سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 193

به نام خالق عشق و زیبایی

1234 روز

ره نبردیم به مقصود خود اندر شیراز

خرم آن روز که حافظ ره بغداد کند

درود و خداقوت به اساتید عزیز و گرانقدر خودم و همه دوستان جانم در این مسیر زیبا و بی‌انتهای معرفت

دیشب قبل از خواب یه الهامی بهم شد که بیا و به قول اهل کلام تفالی کن به حضرت حافظ و ما هم لبیک گفتیم و این بیت آمد که:

کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

ببرد اجر دو صد بنده که آزاد کند

اوایل متوجه نشدم که این بیت و این احوال ما چه سنخیتی با هم داره و ادامه دادم و آرام آرام ذهنم رفت تو حال و هوای شعر و کامیابی معشوق و وصال تا رسیدم به بیت آخر که:

ره نبردیم به مقصود خود اندر شیراز

خرم آن روز که حافظ ره بغداد کند

فهمیدم بله خبر از یک سفر زیباست اما اینکه به کجا و بهر چه؟ صبح که از خواب بلند شدم و فایل جدید رو دیدم گفت این هم نشانه تأیید اما باز هم نمیدانستم که الان وسط این همه برنامه و کارهایی که باید ظرف همین چند روز انجام بشه چه معنایی میتونه داشته باشه؟

تا اینکه شروع کردم به دیدن فایل و زیبایی‌های تکنولوژی و پرادایس و احساس از همیشه بهتر و سپاس‌گزارانه استاد و خانم شایسته و بالاخره این زنگ در مغزم صدا کرد!

سفر همیشه برای من معنای هجرت رو داره.

یعنی گوش دادن و توجه کردن به ندای قلبت که گاهی زیر نجواهای شیطانی گم میشه و تو میای و زیر بال و پرش رو میگیری و گرد و خاکش رو میتکانی تا پیامش رو واضح‌تر بشنوی

یعنی ترک عادت‌هایی که گاهاً چنان تو رو در کنج عزلت خودتت فرو بردن و جرات عرضه‌اندام و حتی تفکر به خواسته‌ها و رسالتت رو بهت نمیده

یعنی شناخت باورها و ترمزهای مسمومی که مدت‌هاست به‌عنوان حقیقت مطلق پذیرفتی و در غار تاریک و نمور تنهایی خودت گیر کردی

یعنی شکستن کاسه چه کنم چه کنم و زیر سوال بردن تمام ضعف‌هایی که سال‌هاست به‌عنوان بخشی از حقیقت غیرقابل انکار زندگیت پذیرفتی

یعنی به راه انداختن جهادی اکبر و پیدا کردن منطق‌های قدرتمند و گچکاری ذهنت با باورهایی صحیح

یعنی برداشتن تمرکز از روی چگونگی و ایجاد عادت مرور چرایی‌ها

یعنی برداشتن تمرکز از روی کمبودها و ایجاد عادت سپاس‌گزاری و شکار نکات مثبت زندگی در هر لحظه و هر جا

یعنی تعریف موفقت از نو

یعنی اخراج کمال‌گرایی و اسخدام بهبودگرایی

یعنی گرفتن قدرت از عوامل بیرونی و تکیه و توکل به یگانگی رب در هر لحظه و هر جا

یعنی کناره‌گیری از مقام مقایسه و حسادت و نشستن بر سکوی تحسین و الگوبرداری بدون تمرکز بر مسیر

یعنی دور ریختن عادت تایید طلبی و زندگی کردن برای خودت

یعنی نپذیرفتن سختی و ایمان به وعده ان مع العسر یسری

یعنی زیر تمام پیمان‌های مشرکانه ذهن زدن و ایمان به وعده وعدالله حق ان‌الله لا تخلف المیعاد و تجدید پیمان همیشگی با رب

یعنی شکستن عینک ناامیدی و باز کردن چشم قلب و ایمان

یعنی حساب نکردن روی عقل محدود و دل سپردن به جریان هدایت

یعنی انداختن پارو ها و لگدمال کردن منیت و تسلیم شدن و خضوع و خشوع در برابر رب

یعنی درک تحمل نکردن و ارج نهادن به مقام والای صبر

یعنی یادآوری دو گوش و یک دهان، پیش از اینکه حرفی را بزنی مطمئن باشی حرفی که از دهانت بیرون می‌آید زاییده آن چیزی است که بین آن‌دوست

چقدر پرمعنا بود این سفر

در نگاه اول هم باز چشمم به‌دنبال یک عامل بیرونی بود برای تغییر، سفر؟ الان؟ من؟ کجا؟ با کی؟ با چی؟

خداوند ترتیب مقصد و زمان و با کی و با چی رو داده بود تنها تو میمونی که باید بار و بندیلت رو جمع کنی. برای همسفر شدن باید دل به همسفرات بدی تو این راه. همسفرایی که سال‌هاست مسیر سعادت دنیا و آخرت رو تدریس میکنند. همسفرایی که کلامشون رو نه با گوش جسم بلکه با گوش جان میشنویم.

