درمان معده با قانون

سلام دوست عزیزم

کامنت یکی از دوستان در مورد خوب شدن تمام بیماریهاشو خوندم خیلی عالی و کامل توضیح داده بودن
ابتدا میخوام ی لیستی از بیماریهایی که داشتم رو براتون بنویسم. صرفااا فقط برای اینکه بهتووون باور بدم که سلامتی فقط ارتعاشه و جز ارتعاش چیز دیگه ای نیست. صرفا برای اینکه این باور رو بهتون بدم هر مشکلی تو جسم هرمشکلی براحتی قابل درمانه. براحتی. فقط کافیه باور کنید.
خداروشکر الان علم پزشکی هم دنیا داره ب این سمت حرکت میکنه.۲ مثال میزنم تا باورتون بیشتر شه.
=توجه کردین وقتی ما تشنه ایم آب میخوریم و فورا تشنگی برطرف میشه؟ خب تشنگی ب این منظوره که سوخت و ساز بدن ما به مایع نیاز داره تا جذب خون بشه. اما وقتی داریم آب میخوریم، در حین همون نوشیدن کم کم تشنگی برطرف میشه. هنوز آب توی معده ماست و ما دیگه احساس تشنگی نداریم. این چیو میرسونه؟ اتفاقی ک میفته اینه تشنگی خودش ی ارتعاشه و وقتی ما اب میخوریم ارتعاش مولکولهای آّب سرییع جذب بدن میشه و احساس تشنگی از بین بره.
اوایل جامعه علمی فکر میکرد پیام عصبی که ب مغز مخابره میشه موجب برطرف شدن آنی تشنگی میشه. اما ی آزمایشیو انجام دادن : تعدادی ادم رو نشوندن رو صندلی و با دستگاههای مختلفی ذهن اینارو زیر نظر گرفتن. بعد با ی وسیه ای ی ضربه زدن ب پای اونها و مشاهده کردن قبل ازینکه اون پیام به مغز برسه(کمتر از صدم ثانیه) مغز، سیگنال مربوطه رو از خودش نشون میده. عیر ازینکه قبل از رسیدن پیام عصبی ب مغز، مغز ارتعاش اون ضربه رو دریافت میکنه و سریعتر سیگنال رو نشون میده؟ در مرود گشنگی هم همین موضوع وجود داره.

خب بریم سراغ اون لیستی که گفتم. خخخخخ
من از همون ابتدای تولدم بلاخیز بودم چندماهه که بودم چشمم دچار ی مشکلی شد و دکتر ب مادرم گفته بود که باید عمل شه ولی مادرم خود درمانی کرده بود (الهی فداش بشم که عشق منه ☺️❤️) و خوب شده بودم و بلا از سرم گذشته بود. بعدش تو ۳سالگی پام توی قابلمه شیر داغ سوخت که اونم ی جوری درمان شد و اونم از سرم گذشت. بعد تو ۴سالگی موقع بازی با برادرم که نمیدونم داشتیم کارگری میکردیم، بنایی میکردیم ،خلاصه نمیدونم چکار میکردیم که موقع پرتاب یکی از آجرها توسط برادرم، اجر افتاد رو انگشت کوچکیم و زخم شد و پانسمان و اینا. بعد تو ۵سالگی تو ی تصادف طوری ،دچار عارضه ای تو شکم شدم که میگفتن یکم که بزرگتر شه باید عمل شه ولی خانوادم بخاطر ترسشون اقدام نکردن که ب مرور که بزرگ شدم اون مشکل خودش حل شد و اونم از سرم گذشت. تو ۸سالگی یکی از پاهام از زانو به پایین موقع خم شدن روی اجاق زمینی سوخت، طوریکه شلوارم چسبیده بود به پوستم و مادرم در یک آن کل پوست پامو کشید پایین. و من جلوی چشم خودم میدیدم. مورد بسیار تعجب برانگیزش که مادرم بخاطر ترس از پدرم موضوع رو مخفی کرد و خوددرمانی کرد. الهی قربونش برم من واقعا شرایط سختی بود.میتونید تصور کنید پای سوخته رو بپوشونی که بقیه نبینن؟! حالا بماند چقدر عفونت کرد. بعدش تو ۱۶سالگی ی آبله مرغون وحشتناکی گرفتم که از شدت و بزرگی آبله ها تو بدنم هیچ جای سوزن انداختن نبودن، حتی زیر کف پاهام و داخل دهنم. اصلا شنیدین کسی تاحالا این مدلی آبله گرفته باشه؟ البته میگن تو سن بالا خطرناکه. و واقعا وحشتناک بود. مادرم ک روز سوم از خواب بیدار شده بود منو دیده بود غش کرده بود. ۲هفته قرنطینه کامل بودم! تو سن ۱۷ سالگی تو ی عارضه ای(ک لطف ی عزیزی بهم بود) انگشت دوم دست راستم شکست. و وقتی رفتم دکتر، دکتر باهوش نتونتسه بفهمه این واقعا شکسته و فک کرده ی کوچولو خط افتاده روش خخخ. تصورشو بکنید با اون قاشق چوبیایی که گلو رو معاینه میکنن با اون انگشتمو بست و گفت بازش نکن تا خط و خشش خوب شه تایستون پیش داشنگاهیم بود. ازونجایی ک داشتم برای کنکور میخوندم و دست راست بودم و صبح تا شب تست میزدم برداشتم دستمو باز کردم گفتم کنکورم مهمه و دیگه بهش محل ندادم. تا چند هفته بعد ک دیدم ن بابا میونه ای با خوب شدن نداره و بادکنک شده. ی عالمه جا رفتیم که گفتن باید انگشتشو بشکنیم از اول گچ بگیریم خوب شه که گفتم بمیرمم نمیخوام و خلاصه اون انگشتم همونجوری موندش. بعدشم که از ۲۲ سالگی تا ۲۶ سالگی ب مدت ۵ سال به معنای واقعی با مرگ دست و پنجه نرم کردم: ۲ بار که از بیخ گوشم گذشت و من واقعا تخلیه انرژی بدن و رو ب مرگ بودن رو تجربه کردم. و دکتر هم تایید کرد ک دوباره برگشتی! خلاصه ای بخام ازون سالها بگم جای سالمی تو بدنم نداشتم: ضعف و بیحالیها ی شدید و افت فشارها و بی حالیهایی که هرررر هفته راهی بیمارستان میشدم و مدام زیر سرم.