آیا من می توانم زندگی دیگران را تغییر دهم؟ | قسمت 1 - صفحه 20

سلام به استاد عباسمنش عزیز و استاد شایسته گرانقدر

و سلام به همه دوستان گرامی

استاد جان اول از همه از شما تشکر می کنم که اینقدر باعث شدید زندگی برایم در آرامش ذهنی بیشتر و بدون ترس ( از آینده ) و غم (از گذشته و حال) سپری شود.

از شما سپاسگزارم که چشم ما را به نور الهی که در قلب همه مان روشن است و ما را هدایت می کند باز کردید.

از شما بی نهایت سپاسگزارم که توقعمان را از بیرون به درون مان سوق دادید.

من از آخرین سوره قرآن شروع به خواندن و درک آیات قرآن بر اساس ریشه های کلمات کرده ام و الان سوره ابراهیم هستم. چقدر لذت می برم در این راه و باز هم از شما سپاسگزارم که این هم به دلیل روشنگری بود که شما استاد عزیزم انجام دادید.

این روزها مسائلی کمرشکن در زندگیم هست که اگر همه این آموزه ها نبود شاید چنین واکنش هایی در اوج آرامش درونی از من نبود. چقدر آرامش دارم وقتی همه چی را و همه کس را به خداوند قادر یکتا می سپارم و در اوج آرامش و رضایت سرم را می گذارم و می خوابم و صبح از خدا می پرسم چه جوری می خوای حلش کنی.

و دخالت نمی کنم و سمت خودم را انجام می دم.

الان که داشتم فایل شما از تغییر دیگران ناتوانید را گوش می دادم داستانها و اتفاقات مهمی از جلوی روم رد شد که تصمیم به نوشتن گرفتم.

من از اول که وارد دنیای این سایت شدم درباره مطالبش با کسی نمی گفتم و از آنجا که تقریبا توی هیچ کدام از دور همی های دوستان و آشنایان و فامیل نداریم کسی را که حتی نزدیک به اینگونه هم فکر کند من تقریبا در گفتگوهاشون شرکت نمی کنم و یک فاصله ای گرفته ام.

تنها کسی که خیلی بهش اصرار کردم (قبلا) که فایلهای شما را گوش بده همسرم هست که زیاد هم فایده ای نداشت.

این سوال همیشه با گوش دادن به فایلهای شما در ذهن من می پیچید و به نظرم اینجا جای مناسبی است برای مطرح کردنش.

و دارم به مادری فکر می کنم که اینگونه به خاطر فرزندش از خودگذشتگی می کنه به خاطر اون کورسوی امیدی که شاید تأثیرگذارباشه و فرزندش تغییر کنه.

من را به فکر فرو برد. آیا کار این مادر درست بود؟ آیا اگر فرزندش به زندان می رفت ممکن بود اصلاح شود؟

چرا فرهنگ ما اینقدر از خودگذشتگی را برای مادران ما تعریف می کند؟ آنها با عشق از خودشون برای فرزندانشون مایه می گذارند و ای کاش که فرزندان این همه عشق بی توقع را درک کنند و ای کاش که مادران در این تله فرهنگی نیفتند که خود را فدای فرزندانشون کنند. این کاریه این روزها مادر خودم را درگیرش کرده.

و شما این موضوع را چقدر خوب در دوره عزت نفس توضیح دادین که من حالا بیشتر درکش کردم.

دارم به این فکر می کنم که این مادر که با تمام وجود آنچه که فکر می کنه درسته را برای فرزندش انجام می ده آیا لیاقت داشتن یک فرزند نیکو و درستکار را نداره؟

یک مادر هر کاری بتونه برای فرزندانش انجام می ده که درستکار باشند و زندگی سالمی داشته باشند. چی می شه که در بعضی از موارد اونجوری نمی شه. این مادر خودش را و تربیتش را مقصر می دونه. استاد شما چطور در سن کودکی بیرون از خانه زندگی کردین و مادرتون این لیاقت را داشت که شما به دام اعتیاد نیفتید؟ اما یه بچه ای به راحتی با همه مواظبت هایی که ازش می شه دچار مشکل می شه؟

و

استاد اگر افرادی که ما داریم باهاشون زندگی می کنیم اونجوری باشند که درسته خب این هم بخشی از خواسته های ماست. اینکه خانواده نزدیک ما سلامت باشند از هر لحاظ از لحاظ جسمی، روحی، روانی، مالی و…… خب این ماییم که لذتش را می بریم.

خود شما قبل از قانون سلامتی آیا از بیماری قند مادرتون دلگیر و ناراحت نبودید. چیزی که نمی تونستید تغییرش بدین.؟

سوال برام پیش اومده اما نمی دونم چه جوری بگم که درست برداشت بشه.

درسته که خواسته های ما همش به خودمون مربوطه و تلاش ذهنی و عملی که برای بدست آوردنش می کنیم. اما بخش دیگه ای از خواسته های ما هم اینه که اطرافیانمون که دوستشون داریم هم در شرایط خیلی خوبی باشند.

الان مادر شما استاد جان چقدر از داشتن فرزندی مثل شما لذت می برند و به خودشون می بالند و چی می شه که ایشون لیاقت داشتن چنین پسری را دارند و حتی پدر شما هم چقدر به شما افتخار می کنند؟

چی می شه که یک پدر و مادری لایق داشتن چنین فرزندی می شود و یک پدر و مادری مثل همونی که در پست توضیح دادین؟

شاید استاد جان شما بفرمایید که اگر فرکانس ما تغییر کنه دوستان و افرادی اطراف ما را می گیرند که در فرکانس بهتری هستند اما آیا هیچ کسی می تونه خانواده ما بشه؟ آیا هیچ کسی می تونه برای شما مثل پسرتون بشه؟

برای من که اینطوریه که اگر در بهترین مکان و به همراه بهترین همسفرها هم اگر باشم دلم می خواد اونایی که دوستشون دارم هم اونجا باشند بخصوص خانواده ام. حداقل اینکه خانواده ام در سلامت کامل باشند. می دونم که نمی تونم تغییرش بدم اما چطور اینجوری باشه.

ما افرادی را می شناسیم که زندگیشون از هر لحاظ عالیه و از لحاظ فرزندان هم. همگی موفق، سلامت، شاد، دوست داشتنی.

چی می شه که یک نفر از داشتن چنین خانواده ای محروم می ماند.

نظر من اینه که فقط باید با کامنتهایی وقت دوستان را گرفت که ارزشمند باشه.به همین دلیل خیلی طولانیش نمی کنم.

از همینجا دوباره و صد باره از همه فایلهای ارزشمندی که در سایت در دسترس ما قرار می دهید تشکر می کنم.

آیه

روز. 1٠66 در سایت