سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 200 - صفحه 33

اصلاااا نمیشد ننویسم. اصلا نمیشد کامنت نزارممم

این جمله دیوونممممممممم کرد: یه لحظه فکر نکن و بپر!!!!

وای خدای من. چرا این جمله اینقدر برای من عمیق و تکاندهنده بود. خیلی خیلی دوسش داشتم. و چقدر حس کردم که من دائم دارم فکر میکنم. فکر میکنم به نجواها و نمیپرم. و رها نمیکنم خودم. برای حتی چند ثانیه. برای حتی چندثانیه، سکوت نمیکنم و به ذهنم اجازه میدم همینطوری ور ور ور ور پشت هم، اسمون ریسمان ببافه.

اونقدرررر تموم این سالها درگیر فکر کردن بودم که واقعا انگار یادم رفته که چجوری رها کنم خودمو. انگار برام سخت شده که برای چند ثانیه به سکوت وا بدارمش. ولی میخوام که انجامش بدم

به قول شما استاد در جلسه اول قدم اول که میگید: ما افکارمون نیستیم، ما ناظر بر افکارمونیم؛ پس میتونیم افسارش رو به دست بگیریم. پس میتونیم کنترلش کنیم. کار ذهن، همین نجواهای ناامید کننده و بیخودیه، ولی من مجبور نیستم تسلیمش بشم. مجبورش نیستم به سازش برقصم. من افکارم نیستم. من ذهنم نیستم. من فراتر از افکارمم. من ناظر بر اون هام. من فرمانده م. پس میتونم که افسارش رو به دستم بگیرم. میتونم رامش کنم. یکم اولش سخته ولی وقتی ادامه بدم، انچنان رامم میشه و باهام راه میاد که زندگیم دقیقا همونطوری پیش خواهد رفت که خودم میخوام. زندگیمو به دست میگیرم و هیچ غیرممکنی برام وجود نداره.

و چقدررررررر من عاشق اونکارم که از یه فاصله ی تقریبا بلند اینطوری بپرم توی رودخونه. حس اعتماد به خدا از اینکه حافظته. حس رهایی. حس فوق العاده ی یکی شدن با طبیعت و… وای خدای من. وقتی میپرم توی اب، خنکی اب روی پوستم، نفسم رو بند میاره ولی ناخداگاه، بدون اینکه حتی بخوام یا کوچکترین اراده ای بکنم، لبخند میشینه روی لبام. میتونم حسش کنم اون احساس رو

اونقدر هیجان داشتم از اینکه اون اقاپسر میخواست بپره که قلبم رو توی دهنم حس میکردم و جوری بود که انگار خودم داشتم انجامش میدادم.

پرانرژی بودن اون دختر و پسر رو خیلی تحسین کردم. روحیه ی ریسک پذیری شون رو که هعی بالاتر میرفتن تا تجربه ی جدید تری از ارتفاع بالاتری رو از سقوط داشته باشن و من خیلی خیلی کیف کردم از این روحیه. از این نترس بودن. و چیزی که برام جالب بود این بود که اون دختر خوشگل، همش جلوتر از پسره بود و خودش به تنهایی و بدون کمک هیچکس، از صخره بالا میرفت و متکی شده بود به خودش و نیازی به کسی نداشت که برای بالا بردنش از صخره، دستشو بگیره.

و استاد چقدر قشنگ گفتید: اگر میخوای کاری رو انجام بدی و تردید داری یا میترسی، الگوهایی پیدا کن که شرایطی مشابه تو دارن تا باور کنی که “میشود”. این چیزی بوده که استاد همیشه شما به ما گفتید. ترسیدن اشکال نداره، ولی مدیریت کردنش مهمه. خصوصا اینکه یه الگو باشه و اون زمان باید ایمانت قوی تر شه که میشود..