درس‌هایی از انیمیشن گربه چکمه پوش - صفحه 1

به نام خداوندِ هدایتگر، بخشنده و مهربانم.

سلام به همه ی نازنین های سایت، در ساعت 13:13 دقیقه، 13 مرداد 1402.

داشتم سپاس گزاری مینوشتم تو جلد 7 دفترم، و برای سومین بار این فایل شگفت انگیز رو گوش میدادم که متوجه شدم باید بیام اینجا و شروع کنم به نوشتن از این فایلِ خفنِ خفنِ خفن.

درکِ من از این فایل، صحبت‌های استاد و مریم جانم درباره انیمیشن گره چکمه پوش، آخرین آرزو:

سمانه جان، هر چی داری، به هر چی رسیدی، هر چی خلق کردی، هر چی فهمیدی و شنیدی و دیدی که باعثِ درک بهترت شده:

همه چیز از فضل، لطف، محبتِ خداست و لاغیر.

اعتبار همه چیز از اللهِ یکتا هست.

هر چی میپوشی، هر چی نوشِ جان میکنی از نعمت های خداونده.

اینکه لیاقت پیدا میکنی برای خوشحال کردنِ مخلوقاتش، از فضلِ خداست.

سمانه جان، وقتی زیبا و دلنشین مینویسی و صحبت میکنی، همه از فضلِ خداست.

سمانه جان اینکه خوش خطی، خوش سلیقه ای، خلاقیت داری، هنرمندی، از فضلِ خداست.

سمانه جون، نعمتِ پیاده رویِ روزانه رو از خدا داری هر روز، صبحِ زود بیدار شدنت، از مهرِ خداست، سپاس گزار باش هر روز.

اینکه لیاقت پیدا کردی در مسیرِ بهبود زندگیت باشی، درک پیدا کنی نسبت به اصل و فرع، در مسیر رشد باشی و شاهد تغییرات و بهبودهات هستی، از فضلِ خداست.

هر چی خلق میکنی، خلق کردی، همه از فضلِ خدا بوده و هست.

هر وقت رسیدی، موفق شدی، نتیجه گرفتی و دیدی، از فضلِ خداونده.

وقتی آسان شدی بر آسانی ها، خدا برات آسانش کرده.

وقتی سپاس گزار بودی و هستی، خدا ظرفِت رو بزرگتر میکنه.

یعنی نعمتها برای همه هست، اما با سپاس گزاری دسترسی های تو باز و بازتر میشه و میتونی استفاده کنی از نعمت های خدا.

لَئِن شَکَرتُم لَأَزیدَنَّکُم

اگر شکرگزاری کنید، (نعمت خود را) بر شما خواهم افزود

هر هدیه ای که دریافت کردی و می کنی و خواهی کرد، از روزی های غیرِ حسابِ خداست.

هر پول، ثروت، وسیله ای که واردِ زندگیت میشه، از فضلِ خداونده.

مریم جانم گُل گفتی:

وقتی دکمه ی ذهن خاموش شه، دکمه ی هدایت روشن میشه.

کلید و راهنمای جذابی بود، شگفت زده شدم از این راهکار ساده و به شدت کاربردی.

و مجدداً طیِ این روزهای اخیر، هدایت شدم به سپاس گزاریِ بیشتر و بیشتر

توجه به نکات مثبت و زیبایی های پیرامون

نگاه کردن و فکر کردن به پیرامون به طوریکه بهم کمک کنه، بهم حسِ خوب بده، انگیزه و امید بده

چقدر عاشقِ شخصیتِ سگِ خوش بینِ قصه شدم:

مخصوصا وقتی داستانِ توی جوراب قرار گرفتنش با سنگ رو زیبا و سرگرم کننده تعریف میکنه، یعنی باورش اینه، نه فقط حرفش..‌

یعنی حتی وقتی آشکارا باهاش عِناد و دشمنی دارن و نقشه ی مرگش رو میکشن، برداشتش بازی و فان هست، پس جهان هم براش تبدیلش به فان و تفریح میکنه.

هر طور ببینی، همون میشه.

آسان گیر…

جهان سخت میگیره بر مردمان سخت کوش…

عاشقِ توجهش به بو کردن و ستایشِ گلها شدم، یادِ خودم افتادم وقتی به زیبایی های مسیرِ پیاده روی توجه میکنم، مخصوصا چاق سلامتی و احوالپرسی هام با سگ و گربه های بزرگوار و چشم قشنگ.