حملات فوبیای مرگ، معده و روده داغون، خونریزیهای شدید داخلی اونم هر روز چند نوبت!! اکثرا از بیحالی میفتادم رو زمین، آسم، سنگ کلیه، عدم تعادل ،ی نوعی فلج فک ، مشکلات چشمی… یادمه روزهایی بود که آرزو داشتم بتونم فقط راه برم!!نمیدونید که چی دارم میگم، بخدااا همه برگه هامووو داارم که مینوشتم خدایا بزرگترین آرزوم اینه که بتونم راه برم، سالم بشم، مثل بقیه آدمها زندگی کنم،میگفتم تو منو سالم کن من دیگه هیچی ازت نمیخام. خدای من چه روزهاایی بووووووووود.آرزو داشتم بتونم برم بیرون پارکی جایی بشینم و بقیه رو نگاه کنم!! حتی چشام تعادل نداشت و نمیتونست تصاویر رو درست تشکیل بده و انقدر بهم فشار میومد که همش گریه میکردم !! شبا از شدت آسم خوابم نمیبرد وقتیم خوابم میبرد یهوو با خفگی بیدار میشدم!! اهااا اینو بگممم من فقط نون وسیب زمینی و برنج میتونستم بخورم و مزه همه چی از یادم رفته بود.چقددددددر من آرزو میکردم خوب شم بتونم غذا بخورم، بخدا وقتی دیگران غذا میخوردن با حسرت نگا میکردم و غصه میخورم. شکمو نبودم ولی وقتی تو این موقعیتها قرار بگیری اون وقت میفهمی مزه چایی خوردن یا صبونه پنیرو گردو خوردن چیه! یعنی دونه ب دونه باید برای این لذتهای کوچیک سپاسگزاری کنیددد و کنمممم. نمیدونم چن نفر بتونن درک کنن چی دارم میگم. نمیدونید تو اون سالها ب من چی گذشت. سال اخر لیسانسم بود و کنکورم ارشدم پیشرو داشتم که با این وضع ی سال کنکور cs دادم ی سالMBA. خلاصه نه میتونستم غذا بخورم. ن میتونستم راه برم. نه میتونستم نفس بکشم. نه میتونستم درست حسابی درس بخونم. نه میتونستم سرکار برم. نه میتونستم با کسی برم بیرون. چندباری ک رفتم خرید واقعا کوفتم شد. من هیچی از دنیا و زندگی نمیفهمیدم. و خیلی وقتا از خدا میخواستم که دیگه زنده نباشم بهش میگفتم دیگه تحمل درد ندارم بماند که ارشد چطوری درس خوندم. هنوزم باورم نمیشه!
نمیتونم میتونید تصور کنید که تو چند ساعت ۴تا دکتر بری ینی چی…
اکثر دکترای درجه اول ایران رو رفته بودم. ولی هیچ کس هیچی نمیفهمید جز ی دکتر که اون فقط تونتست منو زنده نگه داره. و قطعا دستی از دستای خدا بود. اما مشکل اینجا بود اون یکم خوبم میکرد ولی باز دوباره بدتر میشدم یا ی بیماری ب قبلیا اضافه میشد.ایشون فقط کنترل میکرد ولی هیچ وقت نتونست منو خوب کنه تو اون ۵ سال. ایشون پزشک طب سنتی بودن و تو ایران هم لقب ابن سینای ثانی داره و با زیمنس آلمانم یادمه داشت ی همکاریهایی میکرد. و بعداز ناامیید شدن از طب کلاسیک و داروهای شیمیایی ، دیگه حجامت و بادکش، زالو در ملاج سر و فصد و رگ زنی دست راست، همه رو رو من انجام داده بود. اون روزها با هیچ کلمه و جمله ای قابل توصیف نیس آخرین بلاییم که سرم اومد بریدن تاندوم انگشت شصت دست راستم بود که نگم براتون چی با چشای خودم دیدم.اونم باز دسته گل ی از خدابیخبری بودش.البته من تو فرکانس و مدار اینها بودم دیگه. چون اورژانسی رفتم بیمارستان فرستادنم پیش یکی از جراحای کارورزی بیمارستان ک دستش درد نکنه زد ناکارم کرد. دستم عمل کرد و وقتی دستمو باز کردم یعوو بادکنک شد. گفت طبیعیه درست میشه فقط تو حرکتش نده. انقدر ک حرکت ندادم انگشتمم ک حرکت نمیکرد هیچ دستمم خشک شد. چون ۴۰ روز تو آتل بود. بعدش گفت باید دوباره عملت کنم. ی عالمه دکتر رفتم و اکثرا این حرفو زدن. اون روزها مریضیای قبلیمم باهام بود. یادمه تنهام تهران بودم و مادرمینا کسی نبود باهام بیاد دکتر. زار زار تو خیابونا راه میرفتم وگریه میکردم. یادمه با خداهم شدید فهر کردم و گفتم دیگه باهات کاری ندارم. تو خدای من نیستی. برو خدای همونایی باش ک بهشون همه چی دادی. سلامتی ثورت رابطه عاشقانه… همش ازش میپرسیدم واس چی منو ب این دنیا آرودی؟ که زجرم بدی؟ سیر نمیشی؟ بس نیس؟ و بهش التماس میکردم که دیگه نباشم اینجا

خب دوستان حالا اماده اید بگم که با قانون چکارا میشه کرد؟ آماده بشید تا قدرت ارتعاشات رو بهتون نشون بدم.

