سریال زندگی در بهشت | قسمت 173

سلام به استاد عزیزم و خانم شایسته ی دوست داشتنی و همه ی دوستان

امروز که دوباره این ویدیوی زیبا رو تماشا کردم واقعا لذت بردم و تحسین کردم و چقدر این آرزو در من شکل گرفت که من هم میخوام این تجربه رو داشته باشم. این شادی، این هیجان، این حس زیبای خودم بودن رو تحربه کنم بدون ترس از نگاه و قضاوت دیگران. چقدر این مردم خودشون هستند. چقدر راحتند با خودشون. چقدر این لبخندی که جزوی از صورتهاشونه زیباست. چقدر سرشون به کار خودشونه چقدر فقط تمرکز میکنند که لذت ببرند و حتی از اطرافشون و شیرین کاری های اطرافیانشون هم بی خبرند. دیدن صحنه ای که اون دختر خانم داشت با هیجان با یک خانم مسنتر می رقصید و اون خانم مسن نشست و داشت به رقصیدن همراهش با لذت نگاه میکرد، و انقدر غرق در حال خودشون بودند که خیلی دیر متوجه شد استاد داره ازشون فیلم می گیره و خانومه زد زیر خنده، خیلی من رو به فکر فرو برد. من هم در همین سرزمین زندگی میکنم. من هم پیش اومده که در جشن های عمومی که همه درحال رقص و پایکوبی هستند باشم، حتی در مهمانی ها و جشن های ایرانی ها اما مدام مراقب رفتارم بودم مدام حواسم بود که نکنه کسی این حرکتم رو دیده باشه و قضاوتم کنه و هیجاناتم همه زیر پوستی بودند. و الان حس کردم که منم میخوام شادیهامو بروز بدم منم میخوام برقصم اون طوری که واقعا لذتبخش تره برام گویی هیچ کس دیگه ای توی اون جمع نیست. بارها شده من هم دلم خواسته مثل اون خانوم هایی که آخر مهمونی، درحالی که ساعتها رقصیدند، در یک حرکت کفش های پاشنه دارشون رو بیخیال در میارند و میرن وسط تا جان در بدن دارند برقصند و بخندند و شادی کنند بشم اما هربار به خودم میگفتم زشته الان مردم چی میگن… و با لبخند مینشستم و دیگه نمی رقصیدم و کلی لذت های بیشتر رو تحربه نمیکردم. برخورد پلیس، تمیزی خیابونها، با برنامه و زیبا و در عین راحتی برگزار کردن این جور برنامه ها و اینکه همه چیز سرجاشه، من رو هم همیشه به تحسین واداشته. ناخوداگاه مقایسه میکنم با شرایط جایی که توش بزرگ شدم. امروز وقتی دخترم رو گذاشتم مدرسه انقدر مثل دیروز هوا بهاری وخوشگل و گرم بود که دوست داشتم بیرون باشم. رفتم فروشکاه تا برای برای دخترم یک پماد بخرم ، اما مطمین نبودم کدوم گزینه مناسب تره. یکی دیگه از زیبایی های اینجا رو باز هم دیدم ، به سراغ یکی از کارکنان اونجا رفتم که داشت روی قفسه هاچیزهایی رو اسکن میکرد، وقتی سوالمو پرسیدم، طبق معمول چیزی که همیشه اینجا میبینم، کارهاش رو قطع کرد و با من تا لاین مورد نظرم امد و تمام گزینه هارو یک به یک بررسی کرد، واقعا وقت گذاشت و سعی کرد کمکم کنه در آخر، گفت ببین در مورد اون شرایطی که تو داری من زیاد مطمین نیستم، بگذار از همکارمم بپرسم،و در نهایت قرار شد مراجعه کنم به دکتر داروخانه ی اون فروشگاه تا مشاوره کنم باهاش. دکتر کنار باجه نبود گویا زمان استراحتش بود، کمی عقب ایستادم و صبر کردم تا برگرده. دوتا خانوم شصت سال به بالای خوشگل و خوش خنده و شاد و خون گرم هم اونجا نشسته بودند یک نفر ازشون سوالی پرسید و اونها کفتند باید توی همون باجه ای که من در انتظار بودم جواب سوالشو بگیره. خانومه اوند جاوی من بایسته و تا من دهنمو باز کردم تا بگم من در صف هستم، اون خانوم مسن با لبخندی بزرگ گفت؛

I think she is in line.