عاشقشم اونجا که سگِ قصه، نقشه ی مسیر رو ساده، هموار، لذت بخش میبینه، سایرِ دوستان نقشه براشون سخت میشه، مسیرِ سختی بهشون نشون میده تا جلو برن تو مسیر…

(نسخه دوبله و زبان اصلیِ این انیمیشن رو گذاشتم دانلود شه ببینمش.)

استاد و مریم جون، عاشقتونم که علاوه بر لذت بردن از تماشای یه انیمیشن خوش ساخت و موزیکال، نکات مهم، اصل، قوانینِ بدون تغییر خداوند رو، از توی دلش بیرون میکشین و در موردش تفکر میکنین، بعدش ازش فایل آماده میکنین و با ما به اشتراک میذارین تا ما هم به تفکر بپردازیم…

برای خودمم جالبه، عموما روز اول، ساعات ابتدایی که یه فایل میاد روی سایت، کامنت نمیذارم، چون میخوام بهتر گوش بدم یا بیشتر بعد کامنت بذارم. (شاید تله ی کمال گرایی باشه گاهی اوقات)

منتها این فایل، کاملا هدایتی اومدم که تایپ کنم از درس ها، نکات مثبت و زیبایی های سرشاری که این فایل برام داره.

آخ آخ چقدر تلنگر خوبی بود صحبت از غرور شد در محضرِ خدا.

چقدر مرزِ باریکیه یه لحظه از توحید ممکنه سقوط کنم به شرک…

درک کردم، غرور، شرک هست.

قدرت دادن به خود و گرفتن قدرت از خدا…

اینبار نه قدرت دادن به یه آدم بیرونی یا شرایط بیرونی

اینبار قدرت دادن به خود…

حسم میگه، این شرک از شرک های دیگه خیلی خیلی خطرناک تره، چون غفلت کنم اصلا نمی‌فهمم دچار غرور شدم و دارم از خدا و اصلِ توحید دور میشم…

غفلت کنم با مخ کوبیده شدم کَفِ آسفالت…

یا تو در و دیوارم دائم.

امروز هم به لطف خدا، چندین قاب هنری جدید درست کردم، چسبوندم روی دیوار به واسطه ی آگاهی های نابِ این فایل…

اول اشتباهی نوشتم آگاهی های نابِ این دوره…

الحق که این فایل، دقیقا عینِ یه دوره است برای من.

جملاتم رو مینویسمشون اینجا…

قبلش یه چیز باحال بگم، الان چسب یکی از قاب هایِ زندگی بخشم، از روی دیوار باز شد، کدومش؟ این بزرگوار:

سمانه جان به توحید برسی به همه چیز میرسی.

دقیقا وقتی دارم از توحید و شرک و غرور مینویسم، چسبِ این آگاهی و باورِ ناب باز میشه، توجهم جلب میشه بهش، به حدی که اینجا هم می‌نویسمش.

به به از این هدایتِ نورانی و لذت بخشِ خدا برای سمانه و همه.

قاب های هنریِ امروزم:

وقتی سپاس گزارم، دسترسی ام به نعمت های خدا، که برای همه وجود داره، باز میشه. ظرفم بزرگتر میشه تا بیشتر برداشت کنم از نعمت های خدا.

دکمه ی ذهن خاموش میشه، دکمه ی هدایت روشن میشه.

من نمیدونم، تو میدونی. خدا هر لحظه هدایتم می کنه یادِ خودش بیوفتم و از غرور دور شم.

الهی به امیدِ تو، من هیچ همه تو

یه چیز باحالِ دیگه: پروانه هایی که واسه تزئین میچسبونم روی کاغذها، اوریگامی هستن، هنرِ دستانِ هنرمند و خوش سلیقه ی خودم (به لطفِ خدا)

و اینکه بال هاشون کمی سطح بالاتری وایمیسته روی کاغذ، حالت سه بعدی تر…

امروز یه آن

حس کردم روی دیوار یه عالمه پروانه ی رنگی رنگیِ حقیقی دارم که اتاق رو گلستان کردن، با اون بال های باز و قشنگشون.

الهی شکر برای فضای گل و بلبلِ اتاق هامون…

ایده این قاب های هنری از اول تا حالا با خداست، الهی شکر.

خدا منو میشناسه، با مدلِ خودم، شادم میکنه، بهم انگیزه میده. عاشقشم از بس نکته سنجه، دقیقه، اگاهه.

یا خدا، کارتون رو ندیده انگار دیدم، انقدر که زیبا توصیفش میکنین با عشق.

