سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 170

به نام خداوند بخشنده ی مهربان

سلام به استاد عزیزم وسلام به مریم بانوی مهربانم

وسلام به تک تک دوستانم…

طبق معمول هر روز برای داشتن تمرکز وکنترل ذهن اومدم سراغ سایت؛ گفتم با توکل به خدا برم یه فایل دیگه از سفر به دور امریکارو ببینم؛ حسم بهم گفت: نمیخواد بری ادامه ی قسمت دیروز رو ببینی؛ برو صفحه 7؛ فایل سومش رو ببین!!!!!!

البته که من مدتهاست به الهامانم وحس درونی ام نه وچراا نمیگم؛ گفتم چشم..

اومدم دیدم عه چه جالب قسمت 170 سریال هست همون قسمتی که کامنت من توی اذر ماه سال 1401 کامنت منتخب شد روی فایل و اتفاقا تو چندتا فایل بعدی مریم جان این کامنت منو خوندند و استاد در موردش کلی توضیحات عالی دادند و کلی راه و روش عالی ارائه دادند برای تو لحظه زندگی کردن…

چقدر خدا رو شکر کردم که مینای الان تو تاریخ 6 بهمن 1403 با مینای 13 آذر 1401 چقدر فرق کرده!!

ومطمعنم یک سال دیگه دو سال دیگه منه مینا با مینای همین امروز هم هزار درجه فرق خواهم کرد به لطف الله مهربان…

من واقعا اون زمانها هر کاری میکردم همش یه نگرانی ودلواپسی ته قلبم داشتم که گاهی اونقدر شدید میشد میزد طعم لذت هایی که داشتم تو لحظه میبردم رو تلخ میکرد برام…

هی با خودم میگفتم بابا چه مرگته؟ الان که داری توی آرزو و خواسته ات زندگی میکنی؛ مگه همینو نمیخواستی؟…

الان که داری لذت میبری و شاد هستی وهرچی نیاز داری فراهم هست برات پس نگران چی هستی دیگه؟؟

وذهن نجواگر من میومد میگفت: خب این لحظه ها تموم میشه یادت باشه بعدا فردا دو روز بعد کلی کار داری؛ باید به فلان مسئله رسیدگی کنی؛ یا میگفت: خب باز این ساعات خوش تموم میشه این شادی و ارامش وامنیت تموم میشه یاد فلان شرایط بدی باش که شاید پیش بیاد و یا فلان درخواستی که داری و شاید بهش نرسی!!!

اون روزها نمیدونستم یعنی نمی تونستم معنای واقعی اینکه من خالق شرایط واتفاقات زندگیم هستم رو به خوبی درک کنم…

شاید باورش کرده بودم ولی هنوز درکش نمی کردم ..

طوریکه الان درکش میکنم وبهش یقین دارم..

چون اون زمانها سال اولی که داشتم روی خودم کار میکردم بیشتر داشتم قوانین رو جستجو میکردم محک میزدم امتحانشون میکردم و اگر نتایجی هم حاصل میشد ذوق میکردم و میدونستم از عمل به قوانین وکنترل ذهن اومده اماااا یه جورایی داشتم فقط تمرینش میکردم شاید به اجبار اینکه خب راه دیگه ای وجود نداره؛ باید به سختی و زورکی هم شده اتفاقات رو برای خودم به نفع خودم رقم بزنم…

ولی هر چقدر این تقلید کردن؛ این تکرار وتمرین؛ این سعی کردن به سبک قوانین جهان هستی زندگی کردن در من شدت گرفت؛ احساس کردم که شکر گزاریهام؛ توجه به نکات مثبت وزیبایی ها و در لحظه اکنون زندگی کردن از تقلید واجبار داره تبدیل میشه به یه عادت شیرین؛ طوریکه دیگه سعی و تلاشی نیاز نبود براش…

واینها موقعه ای شکل گرفت که من روی تغییر شخصیتم کار کردم؛ من می دیدم که چطور با توجه بر زیبایی ها ونکات مثبت ذهنم دیگه دوست نداره به منفی ها توجه کنه؛ هر چقدر سعی میکردم که از خودمحوری وخدایی کردن دست بردارم؛ هر چقدر سعی میکردم که از عجول بودن دست بردارم واجازه بدم که با در لحظه زندگی کردن اتفاقات در زمان خودش بیفته؛ می دیدم که چرخ زندگیم داره رونتر میچرخه….

