«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه - صفحه 237

در مورد سوال قسمت دوم اینکه اگر کسی گناه بزرگی کرده باشه چه جور باید به خودش احساس خوب بده . در مورد خودم وقتی گناه خیلی بزرگی کرده باشم که البته گناهی بوده که به شخص خاصی آسیبی نرسونده و از نظر خودم گناه بزرگی بوده اولین کاری که کردم این بوده که بپذیرم نتیجه کارم بهم برمیگرده پس اگه در شرایط ناگواری قرار گرفتم سعی کنم بدونم چه جوری باید از این شرایط جون سالم به در ببرم و همین که می پذیرم اگه گناهی کردم نتیجش بهم برمیگرده دیگه خودم دست از سر خودم برمی دارم و یه جورایی میگم میزان گناهم و کائنات خودش مشخص میکنه و با تشخیص خودش نتیجه رو برمیگردونه و جالب اینجاست که بیشتر موقع ها کائنات هیچی برنمیگردونه و دیگه میفهمم که اون کار گناه نبوده حالا اگه کسی گناه خیلی بزرگی مثل آسیب و زیان رساندن به شخص و افراد دیگه انجام داده باشه به نظرم بازم باید همین کارو کنه و بپذیره که نتیجه کارش به میزانی که جهان خودش صلاح میدونه بهش برمیگرده و دیگه خودش دست از سرزنش خودش برداره و به جای اون ذهنیتش و بزاره رو این قضیه که چه جوری میتونه کارهای بهتری کنه که در ازاش نتایج خوبی بگیره و اینجوری امیدوار باشه که اگر قراره نتیجه کارهای بدشو ببینه در عوض نتیجه کارهای خوب هم داره که میتونه کمک کنه بهش تو شرایط بد و در کل حرفم اینه که اولین قدم اینه که کسی که مثلا بی گناه زده کسی و کشته نباید انتظار داشته باشه همون اول کار بتونه خودش و ببخشه و بقیه هم اونو ببخشن و همه چیز به خیر و خوشی تموم بشه بلکه در درجه اول باید قبول کنه گناه کرده و نتیجش به صورت توهین اطرافیان ، ترد شدن ، تهدید، یا حتی مرگ به سراغش میاد منتها در این حین دیگه نیازی نیست خودش هی به خودش یادآوری کنه که چقد بدی و قاتلی و فلانی. به جای این فکر کنه چرا قاتله چرا بده بدون اینکه خودشو توبیخ کنه چون خیالش راحت دیگران به اندازه کافی این توبیخ و انجام میدن