مگه میشه عاشقِ قصه ی دختر و خانواده ی جدیدش (3 خرسِ مهربان) نشد؟

ندیده عاشقتون شدم خرس های مهربون، نمادِ آدم های مهربونِ اطرافم یا نعمت های اطرافم که چشم هام نمیدیدشون، و جای دیگه دنبالِ نعمت و ثروت میگشتم.

به لطف خدا، تازه چشم هام کم کم باز شدن و متوجه میشم چه حجمِ بالایی از آدم های مهربون، نعمتهای فراوان و متنوع رو اطرافم دارم.

خدایا شکرت از آگاهی های بی نهایتِ این فایل برای سمانه، برای همه.

تلنگر خوبی دریافت کردم مجدد برای:

لذت بردن از داشته هام

خوشحالی بابتشون، بابت داشتنشون الان، دقیقا همین الان نه گذشته و آینده که نداشتم…

مثال میزنم برای درکِ بهترِ سمانه، جالبه این آگاهی دیروز اومد، امروز هم فایلِ استاد که تکمیلش کرد…

مثلاً 2 بسته گوشت چرخکرده تو فریزر هست…

سمانه ی قبلی با نگاه به دو بسته میگه:

اوه اوه، آخرشه، تموم شه فعلا شرایطشو نداریم بخریم…

و بلافاصله بعد از این فکر: ترس، یاس، کمبود، ناراحتی، نگرانی.

حالا ورژنِ جدید سمانه، مخصوصا طیِ یکی دو روز اخیر که عمیقا از خدا میخوام تو این سیستم قوی تر بشم:

خب، چه خوب. دو بسته هست، الان دو بسته داریم، خوشحالم که این دو بسته الان حضور دارن و میبینم و میتونیم نوشِ جان کنیم، لذت ببریم، غذای خوشمزه بپزیم و بخوریم باهاش.

الان هست، دمش گرم که هست، خدارو شکر که هست.

همون خدایی که این سری، و قبل و قبل تر ها، این گوشت ها رو آورده تو فریزر، خودش بلده، بازم وارد کنه تو فریزر، تو بِکِش کنار دختر خوب…

فارغ از نگاه پول داشتن توی کارت یا نه.

یه به قولِ حمید آقای حنیف که یه بار تو کامنتش خوندم، نگاه به اینکه الان چندم ماخ هست؟

کی حقوق جدید واریز میشه و …

سمانه به نطرت ناسپاسی نیست خدا رو انقدر کوچولو ببینی که فقط اول هر ماه پول واریز میکنه به کارتتون به اسمِ حقوق؟

پس این حجم از نعمت که خارج از مبلغِ حقوق هر ماه، هر روز واردِ زندگیتون میشه از کجا میاد؟ کی میده به شما؟

جدی فکر کن!

سایر نعمتهای مادی و غیر مادی از کجاست؟

منبعش کجاست؟

حالا منبعِ حقوقِ واریزیِ ماهیانه از کجاست؟

چرا دست خدا رو میبندی که نعمتهاش فوران کنه تو زندگیت؟

چرا دخترِ خوب؟

خدایا شکرت برای نعمتهای فراوانی که از بی طریق راه و روش وارد زندگیم میکنی.

با عزت، با خوشحالی، با لذت.

هر روز و ثانیه شاهدشم، نمونه ی داغ اش هم کیکِ دیشب.

سمانه جونم خواهشا تو مسائلی که بهت مربوط نیست (روزی- خداوند روزیِ هر مخلوقی رو میده)، دخالت نکن قشنگم، نازنینم.

چند روز پیش به یه هاپو که معلوم بود دنبال غذاست گفتم، راحت باش خدا غذاتو میده، روزی تو میرسونه.

خدایی که به تک تک مخلوقاتش روزی میرسونه، به انسان هم بهترین روزی ها رو میرسونه، به شرطِ اعتماد و باور …

تو پرانتز: بَه بَه برم بنویسم بچسبونم رو دیوار، عجب باور خفن و امید بخشی که البته حقیقت محض بوده و هست، من تو مدار درکش نبودم، خدا رو شکر الان قرار گرفتم.

در رابطه با ترس از سگ: قبل ها، اوایلِ شروع پیاده روی هام، سگ هارو اگه میدیدم مسیر رو عوض میکردم، بعدها که بهتر شدم، اینطوری شدم که با باورِ شجاعت عبور میکردم به آرومی از کنارشون، حتی بر نمیگشتم ببینم دنبالم میان یا نه، یعنی نمیترسیدم، ادامه میدادم مسیرمو، بعد کاشف به عمل اومد که وقتی من نترسم ازشون، اونا هم کاملا بی تفاوت میشدن بهم.