تو همین حال و هواها و چه کنم چه کنمها بودم که از تو لپتاپم یکی از فایلای استاد باز شد. اینو بگم که من ۴سالونیم قبل ازین ماجراها فایلای استاد رو شنیده بودم ولی اصلا تو مدارش نبودم. تو عقل کل ی سوالی هست در مورد نحوه اشنایی با گروه تحقیقاتی عباس منش که من اونجا کامل توضیح دادم. صرفا در همین حد بگم که ۴سالونیم قبل ازون ماجرا من استاد رو تو اینترنت پیدا کرده بودم فایلاشو دیدم گفتم فهمیدم چی میگه و بعشد دیگه یادم رفت ایشونو . تنها چیزی ک من از قانون میدونستم این بود که چنتا جمله تاکیدی مثبت نوشته بودم و گاها میخوندمشون. همین.
من از بچگی همیشه تجسم میکردم که مریض بشم چون فکر میکردم ادم فقط وقتی مریض باشه بقیه دوسش دارن. قربون ایدای کوچولوم بشم که هیچی بلد نبودش و هر شب با این تجسمات میخوابیدم و لذت میبردماااا وقتیکه تو تخیلاتم میددیم چقدر بقیه بهم محبت میکنن.
و از همون بچگی ادم ب شدت مضطرب و ترسویی بودم. یعنی اگر میددیم اخبار داره در مورد ی بیماری قلبی حرف میزنه فوری قلبم درد میگرفت. حالم بد میشد. مامانم همیشه میگفت گوشاتو بگیر وقتی پدرت اخبار میبینه. یعنی اسم هر عضوی میومد همونجای من بلافاصله درد میگرفت. یعنی اگر بگم در مورد جسمم چه توهمایی میزم باورتون نمیشه. ی نمونش این بود که بعضی وقتا میگفتم مامان نافم داره باز میشه نکنه شکمم بترکه و همه چیزش بریزه بیرون و من بمیرم بخدااا من کل زندگیم از همون بچگی فقط این چیزا بودش نگم براتون ک بعضی وقتا توهم برق گرفتگی برم میداشت و چطوری میشدم. البته ی بار واقعا این شد تا ۲متری پرت شدم. دیگه دوست ندارم داستاشنو تعریف کنم. داشتم میگفتم من ادم فوق العاده حساسی بودم نسبت ب جسمم. مدام در حال چک کردن اعضای بدنم بودم ببینم خوب کار میکنن یا نه
اون ۴سالونیم ک مریض بودم خیلی در مورد مریضیام با دوستام و خانوادم صحبت میکردم. همش تو اینترنت بودم که ببینم چی خوبه واسم چی بده. واس خودم داروخانه بودم. هرکس هر دارویی میپرسید من میدونستم برای چیه. حتی وقتی میرفتم دکتر با دکترا بحث میکردم میگفتم باید کامل ب من توضیح بدین و مساله رو برام بازش کنید. من باید بدونم داخل بدنم چه خبره موقع غذا خوردن مدام در حال چک کردن خودم بودم ببینم حالم بد میشه یا نه. وقتی میخواستم از جام بلند شم فورا خودمو چک میکردم ببینم سرپا میتونتم وایسم یا نه. همون موقعا تو اینترنت سرچ کردم و از توش چنتا جمله پیدا کردم : افکار شما قدرتمندن. سلامتی در ذهن شماست و… خیلی وقتا این برگه رو میزاشتم جلوم و میگفتم خب یعنی چی؟؟ هرچی فکر میکردم نمیتونستم اون کدای لعنتیو رمزگشایی کنم دیگه ب این نتیجه هم رسیده بودم دکترا هیچی حالیشون نیس والا منو خوب میکردن…و رو اورده بودم ب فکر و ذهن و اینا… ولی هیچ وقت اون کدای لعنتیو نفهمیدم خخخخ
و ی نکته بدتر از خود اون مریضیا و درداااا از خوووود مریضی احساسم بد بودش متوجه شدین؟ انقدر ترس و وحشت داشتم وقتی حس میکردم ی جاییم داره ی جور میشه. هنوز اون مشکل اتفاق نیفتاده من عزا میگرفتم که اون مشکله داره پیش میاد تو جسمم . ی مورد مهمم بگم تو همون دوران، اولش فهمیدم ادم از مشکلات زندگیش غر بزنه و گله شکایت بکنه. و ترکش کردم. ولی همون گله شکایتا رو در غالب دردو دل کردن ادامه دادم. یعنی دیگه مهربون و اروم گله میکردم از مریضیام و شرایطم. بعد وقتی دیدم دوستامم دیگه بیش از ی حدی تحمل نمیکنن، افسرده شدم و رفتم تو خودم و گفتم خب دیگه پیش بقیه دردودل نمیکنم و خودم تنهایی زجر میکشم و بعدش میدونید چیکار کردم؟؟ با خودم دردو دل میکردم دردامو بخودم میگفتم تنهایی غصه میخوردم. ب ظاهر توجهات قطع شده بود ولی من در ذهن خودم داشتم توجه میکردم و دوستان نکته مهم اعراض همینجاس.. اعراض کردن ب این معنی نیست که راجع بهش حرف نزنی یا گوشاتو بگیری نشنوی، اما مدام در درون خودت در ذهن خودت نشخوارش کنی و بهش وزن بدی. اعراض کردن یعنی وزن ذهنی اون موضوع در ذهن ما ازبین بره نه صرفا تو صحبت و دیدن و شنیدن.
