شیوه مدیریت انتقادات

سلام به استادِجان و خانم شایسته مهربون

استاد من اگه بخام در مورد خودم بگم و شناختی که از خودم بدست آوردم درمورد این مسئله من در گذشته

بشدت عزت نفس پایینی داشتم و هر انتقادیو متاسفانه میپذیرفتم و واکنش من پذیرفتن این انتقادات بود بحدی که کل شخصیتمو میبردم زیر سوال و مثلا یکی بهم بهر دلیلی حسادت یا تخریب یا هر دلیل دیگه ای بهم میگفت مثلا تو چقد فرم صورتت کشیده است و خوشگلیتو کم کرده من دچار استرس میشدم بهش میگفتم آره درست میگی هی میرفتم جلوی آینه میگفتم کاش اینجوری نبود فرم صورتم بعد با کسایی که بیشتر باهاشون صمیمی بودم هی میپرسیدم میگفتم من صورتم چه شکلیه من خوشگلم و هزاران سوال دیگه و هی ذهنم درگیر اون انتقاد میشد یا مثلا میگفت تو صدا این مشکلو داره یا طرز صحبتت خیلی ضعیفه یا دستات کوچیکه قدت زبادی بلنده چقد سرکلاس بد توضیح دادی فلان درسو و…..

واین توی شخصیتم خیلی زیاد بود من با فایلای اعتماد بنفس رایگانتون اینارو فهمیدم استاد یه جمله وسط حرفاتون میگین که هروقت یادش میوفتم گریه ام میگیره اون جمله توی فایل یک اعتماد بنفسه که میگین بابا دست بردار دست بردار خودتو دوس داشته باش …. استاد وقتی قانون جذبی شدم و قانون جذبی بودن من از یه گروه که توش عضو بودم شروع شد بعد چون خیلی سریع میخاستم بفهمم داستان چیه برام جذاب بود هی صحبت میکردم با بچه های گروه و خب اونا براحتی ازم انتقاد میکردن و بهم میگفتن تو فلان مشکلو داری منم با تمام وجودم میپذیرفتم گاهی وقتی یاد اون تایم از زندگیم میوفتم میفهمم چقد تسلیم بودم و فقط میخاستم یاد بگیرم شاید خیلی تقلا میکردم خیلی سوال میپرسیدم ولی با تمام وجودم میخاستم تغییر کنم نتایج که کم کم وارد زندگیم شد اعتماد بنفسم رفت بالا و بالاتر بعد باز طبق عادتم میخاستم از بقیه کمک بگیرم و هی سوال بپرسم یهو گفتم مریم استاد داره میگه به ندای قلبت گوش بده فقط هدایت خدا رو دنبال کن و… از اون لحظه من یه مریم متفاوت شدم

کسی که دیگه فقط و فقط سعی کرد به حرف خدای درونش کنه و هر چیزیو قبول نکنه اونم بدون فکر ، معیار سنجشم شده بود قانون

اگه اون حرف طبق قانون و بررسی خودم درست بود میپذیرفتم و اگه نبود نمیپذیرفتم و دیگه عجله ای نداشتم برای رشد میگفتم به وقتش میفهمم

همه اینارو گفتم بگم استاد من آدمی بودم که احساساتی که بعد هر انتقادی بهم دست میداد عصبانیت نبود و اینکه دفاع کنم از خودم بلکه پذیرش بودو دچار استرس و شک درمورد خودم میشدم

انگار تمام هویت من نگاه دیگران نظر دیگران بود

استاد من به جرات میتونم بگم 80یا حتی90درصد این صحبتاتون توی این فایل رو ناخوداگاه دارم اجرا میکنم و بقدری آدم اروم و ریلکسیم که به سختی کسی میتونه احساساتمو بالاپایین کنه و مدیریت احساساتم کاملا در دست خودمه و باز هم با تمام وجودم میخام بهترو بهتر شم و میدونم خدای من هرلحظه منو هدایت میکنه به تبدیل شدن به بهترین ورژن خودم

عاشقتونم :)