سریال زندگی در بهشت | قسمت 37 - صفحه 5 (به ترتیب امتیاز)

به نام خداوند زیبا و زیبا دوست🌹🌹🌹

سلام به همه ی عزیزانم در خانواده ی دوست داشتنی عباسمنشی ها🌻🌻🌻

یاد گرفته بودم که خوراکی ها فقط برای خوردن هستن و فقط میشه با خوردنه اونها، لذت برد، اما امروز دیدم که گل مریم جان چطور غالبه ذهنی خودش و من رو شکست و دقیقا یاد یه جمله ای از ایشون افتادم که میگفتن بچه ها مثل استاد از غالبهای ذهنتون رها بشین.

شکلات های امروز برای من خوشمزه‌تر و تلخیه دلچسب تری از تمام شکلات هایی رو داشتن که تا حالا خورده بودم.

خدایا ممنونم که قلبم و ظرف دیدگانم رو بزرگتر میکنی.شکلاتهای امروز درس قشنگی به من داد که هر چیزی رو میشه با نگاه تازه ای،نگاه کرد و تجربه ی جدیدی رو رقم زد.

اعتراف میکنم که من ترجیحم خوردنه اون شکلات‌ها بود و شاید نگرانی از بابت اینکه دیگرون چه قضاوتی در مورد انداختنشون توی آتیش میکنن، من رو از انداختن اونها داخله آتیش، بازمی داشت. عزت نفس رو در شما تحسین میکنم بانو.

من عادت کرده بودم که غذاها رو بخورم بخاطر اینکه فکر میکردم نباید حروم بشن، حتی به قیمته اینکه انرژی ناسالم بهم بدن و امروز این پاشنه ی آشیل برام روشن شد.

الان که نگاه میکنم میبینم که احساس عدم لیاقت چقدر داخله زندگیم رخنه کرده و من نمیدیدم. خدایا شکرت، ممنونم نازنینم.

نکته ی دیگه که برام تازگی داره اینه که این خانواده هر لحظه دارن برای خودشون لذت خلق میکنن، تحسین برانگیزه.طوری بازی میکنن انگار چندتا بچه رو آوردی شهر بازی و بهشون گفتی برید لذت ببرید، آنقدر رها هستن که آدمو سرحال میارن.

چیز دیگه ای که متوجه شدم اینه که وقتی مهمان میاد خودم رو مسئول تمامه کارها ندونم.من عادت داشتم تمام کارها رو خودم انجام بدم و درخواست کمک نکنم و تند تند جمع و جور کنم، انگار استخدام شدم که فقط کارای اون مهمونی رو انجام بدم و نتیجه میشد خستگی. امروز خانوم شایسته داشتن فیلمبرداری میکردن وداخله یکی از تصاویر حواسم رفت به اینکه خونه کاملا بهم ریخته بود، اما ایشون بی توجه به کارها، خودشون رو مشغوله لذت بردن کرده بودن و این حق رو به خودشون داده بودن که عین بقیه لذت ببرن، تحسینتون میکنم.

الان فهمیدم که منم میخوام عین مهمانها لذت ببرم از دقایقه حضورمون باهم و دیگه حتما کمک خواهم خواست و خودم رو مسئول همه چیز نمیبینم، خدایا اینم یه پاشنه آشیل دیگه، مسئول دونستن خودم در مقابله همه چیز،درستش میکنم به کمکه همونی که بهم نشون داد پاشنه آشیلم رو.

من ارزشمندترین مخلوقه خداوند بزرگ شدنه وجودم رو دوست دارم و میونه عباسمنشی ها لذت میبرم از زندگیه رو به رشدم.

بازی که انجام میدادن که اسمش الان یادم نیست خیلی بازیه جالبیه و من فهمیدم که تلفیقه تمرکز و بازی هست، چیزی که باز هم ظرف وجودمون رو گسترش میده و تحسینه منو نسبت به آمریکا برمی انگیزه که حتی تفریحاتشون هم درست و سازنده است.

هر لحظه اتون در پناه تنها پناه🌼🌼🌼

🙏🙏🙏