این سفر برای ما یادآور میشه که برای لذت بردن و همواری شدن مسیر نیاز به توجه داری، توجه به نکات مثبت، فارغ از اینکه الان کجا هستی و چه میکنی در هر نقطه‌ای که باشی اگر توجه کنی به زیبایی‌ها و سپاس‌گزار باشی برای تمام آنچه اکنون داری آسان میشوی برای آسانی‌ها، هدایت میشوی به زیبایی‌ها زیرا این مهم‌ترین قانون جهان هستی است.

خدایا نعمت‌های بی‌انتهایت را سپاس

فضل و رحمت بی‌انتهایت را سپاس

درود بر دوست عزیز و‌ پاکیزه خودم

یادم میاد وقتی مدسه میرفتم تو دوران راهنمایی یه معلمی داشتیم درس دینی و تاریخ رو تدریس میکرد و در عین حالی که خیلی بلند قامت و قوی هیکل بود اما خیلی لطیف و رئوف بود، خیلی هم بی‌طرف بود یادمه یعنی هیچ‌وقت حرف سیاسی خاصی نمیزد که تو خاطرم باشه و خیلی مطالعه داشت و داستان‌های زیبایی برامون تعریف میکرد، یه سری قرآن که دستش بود داشت می‌خواند برگشت گفت بچه‌ها می‌خوام امروز یه چیزی بهتون بگم که همیشه به کارتون میاد، هر وقت که فکر کردید اوضاع وفق مرادتون پیش نمیره یا شما بدشانس‌ترین آدم روی زمین هستید، یه آیه‌ای به پیامبر نازل شده که اصلاً میزنه زیر همه این احوالات و این مسرت بخش‌ترین آیه‌ای است که نازل شده، اینجوری خدا به بنده‌هاش نگاه میکنه:

و لسوف یعطیک ربک فترضی

اون‌موقع درک من از قرآن فقط این بود که هر چقدر قرآن بخونی ثوابش بیشتره اما قشنگ یادمه ته دلم یه معجزه‌ای اتفاق افتاد که از ته دل شاد شدم، احساس کردم این اون خدایی که باید باشه نه اون خدایی که فکر می‌کنیم منتظر وایساده ما گناه کنیم و برامون یاد داشت کنیم و بعداً پدرمون در بیاد،

خدای بخشنده اون خدایی بود که منو خوشحال میکنه

خیلی شاد شدم از ته دل

و هرچقدر که بیشتر با قانون آشنا شدم بیشتر با این خدا ارتباط برقرار کردم

این اون خدایی بود که انتظارش رو داشتم، احساس خوب = اتفاقات خوب

بعضی‌وقت‌ها فکر میکنم دلیل هدایت من به این مسیر این بود که من خیلی این آیه رو با خودم تکرار میکردم با اینکه از نگاه قانون اصلاً نمیفهمیدمش ولی چون حالم رو خوب میکرد دوستش داشتم

تا اینکه با قانون آشنا شدم و قلبم به بودن در این مسیر راضی بود

واقعاً این اون خداست

این اون خدایی که انسان باید بشناستش

خدای رحمان

خدای رحیم

این شرایطی که برای ما پیش میاد تو زندگی فقط برای اینکه ما به خودش نزدیک‌تر بشیم

نه به این معنا که خدا دوست داره ما سختی بکشیم نه اتفاقاً جریان جهان بر سادگیست

فقط می‌خواد بهمون یادآور بشه که هدف اصلی چیه مقصود اصلی کیه دست و پای الکی نزن

وقتی یادآور میشیم قدرت رب رو و روی دوش خداوند سوار میشیم آسان میشیم برای آسانی‌ها و از زندگیمون لذت میبریم از هر ثانیش

سپاس‌گزار شما هستم دوست خوبم