رابطه ی ما با انرژی ای که «خدا نامیده‌ایم» - صفحه 13

وقتی به فایل شما گوش دادم نظرم عوض شد ابتدا علاقمند نشدم در مورد این مسابقه نظر بدهم.

من فکر می کنم خدا همانند انرژی است مثلا منبع برق که به اشکال گوناگون به منازل شرکت ها یا ادارت می رسد جایی برق فشار قوی دکل جایی به شکل برق شهری جایی برق سه فاز یا شدت های پایین .

شاید ما انسان ها شبیه پریز برق باشیم که از ما برق برای مصارف استفاده می شود اما وقتی برق و انرژی داریم که به منبع وصل باشیم.

من فکر می کنم همه انرژی ها در اصل یکی است و در ابعاد ریز اتمی و ذرات بنیادی همه تلاش دانشمندان بوده است که دنبال یک انرژی واحد باشند . الان این قضیه فکر مرا درگیر نمی کند چرا انرژی یک جا گرمایی یک جا به صورت مغناطیس جایی اتمی و .. می دانم زمانی یک شکل بوده است .

در مورد خدا همواره در قران گفته است که بدی ها در زندگی شما به واسطه اعمال بد شماست و خدا به هیچ کس ستم نمی کند بلکه بندگان به خود ستم می کنند . این که خدا مکر می کند چرا که افکار مکار آن شخص ان قدر پرانرژی ومتراکم شده است که ان را مجسم می کند و شکل می بخشد . نه این که خدا قصد ستم داشته باشد.

بله هر چیزی می تواند بشود اما هر چیزی هم نمی تواند باشد.

خدا سراسر خوبی و زیبایی است و خدا فقط احساس خوب است . احساس بد و بدی ها به این دلیل وجود دارند که ما با تغییر تمرکزمان خوبی را درک کنیم و در شکل خود قدرت ندارند چرا که قدرت انرژی و نیروها از خوبی است و خوبی از خدا می آید که سلامتی و نشاط و آرامش را برای همه می خواهد . تضاد برای این است که ما به دنبال درستی و خوبی برویم . اگر فکر می کنیم باورهای بد و احساسات بد قدرت دارند متاسفانه باید بدانیم در مسیر اشتباهیم و آن را اصلاح کنیم .

بله ما اگر از منبع برق از این قدرت جدا شویم به خودمان بد می کنیم . من نمی دانم کجا می رویم فقط می دانم ترس نگرانی اضطراب خشم افسردگی ناراحتی … یک پیام است در مسیر خوبی و خدا نیستی راهت را درست کن .

همین منبع به ما می گوید نادرست چیست حالا مسیرت را اصلاح کن . لازم نیست نگرانش شوی به مسیر واقعی و درست فکر کن. وقتی این را بدانیم رها و آزاد می شویم . باور کردن یعنی رها کردن . وقتی رها می کنی که باور کنی . یک راه دو طرفه است که بهم می رسد . تمرکز کردن هم همان رها کردن است . فکر بعدی و بعدی ساخته می شود . فکر قبلی را رها می کنی و افکار جدید می آیند و ساخته می شوند.

راستی با توضیحات جناب عباس منش فهمیدم چرا جواب دوستان برای من کافی به نظر نرسید و توقع بهتری داشتم پاسخ های بهتری برای باور در مورد خدا ببینم . همان قضیه نوشتن و به جمله درآوردن یک شکل است.

حالا نظرم در مورد مسابقه :

بهر حال باور است که رفتار و اعتقادات هر انسانی را شکل می دهد . این ورزشکاران به هر حال تحت تاثیر صحبت های مربیان کادر ورزشی و محیط هستند که سن را بسیار موثر می دانند و برای ان که خلاف آن را اثبات کنند مجبورند فشار بیشتری به خود بیاورند تمرین تلاش و رقابت بیشتر تا نیروهای جوان تر را کنار بزنند و باید بتوانند جا و فرصت برای خود در کادر و تیم های ملی ایجاد کنند . بهر حال مرتب بارها این جمله را می شنوند سن ات بالاست و برای ساختن افکار صحیح وقت زیادی بگذارند که باور من این است در هر سنی موفق هستم . یعنی بر روی باورهای نادرست محیط مرتب باور درست را تکرار کنند که موفق شوند .

احتمالا این باور مثل باور نادرست در مورد ثروت از گذشتگان هم به ارثٍ رسیده است و تلاش فکر زیادی می خواهد . چرا که اغلب افراد باور دارند با بالارفتن سن بدنشان هم پیرتر و ضعیف تر می شود .

می تواند تسلیم و سیراب شدن این ورزشکاران باشد مثلا می گویند خب به حد کافی در المپیک و میدان های جهانی مدال اوردم و خوب درخشیدم و مثلا رکورد زدم دیگر کارم انجام شد . دیگر در ذهنشان هدفی ندارند و می گیویند حالا وقت رقابت برای دیگران است من به حد کافی کسب کردم و راضی هستم به هدفم رسیدم و تمام شد . وقتی به هدف رسیدند از ان سیر می شوند و آن را رها می کنند.

ورزشکارانی مثل دایی بوند که خیلی دیر و در سن بالا ورزش حرفه ای را رها کردند چون هنوز سیراب نشده بودند و تمایل داشتند و هدف داشتند اما انهایی که دیگر هدف کسب رقابت حرفه ای نداشتند رها کردند نه فقط باور در مورد سن . شاید به این دلیل که به ان رسیدند و آن را تجربه کردند و از آن هدف رها شدند.