سفر به دور آمریکا | قسمت ۴۳ - صفحه 13 (به ترتیب امتیاز)

سلام به مریم و حسین عزیز

چند بار فایل رو نگاه کردم….فایلهای قبلی رو با یکبار نگاه سریع جرقه هایی توی ذهنم میزد و نکته برداری میکردم.

شاید دو ساعت حیرون بودم که چرا چیزی نمیگیرم….چرا دستم نمیره برای نوشتن

همه اش میومدم نگاه میکردم چند خطی مینوشتم…..و…..delet

حالا فهمیدم

تفاوت مدار ها رو….. زیبایی زندگی برام تکراری میشه یه وقتهایی…همه اش منتظرم یه اتفاقی بیوفته تا حالم خوب بشه

باز یادم رفت که ما خالق لحظاتمون هستیم….ما هستیم که به همه چیز رنگ زیبایی میزنیم

زیبایی چه رنگیه؟!….همه رنگ و هیچ رنگ

در ابتدا اتفاق خاصی شاید نیوفتاد…..ولی مگه میشه …. چشمهام رو باید بیشتر باز کنم….توجه

آره باید بیشتر توجه کنم و از کنار اتفاقات زندگی به سادگی نگذرم.یاد بگیرم تکراری نشه زندگیم.

وای به روزی که امروزم مثل دیروزم باشه….شده حتی یه نکته

همه فهمیدیم نوشته اون پسر بچه خیلی هم پرفکت نبود…..ولی نوع تحسین استاد هیچ تغییری نکرد و من داشت باورم میشد

که واقعا جذابیتی داره من نمیبینم…همه اش روی نوشته stop میکردم….نگاه میکردم ، فهمیدم که تحسین و تشویق باید همیشه

برای بچه ها باشه تا اون کار نهادینه بشه.

یاد ملا نصرالدین افتادم که میگفت سر کوچه آش میدن،اونقدر گفت تا خودش باورش شد و دوید دنبال بقیه!!!!!!!!

به جاش هم مزه شکست رو به مایک چشوند و زمانی که مایک چنبره زده بود از شکست توی دنیای نوجوانی خودش

نه استاد و نه خانم شایسته نوازشش نکردن که …حالا بیا اشکال نداره

گذاشتن مدتی توی فضای شکست بمونه و اون رو لمس کنه و یاد بگیره که خودش باید حالش رو خوب کنه.

یادآوری عالی که میبینم و باید خودم رعایت کنم زمانی به دنیای بچه هامون بریم

همیشه از بالا به پائین نگاه کردن در رابطه مون با فرزندانمون یکی از بزرگترین مشکلات ما هستش…چه اشکالی داره توی چه سنی

هستیم…اومدن اونها به دنیای ما بزرگ ترها خیلی سخت تر از اینه که ما خومون رو به دنیای اونها دعوت کنیم.

یادمون رفته که باید با بچه ها یه وقتهایی خاله بازی کرد.

بین نوشته هام رفتم برای خودم چایی بیارم یه لحظه درب رو باز کردم بیرون رو نگاه کنم چندتا درخت هست دو تا کبوتر نشسته بودن بی حرکت…..حال و هوای طبیعت شما… من هم که یه حالی…زل زدم به کبوترها

انگار داشتن با هم حرف میزدن…ببخشید بق بقو میکردن…نمیدونم چقدر داشتم نگاه میکردم ولی حسم خوب بود

به قول استاد افسار ذهنم دستم بود

همکارم اومد گفت : چی رو نگاه میکنی ؟ کبوتر ندیدی؟!!! بیا برو میبینن میگن دیوونه ای.

چرا کبوتر دیده بودم ولی اونها چرا باید اون موقع ، اون جا با اون حال من میشستن…..خدای من هیچ وقت دیر نمیکنه

نمیدونم اون افراد مسن که گلف بازی میکردن با اون دخترهای جوون نسبتی داشتن یا نه

ولی چه قشنگ تر بود که مثل عباس منش سن وسال رو میگذاشتن کنار و با هم بازی میکردن

آهان یه چیز قشنگ

وقتی مریم جان شایسته گفت میرم یه جای قشنگ استاد گفت باشه و تنها رفت و شب هم رفت و لذتش رو هم برد که توی

لحن صداش قشنگ معلوم بود.

یاد گرفتم اگه همراهم ، هر کی میخواد باشه..همسرم،فرزندم،دوستم خواست از چیزی لذت ببره ممانعت نکنم و مهمتر از اون

اینکه برام مهم نباشه که برای لذت بردن حتما باید همسرم،دوستم و…. من رو همراهی کنن و از قید وبندها آزاد باشم.

من دقیقا نمیدونم این سفر نامه چقدر طول میکشه

ولی نمیدونم چرای بوی پایان داره میاد..عین آخر فیلم قدیمیا که میزدن

پایان

یه روز قسمت بشه کامنت ما رو بخونید…خانم محمدی تبریک میگم