من رو میگفت. و من همونجا تشکر کردم ازش .یکم بعد به کناریش گفت

I’m gonna tell her

و از جاش بلند شد و شاد و مهربون اومد بهم گفت ببین برو جلوی باجه دقیقا وایسا تا بهتر ببینن تورو و مجبور بشن جواب بدن. و با چشمک و خنده گفت من همیشه اینکارو میکنم. ازش تشکر کردم و کاری که کفته بود رو انجام دادم، و نتیجه همونی بود که ایشون گفتند. هربار نگاهمون تلاقی میکرد، شاد و مهربون لبخند میزد، وقتی توی پارکینگ لات داشتم به سمت ماشینم می رفتم، دیدم یه ماشین داره از روبروم‌میاد و اون خانوم راننده شه و دوستش کنارش نشسته. دوباره ایستاد و با تمام وجود خندون برام دست تکون دادو این حس زیبا رو به من هدیه داد. چقدر این مردم خوبند، چقدر این مردم زیبا هستند. چقدر ارامش دارند. چقدر به صورت پیش فرض مثبت گو، مثبت رفتار، و مثبت اعمالند(کلمه اختراع کردم از خودم). بارها و بارها شده تعریف ازم کردند و رد شدند و حتی منتظر تشکر من و تعارف بازی نموندند، فقط گفتند لباست قشنگه، چه لبخند زیبایی داری، چقدر خوشکلی، چه ماشین باحالی داری و… این لیست تمومی نداره. اینجا یک اصلی هست به اسم اصل ساندویچی. اینو از مامانهای مدرسه ی دخترم شنیدم وبه نظرم خیلی هم باحال اومد(البته اونا داشتند غر منفی می زدند). توی جلسات ماهیانه مادر با معلم که تک به تک برگزار میشه، معلم هیچوقت نمیره اول از نقاط ضعف بچه بگه. اول یه خوبی و نقطه ی قوت رو می گه ، بعد یه موردی رو میکه که بازهم روش اسم نقطه ضعف رو نمیکذاره فقط میگه روی این موضوع من و شما باید با هم بیشتر کار کنیم و ماه بعد ببینیم چقدر پیشرفت کردیم، مثلا دختر من توی صف نمیرفت یا بعد از بازی اسباب بازیارو جمع نمیکرد. و بعد دوباره یه نقطه ی قوت بچه رو بیان میکنه، درواقع نکته ی منفی رو میکذاره لای دوتا نون ساندویچ مثبت و شاد و تحویلت میده. برخلاف معلمایی که حداقل من داشتم که همیشه مادرا رو با خاک یکسان میکردند حتی در مورد منی که همیشه شاکرد اول و حرف گوش کنه بودم. امروز فقط خدارو شکر کردم، حتی برای ماشینم که روشن شدراحت ، برای خیابونای همیشه بی ترافیک ، برای جاده ای که بازه و کارهای ساختش تموم شده و مجبور نبودم از جای دورتر برم. برای هوا ی تمیز و آسمون صاف و آبی و کوههای زیبا برای درختا و گلهایی که، از هررخونه ای بیرون زدند و توی هر وجب شهر پر از گل و کیاهه، برای درختای پر از شکوفه ی خونه مون ، برای آواز قشنگ پرنده هایی که این روزها که هوا گرم تر شده، بیشتر و قشنگتر هم میخونند، برای نسیم که انقدر خوشگل برگای درختارو تکون میده و برای لبخند و شادی و ارامشی هرروز توی صورت مامانها زمان تحویل گرفتن کوچولوهاشون جلوی در مدرسه می بینم، خدایا شکرت. برای همین نعمت شکرگزاری شکرت.واقعا خدایا شکرت که امروز تونستم عمیق شکرت رو بگم.