سریال زندگی در بهشت | قسمت 8 - صفحه 37

سلامی گرم خدمت استاد عزیزم، خانم شایسته گرامی و همه دوستانم

شاید هر کدوم از مارو که بندازن داخل این بهشت، حتی فکر ایجاد یک تغییر کوچیک روهم نکنیم، راضی باشیم به شرایطی که داریم؛ من از تجربه خودم بخوام بگم، از وقتی شرایطم یکم بهتر شده، خیلی شور و اشتیاقمو برای رسیدن به اهداف جدید از دست دادم، شور و اشتیاقی که برای بهبود مهارتم باید استفاده کنم رو کلا فراموش کردم و واقعا خیلی تنبل شدم

خواستم بگم «اگه منو توی این بهشت مینداختن…» یهو فهمیدم منو اصلا توی این بهشت نمیندازن! چون من خیلی زودتر از اینا جا می زدم، خیلی زودتر از اون، راضی میشدم به شرایطی که دارم…همونطوری که می بینم الان دیگه، مگه چقدر تغییر کردم، درسته نتایج از زمین تا آسمون با جایی که شروع کردم فرق می کنه ولی الان یک شرایط معمولی دارم.

همیشه توی ذهنم طمع رو با تلاش برای پیشرفت در هر شرایطی اشتباه گرفتم

بواسطه باور های قبلیم؛ میگفتن فلانی که یک خونه، یک ویلا، ماشین آخرین مدل داره دیگه چی میخواد؟ برایچی اینقدر کار می کنه؟!

اما اگه این ویژگی رو نمیداشت، سر یک خونه اجاره ای راضی میشد!

این پیام برای خودمه که ببینم چرا برای ذهنم سقف گذاشتم؟

مگه توی دریم بوردم عکس پنت هاوس توی منهتن نذاشتم؟ چرا برای رسیدن بهش تلاشی نمی کنم؟ جز اینه که رسیدن بهش رو باور نکردم؟ جز اینه که باور کمبود دارم؟ میگم موفقیت که کمه، ازون مقدار کم به من یک خونه و ماشین برسه، راضیم!

باید خراب کنی سقفارو…

باید تشنه پیشرفت باشی درست مثل زمانی که هیچی نداشتی و با عشق کار می کردی روی مهارتات

نذار این شرایط مثل زنجیر به پات وصل بشه…

استاد شما به معنای واقعی توی بهشت زندگی می کنید… اینو توی اولین فریم از این ویدیو میشه دید! رنگ سبز فسفری چمنا و درختایی که بازتابشون توی دریاچه آب شیرین شخصیتون افتاده خودش گویای همه چیزه!

اما از اولین فریم از این سریال، شروع کردین به بهبود.

این ویژگی استاده که «توی بهترین شرایط شروع به تغییر می کنه نه وقتی همچی خراب شده!»

همیشه به فکر بهبود باش، حتی اگه توی بهشت باشی… آب که یکجا بمونه، میگنده!

برام سوال بود که چرا پارسال اونقددددر نتیجه خفن گرفتم اما امسال نصف اون نتایجو هم نگرفتم؟ همین الان فهمیدم که من اون زمان شور و اشتیاق داشتم…چرا؟ چون به تضاد خوردم و وقتی به هدفم رسیدم، انگار به حد اعلا توی ذهنم رسیدم! و کلا تنبل بار اومدم…روزانه بیشتر از این که زندگی کنم، دارم میخوابم!!

پس اولین درس این فایل که نه، این سریال اینه که:

مهم نیست توی جهنمی یا بهشت، به هر حال باید برای پیشرفت زندگیت قدم برداری… توی زندگیت یا همیشه میری بالا، یا میری پایین؛ زندگی هیچوقت یک خط صاف نیست پس چه بهتر جزو آدمایی باشی که همیشه پیشرفت می کنن تا افرادی که همیشه پسرفت می کنن و هر سال آرزو می کنن که کاش شرایط مثل پارسال بود!

از دیدن این فایل، فهمیدم مثل ابوموسی هستم! من کاملا مخالف قطع کردن اون نرده ها بودم! نمیدونم چرا، کاملا بی منطق با قطع شدن این نرده ها مخالف بودم!!

خیلی از تصمیمات زندگی ماهم همینجوری هستن؛ نمیدونیم چرا ولی داریم انجامشون میدیم!