خب تا اینجا متوجه ارتعاشات بیماری شدین دیگه ان شالله تعالی، درسته؟ ادم وقتی تو خودشه نمیتونه خوب خودشو تجزیه تحلیل کنه و فرکانساشو بفهمه.
//////////من صرفا اینارو نوشتمممم که بهتون نشون بدم ارتعاش بیماری چیه . ک بعدش راحت تر بتونید ارتعاشات بیماری زای خودتون رو پیدا کنید.///////
این مهمترین قسمت این نوشته تا به اینجا بود.

خب حالا من چکار کردم ؟
=من همون اول که با استاد آشنا شدم ی دنیا شادی وجود منو فرا گرفت و انقدر غرق فایلا شدم که دیگه فرصتی برای توجه و فکر کردن ب بیماریام نداشتم. همین باعث شد اونهمه فکروخیالای بیماری تو ذهن من کمترررر بشه و کم کم سلامتیمو بدست بیارم. دوستان دقت کنید کمتر شد نمیگم یهووو از بین رفت( تکامل طی شد. تکامل زمانی نه هااا تکامل فرکانسی. راستی اینم بگم تکامل صرفا ذهنی نیستا و باید فیزیکی صورت بگیره. میدونید چرا؟ چون اون چیزی ک تو ذهن اتفاق بیفته قاعدتا در دنیای بیرون هم متجلی میشه. پس هیچ جوره سعی نکنید تکامل رو دور بزنید و ازش فرار نکنید. ب قول استاد از مسیر لذت ببرید.تکامل سلامتی هم برای هرکسی با توجه به میزان بیماریهایی که داره و شدتی که اون بیماریها داره و میزان ایمانش و قدرت درخواستش و میزان کار کردن روی باورها و توجهات و احساسات و ارتعاشاتش داره ک تو ادامه توضیح میدم. )
=همون اول تمام ترسهای من از بین رفت و دیگه از بیماری وحشتی نداشتم. بچه ها قانون اینه احساس خودش رو خلق میکنه.
احساس بیماری= اتفاق بیماری. هر احساسی بکنی همون رو تجربه میکنی. اگر بترسی، حتمااا بیماریهات بدتر میشه یا چیزای جدید بهش اضافه میشه تا ترس رو بیشتر تجربه کنی.
=اعراض کردن رو یاد گرفتم نه فقط اعراض کلامی. اعراض ذهنی رو یاد گرفتم. ک در درون خودم تو ذهن خودمم نباید ب اون بیماریها فکر کنم و تحلیلش کنم.
=دیگه تو اینترنت دنبال درمان نرفتم. دیگه سرچ کردن راجع ب بیماریو قطع کردم.
=دیگه حتی ی بارم پیش بقیه چیزی نگفتم.
=دیگه حتی با خودمم درد و دل نمیکردم. برای خودم غصه نمیخوردم.
=برای خدا هم دیگه دردودل نمیکردم. چون فهمیدم خدا هیچی حالیش نیس الا ارتعاش. و اگر با گریه و زاری و احساس بد ازش درخواست کنم همون بهم برمیگرده. ی نکته در مورد درخواست بخدا: زبان درخواستون از خداوند باور لیاقت باشه نه نیازمندی و درد. بگین خدایا میدونم ک میتونی و میدونی که لایقم. نگین خدایا تولووخدا من گناه دالم ببین چقد کوشولوام
=در مورد دستم همون اول گفتم دکترا چرت و پرت میگن اصلا بهش فکر نکردم. فقط این ایمان، این امید، این باور رو داشتم ک خودش خوب میشه و یواش یواش خوب شد. بخدااا اصلا یادم نمیاد چطوری خوب شد. فقط یادمه ب شدت ایماااااااان داشتم ک خودش خوب میشه. هرکی ازم میپرسید میگفتم خودش خوب میشه. ب این میگن باورسازی! من حتی نمینشستم این باور رو تکرار کنماااااااااااااااااااا . این باور اصلا از همون اول جزیی از وجود من شد وقتی فایلای استادو دیدم. اما اگر شما باورتون نمیشه یا هنوز ایمان ندارید انقدر تکرار کنید تا باور کنید. هزار روش رو تست کنید تا خودتون رو قانع کنید. ب این جهان عظیم فکر کنید. ب عظمت کهکشهانها و سیارات ک خدا با چ قدرتی با چ نظمی اینارو تو مدار خودش ب گردش دراورده. ب حرکت الکترونها دور هسته اتم توجه کنید. هرجوری شده ب این باور برسید که این خدا با قدرتی ک داره میتونه شمارو شفا بده.
