کمبود را باور نکن حتی اگر پرفسور هاوکینگ آن را تایید کرد! - صفحه 67

به نام خدای مهربان

اصلاً نباید این دیدگاه های دانشمندان رو که میگن خطر تغییرات اقلیمی و برخورد سیارک ها به زمین، بیماری های همه گیر، رشد جمعیت که میتونه زمین رو غیر قابل سکونت کنه باور کنم

باید این دیدگاه ها رو اصلاً قبول نکنم که منابع تموم میشن و آینده مردم سر آب میجنگن و غذا نیست

چون تا بوده جهان هر روز شکوفاتر شده، منابع بیشتر شده،

چون خدای ما نامحدوده، بی انتهاست

منابع در همین سیاره زمین هم بی انتهاست و میبینیم که همه چیز داره روز به روز بیشتر میشه

نسبت الان خوراکی و مواد خوراکی و راحتی مردم رو اگه با چندین سال قبل مقایسه کنیم می‌بینیم که الان مواد غذایی بیشتره

مردم راحت تر زندگی میکنن، با اینکه این همه هم از منابع استفاده کردیم

این همه هم جمعیت رشد کرده

باید سعی کنم باور فراوانی رو در خودم ایجاد کنم

بی نهایت فرصت و ثروت و نعمت هست که هنوز ما ندیدیم و هنوز بهش فکر هم نکردیم چون باور نکردیم، ندیدمشون

باید حتی حرف های دانشمندان بزرگ رو که درمورد محدودیت صحبت می‌کنن باور نکنم مهم نیست که اونا چقدر مطالعه کردن، تحقیق کردن

مهم اینه که اطلاعاتشون از جای نادرسته وقتی اطلاعات از جای نادرست باشه نتیجش همین حرف‌هاست

دانشمندان همچین در مورد تغییرات اقلیمی صحبت میکنن که انگار بقیه سیاره ها یه اقلیم ثابت و درست و یک آب و هوای خیلی خوب دارن

این همه زلزله و سیل و طوفان و آتشفشان اومد مگه چه اتفاقی برای زمین افتاد

طبیعت داره به روند خودش ادامه میده و هر روز پر رونق تر میشه

گونه های جدید عرضه میشه، میوه های جدید، گیاهان جدید، حیوانات جدید، نعمت های جدید، عناصر جدید، فلزهای جدید، هر روز ترکیبی از فلزات جدید که قبلاً نمیدونستیم میتونن ترکیب بشن

هرروز منابع و امکانات داره بیشتر میشه ولی ما همچنان نگرانیم

نگران نسبت به موضوعات توهّمی

ما هنوز زمین خودمون رو ندیدیم، اقیانوس های خودمون رو ندیدیم، اون وقت دنبال فضا هستیم

همیشه همینه

آدمها همیشه منابع درونی خودشون رو نگاه نمیکنن، همیشه به بیرون از خودشون نگاه میکنن، ما آدم ها همه منابع رو توی وجود خودمون داریم ولی همیشه دنبال یه چیز بیرون از خودمون هستیم

یعنی فکر میکنیم یه راهکاری بیرون از ما میتونه کمکمون کنه

ما همه نعمت ها رو توی زمین داریم اما فکر میکنیم اینا تموم میشه و از بین میره

در مورد برخورد سیارک ها با زمین

سیاره زمین جَو داره و هر روز شهاب سنگ هایی به سمت زمین میاد که با برخورد به جَو کره زمین از بین میرن

سیاره ای به نام مشتری مثل جاروبرقی تموم خطرات احتمالی برخورد سیارک ها رو داره به خودش جذب میکنه و این اجرام سنگین و عظیم که توی منظومه شمسی ما میان و سرگردان هستن

به خاطر جاذبه نیرومندش داره جذب میکنه و خطر رو داره از ما دفع میکنه

اونوقت فکر میکنیم جای دیگه که نه جَو داره، نه شاید سیاره ای مثل مشتری نداشته باشه، ما این شرایط عالی و موقعیت عالی رو نمیبینیم و میگیم احتمال داره سیارکی با ما برخورد کنه

در مورد بیماری های همه گیر فرض کنیم سیاره ای رو پیدا کردیم که جو داره و از زمین هم بهتره

