خودمان را هم قضاوت نکنیم‌، چه برسد به دیگران - صفحه 39

سلام به استاد عزیزم و خونواده نازنینم

حرف های استاد در مورد قضاوت منو یاد قصه کرکس انداخت، میخوام براتون این قصه رو بگم که خیلی برای خودم آگاهی دهنده ست.

قصه کرکس

در روزنامه ها یک خبر بسیار خاص جلب نظر می کرد، متن خبر چنین بود:

” به گفته دانشمندان باستان شناس در یکی از غارهای کشور آلمان فلوتی به قدمت 35 هزار سال از استخوان های کرکس یافت شده است. ”

به راستی جالب است از استخوان های پرنده ای که گویند عفریت مرگ است، آوای موسیقی و زندگی درآید و این خبر ، مرا به دنیای نشانه ها و اندیشه ها و نتایج برد و خواستم که با آقا یا خانم کرکس سخن بگویم و برایش نامه ای بنویسم.

کرکس مهربان سلام

می دانم که حالت خوب است و در دنیای دیگری هستی. دنیایی که شاید دیگر با تو در مقام عفریت مرگ برخورد نخواهند کرد و هرگز نخواهند گفت که باز کرکس ها و سفیران مرگ آمدند ! اما همه می دانند که مرگ هیچ سفیری ندارد ، بلکه خود می آید ، ولی از آنجایی که ما آدمیان دوست داریم برای هر چیزی مقصری به غیر از خود پیدا کنیم اتمام روزگار دنیوی خود را به تو نسبت می دهیم ، زیرا همه خودخواهانه اعتقاد داریم که آنقدر خوب و باارزش و بی همتا هستیم که سال های سال زندگی به ما عشق ورزد و از این رو است که تو را بدنام کرده و می کنیم و خواهیم کرد ، چون همیشه باید باشیم و حق ما است که به هر گونه ای چه خوب و چه بد و چه مهربان و چه نامهربان و چه زیبا و چه زشت تا به ابد زندگی کنیم و همه جهان را فدای این خودخواهی هایمان نماییم

اما امروز می خوام تورا سپاس گویم ، زیرا که تو موجودی هستی که خود هیچ کس را نمی کشی ، بلکه از مردن دیگران ارتزاق می کنی و هیچگاه به زیستن عالمیان نگاه نمی کنی و از این رو حسادتی به آن ها نداری. تو آن قدر به مرگ موجودات احترام می گذاری که اجازه می دهی تا آخرین نفس حیات خود را ادامه دهند و بعد پیش آن ها می آیی. در حالی که بسیاری در زمان حیاتت تورا نفرین می کنند و شوم می دانند ، اما تو در هنگام حیات اجساد را می بلعی و سعی می کنی که اجساد بد را از اذهان برهانی و تنها خاطرات را نگاه می داری . تو آنقدر مهربانی که در طول حیاتت بارها مورد شماتت قرار می گیری ، اما دم نمی زنی ! ترا دشنامی دهند و سنگ و تیر به سویت پرتاب کنند ، اما باز آرام می گیری و هنگامی هم که مردی باز هم نوعانت به سراغت می آیند و اجازه نمی دهی که مراسم ترحیم تو باعث رنجش خاطر دیگران شود. تو حتی در بعد از مرگت هم مهربانی و از استخوان هایت برای همه آدمیان از 35 هزار سال پیش تا به امروز موسیقی و آرامش و شادی آفریدی و خواستی که چون زمان حیاتت بهر زیستن آدمیان شادمانی به آنان هدیه دهی و عیش آن ها را نقض نکنی.

کرکس مهربان ! تو پرنده مهربان و بی ادعایی هستی و همواره در مرگ در کنارمان ، و بعد از مرگ هم صور شادی بخش به ما هدیه دادی. اما ما آدمیان چه سخت با تو برخورد نمودیم و به هم نوعان خود که به دنبال حرص و آز و جاه طلبی های بی دلیل بودند لقب ” کرکس ” دادیم و به همین دلیل از تو عذر می خواهم . آخر آدم آزمند و جاه طلب مگر می تواند به زندگی آدمیان و دیگر موجودات احترام گذارد و تنها در هنگام مرگ آید و جسد او را ببلعد تا طبیعت را پاکیزه نگاه دارد و در لحظه های اول مرگ او را همراهی تا دیار باقی نماید و بعد از آن هم وقتی مرد باز با استخوان هایش برایش سرود ، شادمانی و موسیقی بنوازد به راستی تو کرکس مهربانی و آن آدمیان همه چیز جز کرکس هستند. همه ی نام ها و القابی که شاید در ظاهر معنی کرکس و لاشخور را ندهند، اما به واقع مردارخوار روح هایی هستند که از اعمال آن ها نخست خسته و بعد پژمرده و سرانجام مرده اند.

کرکس مهربان دوستت دارم و همیشه به تو احترام می گذارم در ضمن این شعر آن عاشق شاعر و نقاش پارسی را هم که سهراب سپهری نام داشت ، به تو تقدیم می کنم:

من نمی دانم که چرا می گویند اسب حیوان نجیبی ست

کبوتر زیباست و چرا در قفس هیچکسی کرکس نیست

گل شب بو چه کم از لاله قرمز دارد

چشم ها را باید شست

جور دیگر باید دید

………………

خدایا سپاسگزارم که آگاهی های زیبایی رو در این مسیر به من نشون میدی

که باورهام زیبا و زیباتر بشه