البته بگم سگ های اطراف ما، به شدت به شدت به شدت باشخصیت و مهربونن، رفتارشون دوستانه است، با اون چشم های قهوه ایِ مهربونشون.

الهی شکر برای تغییراتم که همه از فضلِ خداست.

الان دیگه رفیق شدیم، نازشون کردم، غذا هم دادم بهشون…

خدایا تو کاملا هدایتی منو آوردی تو مسیرشون، تا هم ترسم بریزه، هم عاشقشون بشم، هم اینکه بفهمم حیوانات و مخلوقاتت چقدر عشقن، چقدر معصوم و دوست داشتنی و جیگر طلا هستن.

و اینکه بفهمم چه لذت هایی تو زندگیم بوده که درک نکردم و الان درک کردم و دارم کیف میکنم باهاشون.

عجب جمله ای میگین وقتی نزدیک شدین به سگ ها، استاد جان:

بُرو براشون، اشکال نداره اگه میترسی، بُرو براشون…

از هر چی بترسی، سَرِت میاد.

جمله ی کلیدی:

خدایا، تو سختی ها ایمانم حفظ بشه.

خدایا تو خوشی ها ایمانم حفظ بشه.

یعنی اگه شرایط منو به تنگ آوردن، آروم بمونم که خدا هست و هوامو داره، درست میشه.

و وقتی تو خوشی هستم، مغرور نشم، باز هم یادم بمونه منشاء و اعتبارِ خوشحالیم از زندگی و شرایطم، از کجاست. از خداست ولاغیر.

هر چی ناتوان تر شم در برابرِ خدا، (دور شم از تکبر و غرور در محضرِ خدا)، جایگاهم رفیع تر میشه.

یه نکته ای حس کردم، ما به محض تولد یه سری دکمه داریم که داخلمون گذاشته خدا، دکمه ای که هست ولی پیش فرضِش آف هست، به عبارتی آن کردن اون دکمه ها توسط خودِ اون آدم اتفاق میوفته، وقتی که درک میکنه اون دکمه ها رو داره، تا با روشن کردنش آپشن های اون دکمه اکتیو شن.

حالا اون دکمه ها چیا هستن؟

دکمه ی توحید

دکمه یادِ خدا، عبادتِ خدا

دکمه ی ارزشمندی

دکمه رابطه خوب

دکمه امنیت

دکمه ی لیاقت

دکمه ی شجاعت

دکمه عزت نفس

دکمه اعتماد به نفس

دکمه ی هدایت

دکمه سپاس گزاری

دکمه تحسین

دکمه توجه به زیبایی ها

دکمه امید

دکمه سکوت

دکمه صبر

دکمه تسلیمِ خدا بودن

دکمه صداقت و راستگویی

دکمه صلح با خود

دکمه شادی، نشاط و سَر زندگی

دکمه ثروت

دکمه خوش رویی

دکمه درک و لذت بردن از داشته ها

دکمه فراوانی

دکمه آگاهی ها

دکمه حُسنِ خلق

دکمه مهربانی

دکمه احترام

دکمه ی اصل ها

دکمه باورهای زیبا، کمک کننده و امیدبخش

و بی نهایت دکمه های زیبای دیگه

حالا یه نکته ی جذابتر:

در کنار دکمه های بالایی دکمه های زیر هم هستن که پیش فرض هستن، حالا مهمه که آف بمونن و اتفاقاً آن نشن، تا آسیب هاشون غیر فعال بمونن.

دکمه ی شرک

دکمه ترس

دکمه قضاوت

دکمه وسواس

دکمه حسادت

دکمه غُصّه

دکمه عذاب وجدان

دکمه سرزنش

دکمه خشم

دکمه کینه

دکمه ناراحتی

دکمه ناسپاسی

دکمه غرور و تکبر

دکمه دروغ گویی

دکمه جهل

دکمه رودربایستی داشتن

دکمه خجالتی بودن

دکمه نقاب زدن

دکمه سانسورِ خود

دکمه بی احترامی

دکمه کمبود

دکمه فرع ها

دکمه یاس و ناامیدی

دکمه افسردگی

دکمه باورهای نازیبا و ترمز

و سایرِ دکمه های نازیبای دیگه

این ایده، از کلامِ جذابِ مریم جون به قلبم رسید که در رابطه دکمه ذهن و هدایت گفت.

این دکمه ها همون مدارها هستن.

استاد جان، مریم جانم، بی نهایت سپاس گزارم ازتون برای این فایلِ شگفت انگیز از ابعادِ متفاوت.

مریم جونم مرسی مثل هر بار با عشق دوربین رو به دست های نازنینت میگیری و فیلمبرداری میکنی.