=و یادمه همون ماه اول دستم خوب شد و بقیه مریضیامم کم کم خوب شدن و من رفته رفته بهتر شدم و فقط ی مورد موند . در مورد داروهامم بگم خب تقریبا پا ب چای بهتر شدنم مصرف داروهامم کم کردم. یهووو حرکات اکروباتیک انجام ندادمااا. دستم دارویی نداشت. مشکلش فقط حرکت بود که من باهاش ور میرفتم و ورزش میکردم تا نرم بشه و باز بشه. این دیگه خب جز طبیعت بدنه. یکی از دوستان یادم نیس ی جایی برام کامنت گذاشته بود خب من دیابت دارم و وقتی قرصامو قطع کردم حالم بدتر شد. من اصلا همچین توصیه ای ندارم و خودمم اینکارو نکردم. بخاطر همون قضیه تکامل. وقتی ادم یواش یواش ارتعاشاتش رو درست میکنه ، بیماریش رو ب خوبی میره دیگه کم کم . و بدن خودش مصرف اون دارو رو پس میزنه و ب جایی میرسیم ک اصلا نیازی ب دارو نیست. مثلا میری دکتر میری ازمایش میدی و میگه دیابتت خوب شده دیگه نمیخواد قرص بخوری. (و باید این صحنه هارو تجسم کرد و احساس کرد و باور کرد و شادی کرد باهاش)
=در عرض چندماه من تقریبا همه اون مشکلاتم خوب شد. ب جز ی چیزی(که تنها مصرف دارومم واس اون بود گهگداری) حدود۱۷ماه از روز اشناییم با قانون میگذشت. تنها چیزی ک تو بدنم مونده بود موردی بود که اصلیتریییین مشکلم و پای ثایت اون ۴ سالونیم بودم. ی روزی گفتم اینم میتونه خوب شه. و نشستم فکر کردم دیدم چه ارتعاش بدی دارم میفرستم و چه ارتعاش خوبی باید بفرستم.
ارتعاش بدم این بود ک مدام در حال چک کردن اون مساله تو بدنم بودم. چون این اولین و قدیمیترین و زجردارتین بیماری من بود( ماجرای دستم در برابر اون مشکل ۱به ۱۰۰۰ بود برام. دیگه تصورش رو بکنید چی میگم). ب خودم قول دادم دیگه خودمو چک نکنم و بهش توجه نکنم. واقعا سخت بود. چون من در هر لحظههههه باهاش درگیر بودم. چ نشسته چه ایستاده چ تو خونه چ خیابون چ موقع غذا خوردن چه زیر دوش همه جا همه جااا. ببنید تو کامنتی که رو ۱۲قدم گذاشتم نوشتم که اون ایمانی ک ب عمل منجر شه از درک کردن وسیع و عمیق قانون بدست میاد. وقتی من فهمیدم با همون چک کردن مداااام دارم ارتعاش میفرستم خب قطعش کردم. سخته؟ اره سخته. ولی ب شدتم اسونه. اگر اسون نیس بدون هنوز قانون رو تا عمقش درک نکردی.
=ارتعاش بد بعدی توجه کردن بود. خب چون در هر حالتی باهاش درگیر بودم اصلا طبیعی بود توجهم روش باشه دیگه. ولی شروع کردم کم کم توجهم رو از روش برداشتم. سعی کردم از ذهنم پاکش کنم. ولی یهووو این اتفاق نیفتاد. کوچولو کوچولو اینکارو کردم و هی میزانشو بیشتر کردم. از ۱ شروع کردم بعد شد ۲ بعد ۵ بعد ۱۰ بعد ۲۰ بعد ۱۰۰
=و میدونید چطوری این فرایند سرعت گرفت؟ از خدا پرسیدم گفتم خدای مهربون من که کلا با این موضوع درگیرم چطوری اخه قانون رو اجار کنم؟! خدای عشقم بهم گفت همون لحظه هایی ک ی کوچولو حالت خوبه شروع کن ب توجه کردن ب اعضای سالم بدنت واسشون شکرگزاری کن. دوستان این ظاهری نبودشا؟؟؟ من با عمق وجودم میشستم برای سلامتی بدنم مثلا چشام شکرگزاری میکردم. فکر میکردم با چشام چکارا میتونم بکنم اونارو بکی یکی میشماردم و انچنان احساس شادمانی وجودمو فرامیگرفت که نگو. اصلا فلسفه شکرگزاری همین احساس عمیق شادی و ارامش درونیه. میدونستم قانون میگه ب هرچی توجه کنی اونو تو زندگیت گسترش میدی. شروع کردم با توجه کردن ب اعضای سالم بدنم تا هیمن سلامتیو تو بدنم گسترش بدم. و این توجه ب سلاامتی معجزه کرد. یعنی همین توجه مدام و هی بیشتر و بیشتر ب سلامتی باعث شد اون دردها و حال بدا کمتر و کمتر بشه و در نهایت ب ۰ برسه. حالا متوجه شدید ادم چطوری ارتعاش سلامتی میفرسته؟
وقتی ب سلامتی خودت و دیگران توجه کنی، بطوریکه احساست خوب بشه، ارتعاش سلامتی ارسال میشه. نکته مهمش احساسه. من با این توجه در واقع اول احساس داشتن سلامتیو پیدا کردم بعد خودشو ووو. ای جمله رو خواهش میکنم ۲۰بار بخونید.