کلا از اونجایی تغییرات من شروع شد و اروم گرفتم که دیدم من همه کاره زندگیم نیستم ؛ باور کردم که خداوند تنها مالک وصاحب اختیار من وزندگیم هست؛ وبرای اینکه بهش اجازه ورود در زندگیم رو بدم باید کمی به خودم استراحت بدم…

اوایل خیلی سخت بود؛ هی میگفتم پاشو یه کاری بکن؛ یه حرکتی بزن؛ یه حرفی بزن؛ خب خود به خود که درست نمیشه ؛ استاد میگه ما مسئول صد درصد اتفاقات زندگیمون هستیم!!!!

ولی هر بار که پامیشدم با استرس ونگرانی وبا کله ی پوک خودم چیزی رو حل کنم وبه مقصد ومقصود برسونم خودم رو، بدون شک با ناکامی مواجه میشدم…..

یه کم که گذشت و تمرکزم رو گذاشتم روی دیدن فایلهای سریال زندگی در بهشت و سفر به دور امریکا و سریال توجه به نکات مثبت، از شما استاد قشنگم ومریم جان یاد گرفتم که بابا زندگی یعنی اینکه تو فقط هر روز هرشب هرساعت و هر لحظه اون کاریو انجام بدی که باید انجام بدی وسهمت هست و نیازی نیست که به گذشته ای که دیگه برنمیگرده فکر کنی و حرص بخوری و باید فقط ازش درسشو بگیری و قرار نیست به اینده یا فردا یا حتی ساعاتی فکر کنی که نمیدونی اصلا زنده هستی که بخوای کاری انجام بدی وهنوز نیومده فکر کنی، فکری که تو رو دلواپس کنه، نه فکری که برنامه ریزی درست باشه ویه گوشه ی ذهنت فقط باشه که بعدا انجامش بدی حالا اگر نیازی بود!!!!

من از شما یاد گرفتم به هیچ چیز وهیچ کس وابسته نباشم البته وقتی یادگرفتم که وابسته نباشم تا زمانیکه واقعا تونستم بهش عمل کنم خیلی طول کشید، شرایط طوری پیش رفت که من در مرحله امتحان پس دادن قرار گرفتم وسر دو سه تا موضوع جهان هستی به شدت ازم امتحان گرفت تا من واقعا وابسته نبودن رو توی عمل پیاده کنم؛ خیلی درد داشت گریه داشت فکر وخیال داشت؛ ولی مینای امروز؛ میدونه که می تونه بابت هر چیزی وهر کسی فقط از خداوند شاکر باشه وقدردان و استفاده درستی از داشتن وبودنش ؛ داشته باشه؛ مینای امروز میدونه هر چیزی که امروزدر اختیارش هست کم یا زیاد ؛ لطف خداست تا بتونه زندگی بهتری داشته و ورژن بهتری از خودش رو به جهان هستی نشون بده وگرنه هیچ چیزی وهیچ کسی مطعلق به من نبوده ونیست و هر چیزی وهر کسی می تونه در لحظه جوری تغییر کنه یا از بین بره یا دست نیافتنی باشه که من نتونم حتی در موردش حرفی بزنم وحرکتی بکنم!!!

یعنی من اموختم که باید همینقدر رها وتسلیم باشم..

آموختم که همه چیز تحت نظارت ومراقبت ربی هست که تنها اون می تونه تصمیم گیرنده باشه وحرف اول وآخرو خودش میزنه وتصمیم گیرنده فقط خودش هست که تشخیص میده چه چیزی الان نیاز من هست که بهم داده بشه یا ازم گرفته بشه….

