینی که چه چیزهایی رو یادگرفتی که اگر اون اتفاقات برات نمی افتاد هرگز ممکن نبود یادشون بگیری . میبینی که چقدر اون روزها توی ساخته شدن شخصیت الآنت کمکت کرده و چه تضادهایی که بعدا بهش برخورد کردی که اگر مهارت هایی که اون روز ها یادگرفتی نبود خوردت می کردن و اون وقته که یه نفش عمیق می کشی و از ته دلت می گی خدایا شکرت. ما آدم ها به خاطر عجله ای که داریم همش میخوایم که به خواسته هامون زود برسیم در حالی که ممکنه نه تنها رسیدن به اون خواسته در اون زمان به نفع ما نباشه بلکه به ضرر ما هم باشه .مثل بچه ای که از باباش ماشین میخواد درحالی که هنوز گواهینامه نداره و هر روز پدرش رو به بی مهری و خساست محکوم می کنه در حالی که ایراد از اون پدر نیست و اون بچه هنوز قابلیت و گنجایش دریافت نداره ، مثال ما و خدا هم در خیلی از مسائل همینطوره و بجای اینکه بگردیم و ببینیم که چه ایرادی در درون ما هست که مانع دریافت میشه شروع می کنیم به گلایه و شکایت ولی بعداً که بزرگتر می شیم و مثل اون بچه قصه ما خودمون پدر میشیم تازه میفهمیم که ماجرا چی بوده و سپاسگزار خواهیم بود بابت لطفی که به ما شده و چه صدمات و لطمات و دردسرهایی که به واسطه محقق نشدن اون خواسته از سر ما گذشته.

در پناه حق