=ی تمرین دیگه واسش انجام دادم. چشامو میبستم. تصور میکردم خدا ک انرژیه مث ی نوری وارد بدنم میشه و تمام بدنم رو شستشو میده. سلولهای بدنم رو میددیم که دارن آب تنی میکنن و خودشو حموم میکنن. یکی ب خودش لیف میزد. یکی ب سرش شامپو میزد. یکی با فرچه خودشو تمیز میکرد ی جوری تجسم میکردم ک نیشم تا بناگوش باز میشد. بخدا سلولهارو میدیدم اصلا. ب این میگن تجسم. ک تورو از زمین و زمان جدا میکنه و با اون چیز یکیت میکنه. و نکته مهمش باز احساسه. دوستان وقتی من اینکارو میکردم ب شدت احساس فوق العاده ای پیدا میکردم.
=و دوست دارم اینجا دوباره ب تکامل اشاره کنم. اول اینکه من با تعداد زیادی بیماری درگیر بودم ک همشون بهو خوب نشدن. یکی یکی یا چندتا چنتا خوب میشدن. وولی یهوییی همشون از بین نرفتن. ضمنااا من ایمانمم روزبروز بیشتر شد ک این یکیم میشه. اون یکیم میشه. اینجوری نبود اولش نسبت ب همش ایمان داشته باشم. ایمان هم تکامل خودشو میخواد. و همه تجربه کردن و تجربه خواهند کرد. ولی نکتش اینجاس هر کدومشون سریع خوب میشد. مثلا دستم تو عرض ۲-۳ ههفته. مشکل خونریزهای داخلیم ک چندسال روزی چندبار بود تو ۳-۴ ماه هی کم و کمتر شد و قطع شد. بدون هیچ عمل جراحی.البته من اصلا روشم کار خاصی نکردم. الا ب ذهنم نرسید باید روش کار کنم. در مورد این مورد اخریه ک اتفاقا دردشم از بقیه برام بیشتر بود ولی وقتی ایمان اوردم تو ۱۰ روز. این نشون میده اگر واقعا رو ی موضوعی کار کنید تکاملتون سریعتر طی میشه.

هنوز باورم نمیشه انقدر ساده انقدر راحت انقدر سریع. .ایمان ایمان ایمان. اگر ایمان داشتم اون اول درخواستشو میدادم. اگر درخواست میدادم وهدایت مطلبیدم، اون قسمتای درک نشده قانون که یاد نگرفته بودمو سریعتر یاد میگرفتم و اجراشون میکردم .
دوستان خودتونو با من تطبیق ندینااااااااااااا. این خطرناکترین کار ممکنه. من اصلا دوست ندارم شبیه کسی بشم یا کسی شبیه من بشه. فقط درمان منو با استفاده از قانون رو الگو قرار بدین. همین. میدونید منظورم چیه؟ مثلا اگر خدای نکرده کسی اون مشکل وسطیه رو داشت ک گفتم ۳-۴ ماه طول کشید، این نشه واسش الگوووو. فقط الگوی خوب بگیرید. من اونجا ی جمله نوشتم ک اگر بیشتر روش کار میکردم سریعتر اتفاق میفتاد. ولی خب منو اذیتم نکرد زیاد. وقتی میگم منو مدلسازی نکنید و اصل مطلب رو بگیرین منظورم همینه.
من هیچ نمونه ای ندیده بودم که سلامتیشو بدست بیاره. هیچ موردی شبیه که هیچ ، بگو ی کوچولو نزدیک به مسائل خودم رو ، نه تو سایت. نه بیرون سایت ندیدم اون موقع. اگر کسیم بود درین حد شفافسازی نمیکرد. اما الان شماها منو میبینید. باشد که ایمان بیاوردید.

ی چیزم بگم در مرود باورسازی
ببنید دوستان منظور از باورسازی این نیس که ۴تا جمله بنویسی بعد بشینی هی اونارو مث ربات تکرار کنی بعد بگی چرا سالم نشدم!!!
اصل قانون احساسه. افرینش و خلق کردن در احساس ما اتفاق میفته. قانون اینه احساس؟= اتفاق ؟
احساس بیماری=اتفاق بیماری و احساس سلامتی=اتفاق سلامتی
و برای رسیدن ب این احساس سلامتی تکرار باور فقط ی قسمت کوچولوشه. البته تکرار باوری ک شمارو ب بینهایت احساس ارامش و شادی برسونه. و قسمت مهم احساس سازی، (منظورم احساس سازنده با سلامتیه) توی توجه شما و گفتگوهای ذهنی و افکار صوتی وتصویری و سناریوهای ذهنیتون اتفاق میفته. در مورد این موضوع ی لینکی میزارم و پاسخی که ب اون سوال دادم رو میتونید بخونید.
خب حالا ی کوچو برگردیم ب اون بحث باور: بگردید ببنید چ ترمزهایی در مورد سلامتی دارید. مثلا اینا
+نیاز ب جلب توجه و محبت بقیه
+احساس گناه. ی سریا تو دلشون میگن چون فلان خطارو کردیم باید ی بلایی سرمون بیاد و تاوان پس بدیم. نیازی نیس بیمار بشین تا تاوان بدین. همینکه خودتون ببخشید و به راه راست بیاین، حله. چون اصلا واقعا چیزی ب معنی گناه وجود نداره. گناه صرفا اون ارتعاشات منفیه ک هرادمی چوبشم میخوره. همین. در مورد ظلم هم بگم ک استاد میگه چیزی ب اون معنایی ک ما از ظلم تو ذهنمونه تو قران وجود نداره. اون ادم تو فرکانس و مدارش بوده والا مورد ظلم قرار نمیگرفت. حتی اگر خودمون ب کسی ظلم کرده باشیم. فقط کافیه خودمون رو ببیخشم.