آیا بیماری های همه گیر وقتی آدم ها میرن اونجا نمیتونه اتفاق بیفته؟؟

مگه چه تفاوتی داره اونجا با اینجا؟؟

در مورد بیماریهای همه گیر مگه غیر از اینه که این همه بیماری های همه گیر که انسان نسل در نسل بهش برخورده به پیشرفتش کمک کرده

راه های درمان بهتری رو پیدا کردیم

و فهمیدیم چطور با بیماریها مقابله کنیم

رشد جمعیت یکی از فانی ترین و جالب ترین موضوعاتیه که مردم نگرانش هستن

نگرانی از رشد جمعیت

در مورد ایالت فلوریدا، اگه تموم 7 میلیارد نفر کره زمین بخوان فقط توی ایالت فلوریدا زندگی کنن،

فقط توی همین یه تیکه جا

تموم مردم زمین میتونن زندگی کنن

یعنی فضا برای زندگی برای همه هست

ما بی نهایت فضا داریم برای زندگی کردن

ما نگران چی هستیم؟؟

چرا ما همیشه نگران تموم شدن هستیم؟؟

چرا این باور محدودیت نابود کرده مارو؟؟

باور کمبود که همه چی تموم میشه، که هِی حرص بزنیم، هِی طمع بورزیم، هی نگران باشیم، هی توی روزهای خوبمون هم نگران باشیم که نکنه یه روزی بیاد که همه چی رو از دست بدیم

ما الان به جایی رسیدیم که میتونیم آب تموم اقیانوس ها رو شیرین کنیم

بعد میگیم آب نیست، نگرانیم که کمبود آب بشه

70 درصد کره زمین رو آب پوشونده

باید باور مون رو بزرگ کنیم

حتی اگه فردی مثل استفان هاوکینگ هم این صحبت‌ها رو میکنه این صحبت ها نشأت گرفته از باورهای کمبوده

خداوند در قرآن میگه من اینقدر نعمت دادم که اگه تموم درختان قلم بشن و دریاها مرکب بشن نمیتونید نعمت ها رو بنویسید

تا وقتی بشریت وجود داره نعمت ها هست براش

هیچ وقت هیچ چیز تموم نمیشه

اینو باور کن تا ببینیش

تموم جهان دارن اینو توی مغزمون میکنن که اوضاع داره خراب تر میشه، همه چی داره تموم میشه، موقعیت ها داره تموم میشه، نعمتها و ثروتها داره تموم میشه، منابع زیرزمینی داره تموم میشه

ولی ما هر روز منابع جدیدتری از نفت و گاز داریم پیدا می کنیم

پس این حرف هایی که در مورد کمبود میزنن رو باور نکنیم

بزرگترین مشکل بشریت همین نگرانی از کمبود منابع هست

همه جنگ ها، همه بدبختی ها، بیچارگی های بشر به خاطر نگرانی از کمبوده

باید باورهامون رو تغییر بدیم

جهان آیینه باورهای ماست

چون اون چیزی رو که باور میکنیم میبینیم اگه باور کنم محدودیت هست و همه چی داره تموم میشه همونو میبینم

و دنیای اطرافم پر میشه از همون افکار، از همون آدم ها، از همون اطلاعات، از همون شرایط

اما اگه باور کنم که همه چیز بی نهایته اونوقت بی نهایت رو میبینم

هر روز فرصت های بیشتر، ثروت های بیشتر، موقعیت های بیشتر

پس سعی کنم فکر و باورم رو عوض کنم

همه ما به یک اندازه توانایی تجربه فقر یا ثروت، کمبود یا فراوانی رو داریم

اما اینکه وارد کدوم مدار بشیم و چه شرایطی رو تجربه کنیم در دست باورهای خودمونه

هرچقدر باورهام رو قدرتمند کننده تر کنم ترس ها و نگرانی هام کمتر و هرچقدر ترس ها و نگرانی هام کمتر بشه، نعمتهای زندگیم بیشتر میشه

و هرچقدر نعمت های بیشتری تجربه کنم به باورهای قدرتمند کننده ام قدرت بیشتری میدم و وارد مدار های بالاتری میشم

قانون اول نیوتن میگه اگه یه جسم درحال حرکت با مانعی مواجه نشه تا ابد به حرکت یکنواخت خودش ادامه میده

