«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه - صفحه 172

سلام به خانم شایسته ی عزیز ، استاد عزیز و هم فرکانسی های عزیز

گفتید رد پا بزاریم… من این احساس را سال گذشته تجربه کردم،وقتی زحمت میکشیدم در محل کارم و احساس میکردم که مدیر مجموعه خیلی سرسری از زحماتم میگذرد. نمیدانم چرا این احساس را داشتم، حتی به یکی از همکارانم حسادت میکردم.بخاطر رفتار مدیر با او. هر وقت میخواست می آمد و میرفت. بعد تصمیم گرفتم که تا آخر سال 96 بروم و بعد استعفا بدهم.اما همان احساس عدم اعتماد به نفس نگذاشت که این تصمیم عملی شود.استعفایم را هر روز میبردم و بر میگرداندم.اما متوجه نبودم که این رفتارم از کجا نشأت میگیرد. و بعد در سال 97 نسبت به آن همکارم حس تنفر شدید پیدا کردم و بهش هم گفتم. و البته تا اونجایی هم که میشد زجرش دادم. همین هم حالم را بدتر کرد.بخصوص اینکه ازش خواستم درباره ی این موضوع وقت بذاره و باهم حرف بزنیم اما او قبول نکرد.دیگه اینجا خیلی احساس بی ارزشی کردم که فردی از من 15 سال کوچکتر حاضر نیست وقت بزاره برای چیزی که مسئله هست و روی کار ما اثر مستقیم داره حرف بزنه که هم خودش سبک بشه هم من.

دیگه هر روز حالم بدتر میشد، بدتر و بدتر، حمل احساس تنفر، حمل احساس حسادت همزمان. و از طرفی بی توجهی های مدیرم نسبت به این موضوع.تنفرم نسبت به او هم شدت گرفت. خیلی روزهای بدی بود و همواره یاد درسهایی که از استاد گرفتم می افتادم که احساس بد= اتفاقات بد هر کار میکردم احساسم خوب بشه نمیشد. به روانکاو مراجعه کردم. و او کمی کمکم کرد ،‌ کمی جراتم بیشتر شد و چند هدف که میخواستم در محل کارم اتفاق بیافتد را بهش رسیدم.( همان موضوع که استاد میگن ریشه در کودکی مان دارد ،‌ من در کودکی بسیار از طرف مادرم تنبیه شدم و همواره ازش میترسیدم. و حس عشق من همیشه توام با ترس فراوان بود و همیشه از اینکه چرا دنیا را محلی نا امن می دیدم و همواره در ترس به سر میبردم متعجب بودم ) اما باز هم حالم خوب نشد. چون دائم به خودم میگفتم اصلا چرا پارسال نرفتی ( بهم الهام شده بود) و این عمل نکردن به الهام هم طور دیگری حالم را بد کرده بود. و نکته ی خیلی مهم اینکه حقوقی که میگرفتم در برابر کاری که میکردم بسیار بسیار بسیار کم بود. دلم میخواست فریاد بزنم بگم آی مردم که به اینجا مراجعه میکنید و این عدد را میپردازید میدانید من چقدر حقوق میگیرم؟ (بیمه هم نیستم) 3ماه از تراپی گذشت و من از نظر جسمی ناتوان تر شدم، خشمم فروکش نمیکرد و روزی مدیرم سرکلاس آمد و دید من وسط کلاس نشسته ام و نمیتوانم کاری انجام بدم. مرا برد به آشپزخانه و گفت میخواهی به مرخصی بروی؟ سریع برگه برداشتم و نوشتم اینجانب به مرخصی نامحدود احتیاج دارم. او گفت نه برو یک ماه و بهت حقوق هم میدم ،‌گفتم نه ، میرم نامحدود تا هر وقت که دلم بخواد. و اینطور شد که اومدم بیرون. و احساس رهایی و آزادی خیلی زیاد داشتم. 2 روز بعد زنگ زد و گفت میایی دوشنبه؟ گفتم خانم …من تازه رفته ام هنوز یک هفته هم نشده…گفت مادرها سراغت را میگیرند…..و بعد اتفاقاتی افتاد که به دلیل عدم حضور من بود ، اونجا تازه ارزش خودم را فهمیدم، و تازه شاید مدیرم قدر من را دانست،‌بهم زنگ زد و گفت من وقت دندانپزشکی دارم اما نمیتوانم بروم چون باید از صبح در کلاس باشم و 2 ماه سخت پیگیرم بود که برگردم. ( وقتی من بودم همیشه با خیال راحت مسافرت میرفتند ) حالا درسهایی که گرفتم: 1- عزت نفس و اعتماد به نفس پایه ی یک زندگی آرام و شاد هستن. من پارسال هم میخواستم محصول عزت نفس استاد را تهیه کنم که موفق نشدم. اما حالا ایمان دارم که این بسته بیشتر از روانشناسی ثروت 1 که میخواستم تهیه اش کنم برام ضروری هستش. اول باید آنرا بگیرم و توش عالی بشم بعد برم سراغ ثروت. 2- یک هفته بعد از بیکار شدنم مدیر دیگری مرا استخدام کرد با این تفاوت که فقط هفته ای 1 روز میرم سرکار و مسئولیتم هم نصف نصف نصف است و همان اندازه حقوق. بعد هم یکی از مادران خودش پیش قدم شد و یک محیط کاری ( که جزء آرزوهام بود) برام فراهم کرد فقط هم 1 ساعت کار است. ( بعد از اینکه من خودم را بخشیدم که با خودم به اندازه ی کافی مهربان نبوده ام و همچنین همه ی کودکی ام و مادرم را بخشیدم که استاد گفتن او آگاهی اش در آن موقع آنقدر بوده ) 3- نسبت به خودم خیلی سخت گیر بودم و توقعات زیاد داشتم ، اما حالا می آموزم چگونه با خودم واقعا مهربان باشم و خودم را دوست بدارم و ارزش خودم را بدانم.و این مسیر همیشگی است. در پناه الله یکتا،‌قادر مهربان، شاد و سلامت باشید.