+این باور: “بیماری طبیعیه. خب بعضی وقتا ادم بیدار میشه.” آهای اونی ک این ترمزو داری کی گفته بیماری طبیعیه؟ هرکی گفته بهت دروغ گفته. سلامتی طبیعیه. فقط سلامتی طببعیه. طبیعی اینه که ادم سالم باشه نه بیمار.
و خلاصه بشینید ذهنتون رو شخم بزنید و ترمزهاتونو پیدا کنید.
+و البته مهمترین باور این جمله ست: خب من بیمارم
بله درسته شما بیماری. منم نمیگم باور کن سالمی. یا بشین هی تکرار کن من سالمم. اصلان قانون اینو نمیگه. چون ارتعاش رو اینطوری نمیفرستن که..
میدونی این باور رو چطوری باید تغییر بدی؟ همون توجهی ک گفتم ب اعصای سالم بدنت داشته باش یادته؟ اون تمرین میشه ساختن این باور ک : ی قسمتای سالمیم تو بدنم دارم.
پس قدم اول اینه: این باور رو میسازی ک من سلامتی هممممم دارم.
و قدم دوم این باور رو میسازی ک سلامتی داره تو بدن من زیاد میشه.
جفت اون تمرینات میتونه شمارو ب این باور برسونه. چطوری؟ اینطوری: وقتی ب اعضای سالم بدنت توجه میکنی با این نیت که: توجه کردن ب سلامتی باعث گسترش اون تو بدنم میشه . این یعنی چی؟؟ غیرازینه که این باور در شما ساخته میشه که دارید سلامت میشید؟
و اون یکی تمرینی ک گفتم در مورد تجسم اونجایی ک گفتم ادم نیشش تا بناگوش باز میشه و سلولهاشو میبینه؟ اون همون نحوه شکل گیری این باوره ک دارم سالم میشم .
افتاد؟

پس
= اول از همه ارتعاشات بیماری زا رو قطع کنید. هر تووجهی ب هر شکلی. باید از احساس بیماری بیاید بیرون.
=بعد تمریناتیو برای خودتون طراحی کنید که اولا
توجه شمارو ببره ب سمت سلامتی
وشما رو به احساس سلامتی برسونه
و اولا این باور رو در شما بسازه که جز اون بیماری سلامتی هم تو بدنتون دارید.
دوما شمارو ب این باور برسونه دارید سالم و سالم تر میشید.

خلاصه دیگه ترمزهارو پیدا کنید. بجاش باورهای قدرتمند بسازید. با استدلالهای قوی که ذهنتون باور کنه. بعدش توجهتون رو از رو بیماری بردارین. تمام ارتعاشات بیماری که دارید میفرستید رو پیدا کنید و هرچه سریعتر شیر فلکشو ببندین و بجاش ارتعاشات سلامتی بسازید احساس سلامتی کنید و احساس کنید روزبروز داره بیشتر میشه.
و دوستان فقط خدارو باور کنید فقط خدا. که همه کس را همه چیز میشود به شرط ایمان.

انقد ک این چیزا سادست هیچکی باورش نمیشه با همین چیزا میشه سالم شد . خودمم شک کردم الان چقدر ذهن ما ادما ناباوره و هرچی ک سخت و پیچیده باشه رو بهتر قبول میکنه
عزیزای دلم امیدوارم خبر سلامتیتون رو روی سایت و اینجا هم برای من بزارید تا ببینم.

ودر ادامش کامنت شماره ۳۳
دوستان عزیزم تو کامنت قبلی من در مورد سلامتی براتون نوشتم و ی سری مطالب ب ذهنم رسید دوست داشتم اینارو هم اضافه کنم.
اول اینکه بعد ارسال اون کامنت ی سری مریضیای دیگمم یادم اومد که ازون لیست جا افتاده بود. خخخخخ ولی خوب نمینویسمشون دیگه.
فقط اینو بگم:حتی با خود خوابیدنم مشکل داشتم ک دوست ندارم بنویسم دیگه چی بود
بعد میگفتم چقدر نامردیه ک هیچی تو دنیا نیس ک من بهش پناه ببرم. حتی نمیتونم بخوابم بگم بزارم نفهمم
اما ی سری از کارهای بدی که میکردمو مینویسم. همون ارتعاشات بدی ک گفتم بهتون. من ب مدت چند سال هر سال ی دفترچه مخصوص داشتم. که خیلی توش در مورد بیماریهام مینوشتم. بخدا نمیدونم سادیسم داشتم چی داشتم قانونو بلد نبودش خب
توش در مورد بیماریم کامل توضیح میدادم و میگفتم بزااار چندسال دیگه ک خوب شدم یادم باشه ک چ روزهای سختیو گذروندم و هی مینوشتم و برای خودم دلسوزی میکردم
و یادمه هر هفته ی جدول میکشیدم و هر روز تو هر قسمت حال بدمو مینوشتم. دونه ب دونه دردامو مینوشتم و کنارشم ی شکلک ناراحتی میزاشتم. یعنی دست کائنات درد نکنه که خوب ارتعاشاتو میگرفت و بهم برمیگردوند.