به خاطر وجود این قانونه که اوضاع هر روز تا ابد بهتر و بهتر میشه

پس چرا باید به دنبال راهی باشم تا از عهده روز مبادا بر بیام؟؟

چرا همیشه نگران کم شدن، تموم شدن و از دست رفتن هستم؟؟

چرا باور به کمبود تا این حد در اعماق وجودم ریشه کرده که حتی در لحظاتی که با نعمتها احاطه میشم به جای لذت بردن از اون لحظه، نگران تموم شدنش هستم؟؟

باید به اصل و اساس جهان که خوشبختی و فراوانیه اعتماد کنم

باید به جای نگران بودن از نتیجه از مسیر لذت ببرم

چون اگه به این اصل اعتماد نکنم یعنی به خدا اعتماد ندارم

وقتی هم به خدا اعتماد نکنم تا ابد در ترس و نگرانی از کمبود زندگی می کنم

قانون ثابتی وجود داره که نمیتونم در مسیر ثروت باشم و نگران هم باشم

نگرانی با ثروت همنشین نمیشه

نمیتونم همزمان نگران وعده شیطان یعنی فقر و کمبود باشم و به فضل و برکت خدا هم دسترسی داشته باشم

باور به فراوانی توحیدی ترین باوره

هر چقدر این باور عمیق تر بشه خداگونه تر میشم و از شرک دور تر میشم

چون دیگه نمیترسم، نگران نمیشم، و برای حفظ یک موقعیت،فرصت و یا یک آدم توی رابطه ام برنامه نمیریزم

چون کمبود رو باور ندارم

باور به فراوانی بهم کمک میکنه برکت هر لحظه از زندگیم رو تماماً تجربه و دریافت کنم بدون این که نگران تموم شدن یا از دست رفتنش باشم

ولی باور به کمبود که مصداق شرکه، ترسی ناتموم و همیشگی توی وجودم قرار میده تا توی زیباترین لحظه های زندگیم هم نگران موقتی بودن اون نعمت و از دست رفتنش باشم

فراوانی یه امر ذهنیه

سهم من از ترجمه فراوانی در جهان به

اندازه ایه که ذهنم اونو باور کنه

محاله به فراوانی باور داشته باشم ولی اونو توی زندگیم نبینم

محاله به فراوانی باور کنم اما همزمان نگران از دست رفتن فرصت ها و نعمت ها باشم فراوانی با آرامش همنشینه

فراوانی و نگرانی رو نمیتونم یه جا جمع کنم افراد زیادی میگن به فراوانی باور دارن اما همیشه در ترس و نگرانی به سر میبرن

مدام نگران از دست دادن شغلشون

کم شدن مشتری ها

خرابی بازار

و از دست دادن رابطه عاطفی شون هستن

به اندازه ای که نگران آینده ام هستم

به اندازه ترسی که از تموم شدن نعمت ها و فرصت ها دارم

به همون اندازه که نگران به دست نیاوردن نعمت ها وفرصت ها هستم

به همون اندازه از تجربه فراوانی فاصله دارم این معیار خوبی برای اندازه گیری باور به فراوانی در ذهنمه

میزان نگرانیم درباره از دست دادن یا به دست نیاوردن نعمت ها، همون بخش ساخته نشده باور فراوانیه

به اندازه‌ای که باور فراوانی رو توی وجودم بسازم نگرانی هام کمتر میشه و به همون اندازه وارد مدار نعمت ها میشم و باهاشون برخورد می‌کنم

تا وقتی که باور کمبود حکمران ذهنم باشه خیلی سخته که بتونم نشونه ای خلاف اون باور رو ببینم

وقتی که عینک کمبود رو به چشمام زدم جز کمبود نمیبینم

برای همین نگران و آشفته میشم، نگران تموم شدن منابع، تموم شدن فرصت ها، نگران رشد جمعیت و هزاران نگرانی دیگه

یا نگران اینکه نکنه این رابطه تموم بشه

یا وقتی موفقیت مالی کسب میکنم نگرانم که نکنه این اتفاق همین یه بار بوده

اون وقت به جای لذت بردن از لحظه هام، به داشتن اون خوشی وابسته میشم

خسیس و طمع کار و حسود میشم

چون نتونستم این جهان ثروتمند رو باور کنم ثروت نه تنها از دل هیچ، بلکه از دل چیزهایی ایجاد میشه که روزگاری دلیل اصلی فقر دونسته میشد🪴