دلسوزی بی جا | به کبوترها غذا ندهیم! - صفحه 16 (به ترتیب امتیاز)

سلام خدمت همه دوستان عزیزم در این خانواده ی بزرگ

من به شخصه چندتا تجربه دیدم که تو خانواده ی خودم اتفاق می افتاد و اثراتش واقعا مخرب بوده هم برای من هم برای خواهر و برادرهام

یکی از این دلسوزی های بیجا نگرانی بیش از حد مادرم نسبت به برادرانم در مورداینکه نکنه معتاد شن سیگاربکشن و این مسائل که یکی از برادرهام که مادرم خیلی مواظبش بود حتی وقتی دانشگاه قبول شد مارو رها کرد و۲سال باایشون بود که مبادا دوستانش از راه بدرش کنن و حتی دوستانش رو دعوا میکرده نیایید دنبالش و بحثشون با برادرم بالا میگرفت

ونتیجه اش الان اعتیاد برادرم و بی هدف زندگی کردنشه حتی باوجود بچه و زن

دلسوزی مادرم برای پدرم واصرار به تغییر ایشون ومدام میگفت نه این کارو نکن بجاش این کارو بکن

مادرم اغلب میخواست به بابام بگه این درسته و راه تو نادرست و میشد کاسه ی داغتر ازآش

وآثار مخربش که حداقل تو زندگی تمام خانواده ام دیدم این بود که همه ی ما دخترهاش ای رفتار رو برداشت کردیم که هرچی مامیگیم درسته و ماعقل کل هستیم وبقیه هیچی نمیدونن

وچندین وچندبار همسرم اینو بهم گفت که خیال میکنی فقط خودت بلدی

و واقعا ضربه ی عمیقی از این رفتار ناخودآگاهانه دیدم

دلسوزی بعدی که تجربه کردم در مورد مرگ یک مادر و آواره شدن فرزندانش بود که در طیف وسیعی از جامعه میدیدیم و تو خانواده ی ماهم بود وطبیعی بود وپیش خودمون فکر میکردیم آخی چقد ما دلرحمیم چقد دلنازک و شکننده ایی داریم😜

و اگه میدیدیم مادری به سفر آخرت میره

میشنیدم و خودم بعدها همیشه میگفتم وااااای بچه بدون مادرش هیچه، بنظرمن اگه مادری بمیره دخترش که حتما باهاش جون بده بهتره چون ذلیل میشه بازم پسر

وچقدر این باور غلط ودلسوزی بیجا ویک شرک خفی قوی که این پیام رو داره که یعنی خدایی نیست پس که از این بازمانده ها حمایت کنه و فقط ما خیلی خوبیم که دلسوزی میکنیم و حتی افتخارمیکردیم که من انقد دلسوزم انقد فلانم ووووو

بمن ضربه زدچرا؟ چون باعث میشد ماه ها برای اون بچه ایی که مادرش فوت شده غصه بخورم که ای وای زن بابا میاد بالا سرش و

وووو وچقد اساس نگرانیهای بیجا ومخربی رو درمن ریشه ایی کردوحتی برای بچه ی خودم هم اعمال میکردم که اگه من بمیرم بچه ام چی میشه ووووو این حرفهای آشنا

دلسوزی دیگه اینکه من برای پسرم داشتم وقتی کاری و میکرد ونمیتونست از سر دلسوزی کمک میکردم تا خوب انجامش بده وای باعث شد بچه ام از اینکه کاری و خراب کنه بترسه وانجامش نده و مدام بگه سخته بیا کمکم کن ومن الان این دلسوزی های بیجارو درک میکنم

که بقول شوهرخواهر عزیزم

(عاطفه عمیه) یعنی یک احساس عاطفه و محبت کور

و واقعا کوره چون نمیبینیم چقدر به خودمون و بقیه ضربه میزنیم.

یکی از این دلسوزی ها که خیلی مطرحه اینکه وای اگه خانواده ی پدرشوهرت کمک نکنن که نمیشه و ازجانب خودشون یاتحریک من میرفتن و میگفتن که بابا کمک کنید و

من بشدت دچار باور کمبود فراوانی و ترس از نداری و بسار دو دوتا چهارتا کن شدم

والان واقعا دوست دارم ریشه ایی حلش کنم تا ثروت و فراوانی وارد زندگیم بشه

چون میدونم من خالق زندگیم هستم واحساس فقر فقر بیشتر و حس فراوانی فراوانی بیشتر می اره

خوشحالم که بااین قانون زیبا وسیستم عظیم هستی و تغییر دیدگاهم از خدای بی انصاف و طالم که فقط باچوب بالا وایساده مارو اذیت کنه به خدای مهربون و واقعا دلم میخواد بیشتر و بهتر بشناسمش

ممنونم از خدای عزیزم

ازشمامریم بانوی ارزشمند

ازخودم و شما برای نوشتن این ردپا