در مورد اوضاع مالیمم همین بودش. همش میشستم خرجایی ک کردمو مینوشتم و غصه میخوردم و هر سری قول میدادم دیگه پول خرج نکنم و هر سری بدتر ی موضوعی پیش میومد پولام از دستم میرفت. (احساس خودش رو خلق میکنه ب همون شکل)
و من بعد قانون فهمیدم در واقع چه بلایی سر خودم اوردم. هزینه های من با اینکه الان قمیت همه چی گرون شده (تورو خدا نگید باوره . منظورم این نیس ثروت و فراوانی کمه. مظورم قیمت اجناسه. همین فقطططط.)بخدا هزینه هام زیر نصف شده. اینا خودش ثروت و فراوانیه دیگه.
یا تو غذا خوردن مداااام بررسی میکردم چی بخورم چی نخورم. و با احساس بدااااااا. عزای عالم تو دلم بود بخاطر غذاخوردن و همش چک میکردم ببینم اولین قاشقی ک تو دهنم میزارم حالمو بد میکنه یانه. حالا نمیگم بعد قانون یهو شروع کردم همه چیز خوردماااااااا. نه. این اتفاق هم کم کم افتاد. تکامل تکامل تکامل. (تکامل زمانی نه هااا تکامل فرکانسی)سعی کردم کم کم تمرکزم رو از رو غذا و تجزیه و تحلیل بردارم و یواش یواش شروع کردم ب خوردن چیزایی ک دوست دارم. خوردم دیدم حالم خوبه بعد شکرگزاری کردم و خوشحالی کردم و همین کار همن توجه همین احساس هی بیشتر و بیشتر شد و تونستم غذاهای دیگرم بخورم. میگفتم ببین اون یکیو توسنتی بخوری پس این یکیم میتونی بخوری و با احساس خوب اینکارو میکردم. اینجوری باورسازی کردم. کوچولو کوچولو ی چیزی خوردم و باور کردم حالم اصلا بد نمیشه و هی با خوردن غذاهای بعدی این باور در من تقویت شد و دیگه الان همه چی میخورم.
ی چیزی باستون تعریف کنم.
بچه هااا من خیلی موش بودم همش دوست داشتم پنیل بخورم
ولی نمیتونستم. گاهی بخدا فقط ی ذره زبون میزدم تا مزشو بفهمم. ولی الان تا دلتون بخوووااااد مث اون موشایی هستم ک تو برنامه کودک نشون میده میرن تو قالب پنیر تو سوراخاش قایم میشن
اینم بگم دوستان من واس خودم ی پا دکتر طب سنتی شده بودم. تمام طبعای مختلف صفرا وسودا و بلغم و دم و خشک و تر وسردوگرم رو بلد بودم. نحوه تبدیل شدن این اخلاط ب همدیگه. طبع کلی بدن. طبع عضوی بدن. طبع غذاها. و همشم در حال مشاوره دادن ب بقیه بودم چی بخوری واست خوبه چی بخوری واست بده و من همه اینکارها رو ترک کردم. یعنی دارم سعی میکنم دونه ب دونه هرچی بوده رو بگم تا این بحث ارتعاش رو خوب یاد بگیرید.
و اینم بگم دوستان من نمیگم شروع کنید هرچی براتون بده رو بخورید و بگید هیچیم نمیشه هاااا. من واقعا اعتقاد دارم ممکنه ی مشکلی در یک عضو بدن، مشکلی در انرژی موجود در قسمتی از بدن باشه که واقعا ی چیزایی با ادم نسازه. ولی میشه با افکار و باورهای درست و احساس سازنده اون مشکل رو رفع کرد و بعد اون مواد غذایی رو استفاده کرد.
خیلی دوست داشتم اینم بگم. کلا سلامتی موضوعات ریز زیاد داره. باید واسش محصول درست کنم. خخخخخخخخ

و دوس داشتم ی مطلبی هم بگم. من به این یافته رسیدم که
ما ۴نو بدن داریم
۱.بدن جسمی
۲.بدن ذهنی(الان علم روان شناسی ب این رسیده که جایگاه ذهن تو مغز نیس و کل بدنه)
۳.بدن احساسی (ی ازمایش معروف هست ک تاثیر احساس رو بر قسمتای مختلف بدن نشون میده و دانشمندا عکسی برداری کردن واکنش بدن رو به احساسات مختلف. تو نت سرچ بزنید میاره. این نشون دهنده همون بدن احساسیه)
۴.بدن روحانی یا همون روح و خود مقدس و ..
(همشون ی نوع انرژین. هم جسم. هم ذهن و افکار. هم احساسات. روحم ک هیچی دیگه خود خودشه خخخ)

بدن ذهنی ما یعنی افکار و باورهامون بدن احساسی مارو میسازه و این بدن احساسی ماست که روی بدن جسمی ما تاثیر میزاره. بخاطر همین خیلیا هستن پرار ازفکار و باورهای مخربن. ولی میبینی سالمن. اما بعضیام هستن ک سریع مریض میشن. اینا همونایین ک افکار و باورهای مخربشون رو بیشتر احساس میکنن و اول احساسشون درد میگیره بعد بدنشون.
و واسه همین ادمای احساساتی بیشتر و سریعتر از بقیه جسمشون واکنش نشون میده و بیمار میشن.(مث من) چون ادمای احساساتی، احساسات رو عمیقتر تجربه میکنن. هم احساس خوب رو هم احساس بد رو. و خبر خوب اینجاس که ادمای احساساتی با همین قدرت احساسی که دارن سریعتر میتونن خودشون رو خوب کنن. (مث من☺️)