البته اینم یاد گرفتم که از دست دادنی وجود نداره( انرژی از بین نمیره فقط از شکلی به شکل دیگه ای تبدیل میشه)

که البته اون تبدیل کننده وشکل دهنده هم تنها خداست وبس…

درسته من اختیار دار هستم؛ اینکه با توجهاتم با کلامم با افکارم واعمالم زندگیم رو شکل بدم؛ ولی حتی اون فکر و اون حرف و اون عمل هم در اصل کار خداست…

یعنی من با افکار واعمال و گفتارم در دنیایی( در فرکانسی) قرار میگیرم که با توجه به خواسته وتوجهات من اتفاقات شکل میگیرن…

به اینجا که برسی به این درک که برسی، خیالت راحت میشه؛ آسوده میشی؛ بی خیالتر میشی؛ رهاتر میشی…

اینجایی که یقین داری خدا از همه بیشتر میخواد که تو سلامت وشاد وخوشبخت و ثروتمند باشی…

وقتی میدونی تو تنها نیستی دستتو گرفته از رگ گردن بهت نزدیکتره که هیچ؛ اصلا درون خودته!!!

اصلا تو خودش هستی و اون(خدا) هم توهست؛ یقین داری که هر دو یکی هستید و وقتی باهم یکی شدید همه چیز عالی وبدون نقص پیش میره…

وقتی باهاش یکی شدی در اکنون هستی…

باهم قدم به قدم پیش میرید..

باهم فکر میکنید با هم حرف میزنید؛ باهم انجامش میدید…

همینقدر زیبا همینقدر راحت؛ همینقدر شیرین…

تمرین ستاره قطبی 12 قدم راه و روشی بود که به در اکنون ودر لحظه زندگی کردنم خیلی کمک کرد و کاری کرد که من بیشتر اوقات شبانه روز هوشیارانه توجه وتمرکزم روی خودم باشه روی ارتباط قشنگ وعاشقانه و تنگاتنگی که با خداوند دارم….

تمرین ستاره قطبی به قول اقا حمید عزیز؛ یعنی تمرین یکتاپرستی…

یعنی تنها تو را می پرستم(((( میدونم که قدرت تنها در دستان توست؛ میدونم که تو صاحب اختیار منی؛ میدونم که تو عاشق منی و خوشبخت کردن من کار توست واین باعث لذت بردن تو از خدایی کردنت وبندگی کردن من میشه))))

وتنها از تو هدایت می طلبم((( میدونم که از بهترین راه وروش و آسانترین وشیرین ترین راه وروش منو به خواسته هام میرسونی وقلب منو شاد می کنی)))

هنوز خیلی مونده درجه ایمان وتوکلم نزدیک بشه به ایمان و توکل شما استاد عزیزم ومریم عزیزم؛ ولی شکر الله مهربان رو که دعاهامو زود اجابت میکنه..

بعد یک عمر بی خدایی و مشرک بودن طوری منو دلبسته و وابسته ی خودش کرده که انگاری تازه متولد شدم و این فرصت قشنگ درست بندگی کردن و درست زندگی یکی از با ارزشترین لطف ها ورحمت های خداوند برای من هست؛ طوریکه اصلا یادم رفته اونهمه سختی ها وظلم به خود کردنهام و طوریکه انقدر برام جبران کرده تو این دو سه سال اخیر؛ که میگم من هر لحظه آماده ام که بیام پیشت، چون هر انچه از لذتهای زندگی در این عالم بود رو من چشیدم و حالا با احساس خوشبختی زیاد و ارامشی وصف ناشدنی برای بودن در عالم دیگه اماده ام چون میدونم اونجا خیلی قشنگتره….ان شالله

ومیدونم که به لطفش هر روز وشبم در این عالم قشنگتر ومعنوی تر و الهی تر از روز وشب گذشته ام هست به شرط ایمان وتوکل وبه شرط یکتاپرستی…آمین