یه طوری فیلمبرداری میکنی انگار نه انگار، بدون لرزش، بدون تکون هایی که موقع حرکت آدم تو ویدئوها متوجهش میشه.

سمانه جان ممنونم ازت به هدایت گوش دادی، چشم گفتی، بهت افتخار میکنم با بهبودگرایی اومدی و کامنت نوشتی.

خدایا شکرت برای اپسیلون به اپسیلونِ آگاهی ها، درکشون، عمل بهشون.

پیامم ساعت 15:25 دقیقه ارسال شد.

پروسه ی این کامنت از 13:13 دقیقه شروع شد تا 15:25 دقیقه، این زمان اختصاص داشت به عبادتِ امروزِ من به لطفِ اللهِ یکتا.

به قولِ استاد صلاه یعنی: توجه به خدا، یادِ خدا

استاد شما همیشه الگوی بسیار بسیار شایسته ای هستین برای من به عنوانِ یه انسانِ سپاس گزار.

سپاس گزارِ خدا و نعمت هاش.

سپاس گزارِ مخلوقاتِ خدا.

اینکه شما طوری سپاس گزار خدا هستین، انگار بار اول هست که از اون نعمت استفاده میکنین، شما هر روز تو پردایس هستین، بارها و بارها و بارها تو دریاچه ی قشنگتون شنا کردین، اما طوری سپاس گزار هستین انگار همین الان اجازه پیدا کردین داخلِ دریاچه شنا کنین و لذت ببرین. انگار تازه الان دسترسی تون به دریاچه باز شده…

چقدر عالی و منسجم روی خودتون کار میکنین که عادت نمیکنین به نعمت های خدا.

حس میکنم عادت کردن به نعمتهای خدا، شاید به نوعی ناسپاسی محسوب بشه، چون وقتی عادت میکنم، کم کم دیگه متوجهِ نعمت های زندگیم نمیشم،فکر می‌کنم پیش فرض همیشه بودن و هستن و خواهند بود.

به قولِ شما، لذت بردن از زندگی، خوشبختی، خوشحالی، همین الان هست، با هر چی که داریم، همین چیزهایی که الان داریم هر کدوم مون خیلی خیلی عالی هستن و خوشبختی ساز برایِ تک تک مون.

به شرطِ باز شدنِ قلبمون به روی خدا و نعمت هاش.

استاد جان، مریم جان، همه ی عزیزان این سایت

همگی در پناهِ اللهِ یکتا باشین.

خدایا کمکم کن، هدایتم کن در برابرت گردن کِش و مغرور نشم.

خدایا شکرت برای همه چیز، خدایا شکرت برای همیشه، خدایا شکرت به اندازه ی بی اندازه، خدایا شکرت برای تک تک نعمتهات، روزی های حساب و غیر حسابت. خدایا شکرت با همین کامنت کلی آگاهیِ ناب به خودم هدیه دادی. چه خوبه که هستی، سمانه عاشقته

سلام به فرزانه ی نازنینم.

به فرزانه ی خوش قلب.

به فرزانه ای که انقدر زیبا تحسین میکنه.

و این زیبایی ها از درونِ خودش میاد.

فرزانه جانم، دلم میخواست برای کامنت روحانی و توحیدی که برام نوشته بودی پاسخ بذارم، دکمه ی پاسخ نداشت، گفتم خدا خودش میگه کجا برات بنویسم و چه زمانی…

این چه زمانی و چی نوشتن خیلی مهمه.

چون وقتی خدا میگه بنویس، خودش میگه چی بنویسم و مطمئنا بهترینها تایپ میشه توسط انگشت‌های من.

منبع و اعتبار نوشته ها از خودشه.

اینجا، این صفحه، محلیه که هدایت شدم بنویسم برای تو.

در ظاهر اومدم کامنتِ برتر این صفحه رو بخونم از آقا مهدیِ سابقی نژادِ عزیز که تحسین برانگیز هستن، اما متوجه شدم مقصد من کامنتِ تو بود…

میخوام تحسینت کنم برای این کامنت …

چقدر قلبت صیقلی و شفافه که اینطوری فکر میکنی و اینطوری مینویسی.

بهت افتخار میکنم.

به خودت افتخار کن.

میدونی دقیقا قبل از اومدن به این صفحه هدایت شدم چه کنم؟

تو نوتِ موبایلم از نکات مثبت، زیبایی ها، تغییرات و بهبودهای سمانه مینوشتم، که یادم بمونه لطفِ خدا باعثِ به دست آوردن، خلق یا داشتنِ چه نعمتهایی برای من شده…

چیزهایی که نداشتم ولی تو مسیر رسیدم بهش.

