شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت - صفحه 104

سلام

من در موردش فکر کردم، اولش یاد اون توالت فرنگیه افتادم و اون تو ذهنم بولد شد که حتما اینم باید یه اینطور چیزی تو خودش داشته باشه یعنی جاش اون ته مهای ذهنمون که آدم خیلی نسبت بهش هوشیار نیست باید باشه

مطمئنا ترمزا اکثرا خیلی مخفین، واقعا رو نیستن و نمیشه به همین راحتی ازشون مطلع شد

خصوصا تو این یه مورد، میدونین چرا؟

هر جا یه ترمزی در کاره متوجه شدم که معمولا توام با ترس، اضطراب، خشم، خجالت، عدم اعتماد به نفس و …. هست و چون اینا هم اصولا چیزای منفی ای هستن راحت میشه به عنوان ترمز بپذیرمشون و اگرم درستش نکنم حداقل ازش آگاهم و شاید خیلی وقتا هم به خاطر اینکه حلش نکردم خودمو سرزنش کنم و ….

اما وقتی یه چیزی ذاتا خوبه چطوری می خوای به این برسی که این بده!!! یا اینکه یه باور نادرسته و همینه که ترمزه توئه

یعنی کمک به دیگران و این تیپ مسائلی که ذاتا مثبتن، و احیانا فکر کردن بهشون حال منو خوب میکنه نمیتونه تو رده ی ترمزا قرار بگیره، آخه چیز خوبیه…

میدونین فکر کنم همه ماها تقریبا اینجور فکرارو همراه با اینکه پولدار یا ثروتمند بشیم تو ذهنمون داریم که حتما به خانواده و دیگران کمک کنیم، خوب این از نظر هممون یه تفکر پسندیدست ، اینکه ما چه آدمای خوبی هستیم، به فکر دیگرانم هستیم، حتی قبل از اینکه به فکر خودمون باشیم احتمالا احساس خیلی خوبی به ما میده (*)

*

به نظرم ترمزه اینطوره که من این تو ذهنم میاد که نمیشه که من ثروتمند باشم و اونایی که دوسشون دارم نباشن، یا اصولا نباید اینطور باشه.

اگر بخوام یکم تقویتش کنم تا بهتر دیده بشه باید اینطور بگم:

زمانی که حتی می خوام به این فکر کنم که آدم ثروتمندی باشم، یا درخواست پول فراوونی داشته باشم، یا اینکه تو یه زندگی مرفه و خوب باشم اینکه شرایط الان دوروبریامو میبینم و ناخودآگاهم همش اینو تکرار میکنه که ببین اینا چقدر شرایط سختی دارن، ببین که بابام هنوزم داره میره سرکار، ببین که یه مسافرت نمیتونیم بریم، ببین که نمیتونن فلان غذای خوب رو تو ماه چند بار بخورن، و احتمالا اینطور میشه که همه اینارو کنار هم میچینم تا به این برسم که پس خودم نباید پول داشته باشم، اونا حقشونه که ثروتمند باشن تا از این اوضاع خارج بشن و شرایطشون بهتر بشه، یه جورایی از خودگذشتگی ای که برامون ارزش شده تو طول زمان و در واقع هممون هم این کار و این تفکر رو یه تفکر خیلی خوب و مردونه و سخاوتمندانه میدونیم، واسه همین شاید اصلا به ذهنمون هم نیاد که این میتونه اون اشتباهه یا اون ترمزه باشه

پس خود ترمزه اینه که اونا ندارن منم نباید داشته باشم

عواملی که باعث این ترمز میشن:

باور کمبود، اینکه احتمالا مثلا هر بار برای رزق و روزی نوبت چند نفره، و محدودیت داره، من فعلا صفمو بدم به کسایی که دوسشون دارم

کنار نیومدن با اینکه هر کسی مسئول زندگی خودشه و احتمالا من باید به بقیه کمک کنم تا اونا به چیزایی که نمی خوان و از نظر من واسشون خوبه برسن

درک نکردن درست بخشش و جایی که باید اتفاق بیفته و روشش

و خیلی باورای اشتباه دیگه که هر چی بیشتر در موردش فکر کنم بیشتر متوجهشون خواهم شد