همین الان بریم توی انباری خونمون، یک عالمه وسیله هست که نمیدونیم چرا نگهشون داشتیم، فقط دلمون نمیاد دورشون بندازیم. بهونه هایی مثل این که حیفه، یروزی بکارم میاد و…

【قراره یک تصمیم شجاعانه بگیریم!!】

واقعا هم یک تصمیم شجاعانست. وای استاد چجوری داد بزنم که چقدررررر لایق این شرایط هستین! شما توی شک زندگی نمی کنید، توی طول مسیر هزاران نقطه بود که میتونستید جا بزنید ولی شما هدفتون مشخص بود؛

چجوری میشه یک آدم بدون فکر کردن به مشکلاتی که قراره براش توی طول مسیر پیش بیاد، حرکت کنه؟

میتونستید هزاران دلیل برای قطع نکردن نرده ها بیارید… این که قراره چجوری اون میخ های بین کنج های نرده هارو قطع کنید، سیم های برق رو میخواید چیکار کنید، مثلثی هارو میخواید چجوری قطع کنید، الان نرده هارو قطع کردیم، حالا کی میخواد این نرده های سنگین رو جابجا کنه؟ و…

ولی فکر نکردید و قدم برداشتید؛

هدایت خداوندو می بینی؟ یک تیکه چوب انداخت وسط آب و گفت که چجوری نرده هارو ببرید توی محوطه.

چه زمانی چوبو انداخت؟ وسط کار… زمانی که چوبارو زدید و وقت انداختن چوبا شد؛ اصلا الهام از جنس عمل بود، تیکه چوبی که افتاد از تیکه نرده هایی بود که قطع شده

شاید الان بگم چه جالب میشه چوبو انداخت توی آب، ولی من خودم اگه بخوام یک کاریو کنم، میتونم ذهنمو کنترل کنم بگم گفته خواهد شد بهم؟؟؟ وقتی در ظاهر هیچ ایده ای برای روبرو شدن با اون چالش ها ندارم؟

کاش ایجاد همچین عادتهایی به اندازه گفتنشون ساده بود

همونطور که میدونیم، یک زمانی طول می کشه تا چوب ها آرام آرام هدایت بشن به ساحل؛ من شاید توی این مرحله بگم معلوم نیست که چه زمانی قراره به ساحل برسه و کلی باید صبر کنم! (انگار که تیکه های چوب شاخ میزنن بهم!) ولی این ذهن کمالگرای من میخواد همه کارا در سریعترین زمان ممکن انجام بشه! ممکن بود توی این مرحله خودم به سختی بخوام نرده هارو دستی ببرم توی محوطه و کللی زجر بکشم، کللی بدنمو زخمی کنم و خودمو از حال بندازم برای این که این کار باید الان انجام بشه!

الان که فکر می کنم میفهمم دلیل زجر کشیدنام اینه که نمیتونم رها کنم بذارم جهان برام انجام بده مسائلو… و جالبه که در نهایت هدایت خداوند خیلی سریعتر مارو میرسونه به مقصد! فقط ما فکر می کنیم مسیر خودمون مارو خیلی سریعتر میرسونه!

همون مثالی که زدید راجع به جنگلی که فکر می کنیم مسیر سمت راستی نزدیک تره…حتی مقصدو می بینیم؛ ولی خداوند میگه از مسیر سمت چپی برو…

در ظاهر مسیر سمت راست خیلی قابل اعتماد تره چون داریم مقصدو می بینیم؛ ولی نمیدونیم که اون وسط کللی حیوون وحشی بهمون حمله می کنه، توی تله میوفتیم و…

ولی مسیر سمت چپی، مسیر هدایت، یک جاده آسفالت شده و سرسبزه

جریان هدایت خداوند مثل حرکت ابر ها توی آسمونه… در ظاهر خیلی کند حرکت می کنه ولی وقتی یدیقه ولش می کنی، یهو نگاه می کنی میبینی هزار کیلومتر جابجا شده!

کی میتونه ذهنشو اینجوری کنترل کنه که وقتی چکش افتاد، به حبابایی که روی آب ایجاد شد توجه کنه؟ جک بگه که «ارزش ابزار ماهیا شد!»

اگه من بودم که میگفتم قسمت نیست که انجامش بدم و معلوم نیست ادامه کار قراره چقدر ابزار بندازیم توی آب و دست بکشم از کار؛ مثل هزاران پروژه ای، هزاران خط کدی که ناقص مونده و توی سیستمم دارن خاک میخورن… چرا؟ چون یک جا به باگ خوردم، یک جا به مشکل خوردم و دیگه ولش کردم

استاد از نتیجه ای که ایجاد شد دیواااااانه شدم!!!

فکر این که قراره روی اون سکو بشینید و یک ویوی خالص از درختان سبز و دریاچه داشته باشید، منو دیوانه می کنه.

عاشقتونم، عاشقتونم که این سریال رو گرفتید

این سریال به من بیشتر از هر چیزی ثابت کرد که شما لاااایق این شرایط هستید.

عاشقتونم

خداروشکر