میدونی چرا؟

چون دیروز با این فایلِ نابِ گربه ی چکمه پوش2 بهم تلنگر خورد اینکه قبلا به واسطه ی غرور و منیتت، ناسپاسی ات، ندیدن نعمتهایی که خدا از فضلش به تو داده، باعث شدی نعمتها رو از دست بدی مهم نیست…

گذشته…

درس اش رو گرفتی…

هر چند که دردت میاد…

اما الان مهمه…

بجنب سمانه

بیا و یادآوری کن برای ذهنت که چی داری الان، چیا عوض شده، چه بهبودهایی در تو ایجاد شده که با هیچ پولی برابری نمیکنه…

دیروز پاسخِ آقا حمیدِ حنیفِ نازنین رو میخوندم که برای پاکیزه جانِ زیبا و نازنین نوشته بود و خیلی لذت بردم و تلنگری مجدد شد برام:

آقا حمید نوشته بود آسم داشته اسپری میزده اما از وقتی تو این مسیرِ رشد و بهبود قرار گرفته، آسمش پر زده رفته، دو تا قوطی اسپری اش هم تاریخشون گذشته…

یعنی چی؟

یعنی سلامتی…

به قول خودشون، چه پولی برابری میکنه با این نعمت برای آقا حمید؟

و سمانه…

آرامشی که الان دارم با هیچ پولی برابری نمیکنه…

درسته من دنبال پول هم هستم کنارِ همه چیز.

اما باید دقت کنم همه ی داشته هامو بدارم روی میز، نه فقط نداشته ها و کمبودهارو…

داشته ها انقدر زیادن، خودشون میز رو پر میکنن جا واسه کمبود و نداشته ها نمیمونه لاجرم تو ذهنم…

و نوشتم از خودم و حتی ذخیره اش کردم تو گوگل درایوم…

وای خدایا، چقدر این فایلها و کامنتها تو عمقِ جانم نفوذ میکنن و درس های تو رو میرسونن به دستم…

فرزانه جانم:

من، تو و همه…

از پَسِ هر چیزی بر میایم تو زندگیمون.

چون دستِ خدا روی شونه هامونه …

گاهی پیش میاد که میوفتیم تو یه چالشِ نفس گیر…

کلافه میشیم، از شرایط، از خودمون…

از ناتوانی و ضعف مون…

اشکال نداره فرزانه

منم کلافه شدم از خودم و ضعفهام

تو هم شاید بشی…

اما همیشه، همیشه کی برنده میشه؟

من و تاریکی هام؟

یا نورِ خدا….

البته که نورِ خدا…

خودش روزنه ای باز میکنه.

نور خودش رو میتابونه به قلبهامون…

همون چیزی که خودتم اشاره کردی، منظره زیبایی که از شیشه ماشین دیدی روزنه ی تو بود…

خدا رو شکر که خدا هست و دستمون رو میگیره…

خدا میدونه ما داریم تاتی تاتی میکنیم تا یاد بگیریم، خودش همیشه اون کنار ایستاده، ناظر هست، خودش راهنمایی مون میکنه…

برای قلبِ نازنین و قشنگت کلی نور آرزو میکنم فرزانه جانم.

ماچ به روی همچون ماهت دخترِ خوب، فرزانه جانِ ارزشمندِ خدا.

ممنونم ازت برای تک تک واژه های زیبایی که تو کامنت برام مینویسی، همه اش از زیبایی درونت بیرون میاد.

ممنونم با اعماقِ وجودم برای مهر و عشق فراوانی که هر بار میفرستی سمتم و بهم هدیه میدی.

من خیلی خیلی خوشحالم برای گفتگوهامون، با تو، با همه ی بچه های سایت.

از بس که اینجا امن و شریفه، همه مون از خودمون مینویسیم، با شجاعت، چون میدونیم اینجا چقدر شریفه، چقدر اَمنه.

فرزانه جان، دریافتِ نقطه آبی، و پیکی که پیام تو و بقیه ی دوستای قشنگ و نازنینم رو به من میرسونه، که منو یاد محبت خدا بهم میندازه، همیشه باعثِ خوشحالیمه.

خدایا شکرت.

استاد جان، سپاس گزارم.

الهی شکرت.

یهدی الله لنوره من یشاء

سلام و درود فراوان من به وجیهه بانوی نازنینم.

که وقت اسمت رو میبینم یا کامنتت رو میخونم سریع یه کلمه میاد بالا برام:

آرامش

لحظاتت سرشار از آرامش وجیهه جان.

در بهترین زمان، پیام زیبا و مهرانگیزت رو دریافت کردم.

ممنونم از یادآوریِ نتایجِ عالیِ دوری از قضاوت:

– خوش بینی

– احترام به خود، نه از سر خود شیفتگی

(عاشق این توضیحت شدم، به جا و شایسته بود)

– صلح با خود

– بخششِ خود

– کنترل نجوا

– آرامش

و چه گوهر نابیه این آرامش

با دیدن و درک مثال‌های این روزها و زندگیم از ارامش، تازه بهتر میفهمم خدا چه موهبتی بهم داده…

– عالیه که بفهمی قبلا واکنش گرا بودی، اما این مدت داری تبدیل میشی به کسی که واکنش خلق میکنه.

– عالیه که بفهمی قبلا چالش ها روح و روانت رو نابود میکردن (از بس میترسیدم و به هم می‌ریختم)، الان آروم تر مواجه میشی با چالش ها…

همه ی این عالیه ها رو از خدا دارم.

ماچ به روی همچون ماهت وجیهه جان.

ممنونم و بهترینها رو برات آرزو میکنم.

هر چی خیر، شادی، نعمت، زیبایی، ثروت، برکت، سلامتی، آرامش، خوشبختی، سعادت (مجموعه ی خوبی ها) تو زندگیم هست، اعتبارش از خداست.

وقتی کامنتِ خوب مینویسم و مورد توجه قرار میگیره، وقتی کامنتهای خوب رو می خونم، اعتبارش از خداست.

وقتی سعادت پیدا میکنم، دستِ خدا میشم، برای کمک به دیگری (انسان، حیوان، گیاه و …) و وقتی دیگران دستِ خدا میشن برای من، اعتبارش از خداست.

وقتی به خواسته و هدفم میرسم، اعتبارش از خداست.

وقتی دیگران بهم محبت میکنن، تحسینم میکنن، بهم عشق رو هدیه میدن و وقتی من به دیگران محبت میکنم، تحسینشون میکنم، بهشون عشق رو هدیه میدم، اعتبارش از خداست.

وقتی خوراکی های خوشمزه میخورم، لباس های زیبا میپوشم، تو حسابم پول هست، با فراوانی زندگی میکنم، سوارِ ماشین خوب میشم، روابط خوب دارم، هدیه میگیرم، اعتبارش از خداست.

وقتی به نعمتِ زنده بودن، زندگی، اکسیژن، حرکت و جابجایی، آب و … دسترسی دارم، اعتبارش از خداست.

وقتی اطرافم پر میشه از آدم های خوب و مهربون، کلی زیبایی و حسِ خوب و آرامش و اتفاقات خوب، اعتبارش از خداست.

وقتی در مدار آگاهی و امنیت و ثروت و فراوانی و … قرار میگیرم، اعتبارش از خداست.

اینارو برای یادآوری خودم نوشتم…

الهی شکر

سلام آقا مهدیِ عزیز و نازنین.

برادرِ خوبم، بهت افتخار میکنم.

تحسینت میکنم که از غرور و منیت عبور کردی، زیرِ پات لهش کردی و وارد مسیرِ سبز و زیبا شدی…

در مورد خودم:

این غرور و منیت، اینطوری نیست که الان نابودش کنم و خیالم راحت شه، دائم باید دقت کنم به خودم و مسیرم و افکارم و اعمالم…

گاهی انقدر غرق میشم که اصلا یادم میره یا متوجه نمیشم افتادم تو باتلاقِ منیت…

الان داشتم با مادرم صحبت می‌کردم تلفنی، خیلی خوشحال بود، برای دو موردِ خیلی خوب…

از زبونِ مامانم الهی شکر نمیوفته هیچوقت، با قلبش میگه همیشه، از بچگیم یادمه الهی شکر گفتن هاشو…

ادا نداره، یکی از بهترین سپاس گزارهای نعمتهای خداست که من اطرافم دیدم…

داشت میگفت نیت کرده برای انجام یه کارِ خیر و …

(محفوظ بین خودش و خدا)

یه لحظه فکر کردم:

خدا که همیشه و دائم، نان استپ، داره نعمت میده بهمون، منتها ما وقتی چشمِ قلبمون باز میشه تازه متوجه نعمتهاش میشیم و هیجان زده میشیم و سپاس گزاری می کنیم.

این سوال برام پیش اومد:

وقتی انقدر هیجان زده میشم از نعمات خدا و چشمهام به روی نعمتهای خدا باز میشه، چه کنم که مراتبِ سپاس گزاریِ قلبی مو به خدا نشون بدم؟

– همون گفتنِ الهی شکرت با تمومِ وجودم.

– اینکه ببینم خدا هر لحظه بهم چی میگه، همونو چشم بگم و انجام بدم، هم میشه یه راهِ سپاس گزاری از خدا.

– اینکه خدا به دلم میندازه کاری رو برای کسی انجام بدم، چشم بگم، با عشق انجام بدم، (با احساس لیاقت و بخشندگی نه احساسِ دلسوزی- دستِ خدا بودن)، میشه سپاس گزاری به درگاهِ خدا.

– اینکه دائم توی ذهنم و قلبم از نعمتهایی که خدا بهم داده و میده هر لحظه یاد کنم و تشکر کنم، میشه سپاس گزاری از خدا.

– اینکه لذت ببرم از داشته هام، استفاده شون کنم، میشه سپاس گزاری از خدا.

یه نکته ی مهم هم درک کردم:

سپاس گزاری از خدا یعنی: اعتبارِ هر چیز خوبی از اللهِ یکتاست.

اینطوری با یه تیر چند نشان رو زدم:

– خودِ سپاس گزاری

– خوب کردن حسم، چون وصل میشم به فرکانسِ خدا که خیلی خالص و قویه.

– از غرور و منیت هم فاصله میگیرم، چون دارم اعتبارِ همه چیز رو میدم به خدا.

سپاس گزاری باید بره تو شخصیتم، اینطوری نتایجش تو زندگیم آشکار میشه.

الهی شکر برای همه چیز، برای همیشه

سلام آقا افلاطونِ عزیز و محترم و خوش قلم.

خیلی ازتون ممنونم که این کامنت رو نوشتین، انقدر زیبا و کاربردی.

از همون ابتدای کامنت تون خوشحالیم شروع شد:

جمله ی آغازِ کامنت که انقدر محکمه و عمیق…

که تازه تونستم امروز کمی بهتر درکش کنم و حالا تو کامنتِ شما خوندمش:

به نام‌ خداوندی که من رو خالق آفرید تا زندگیمو خودم خلق کنم

من فکر میکرم برای سپاس گزاری از داشته هام، همینکه ازشون استفاده کنم کافیه.

الان با کامنت شما، بهم یادآوری شد سبکِ مراقبت و نگهداری و رسیدگیِ من نسبت به وسایل، هم، سپاس گزاری ازشون محسوب میشه.

خیلی برام جالب بود، مرسی که از این زاویه نگاه کردین و نوشتینش.

چه حال و هوایی رو توضیح دادین، انقدر قشنگ و از دل نوشتین که لاجرم بر دل می‌نشینه.

کامل تصویرسازی شد تو ذهنم شستن ماشینتون با عشق و سپاس گزاری، حیاطتون، گلدان های رنگی رنگی و باصفای مادر و آب دادن بهشون و خوشحالیِ مادر (ان شاالله مادر و پدرتون سلامت باشن و شاداب همیشه)، درخت های میوه و بوته های گوجه خیار و آب دادن بهشون با سپاس گزاری و حسِ خوب و نشاط، شستن سنگفرش حیاط و بوی خوشی که از آبیاری درختان در فضا پیچیده…

نوشِ جونتون قرار گرفتن در این بهشتِ زیبا…

من اعتقاد دارم، همه، تو خونه ی خودشون یا اطرافشون، بهشت دارن فقط کافیه با چشمِ قلبشون ببینن اطراف رو…

مرسی که کامنتِ به این دل انگیزی نوشتین.

نورِ خدا هر لحظه بتابه به زندگیتون.

خوندن ماجرای دوستتون و مبلغ بدهیش هم جالب بود، اینجا هم سپاس گزاری معجزه کرد.

یه بار من تحسین رو تست کردم، توی یه رابطه، از موقعیتی که میرفت تنش زا بشه 180 درجه برعکس شد، شد گل و بلبل…

کاش به قولِ سعیده جانم، یادم بمونه این فرمول تا بارها و بارها تکرارش کنم و نتیجه بگیرم.

قوانین ثابت و بدونِ تغییره، فقط باید ملکه ی ذهنم بشه.

الهی شکر برای حضورِ خدا توی زندگیِ تک به تکمون.

الهی شکر برای آگاهی های نابِ این فایل و همه ی فایلهای استاد.

الهی شکر برای آگاهی های نابِ همه یکامنت های سایتِ ارزشمندمون.

خدایا شکرت که دائم داری بهم یادآوری میکنی سپاس گزاری معجزه میکنه تو زندگیم.